Ik denk dat het in het derde leerjaar was dat ik haar de woorden zei die ik me gisteren even beklaagde, heel even maar.

Ze kwam toen thuis met een rapport waar elk ouder pluimen in overvloed voor zou uitdelen. Niets op aan te merken, buiten het startende getetter in de klas, maar he, wie wil nu niet een sociaal kind. Zij dacht er anders over…de 9 was geen 10 en dan sta je daar. Nee, dat is waar, want als het allemaal tienen zouden zijn, zou het perfect zijn. Dat woord alleen al doet mijn haar recht staan. Ik heb een hekel aan perfectie. Gewoon al omdat dat één van de woorden is die ik totaal niet kan omschrijven en nog minder van inhoud kan voorzien. Perfectie is een leeg vat dat toch nog vol van lucht zit. Ambitie, gedrevenheid, doorzettingsvermogen, dat zijn fantastische woorden waar je iets mee aan kan.

De enige reactie die ik toen kon uitbrengen was om voor die heerlijke “nul” te gaan. Af en toe eens falen, af en toe eens met je neus tegen de muur lopen en goed de mist ingaan, moet kunnen vind ik. Dat is het leven, ook daar moet je een stukje van geproefd hebben. Mijn dochter nam het op als de grootste belediging die een moeder kan uiten naar haar kind. Ze verstond het nog niet

Gisteren dus, ze verstaat het 2 jaar later wel…de eerste nul is binnen. Voor Frans. Damn, miljaar, binnensmonds uiteraard. Kalmte bewaren, laten uitleggen, interesse tonen. De uitleg die volgde was ambitieus, gedreven en vooral in eerste instantie ongeloofwaardig. Eén enkele fout was een nul. Mijn eigen smoezenpallet spookte door mijn hoofd, waardoor ik mijn lach nauwelijks kon inhouden. Ik ben ook een puber geweest!

Maar geen enkele puber is dezelfde, want zij sprak de waarheid. Je suis fière de ma grande fille!