Ik ben Eric Van Oers. Ik woon in Borsbeek bij Antwerpen. Ik ben geboren op 8/02/1964 en ben dus al een tijdje lid van de "Club 45". Ik werk als nachtverpleegkundige in een dialysecentrum. Mijn hobby' zijn vooral lopen, computeren, lezen en fietsen. Af en toe trekken we er op uit om een mooie wandeling te maken. Ik ben gehuwd met Sandra en heb twee kinderen, Ellen en Jordi. In mijn jonge jaren heb ik steeds gevoetbald en daar hield ik een bijnaam aan over : noezeman. Sinds januari 2010 ben ik bij de Antwerpse club Brabo aangesloten. Ik krik nu mijn conditie op tussen de afstandslopers bij de masters.
Na drie jaar is het me gelukt om de 10 Miles te lopen. Lopen is voor mij stilaan een passie aan het worden. Alleen een halve marathon ontbreekt nog. Wie weet.
16-07-2011
Hunkeren
Deze week wegens onvoorziene omstandigheden een looploze week achter de rug. Normaal gezien is het voor mij wel een rustige periode, maar twee keer zou ik toch kunnen lopen. Dinsdag kwam een onverwachte afspraak roet in het eten gooien. Dan zou donderdag de volgende looptraining worden. Maar wanneer men hier boven de sluizen eens goed open zet, kun je het wel vergeten. Ik had enorm veel goesting, maar wanneer het met emmers naar beneden komt, blijf je beter thuis. Beter een weekje overslaan dan doorweekt thuis komen en ferm ziek worden. Trouwens, met de vorige plensbui hebben we met zijn allen de ondergrondse garage kunnen leeg scheppen. Ik vond het daarom beter om de dingen in de gaten te houden. Wat de benen betreft ben ik een heel stuk geruster. Daar zit een goed gevoel in. Ik voel nergens nog iets van een drukgevoel tijdens de kleine spurtjes die af en toe doe. Zo kan ik stilletjes aan weer aan de opbouw van de conditie beginnen. Dinsdag wordt er zeker met de club getraind. Verder zullen we zien wat de mogelijkheden zijn. Zonder blessure met vakantie vertrekken is nu de boodschap zodat we nadien er een lap op kunnen geven. Het najaar belooft dus toch nog goed te komen.
Dinsdag dus weer naar de piste vertrokken. Benieuwd wat het ging worden. Veel volk was er niet komen opdagen. We waren in totaal met vijf. De vakantieperiode zal er voor iets tussen zitten, denk ik. Het inlopen ging heel vlot. Ik voelde helemaal niets aan mijn been. Dat dus al reuze mee. Daarna zijn we naar de ingang van het park gegaan. Normaal stond er een 5000m op tijd op het programma. Maar met die warmte zou het op de piste, in volle zon, niet zo'n goed idee zijn. Onder de bomen zou het veel beter zijn om te lopen. Het parcours is echter iets minder lang, maar dat was niet erg voor mij. Ik moet weer helemaal stilletjes aan opbouwen. Na de start probeerde ik een rustig tempo aan te houden. Ik zou als laatste eindigen, wat normaal is op dit moment. Ik zorgde er wel voor dat de afstand tussen mij en de anderen niet snel vergrootte, wat voor een groot deel is gelukt. Ik voelde toch dat de conditie wat heeft geleden tijdens de blessure. Normaal kan ik heel goed tegen de warmte. Nu voelde ik al redelijk snel dat ik op mijn ademhaling moest letten, wilde ik dit tot een goed einde brengen. Versnellen zat er dus zeker niet in. De benen voelden eigenlijk goed aan tijdens het lopen. Geen enkel moment heb ik hinder ondervonden. Mijn eindtijd viel al bij al nog mee : 24'23" over 4700m. Daar was ik best tevreden mee voor deze eerste keer terug. En omdat er iemand een beetje verkeerd was gelopen, was ik niet de laatste. De volgende morgen ondervond ik een lichte stijfheid in de bovenbenen. Dat is binnen een paar dagen weer verdwenen. Toch voel ik dat de blessureplaats nog wat gevoelig blijft. Het is niet onoverkomelijk, maar toch zal ik moeten opletten dat het niet verergert. Normaal ga ik donderdag weer naar de kinesist, dus dat wordt dan wel aangepakt. Aangezien het dinsdag de enige loopgelegenheid was deze week, heeft dit weer tijd om te recupereren. Tijd om de oefeningen verder te doen. Volgende week kunnen we er dan weer rustig tegenaan.
Hoe mooi je alles kan plannen, tot in de puntjes, des te meer kan er iets mislopen. Maandag zou het de dag van het herstarten van de trainingen. Er moest eerst nog van alles gebeuren. En dat werd in een zeer mooi, afgelijnd schema gepast. Normaal kon er niets misgaan. Maar als je van anderen afhangt, kan dus wel alles in het honderd lopen. Tot en met de kinesist ging alles nog naar wens. De loodgieter kwam nog langs en zou een reparatie in het toilet doen. De nodige stukken waren echter niet voorradig en hij zou in het magazijn gaan kijken. Als hij de stukken had, zou hij bellen om terug langs te komen. Het gevolg was dus dat ik niet van huis kon (was vergeten mijn gsm-nummer te geven). Hierdoor viel de training in het water. En ik had er juist nu een goed gevoel bij. Ik had al eens een paar keer wat geprobeerd en op het werk werd de trap steeds lopend bestegen zonder pijnklachten. Daarom word het de clubtraining op dinsdadagavond de "grote rentree". Het komt net uit. Het is deze keer een tempoloop van 5000 meter; geen intervaltraining. Hierdoor kan ik voor mezelf een eigen tempo opleggen. Rustig herbeginnen is de boodschap. Daarna kan het alleen maar beter worden. Zo zijn we toch nog vroeger bezig dan verwacht.
Vandaag nog een keertje naar de kine geweest. Deze week ben ik drie keer langs geweest en dat voel je toch. Ik heb een heel ontspannen gevoel in mijn been. Op het werk begin ik terug de trap te nemen. Af en toe versnel ik ter controle en ik voel geen pijnlijke druk meer. Dus het kriebelgevoel neemt steeds grotere vormen aan. Van de kinesist heb ik groen licht gekregen om lichtjes te proberen. Dat komt mooi uit, want het schema geeft een rustige weekschema aan. Dit wil zeggen korte trainingen die variëren van 40 tot 50 minuten, een ideale herstart voor mij. Nu worden dit voor mij gewoon loslooptrainingen. Ik wil zeker niets forceren. Het zou zonde zijn om ondanks al het goede werk van de kine, een stap terug te moeten zetten. Maar ik heb goede hoop dat het deze keer goed zit. Alles zit mee voor volgende week. Er wordt mooi weer voorspeld, temperatuur zit goed. Dus maandag wordt er een rustige training in het park afgewerkt. Benieuwd hoe het zal verlopen en hoe het achteraf zal evolueren.
Vrijdag een tweede keer naar de kinesist geweest. Alles loopt volgens schema. Ik heb nu al een meer ontspannen gevoel in mijn been. Mijn voet is vorige keer was losgemaakt en dat kan daarvan de oorzaak zijn. Ik heb er nu al een goed gevoel bij. Ik heb nu een gevoel van "Was ik maar eerder naar de kine gegaan". In de toekomst ga ik daar beter op letten. Verder heb ik deze week niet veel uitgespookt op sportief vlak. Enkel op woensdag heb ik een zwemtraining afgewerkt. Nu rest er nog een volledige rustweek en dan kan ik beginnen uitzien naar een rustige herstart van de trainingen mits de goedkeuring van de kinesist. Maar hij heeft er toch ook een goed oog in. Dus nog even geduld.
Vandaag naar de kinesist geweest. Aangezien hij overtuigd is dat door de kinebehandeling de blessure sneller zal zijn genezen, was de beslissing snel genomen. Ik ga nu een paar keer per week bij hem langs en doe thuis nog wat oefeningen.
Voorlopig houden we het bij twee weken rust om daarna stilletjes aan te proberen terug in gang te schieten. Nu komt het er vooral op aan om geduld te hebben en niet overhaast te werk te gaan. Terloops ook geïnformeerd om eventueel tussendoor eens langs te komen voor een sportmassage. Ik denk dat ik dat in de toekomst regelmatig ga inlassen in mijn schema. Nadelig kan het zeker niet zijn. Dus voor de rest wat kleine klussen thuis doen en wat fietstrainingen inlassen voor de conditie te onderhouden.
Ik ben dinsdag naar de clubtraining geweest om op eigen tempo mijn programma af te werken en niets aantrekken van de anderen. Bij het inlopen verliep alles vlot. Rustig aan en vlotjes kunnen babbelen. Ik voelde een kleine druk, maar geen pijn. Bij de eerste 1600m-sessie ging het ook nog redelijk. De anderen liepen stilletjes aan van mij weg, maar ik kon redelijk constante rondetijden neerzetten. Met een totaaltijd van 7'25" was ik best tevreden. Ik was helemaal niet vermoeid. Tijdens de tweede sessie begon ik halverwege een opkomend drukpijn te voelen. Mijn rondetijden lagen ook een heel stuk hoger nu. Ik geraakt veel moeilijker vooruit. Vooral het starten verliep moeizaam omdat ik gewoonlijk met mijn rechtervoet afzet. De derde sessie heb ik dan wijselijk overgeslagen. In de plaats daarvan heb ik een rondje gejogd. De laatste sessie werd voor mij gewoon een drietal rondjes uitlopen. Dat ging nog net. 's Avonds nog een coldpack op het been gelegd.
Woensdagmorgen voelde ik mijn been zeer goed bij het stappen. Ik kon direct de pijnlijke plek aanwijzen. Gelukkig ging ik in de namiddag zwemmen met Jordi. Zo heb ik de benen wat kunnen loswerken in het water. Ik voelde dat dat deugd deed. Enkel met de benen het zwembad overzwemmen is heus wel vermoeiend. Maar zo onderhoud je de contitie wat toch belangrijk is.
Donderdag maak ik een afspraak met de kinesist om na te gaan wat er mogelijk is van therapie. Ik ben benieuwd wat er uit de bus gaat komen. Maar het staat nu al vast dat ik zeker voor minstens twee weken geen looptrainingen zal doen. Hopelijk mag ik in de plaats daarvan fietsen. Dit zal ik afwisselen met een paar zwemtrainingen. Zo blijft de condite toch nog op peil.
Maandag terug een training van 40 minuten gedaan. Volgens het schema moeten het er 50 zijn, maar ik wil nog niets forceren. Ik ben weer gaan loslopen in het park langs het wandelpad van 4 km. Ditmaal verliep het zonder problemen wat betreft parcourskennis. Verleden week was het de eerste keer dat ik deze ronde liep en moest daarom een paar keer op mijn stappen terugkeren. De gekleurde paaltjes vielen toen nog niet zo goed op. Maar ik heb het voordeel dat ik ergens maar één keer moet zijn geweest om daarna de weg te kennen. Dat zal de natuurlijke coördinatie van de man ergens voor tussen zitten, denk ik . De laatste tien minuten kon ik niet op de piste lopen, aangezien er twee scholen blijkbaar hun sportdag hadden. Dan maar de parklaan eventjes heen en terug gelopen, wat hetzelfde resultaat gaf. Dus al bij al was de opdracht ietwat geslaagd.
Het was minder warm dan vorige week. Het liep veel aangenamer. Ook had ik geen last van het been tijdens het lopen. Zelfs enkele uren nadien was er nauwelijks hinder te merken. Enkel 's avonds laat zeurde mijn been een wat. Ook de hartslag was al een stuk lager. Beetje bij beetje krijgen we weer zicht op een normale trainingsarbeid. Het is nu enkel nog geduld oefenen. Maar het goede gevoel heeft toch de bovenhand.
Normaal gezien ga ik nu dinsdag naar de clubtraining. Er staat 4x1600m op het programma. Maar ik ga deze proberen op mijn eigen tempo af te werken. Misschien sla ik een sessie over, maar dat beslis is wel op het moment zelf. Zeker niet mee doortrekken met de anderen. Anders zitten we weer in de prullenmand en daar moeten we zo lang mogelijk uitblijven.
6,9 km - 0:40:00 - 10,35 km/u - 5:47 /km - HS na : 130 bpm
Verleden week is het dus bij de maandagtraining gebleven. Normaal was ik op dinsdag gaan trainen, maar Sandra haar planning was een beetje in het honderd gelopen, zodat zij iets later thuis was. Aangezien ik op donderdag niet ben gaan slapen na mijn nachtdienst (niet gezond, ik weet dat wel) besloot ik om het rustig aan te doen voor de rest van de week. Maandag was er dus een nieuwe training gepland. Het zou wat loslopen worden gedurende 40 minuten. Normaal is het een rustweek en stond er een training van 35 minuten op het menu. Aangezien het deze week bij maandag en dinsdag zou blijven, dacht ik om de maandagtraining een beetje te verlengen. Ik koos daarvoor de wanderlroute van het park Rivierenhof uit. Dit is een wandeling van 4km op zeer goed beloopbare paden. De eerste 30 minuten verliepen uitstekend. Ik liep constant onder de bomen en had hierdoor geen last van de zon en het warme weer. Maar voor de laatste 10 minuten draaide ik richting atletiekpiste. Het gevolg was dat ik daar in volle zong begon te lopen. Hoewel ik een rustig tempo van iets meer dan 10km/u aanhield, begon het me toch veel te warm te worden. Ik besloot om na 34 minuten de training te stoppen. Het was gewoon te warm. Hierdoor merk ik toch dat de conditie een heel pak minder is dan een maand geleden. Normaal kan ik goed tegen de warmte en loop ik aan dat tempo zonder problemen uit. Maar nu vond ik het verstandiger om voortijdig mijn stretchoefeningen te doen. Ook mijn hartslag was veel te hoog. Ik was wel de tel kwijt geraakt, dus hoe hoog juist weet ik niet. Het wordt hoog tijd dat ik me iets fatsoenlijk aanschaf, zodat ik dit ook beter in de hand kan houden. Tijdens het lopen heb ik geen last ondervonden van mijn been. Het gaat dus de goede kant uit. De pijn kwam nu pas later op de avond opzetten. Dus blijven we nog even verder doen met al de rest. Het zal wel een keer overgaan.
Aangezien ik de vorige dagen niets meer voelde aan mijn been, had ik besloten om maandag terug te beginnen met wat loslopen. Toen ik ontdekte dat we maandag een afspraak hadden, is deze testtraining vooruitgeschoven naar vrijdag. Ik was benieuwd hoe mijn been zich zou gedragen tijdens het loslopen gedurende een achttal kilometer op de piste. De training op zich is toch wat meegevallen. Ik voelde slechts een soort van stijfheid, maar van pijnscheuten was geen sprake. Het waren in ieder geval goede omstandigheden om te lopen : net niet te warm, hoewel dit voor wat loslopen niet echt een rol speelt, een beetje wind waardoor je regelmatig wat verfrissing in je gezicht voelde. Ik heb een redelijk constant tempo kunnen aanhouden. De rondetijden (400m) schommelden tussen 2'09" en 2'19" met regelmatig enkele exacte tijden na elkaar. Dus dat zit wel goed. Alleen moet de hartslag terug naar beneden. Maar ja, wat wil je als je ongeveer een maand niet meer hebt gelopen.
Ik twijfel toch nog of ik dinsdag naar de clubtraining ga. Enkele uren nadien voelde ik toch weer wat opkomen wanneer ik mijn voet wat harder neerzette. Ik heb nu wel een verlengd weekend om te recuperen. Er worden in ieder geval nog coldpacks gelegd en het been wordt ook nog ingesmeerd.
Als ik dinsdag naar de training ga, zal ik waarschijnlijk op mijn eentje de afstanden afwerken. Gewoon rustig weer opbouwen is nu de boodschap. Daarna komt de rest vanzelf. Ik heb nog alle tijd. Als ik nog een wedstrijd loop, zal dit waarschijnlijk in het najaar zijn, misschien weer een 10 miles-wedstrijd of misschien wel een halve marathon. Maar dat zien we dan wel.
8 km - 0:44:49 - 10,71 km/u - 05:36 /km - HS na : 146 bpm
Maandag stond er normaal gezien een fietstraining van ongeveer 25 km op het programma. De werkzaamheden thuis in de voormiddag staken er een stokje voor. Toen er dan kort na de middag nog een regenbui zich kwam aanmelden, dacht ik dat het feestje niet zou doorgaan. Wanneer het een looptraining had geweest, zou ik dat moment toch zijn vertrokken, maar op de fiets ben je niet helemaal in beweging. Gelukkig kon ik een half uurtje later toch aan de training beginnen. Ik heb wel noodgedwongen de training wat moeten inkorten. Ik had nog juist de tijd om een rit van 20km af te werken. Met een kleine versnelling en een ontspannen tempo deed ik er iets minder dan een uur over. Kwestie van de benen soepel rond te draaien, wat toch goed is voor de spieren. Waarschijnlijk zal dit zich herhalen op donderdag en vrijdag. Ik voel zeker beterschap in het been. Zodanig zelfs dat ik waarschijnlijk volgende week een keertje ga proberen om een rustige looptraining in te lassen. Het zou dan een training van een vijftal kilometer op de piste worden. Duimen maar.
Met het herstel zitten we zowat op schema. Er wordt regelmatig met ijspacks gewerkt en het been wordt een paar keer per dag ingesmeerd. Met de kinesist wordt nog eventjes gewacht. Ik voel lichte beterschap. En aangezien ik niet voor geld loop, hebben we alle tijd. Het is alleen jammer dat er nadien weer een heel stuk moet worden opgebouwd. Maar dat is een keuze die moet worden gemaakt. Ik wist eigenlijk wat me te wachten stond, maar ik had het er voor over. Ik weet dat het verstandiger was om de 10 Miles niet te lopen. Het is echter de enige run die zou doen dit voorjaar. Dus was het voor mij niet erg dat het nadien wat langer zou duren eer ik terug in orde was. Nu voel ik nog druk bij het neerzetten van de voet wanneer ik rondtrippel, maar de pijnscheuten zijn toch al verdwenen. Ik denk dat ik nog een volle week, maximaal twee weken loopvrij zal blijven. Ik zal me nog moeten beperken tot mijn fietstrainingen om de conditie te onderhouden. Maar dat is een aangenaam alternatief, zeker met dit weer.
Zondagmorgen met veel zenuwen opgestaan. Stel je voor, op die leeftijd nog zo veel zenuwen hebben. Het zou er dan toch van komen. "Derde keer goede keer", zegt men altijd. In mijn geval was dit zo. De twee vorige jaren kwam er altijd iets tussen (kwetsuur, overlijden) waardoor ik niet kon deelnemen. En ook nu heeft het niet veel gescheeld door mijn beenblessure. Hoewel deze niet helemaal was genezen, wilde ik absoluut proberen. Ik had mijn vooropgestelde tijd al bijgesteld tussen 1u20 en 1u30. Voor de start nog drie clubleden tegengekomen. Ik ben samen met hen in het startvak gaan staan. Toen het startsein werd gegeven en we daarna (redelijk vlot) voorbij de start passeerden, konden we er voor gaan. Ik liet me door de anderen meezuigen. Dat resulteerde in een snelle eerste kilometer : 4'25". Ik schrok er een beetje van. Dit was zelfs onder het schema van 1u15'. Ook de tweede kilometer was redelijk snel. Deze werd gepasseerd na 9 minuten. Het lastigste aan die eerste twee kilometers was het proberen zo behendig mogelijk de tragere voorlopers te passeren zonder deze te hinderen. Voor mijn part mogen zij ook vooraan starten, maar men moet toch een beetje eerlijk zijn tegenover zichzelf om zijn eigen kunnen in te schatten. Zo maak je het jezelf en de snellere lopers alleen maar moeilijker. Vanaf de tweede kilometer was dat probleem opgelost. De wegen werden iets breder en de massa begon uit te rekken zodat je vanzelf meer plaats kreeg. Toen we de Kennedytunnel voorbij waren, kwam het eerste stevige stuk er aan. Daar werd door velen al gezwoegd. Ik ging daar nog een beetje door en zou na de Bolivartunnel een rustiger stuk inlassen. Ik liep niet op 100%. Ik voelde bij elke stap mijn onderbeen. Het was draaglijk, maar ik had schrik om te forceren. Door de massa mensen die rond het parcours staat en je aldoor toeschreeuwt, krijg je wel een boost waardoor je gewoon blijft doorgaan. Halfweg zat ik nog altijd voor op het schema van 1u20'. Op dat moment besloot ik om toch te proberen een tijd onder 1u20' te lopen. Ik zou wel zien wat het ging opleveren. Op één stuk heb ik flink op mijn tanden moeten bijten. Het betrof hier een straat met kasseien. Enkel aan de zijkanten waren er tegels geplaveid voor de fietsers. Dat vond ik persoonlijk een van de moeilijkste stukken. Dan halfweg op de Meir stond er een boog. Ik dacht dat dit het 10km-punt was. Toen ik mijn tijd controleerde en 50 minuten zag verschijnen, dacht ik dat ik mijn voorsprong helemaal kwijt was. Toen in de volgende straat niet ver daarna het bord met 11km stond, had ik door dat ik toch nog op schema zat. Hierdoor heb ik nog wat verdapperd. Na 11,5km was er de tweede waterbevoorrading. Hierdoor heb ik een beetje ingehouden om te kunnen drinken. Dit vond ik het enige minpuntje van de organisatie. Als je je als grote organisatie wilt profileren met een grote uitstraling, is het toch een beetje jammer dat men het water in plastic bekertjes aanbiedt die dan nog door veel lopers worden stuk geknepen bij het aanneme ervan. Ik heb bij de eerste bevoorrading slechts een heel klein beetje kunnen drinken, daarna de mond enkele keren gespoeld en de rest over mijn hoofd gegoten als verfrissing. Bij de tweede bevoorrading ben zelfs even blijven stilstaan om toch te kunnen drinken. Flesjes zou toch handiger zijn. Misschien dat ik voor volgend jaar zelf zo'n riem met flesjes aanschaf, dan ben ik zeker. Net voor de, voor mij persoonlijk toch, zwaarste hindernis- de Konijnenpijp- kreeg ik nog een aanmoediging van de coach. Het doet toch goed als je je naam hoort roepen als aanmoediging. Zeker op dat moment. De afdaling vond ik redelijk vlot gaan. Ik had in het begin helemaal het gevoel niet dat het omlaag ging. Des te meer ondervond ik het terug stijgen. Ik ben hier toch nog redelijk veel lopers voorbijgegaan die mij tijdens de afdaling waren voorbijgestoken. Het stukje net voor de laatste bocht bleef maar duren. Maar ook hier stond enorm veel volk. Wanneer je dan na die bocht de laatste spandoeken ziet hangen, kun je toch nog altijd iets meer uit je lijf halen. Ik wilde kost wat kost geen 20 zien staan op mijn horloge.
Dat is met uiteindelijk gelukt. Met een tijd van 1u19'23" ben ik heel tevreden, zeker voor een eerste keer. Ik weet nu dat ik zonder kwetsuren toch 1u15' aan kan, misschien wel meer op een vlak parcours. Ik was helemaal niet buiten adem. Volgend jaar doe ik hier zeker weer aan mee. Ik vond het gewoon heel leuk om eens door die tunnels te lopen. En buiten die eerst twee kilometers heb ik geen enkel probleem van plaats gehad.
Ook Ellen heeft het er goed van afgebracht. Zij heeft deze wedstrijd ook uitgelopen in een tijd van 1u43'06". Dit was meer dan behoorlijk, zonder al te veel te kunnen trainen door de tussentijdse examens die ze had. Ze heeft wel kunnen ondervinden dat ze nog veel boterhammekens mag eten vooraleer zij haar "ouwe papa" voorbij zal snellen. .
Dinsdag dan toch naar de piste vertrokken voor een laatste test voor zondag. Ik moest weten hoe ik er voor stond. Hoe zou mijn been reageren op het lopen? Al bij al is het positief verlopen.
Dit keer stond er 800/700/600/500/400 op het programma. Er werd niet aan intervaltempo getraind. We moesten deze afstanden afleggen aan het tempo dat we zondag voor ogen hadden. Voordeel is dat er veel rustiger gestart wordt. Zeker geen blokkering van de benen deze keer. Ik heb dit aan een vrij constant tempo kunnen afleggen zonder tekens van vermoeidheid. De trainer moest wel een paar keer mijn loophouding corrigeren. Ik mankte blijkbaar zonder dat ik er erg in had. Ik voelde mijn been wel een beetje trekken, maar het was draaglijk aan dat tempo. Nadien zijn we nog het park ingetrokken voor een grote ronde van 5 km aan hetzelfde tempo ongeveer. Ik had er eerst een beetje schrik voor en wilde op de piste blijven, maar de coach heeft me dan toch overhaald om mee het park in te gaan. De schrik was overbodig. De laatste twee kilometers begon het zelfs vlotter te gaan. Mijn been voelde veel soepeler aan. Ik denk dat het voor zondag wel in orde is. Het zal vooral belangrijk zijn om zeer goed op te warmen. De opwarming is altijd belangrijk, maar deze keer moet het extra goed zijn. Rustig starten is de boodschap om dan op een later tijdstip te beslissen of het tempo wat hoger kan of niet. Maar dat zien we op dat moment wel.
Als alles gaat zoals de training is verlopen, durf ik toch voor een tijd van 1u2O te gaan. Maar met vijf tot tien minuutjes langer onderweg ben ik ook tevreden.
Dus de rest van de week wordt er niet meer gelopen. Ik ga enkel nog op donderdag en vrijdag een fietstraining inlassen om de benen te laten ronddraaien. Ik heb maandag gemerkt dat dit een goed gevoel aan mijn been gaf. Alleen zullen het dit keer rustige tripjes zijn, kwestie van spieren losgooien en lekker ontspannen.
Deze week wordt voor mij een rustige week enerzijds, tegelijkertijd wordt het ook een testweek voor zondag. Op maandag had ik besloten om een fietstraining in te lassen, kwestie van de benen nog wat te sparen. Hierdoor kon ik mijn uithouding eens flink testen zonder daarvoor te veel druk op mijn rechterenkel te zetten.
Het was een goede training. Het is een goed alternatief voor de looptraining voor het geval je een lichte kwetsuur hebt. Maar toch moet ik eveneens de mening van Joggerke bijtreden. Hij schreef in één van zijn verslagen vorig jaar dat er toch niets boven het lopen gaat. Ik begrijp hem nu heel goed. Bij mij kriebelt het ook enorm. Deze fietstraining deed niets tekort voor mijn contiie, maar het lopen is toch aanngenamer. Raar hoe een mens aan iets "verslaafd" kan worden.
Ik had een parcours gepland dat eigenlijk een aaneenschakeling was van twee trainingsomlopen. De totale afstand bedroeg 20,3 km. Tijdens de training stond er veel wind, hoewel het redelijk warm was. Hierdoor moest ik flink doorduwen om mijn tempo aan te houden. Ik wilde toch een gemiddelde van rond de 23 km/u aanhouden. Ondanks een paar keer dat ik moest stoppen voor een rood licht, heb ik deze doelstelling ruimschoots behaald. Met een gemiddelde van 24,66 km/u was ik zeer tevreden. Ik reed vooral langs de velden waar je weinig tot geen beschutting tegen de wind had. Enkel op het laatste stuk had ik de wind een beetje in het voordeel. Maar zo tegen de wind beuken is altijd leuk, of het nu per fiets of te voet is. Werken loont altijd.
Dinsdag ga ik misschien een keertje op de piste proberen om met de groep mee te trainen. Alleen wordt het voor mij geen intervaltraining. Daar ga ik zondag niet voor op het spel zetten. Zodra ik maar iets van weerstand ondervind, stop ik er mee en weet ik dat er dan nog alleen op zondag wordt gelopen. De rest zien we dan wel. Duimen maar voor de goede afloop.
Naar de huisarts geweest om mijn been te laten onderzoeken. Ik moest er langs gaan voor papieren te laten invullen, dus dacht ik om dan maar tegelijkertijd mijn been na te kijken. Nu blijkt dat er een pees vlak boven mijn rechterenkel ontstoken is. Volgens mij nog altijd een gevolg van de veldloop. Dit komt helemaal niet goed uit. Ik denk dat ik volgend jaar de veldloop links laat liggen, veel te hobbelig voor mijn enkels. Ik dacht heel de tijd dat het hoger op mijn scheenbeen was. Blijkt nu dat ik de hele tijd mijn coldpack op de verkeerde plaats heb gelegd . Vanaf nu wordt het ijs leggen, ontstekingsremmers nemen en zo veel mogelijk drukklasten vermijden. Om de conditie op peil te houden, ga ik trainen met de mountainbike. Zo blijven de benen ronddraaien, wat de doorbloeding bevordert en de enkel soepel houdt. Eventueel wordt de kinesist ingeschakeld, maar dat zal ik nog wat aanzien. Ik ben er van overtuigd dat ik zal kunnen meelopen, al wordt het een rustige jogging. Misschien loop ik wel samen met Ellen. Zij heeft zich trouwens ook ingeschreven. Zij zal waarschijnlijk meer dan 1u30' lopen. Als ik dan haar tempo aanhoud, forceer ik niet echt. Maar de strijd is nog niet gestreden. We doen er alles aan om mijn doel te bereiken. Het zal lukken!!
Nog twee weken voor de 10 Miles van Antwerpen. Ik ben vol goede moed naar de atletiekpiste gereden. Ik was benieuwd hoe het zou verlopen. Ik nam me voor om geen gekke dingen te doen en rustig een aantal toertjes te doen. Het zou een rustige 5 km worden, maar in plaats van 12,5 ronden te lopen heb ik er 13 gedaan. Dan had ik voor elke ronde een vergelijkingspunt. De omstandigheden waren zeer goed om rustig te lopen. Qua uithouding was er geen enkel probleem. Ook in mijn linkerbeen was er niets te voelen. Wat mijn rechterbeen betreft, voel ik dat het de goede kant uitgaat, maar dat het helemaal nog niet voorbij is. Al is er geen blokkering meer bij het starten, toch voelde ik in het begin nog wat drukpijn die wel te verdragen was. Na 6 ronden ging het lopen een stuk vlotter. Ik moest mij werkelijk inhouden om mijn been te sparen. Dat was niet gemakkelijk. Ik heb redelijk constant gelopen. De rondetijden schommelden tussen 2'23" en 2'32". Daar ben ik op dit moment dik tevreden mee. Nu is het zaak om vooral rustig te blijven. Daarom doe ik deze twee weken geen intervaltraining meer. Normaal is het interval op dinsdag tijdens de clubtraining, maar ik ga mijn rondjes afwerken, terwijl de anderen zich het zweet uit hun lijf lopen.Gewoon de conditie onderhouden is volgens mij voldoende. Ik weet dat ik de afstand aankan. Ik weet alleen nog niet voor welke tijd ik zal gaan. Dat zien we op dat moment wel.
5,5 km - 0:31:35 - 9,88 km/u - 06:04 /km - HS na : 101 bpm
Vandaag nog eens enkele baantjes getrokken. Het was weer een tijd geleden dat we naar het zwembad zijn geweest. Jordi heeft namelijk 5 weken in de gips gezeten wegens een barst in zijn voorvoet. Aangezien hij er zin in had, kon ik van de gelegenheid gebruik maken om mijn conditie wat op peil te houden. Zwemmen is daar een goed alternatief voor. Wie al eens een zwemtraining achter de rug heeft, kan er van meespreken. Van zwemmen kan je serieus moe worden. Ook moest ik hier geen druk op de benen zetten, wat alleen maar voordelen heeft. Zo verstrijkt de tijd wat sneller. Hopelijk kan ik maandag terug met het lopen beginnen. Dit zal dan telkens op de tartanpiste gebeuren, kwestie van soepel te kunnen lopen. Dus rustig aftellen deze week.
Vandaag is het een week zonder looptrainingen. Maar er is hoop. Ik voel nog steeds mijn been trekken bij het stappen, maar het is niet pijnlijk meer. Ik ga toch nog rustig aan doen deze week. Dat betekent voor de tweede opeenvolgende week geen loopschoenen aantrekken. Waarschijnlijk ga ik een paar keer met de mountainbike op pad, kwestie van de benen los te werken en de conditie wat te onderhouden. Hopelijk kan ik daarna beginnen met los te lopen. Als dat lukt, heb ik nog twee volle weken om de benen terug aan het lopen te laten wennen. Benieuwd of ze zullen protesteren. Ik hoop van niet, want het kriebelt veel te hard. En op zulke momenten is het ner of je de andere joggers sneller en beter opmerkt, wat het des te moeilijker wordt om je in te houden. Maar het is voor mij het beste om toch nog wat geduld te hebben. We stellen gewoon mijn richttijd wat bij. Desnoods houden we het op een rustige loop met een tijd van 1u30 voor ogen, wat nog altijd goed is voor mijn doen. Als we er maar bij zijn. Duimen maar!!
Dinsdag is de training me niet goed bevallen. Tijdens de opwarming had ik geen goed gevoel in het rechterbeen. Toch wilde ik proberen om op de piste de interval mee te doen. Moest het niet gaan, dan kon ik rustig nog wat rondjes afhaspelen. Het zou 10 x 300m worden. De eerste drie sessies waren tegen de tijd. Met tijden van 1'04", 59" en 56" kan ik een beetje tevreden zijn ondanks een slechte start telkens. Ik geraakte steeds slecht weg. Mijn benen waren precies geblokkeerd. Meestal na 100m geraakte ik ietwat op dreef. Daarom weet ik dat ik onder normale omstandigheden sneller kan. De resterende zeven sessies was volgens in en out principe. We begonnen er aan met volle moed, maar al snel voelde ik dat het niet zo goed zat. Ik moest al snel iedereen laten gaan. Dat is mijn gewoonte niet. Na de tweede sessie besloot ik om deze training te onderbreken, wat mij trouwens voor de eerste keer overkomt. Ik was een beetje aangeslagen. Samen met de trainer werd er beslist om rustig een paar rondjes te joggen. Dit deed dan ineens dienst als uitlopen. Deze week en volgende week zal er dus alleen maar gerust worden, afgewisseld met ijscompressen en medicatie.
Dit komt op een zeer ongelegen moment. Het is nu ongeveer drie weken voor de 10 Miles. Ik hoop echt dat ik het nog haal, desnoods wordt er geen tijdschema opgelegd. Dan doen we gewoon mee om een ervaring op te doen en wordt er naar 1u30' gelopen. Als ik 1 week voor de wedstrijd in orde ben, zal dit me wel lukken. De basisconditie zit goed, dat voel ik. Nu gewoon duimen dat het op tijd in orde komt.
.
.
