Ik ben Eric Van Oers. Ik woon in Borsbeek bij Antwerpen. Ik ben geboren op 8/02/1964 en ben dus al een tijdje lid van de "Club 45". Ik werk als nachtverpleegkundige in een dialysecentrum. Mijn hobby' zijn vooral lopen, computeren, lezen en fietsen. Af en toe trekken we er op uit om een mooie wandeling te maken. Ik ben gehuwd met Sandra en heb twee kinderen, Ellen en Jordi. In mijn jonge jaren heb ik steeds gevoetbald en daar hield ik een bijnaam aan over : noezeman. Sinds januari 2010 ben ik bij de Antwerpse club Brabo aangesloten. Ik krik nu mijn conditie op tussen de afstandslopers bij de masters.
Na drie jaar is het me gelukt om de 10 Miles te lopen. Lopen is voor mij stilaan een passie aan het worden. Alleen een halve marathon ontbreekt nog. Wie weet.
07-04-2011
Pees
Naar de huisarts geweest om mijn been te laten onderzoeken. Ik moest er langs gaan voor papieren te laten invullen, dus dacht ik om dan maar tegelijkertijd mijn been na te kijken. Nu blijkt dat er een pees vlak boven mijn rechterenkel ontstoken is. Volgens mij nog altijd een gevolg van de veldloop. Dit komt helemaal niet goed uit. Ik denk dat ik volgend jaar de veldloop links laat liggen, veel te hobbelig voor mijn enkels. Ik dacht heel de tijd dat het hoger op mijn scheenbeen was. Blijkt nu dat ik de hele tijd mijn coldpack op de verkeerde plaats heb gelegd . Vanaf nu wordt het ijs leggen, ontstekingsremmers nemen en zo veel mogelijk drukklasten vermijden. Om de conditie op peil te houden, ga ik trainen met de mountainbike. Zo blijven de benen ronddraaien, wat de doorbloeding bevordert en de enkel soepel houdt. Eventueel wordt de kinesist ingeschakeld, maar dat zal ik nog wat aanzien. Ik ben er van overtuigd dat ik zal kunnen meelopen, al wordt het een rustige jogging. Misschien loop ik wel samen met Ellen. Zij heeft zich trouwens ook ingeschreven. Zij zal waarschijnlijk meer dan 1u30' lopen. Als ik dan haar tempo aanhoud, forceer ik niet echt. Maar de strijd is nog niet gestreden. We doen er alles aan om mijn doel te bereiken. Het zal lukken!!
Nog twee weken voor de 10 Miles van Antwerpen. Ik ben vol goede moed naar de atletiekpiste gereden. Ik was benieuwd hoe het zou verlopen. Ik nam me voor om geen gekke dingen te doen en rustig een aantal toertjes te doen. Het zou een rustige 5 km worden, maar in plaats van 12,5 ronden te lopen heb ik er 13 gedaan. Dan had ik voor elke ronde een vergelijkingspunt. De omstandigheden waren zeer goed om rustig te lopen. Qua uithouding was er geen enkel probleem. Ook in mijn linkerbeen was er niets te voelen. Wat mijn rechterbeen betreft, voel ik dat het de goede kant uitgaat, maar dat het helemaal nog niet voorbij is. Al is er geen blokkering meer bij het starten, toch voelde ik in het begin nog wat drukpijn die wel te verdragen was. Na 6 ronden ging het lopen een stuk vlotter. Ik moest mij werkelijk inhouden om mijn been te sparen. Dat was niet gemakkelijk. Ik heb redelijk constant gelopen. De rondetijden schommelden tussen 2'23" en 2'32". Daar ben ik op dit moment dik tevreden mee. Nu is het zaak om vooral rustig te blijven. Daarom doe ik deze twee weken geen intervaltraining meer. Normaal is het interval op dinsdag tijdens de clubtraining, maar ik ga mijn rondjes afwerken, terwijl de anderen zich het zweet uit hun lijf lopen.Gewoon de conditie onderhouden is volgens mij voldoende. Ik weet dat ik de afstand aankan. Ik weet alleen nog niet voor welke tijd ik zal gaan. Dat zien we op dat moment wel.
5,5 km - 0:31:35 - 9,88 km/u - 06:04 /km - HS na : 101 bpm
Vandaag nog eens enkele baantjes getrokken. Het was weer een tijd geleden dat we naar het zwembad zijn geweest. Jordi heeft namelijk 5 weken in de gips gezeten wegens een barst in zijn voorvoet. Aangezien hij er zin in had, kon ik van de gelegenheid gebruik maken om mijn conditie wat op peil te houden. Zwemmen is daar een goed alternatief voor. Wie al eens een zwemtraining achter de rug heeft, kan er van meespreken. Van zwemmen kan je serieus moe worden. Ook moest ik hier geen druk op de benen zetten, wat alleen maar voordelen heeft. Zo verstrijkt de tijd wat sneller. Hopelijk kan ik maandag terug met het lopen beginnen. Dit zal dan telkens op de tartanpiste gebeuren, kwestie van soepel te kunnen lopen. Dus rustig aftellen deze week.
Vandaag is het een week zonder looptrainingen. Maar er is hoop. Ik voel nog steeds mijn been trekken bij het stappen, maar het is niet pijnlijk meer. Ik ga toch nog rustig aan doen deze week. Dat betekent voor de tweede opeenvolgende week geen loopschoenen aantrekken. Waarschijnlijk ga ik een paar keer met de mountainbike op pad, kwestie van de benen los te werken en de conditie wat te onderhouden. Hopelijk kan ik daarna beginnen met los te lopen. Als dat lukt, heb ik nog twee volle weken om de benen terug aan het lopen te laten wennen. Benieuwd of ze zullen protesteren. Ik hoop van niet, want het kriebelt veel te hard. En op zulke momenten is het ner of je de andere joggers sneller en beter opmerkt, wat het des te moeilijker wordt om je in te houden. Maar het is voor mij het beste om toch nog wat geduld te hebben. We stellen gewoon mijn richttijd wat bij. Desnoods houden we het op een rustige loop met een tijd van 1u30 voor ogen, wat nog altijd goed is voor mijn doen. Als we er maar bij zijn. Duimen maar!!
Dinsdag is de training me niet goed bevallen. Tijdens de opwarming had ik geen goed gevoel in het rechterbeen. Toch wilde ik proberen om op de piste de interval mee te doen. Moest het niet gaan, dan kon ik rustig nog wat rondjes afhaspelen. Het zou 10 x 300m worden. De eerste drie sessies waren tegen de tijd. Met tijden van 1'04", 59" en 56" kan ik een beetje tevreden zijn ondanks een slechte start telkens. Ik geraakte steeds slecht weg. Mijn benen waren precies geblokkeerd. Meestal na 100m geraakte ik ietwat op dreef. Daarom weet ik dat ik onder normale omstandigheden sneller kan. De resterende zeven sessies was volgens in en out principe. We begonnen er aan met volle moed, maar al snel voelde ik dat het niet zo goed zat. Ik moest al snel iedereen laten gaan. Dat is mijn gewoonte niet. Na de tweede sessie besloot ik om deze training te onderbreken, wat mij trouwens voor de eerste keer overkomt. Ik was een beetje aangeslagen. Samen met de trainer werd er beslist om rustig een paar rondjes te joggen. Dit deed dan ineens dienst als uitlopen. Deze week en volgende week zal er dus alleen maar gerust worden, afgewisseld met ijscompressen en medicatie.
Dit komt op een zeer ongelegen moment. Het is nu ongeveer drie weken voor de 10 Miles. Ik hoop echt dat ik het nog haal, desnoods wordt er geen tijdschema opgelegd. Dan doen we gewoon mee om een ervaring op te doen en wordt er naar 1u30' gelopen. Als ik 1 week voor de wedstrijd in orde ben, zal dit me wel lukken. De basisconditie zit goed, dat voel ik. Nu gewoon duimen dat het op tijd in orde komt.
Iedereen heeft het zeker gemerkt. De lente heeft zijn intrede gedaan. Een ideaal weertje om een training af te werken. Deze keer stond er een rustige duurloop van 1u10 min op het programma. In het begin protesteerden de benen nog, maar na een paar kilometers werd dit draaglijk. Het zal stilletjes aan moeten beteren. Het komt er nu op aan om niet te forceren, maar toch de afstand onder controle te houden. Het zal een goede evenwichtsoefening zijn, balancerend op een slappe koord. Verder is deze training redelijk vlot verlopen. Ik had het gevoel dat ik nog sneller kon, maar hield wijselijk hetzelfde tempo aan. Hopelijk recuperen de benen goed, zodat ik de intervaltraining rustig mee kan doen. Anders wordt het rustig rondjes lopen. We zullen wel zien. Misschien is het zelfs beter om twee dagen na elkaar te lopen, zodat je meer in beweging blijft en de bloedsomloop zijn werk laat doen. Morgen ben ik al een stuk wijzer.
13,1 km - 1u10 min - 11,28 km/u - 05:20 /km - HS na : 115 bpm
Op de valreep heb ik toch nog een trainingske kunnen doen deze week. Ik wilde absoluut lopen ondanks de tijdnood. Absoluut omdat ik wilde controleren of het gemakkelijker lopen was met de nieuwe kousen. Ik heb dan toch besloten om sportcompressiekousen aan te schaffen. En het is 100% meegevallen. In het begin voelde ik nog wat scheuten, maar dat is ergens normaal daar ik ze voor de eerste maal gebruikte tijdens het lopen. Maar binnen de kilometer voelde ik dat het de goede kant uitgaat. Dat is dus een hele last die van mijn rug valt. Zo gaan we met een gerust gemoed naar 17 april. De training verliep zeer vlot. Ik had eigenlijk niet veel tijd (de dag was weer goed vol geprogrammeerd wegens aantal wensjes van de echtgenote). Eerst voor het eten gezorgd. Daar ik nogal wat brood op overschot had, heb ik dan nog broodpudding gemaakt. Toen ik deze in de oven had gestoken, zag ik de kans schoon om mijn trainingsplunje aan te trekken voor toch nog een kleine training. Normaal moest het 50 minuten zijn, maar nu koos ik gewoon voor een rondje van 5,2 km. Deze inschatting was de juiste, want terug binnen stond er nog 4 minuten op de wekker te lezen. Ik had het gevoel rustig bezig te zijn om de benen wat te sparen. Maar door die kousen had ik eigenlijk weinig tot geen last, waardoor de snelheid toch wat hoger lag dan voorzien : 11,88 km/u. Ik had dit helemaal niet verwacht. Ik voelde wel dat het vlot ging, maar ik had het gevoel dat een stuk trager aan het lopen was. Aangezien ik daarna niet al te veel pijn ondervond (je voelt altijd wel iets), was ik enorm tevreden. De dag was op alle vlakken geslaagd met als afsluiter een heerlijk stuk broodpudding.
5,2 km - 26'16" - 11,88 km/u - 05:03 /km - HS na : 112 bpm
Dinsdag was het een relatief rustige training. Ideaal om na een periode van weinig trainen de draad weer op te nemen. We moesten 12 keer 200m in en out doen. Dus werd er gelopen aan een iets verhoogde snelheid, maar geen sprint. Dit was ideaal voor de benen. Ik voel mijn rechterbeen toch nog altijd. Het is eigenlijk wel straf : vorig jaar mijn linkerbeen en nu mijn rechter, terwijl het linker geen probleem geeft. Tijdens het lopen heb ik er nauwelijks last van. Alleen bij het starten voel ik dat ik niet echt kracht kan zetten op dat been, maar verder gaat dit prima. Het is vooral de volgende dag dat het been gevoelig is. Ik hoop dat dit stilletjes verdwijnt met mijn trainingen in een rustig tempo af te werken. Je bent dan in beweging, maar je forceert niet echt. Ik was al aan het denken om sportcompressiekousen aan te schaffen. Maar dit doe ik enkel als ik zeker weet dat deze zullen helpen. Voorlopig is het dus rustig verder doen. Dinsdag is het al bij al vlot verlopen. Ik merk wel dat 17 april bijna constant door mijn hoofd dwaalt. De zenuwen zullen daar waarschijnlijk een belangrijke rol in spelen. Dit zou mijn eerste grote run zijn en deze keer wil ik dat niet missen. Ik heb me zo goed mogelijk voorbereid. Daar zal het niet aan liggen. Gewoon rustig blijven en alles komt in orde. Daar ben ik zeker van.
Maandag had ik het te druk om de schoenen aan te binden. Ik weet dat het niet zou mogen, maar de tijd ontbrak er echt aan. Gelukkig heb ik vrijdagavond onverwacht een training kunnen afwerken. Ellen traint namelijk ook op vrijdagavond. Aangezien ik verlof had, had ik wel zin om samen met haar te gaan trainen. Uit beleefdheid heb ik dit eerst aan de trainster gevraagd (sms), hoewel ik al wist wat het antwoord zou zijn. Ofwel ben ik een zeer beleefde jongen ofwel heb ik omwille van mijn schoon ogen mogen meedoen. Feit is dat ik nog een mooie training heb kunnen doen. Er stond 4 x 1000m op het programma. De trainster was zoals gewoonlijk te laat. Zodoende begon ik dan maar in mijn eentje aan mijn opwarming (van flinke inzet gesproken). Nadien werden de sessies vlot afgewerkt met tijden die een stukje onder het voorziene schema lagen : 4'32" - 4'29" - 4'21" - 4'21". De laatste twee zeer constant gelopen. Zo heb ik de dochter laten zien dat vaderlief nog lang niet versleten is en dat ze nog veel boterhammekens mag eten vooraleer zij hem voorbijsteekt. Al weet je nooit in het leven.
Deze week zal het nog een rustige week zijn wat betreft het lopen. Er is nog redelijk wat werk te doen thuis. Het komt eigenlijk niet goed uit zo dicht bij de 10 Miles. Maar ja, dit moet ook gebeuren. Vanaf volgende week komt er niets meer tussen. Dan gaan we voluit voor de meet.
Dinsdag een mooie training afgewerkt. We moesten 5 x 1200m afwerken. Ik probeerde er een zo constant mogelijk tempo op na te houden. Ik heb voor de 10 Miles in Antwerpen een tijd tussen 1u15 en 1u20 voor ogen. Zo heb ik in functie hiervan een schema met tussentijden opgemaakt. Voor een training op de piste variëren de rondetijden tussen 1'51" en 1'59. Langzamer vertrekken was dus de boodschap. Na de eerste ronde zat ik redelijk op schema : 1'47". De andere sessies kwam ik die eerste ronde toch ongeveer rond die tijd door, alleen werd deze vanaf de derde sessie iets sneller, rond 1'43". Verder bleef het tempo altijd hetzelfde. Dit resulteerde in de volgende tijden : 5'19" - 5'14" - 5'14" - 5'09" - 5'04". Op geen enkel moment heb ik de indruk gehad dat ik mezelf moest forceren. De laatste twee sessies dacht ik zelfs dat ik trager liep, wat vooral een vals gevoel was aan de tijden te zien. Ik merk dat ik op schema zit wat betreft mijn beoogde tijden. Ik weet dat Antwerpen een iets zwaardere wedstrijd is dan een andere 10 Miles omwille van die drie tunnels die je moet verteren. Maar ik denk toch dat ik die 1u20 zeker moet aankunnen. Ik heb een paar omlopen met een viaduct waar ik ofwel de autosnelweg ofwel een spoorlijn moet passeren. Misschien dat die een paar keer meer ga nemen om dat stijgen en dalen in de benen te hebben. Wie weet wat voor tijd er dan in zit.
Na de training van maandag heb ik terug een goed gevoel gekregen. Ik was een beetje bezorgd wat betreft de benen en vooral mijn rechter onderbeen. Dat bleef wat pijnlijk aanvoelen bij aanraking. Daarom besloot ik in plaats van een uur te trainen gewoon mijn toer van ongeveer 6 km af te werken. De benen trokken nog een beetje, maar van pijn was geen sprake meer. Daardoor kon ik mijn tempo iets hoger en gemakkelijker aanhouden dan vorige week. Niet dat het een hoog tempo was. Gewoon een rustig tempo aangehouden, wat ontspannen lopen. Vanaf nu ga ik proberen aan een tempo te trainen om een bepaalde tijd te kunnen halen in Antwerpen. Op dinsdag staat er op de club een 5 x 1200m op het programma. Ik ga proberen om elke keer dezelfde tijd neer te zetten. Dus geen doortrekkerij, maar een "rustiger" constant tempo aanhouden. Benieuwd of me dat gaat lukken. Stilletjes aan wordt nu de afstand opgetrokken op de andere trainingen, kwestie van de kilometers in de benen te hebben. Misschien ga ik vrijdag voor de afstand. Zondag is het "Oostende - Brugge", een wedstrijd van 10 Miles en enkelen van de club gaan meelopen. Spijtig dat het juist schoolvakantie is, zodat ik moeilijk kan meedoen, maar misschien kan ik dit compenseren door op vrijdag ook deze afstand te lopen, maar dan met een mindere snelheid. We zullen wel zien. Eerst nagaan hoe de benen zich laten gevoelen, daarna wordt er beslist over de afstand. Maar het zal zeker meer dan 10km zijn, dat staat al vast. Afstand trainen is nu de boodschap. Langzaam valt alles in de plooi.
6,2 km - 0:32:14 - 11,54 km/u - 05:11 /km - HS na : 110 bpm
Maandag na de cross stond er normaal een training van 40 minuten op het programma. Ik had echter beslist om er een rustige looptraining van te maken. Gewoon wat loslopen om de beentjes proberen wat soepeler te maken. Ze waren nog heel gevoelig na zondag. Ik ging gewoon mijn toertje van 6 km afwerken met de chrono. Met een gemiddelde snelheid van 10,67 km/u heb ik toch nog meer dan een half uur gelopen, bijna 35 minuten. Eerste luik van het herstel was afgewerkt. Dinsdag wat laat naar de clubtraining vertrokken. Geen nood echter, ik was precies niet de enige. Zo ben ik toch nog met de anderen aan de opwarming kunnen beginnen. Normaal stond er 2 x 3000m op het programma. Maar we mochten dat rustiger aan doen zo kort na de wedstrijd. Na de eerste reeks besloot de trainer wat variatie te brengen. In plaats van die tweede reeks werden er korte sprintjes ingelast. Zeer leuk en achteraf voelden mijn benen beter aan. Normaal stonden er op donderdag en vrijdag een training gepland. Dat is echter buiten de zoon gerekend. We werden door de school gebeld dat er iets niet in orde was met zijn voet. Na het bezoek aan de spoedgevallen wisten we beter : een breuk van een beentje in de voorvoet. Resultaat : in totaal 4 weken gips, waarvan de eerste week niet gesteund mag worden. Daardoor ben ik aangeduid als chauffeur. Het gevolg is dat ik veel minder tijd heb en die trainingen in het water vallen. Noodgedwongen krijgen de benen dan extra rust. Hopelijk kan ik maandag terug aan mijn schema werken. Hoewel er niet gepanikeerd wordt, zal 17 april er snel zijn. Dus kunnen we beter goed voorbereid zijn.
Eindelijk was het dan zover. Mijn eerste wedstrijd. Door de werkzaamheden thuis was mijn voorbereiding verre van ideaal. Ik heb de laatste twee weken slechts 1 keer per week kunnen trainen. Nu weet ik wel dat de basisconditie niet zo snel verdwijnt, maar het is toch altijd beter te kunnen blijven lopen. Maar ik wilde absoluut meelopen. Het kriebelde gewoon te hard. Hoewel ik al een aantal jaartjes tel (47) en het een en ander kan relativeren, was ik toch een beetje zenuwachtig. Stel je voor. Zenuwen krijgen voor een gewone veldloop waar geen grote prijzen te rapen zijn en waar je gewoon meeloopt. Om die zenuwen te verminderen en om de spieren wat op te warmen, ben ik van thuis uit rustig naar de wedstrijd gelopen. Dat is een voordeel wanneer je niet veraf woont. Ellen moest ongeveer een uurtje voor mij lopen. Wij zijn samen vertrokken. Zo kon ik haar aanmoedigen terwijl ik rustig wat rondjes kon inlopen. Voor haar was deze wedstrijd geen onbekende. Zij had vorig jaar al meegedaan als cadet. Nu was het andere koek. Nu is ze eerstejaarsscholier. De afstand is langer (2700m) en de tegenstanders zijn meestal ouder dan zij. Ze heeft voor haar doen toch een verdienstelijke wedstrijd gelopen. Ze eindigde 19de. met een achterstand van bijna 4 minuten op de winnares.
Mijn wedstrijd dan. We moesten een afstand afleggen van in totaal 6750m, verdeeld over 5 ronden van 1350m. Na de opwarming gingen we allemaal aan de start staan. Ik wist niet dat men op die leeftijd zo hevig kon zijn om uit de startblokken te schieten . Ik liet me als het ware meezuigen met de groep om zo snel mogelijk die eerste rechte lijn voorbij te zijn. Ik voelde wel dat dit voor mij een te snelle start was. Ik ben zulke starts niet gewoon. Bij een veldloop start men toch behoorlijk wat sneller dan bij een stratenloop omdat daar de afstand meestal een stuk langer is. Ik probeerde aansluiting te krijgen bij een groepje dat voor mij liep en dat lukte wonderwel. Ik ben daar de twee eerste ronden bij kunnen blijven. Maar ik voelde dat ik door die snelle start een beetje op mijn adem had getrapt en moest daarom de anderen laten gaan. De derde ronde heb ik bewust het tempo een beetje laten zakken en ben op dat tempo blijven doorgaan. Tijdens de laatste twee ronden ben ik dan weer iets sneller beginnen lopen. Ik heb dat tempo tot aan de finish kunnen volhouden. Versnellen zat er echter niet in, merkte ik toen bij het ingaan van de laatste ronde iemand mij voorbijstak. Ik zag ook in dat tijdens die laatste ronde forceren geen enkele zin had. Zowel voor als achter mij gaapte er een leegte, zodat ik een soloronde afwerkte. Op het laatste voel je goed hoe hard je moet knokken om je snelheid terug op te drijven wanneer je een bocht van 180° hebt genomen. dat was vlak voor de laatste rechte lijn nog flink werken. Na de finish was ik behoorlijk moe, maar was toch snel gerecupereerd. Toen ik mijn tijd vernam, was ik toch tevreden : 30'30". Toch nog een gemiddelde van meer dan 13 km/u., niet slecht voor een eerste keer. Eén ding staat vast : volgend jaar duik ik onder de 30 minuten, dat is beloofd. Nu wordt er weer vooruitgekeken en wordt er naar de 10 Miles gewerkt, het volgende doel. Deze veldloop kan gerust als een geslaagde, doorgedreven training worden beschouwd.
Hierna nog enkele foto's (die van Ellen volgen in het bericht hieronder
Nog een glimlach op het gezicht.
Rustig opwarmen
We zijn er klaar voor
Aanklampen
De groepjes veranderen regelmatig van samenstelling
Eindelijk terug gestart. Maandag was er nog te veel te doen, maar voor dinsdag kon er geen beletsel meer zijn. Het kriebelde gewoon te hard. Het grote werk was gedaan, dus om kwart voor zes vertrok ik richting atletiekpiste. Het is te zeggen, nadat ik een ommetje had gemaakt om een wedstrijdshirt te gaan halen. Ik zou dat nog even voor de training doen, het was er trouwens in de buurt. Ik had me echter misrekend op de werken aan het kruispunt iets verderop. Daar moest iedereen op 1 rijvak met aanschuiven als gevolg. Ik had het moeten weten, maar men stoot zijn hoofd graag een keer te veel . Toen ik daarna op de piste aankwam, was de opwarming net gedaan en stonden de anderen klaar om een paar sprintjes van 200m te doen. In feite heb ik alleen die 200den gemist en was mijn opwarming een beetje korter. Maar voor de rest verliep alles vlot. Voor mij werd het dus 2 x 400, 3 x 800 en 2 x 1000. Er werd niets geforceerd met de wedstrijd van zondag in het verschiet. Gewoon proberen constante tijden lopen. Hoewel het bijna twee weken geleden was, had ik er toch een goed gevoel bij. Nu enkel nog wat loslopen deze week en er dan een patat op geven volgende zondag. Benieuwd wat dat gaat worden.
Deze week heb ik een looploze week achter de rug. Ik had gewoon te weinig tijd. Er moest worden geschilderd en dat gaat nu eenmaal voor. Maar het einde is in zicht. De schilderwerken zijn achter de rug. Nu moet er alleen nog een nieuwe vloer worden gelegd. Dat zal in de loop van volgende week gebeuren. Zoals in de andere slaapkamers wordt het een laminaatvloer. Handig om te leggen en makkelijk in onderhoud. De keuze is dan snel gemaakt. Zo kan ik volgende week weer beginnen te trainen. En dat zal nodig zijn wil ik goed aan de start komen van de veldloop van onze eigen club. Deze gaat door op zondag 20 februari. Dit zal dus mijn eerste wedstrijd worden. Toch benieuwd wat het gaat worden. De laatste keer veldloop gaat terug tot in mijn middelbare schooltijd, eventjes geleden dus. De tweede wedstrijd ligt in feite ook al vast. Ik heb me deze week ingeschreven voor de 10 Miles van Antwerpen. Aangezien mijn werkgever het inschrijvingsgeld betaalt, mag ik deze kans niet laten schieten. Dus derde keer goede keer (hoop ik). Die dag gaat Ellen meedoen aan de Ladies Run. Benieuwd hoe zij die 5 km gaat afwerken. Maar dat zien we dan wel. Nu eerst de benen aan het lopen laten wennen. Het is al weer iets meer dan een week geleden. Maandag rustig starten dus, dan komt het wel in orde.
Donderdag dan toch vroeger opgestaan. Ik liet de wekker om 11u aflopen (ik lag er om 8u in). Ik had eerst de neiging om de wekker verder te zetten en me om te draaien, maar ik verplichtte mezelf om op te staan. Van karakter gesproken. Het is wel gemakkelijker als je weet dat je 's avonds terug kunt gaan slapen. Ik besloot om het parcours van 8km te nemen aan een rustig tempo. Donderdag is het "rustig aan-training" als deze wordt ingelast. Dan is de tijd van minder belang. Alles zat wel mee. Goed weer, niet te koud of te warm en overal een droog wegdek. Meer moet een mens niet hebben om content te zijn. De training werd rustig afgewerkt zonder problemen. Na het middageten heb ik mijn schildersplunje aangetrokken om het plafond een laatste laag te geven. Deze fase is ook weeral achter de rug. Volgende week komen de muren aan de beurt.
8 km - 0:42:55 - 11,18 km/u - 05:22 /km - HS na : 113 bpm
Wat word je wanneer blijkt dat de dag niet lang genoeg is om alle plannen van die dag uit te voeren? Gelukkig werd ik er niet van gefrustreerd. Ik was eigenlijk wel op tijd klaar, maar doordat ik daarna nog allerlei dingen moest doen en de tijd wat ontbrak, besloot ik om de clubtraining te laten schieten. Dit kwam vooral door het gevoel van rubberen benen te hebben door steeds trappeke op en af te spelen tijdens het schilderen van het plafond. Maar ik mag niet klagen. De werken blijven op schema. Er zijn nu twee lagen primerverf aangebracht. Donderdag moet ik enkel nog een laag plafondverf er tegenaan gooien en de eerste fase is afgerond. Gelukkig doe ik er ongeveer een uur over om van de ene kant van de kamer naar de andere kant te laveren. Daardoor kan ik eerst nog een training afhaspelen. Ik ben van plan om vroeger op te staan om dan onmiddellijk een rustige training van 8km af te werken. Zo heb ik dan toch nog iets gedaan deze week. Vrijdag zal ik waarschijnlijk niet genoeg tijd hebben, want dan komen de muren aan de beurt. Vanaf volgende week ga ik toch twee keer trainen, al is het maar om de benen in beweging te houden of een beetje te ontspannen. Eerst zien dat ik morgen op tijd uit mijn bed geraak.
Vanaf worden de trainingen wat afgebouwd wat betreft de tijdsduur en de afstanden. Jordi krijgt binnenkort een nieuwe kamer (eindelijk, zal hij denken) en ik ben weer als Chinese vrijwilliger aangeduid om de voorbereidende werken te doen. Vrijdag werd het behangpapier verwijderd. Hoewel dit vlotjes verliep, had ik toch tijd te kort om er een training bij te doen. Op dinsdag blijf ik wel naar de clubtraining gaan. Volgende week zijn het weer reeksen van 1000m, één van mijn favoriete dingen. Daar kun je je eens lekker op uitleven. Op donderdag probeer ik toch om vroeger op te staan om gedurende een 6-tal kilometers te kunnen loslopen. Voor maandag en vrijdag zie ik nog wel. Dat zal afhangen hoe die dag de werken opschieten en of er nadien nog wat tijd over is om een blokje om te lopen. Dus twee keer per week lopen blijft een zekerheid, de rest is in deze periode meegenomen. Het gooit wel mijn voorbereiding voor de veldloop wat in de war, maar de basisconditie gaat volgens mij niet echt verloren. We zien wel wat het wordt.
.
. Ik liet me als het ware meezuigen met de groep om zo snel mogelijk die eerste rechte lijn voorbij te zijn. Ik voelde wel dat dit voor mij een te snelle start was. Ik ben zulke starts niet gewoon. Bij een veldloop start men toch behoorlijk wat sneller dan bij een stratenloop omdat daar de afstand meestal een stuk langer is. Ik probeerde aansluiting te krijgen bij een groepje dat voor mij liep en dat lukte wonderwel. Ik ben daar de twee eerste ronden bij kunnen blijven. Maar ik voelde dat ik door die snelle start een beetje op mijn adem had getrapt en moest daarom de anderen laten gaan. De derde ronde heb ik bewust het tempo een beetje laten zakken en ben op dat tempo blijven doorgaan. Tijdens de laatste twee ronden ben ik dan weer iets sneller beginnen lopen. Ik heb dat tempo tot aan de finish kunnen volhouden. Versnellen zat er echter niet in, merkte ik toen bij het ingaan van de laatste ronde iemand mij voorbijstak. Ik zag ook in dat tijdens die laatste ronde forceren geen enkele zin had. Zowel voor als achter mij gaapte er een leegte, zodat ik een soloronde afwerkte. Op het laatste voel je goed hoe hard je moet knokken om je snelheid terug op te drijven wanneer je een bocht van 180° hebt genomen. dat was vlak voor de laatste rechte lijn nog flink werken. Na de finish was ik behoorlijk moe, maar was toch snel gerecupereerd. Toen ik mijn tijd vernam, was ik toch tevreden : 30'30". Toch nog een gemiddelde van meer dan 13 km/u., niet slecht voor een eerste keer. Eén ding staat vast : volgend jaar duik ik onder de 30 minuten, dat is beloofd.
Deze week heb ik een looploze week achter de rug. Ik had gewoon te weinig tijd. Er moest worden geschilderd en dat gaat nu eenmaal voor. Maar het einde is in zicht. De schilderwerken zijn achter de rug. Nu moet er alleen nog een nieuwe vloer worden gelegd. Dat zal in de loop van volgende week gebeuren. Zoals in de andere slaapkamers wordt het een laminaatvloer. Handig om te leggen en makkelijk in onderhoud. De keuze is dan snel gemaakt.
