Mindfulness, ooit al van gehoord? Het bewust worden van het hier en nu... Werd mij aangeraden door een van mijn psychologen... Ik heb een oefening geprobeerd, samen met haar, en eerlijk, ik lag bijna te slapen. Misschien niet moeilijk, ik slaap al een jaar niet goed, maar kom, dat buiten beschouwing gelaten, was ik even ontspannen... Misschien, zegt de psychologe, moet je eens denken om aan yoga te gaan doen. Ik vond Yoga altijd wat geiten-wollen-sokken achtig wat zweverig... Maar misschien moet ik me erin verdiepen... lange telefoon gehad met een vriendinnetje, in hetzelfde schuitje als ik, elkaar even oppeppen... Met ander vriendinnetje naar Ikea gegaan, dochterlief is volgende week jarig (bijna 5 jaar!) en ik wou nog een leuk kadootje vinden... Taart gegeten met haar en ander vriendinnetje, want eten is momenteel mijn liefste bezigheid... Leuk om eens met mensen over andere dingen te praten, en niet over mij.
Het jammere is, dat mensen mij niet begrijpen, dat mensen depressie niet begrijpen. Ik laat altijd naar buitenuit uitschijnen dat alles in orde is, er bestaan geen betere gezinnetjes als de onze. Maar schijn bedriegt vaak, en in mijn geval is dat echt zo. Ik ben zo opgevoed, en ken niets anders. Wat er ook gebeurde, als we buiten kwamen als kind, zagen we eruit om door een ringetje te halen, haartjes in model, kleertjes pik en span, maar niemand zag wat er achter de schermen van mijn (t)huis gebeurde. Ik ben geadopteerd, en samen met mij nog 9 andere kinderen. Vader stierf op jonge leeftijd aan een ziekte, waarvan ik nu nog steeds niet weet welke. Zulke dingen werden niet naar de kinderen gecommuniceerd. Mijn moeder bleef achter met 10 kinderen, waarvoor ik alle respect heb (ik word soms al gek van 3...). Maar niemand wist hoe ongelukkig ik was als kind, hoevaak ik huilend in slaap ben gevallen, hopende dat ik de volgende dag ergens anders woonde. Ergens waar mijn mama en papa van mij hielden. Dat is het gevoel dat ik heb, ik ben niet in de positie om te zeggen dat mijn moeder niet van mij hield, ik voelde het alleen niet... Maar bij ons zagen de mensen enkel en alleen, hoe goed wij het deden, naar school blijven gaan, altijd gekleed in de laatste mode en grote merken. Mensen moeten echt gedacht hebben dat alles van een leien dakje liep. Dat is wat ik wil dat de mensen van mijn gezin denken, en jarenlang heb ik dat ook kunnen volhouden. Mensen die ik nu goed ken, zeggen vaak dat ze dachten dat wij alles op een rijtje hadden. En eerlijk? Ik dacht dat ook... Jarenlang heb ik gevochten voor geluk, voor een carrière, voor mijn gezin, voor mijn huis en al wat ik maar wou. Er was een periode dat het geluk niet opkom, dat ik carrière maakte, kon doorgroeien, hogere posities, meer loon, meer dit en meer dat... Het gaf me voldoening, drang naar meer, en het maakte mij zo, dat ik dacht dat ik gelukkig was, als ik dat ene hogere postje kreeg, als ik die 100 euro meer verdiende... En plots... Plots kon ik niet meer, kon ik niet meer opstaan, niet meer slapen, niet meer eten en niet meer lachen. Ik kon niet meer liefhebben, niet meer genieten, niet meer werken. Niet meer functioneren, maar ook geen controle afgeven, nog steeds wou ik dat alles perfect was, dat iedereen bewondering had voor wat ik deed, of wie ik was, omdat in mijn hoofd, houden de mensen enkel van je, omdat je succesvol bent, omdat je goed je boterham verdient, en omdat je Iemand bent. Dat is wat ik mijn hele leven heb geleerd... Wist ik veel dat ik al iemand was...
