Ken je dat ene gevoel? Dat warme gevoel, dat gevoel dat je hart overloopt, dat je tranen in je ogen krijgt en je intens geluk voelt? Omdat je naar je partner kijkt, de man of vrouw van je dromen, gelukkig omdat die ook voor jou heeft gekozen... Omdat je naar je kinderen kijkt, gelukkig omdat zij ook gelukkig zijn... Omdat je naar je vrienden kijkt, gelukkig omdat je je geliefd voelt, omdat je zoveel mensen om je heen hebt, die je oprecht graag zien... Mensen die er zelf voor kiezen om bij je te zijn, om hun dagen te vullen met jouw gelach, gezwans, en zich te omringen met hetgeen jij hen kan geven, hopend dat zij jou datzelfde gevoel kunnen geven... Ken je dat gevoel?
Ik kende het, ik genoot ervan, ik slorpte het op en leefde ervan... En nu, nu is het weg... Ik hunker er naar, om naar mijn kinderen te kijken en betoverd te worden door hun blik, om naar mijn man te kijken, en terug vlinders in de buik te voelen, om oprecht uit te kijken naar een date met een vriendin, om te lunchen, om te shoppen of een theetje te gaan drinken. Alles is op automatische piloot, die nog vaak hapert ook... De dagelijkse taken vallen me te zwaar, de ontbijttafel durft er wel eens te staan tot s'avonds. De was stikt in de wasmachine en de kinders klagen dat ze geen gestreken kleren meer hebben. De man, die een fulltime job heeft, neem veel over, zo ongeveer alles, en zorgt ervoor dat de meeste taken gebeuren. Dat de kinderen propere kleren hebben, dat ons huis een dweil ziet, dat er af en toe stof afgedaan wordt... Hij klaagt niet, en alleen daarvoor al verdient hij een standbeeld, of een gouden medaille. Hij houdt van mij, ondanks mijn waslijstje gebreken, en ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen van hem... Maar dat ene gevoel, ik ben het ontleerd... Ik weet dat ik van hem houd, omdat ik me geen leven zonder hem kan inbeelden, omdat ik bewust voor hem heb gekozen en er voluit voor ben gegaan. Ik weet dat ik van hem houd, maar ik wou dat ik het ook kon voelen. Dat ene, hartverwarmende gevoel, dat mis ik. Dat mis ik heel intens... Omdat ik weet hoe het voelde, omdat ik weet hoe het mijn hart verwarmde... Ik kijk nog steeds elke dag naar mijn man, waarvan ik weet dat ik van hem houd, Ik kijk nog steeds naar mijn kinderen, waarvan ik weet dat ik van ze houd, waarvoor ik mijn leven zou geven zonder aarzeling, waarvoor ik alles zou doen om ze gelukkig te maken. Ik kijk nog steeds naar de wereld en smacht naar dat ene gevoel dat mijn hart verwarmt. Dat ene gevoel, dat je even zonder zorgen bent, dat al het andere in het niets laat verdwijnen... Daar wacht ik op, dag in, dag uit, en ondertussen ploeter ik verder...
