Mindfulness, ooit al van gehoord? Het bewust worden van het hier en nu... Werd mij aangeraden door een van mijn psychologen... Ik heb een oefening geprobeerd, samen met haar, en eerlijk, ik lag bijna te slapen. Misschien niet moeilijk, ik slaap al een jaar niet goed, maar kom, dat buiten beschouwing gelaten, was ik even ontspannen... Misschien, zegt de psychologe, moet je eens denken om aan yoga te gaan doen. Ik vond Yoga altijd wat geiten-wollen-sokken achtig wat zweverig... Maar misschien moet ik me erin verdiepen... lange telefoon gehad met een vriendinnetje, in hetzelfde schuitje als ik, elkaar even oppeppen... Met ander vriendinnetje naar Ikea gegaan, dochterlief is volgende week jarig (bijna 5 jaar!) en ik wou nog een leuk kadootje vinden... Taart gegeten met haar en ander vriendinnetje, want eten is momenteel mijn liefste bezigheid... Leuk om eens met mensen over andere dingen te praten, en niet over mij.
Het jammere is, dat mensen mij niet begrijpen, dat mensen depressie niet begrijpen. Ik laat altijd naar buitenuit uitschijnen dat alles in orde is, er bestaan geen betere gezinnetjes als de onze. Maar schijn bedriegt vaak, en in mijn geval is dat echt zo. Ik ben zo opgevoed, en ken niets anders. Wat er ook gebeurde, als we buiten kwamen als kind, zagen we eruit om door een ringetje te halen, haartjes in model, kleertjes pik en span, maar niemand zag wat er achter de schermen van mijn (t)huis gebeurde. Ik ben geadopteerd, en samen met mij nog 9 andere kinderen. Vader stierf op jonge leeftijd aan een ziekte, waarvan ik nu nog steeds niet weet welke. Zulke dingen werden niet naar de kinderen gecommuniceerd. Mijn moeder bleef achter met 10 kinderen, waarvoor ik alle respect heb (ik word soms al gek van 3...). Maar niemand wist hoe ongelukkig ik was als kind, hoevaak ik huilend in slaap ben gevallen, hopende dat ik de volgende dag ergens anders woonde. Ergens waar mijn mama en papa van mij hielden. Dat is het gevoel dat ik heb, ik ben niet in de positie om te zeggen dat mijn moeder niet van mij hield, ik voelde het alleen niet... Maar bij ons zagen de mensen enkel en alleen, hoe goed wij het deden, naar school blijven gaan, altijd gekleed in de laatste mode en grote merken. Mensen moeten echt gedacht hebben dat alles van een leien dakje liep. Dat is wat ik wil dat de mensen van mijn gezin denken, en jarenlang heb ik dat ook kunnen volhouden. Mensen die ik nu goed ken, zeggen vaak dat ze dachten dat wij alles op een rijtje hadden. En eerlijk? Ik dacht dat ook... Jarenlang heb ik gevochten voor geluk, voor een carrière, voor mijn gezin, voor mijn huis en al wat ik maar wou. Er was een periode dat het geluk niet opkom, dat ik carrière maakte, kon doorgroeien, hogere posities, meer loon, meer dit en meer dat... Het gaf me voldoening, drang naar meer, en het maakte mij zo, dat ik dacht dat ik gelukkig was, als ik dat ene hogere postje kreeg, als ik die 100 euro meer verdiende... En plots... Plots kon ik niet meer, kon ik niet meer opstaan, niet meer slapen, niet meer eten en niet meer lachen. Ik kon niet meer liefhebben, niet meer genieten, niet meer werken. Niet meer functioneren, maar ook geen controle afgeven, nog steeds wou ik dat alles perfect was, dat iedereen bewondering had voor wat ik deed, of wie ik was, omdat in mijn hoofd, houden de mensen enkel van je, omdat je succesvol bent, omdat je goed je boterham verdient, en omdat je Iemand bent. Dat is wat ik mijn hele leven heb geleerd... Wist ik veel dat ik al iemand was...
Zoals mijn lief vriendinneke stuurde: een kleine stap voor de mensheid, een zevenmijls-stap voor Chineesje... Zo was het inderdaad. Ik was tevreden met mijn prestatie die ik had neergezet in Averbode met de Race against Nature, die voor mij eigenlijk een persoonlijkheidstest was. Ik heb die 10 kilometer op karakter gedaan, want een conditie, daar moest ik niet echt op rekenen. Ik moest en zou die uitlopen, omdat ik dat verschuldigd was aan mezelf, aan mijn vrienden. Ik heb me die dag geamuseerd, tegen verwachting in. Ik heb me die dag niet sterker moeten voordoen dan ik was, leuker moeten doen, dan ik me voelde, en het was fijn. Het was zelfs zo fijn, dat ik in april weer zo eentje ga doen. Misschien moet ik gaan trainen, want uiteraard wil ik mijn tijd kloppen. Maar goed, the day-after, was een mindere dag... mijn oudste zoon was de avond voordien aan het ravotten, hubbylief had hem gewaarschuwd, hier gaan tranen komen als ge zo verdergaat... Uiteraard zijn kinders van 11 eigenwijs en zelfzeker genoeg om die theorie uit te testen. Zoonlief, sprong van een trapje en landt verkeerd, slaagt zijn voet om en besluit niets tegen zijn papa te zeggen, om een "ik heb het toch gezegd" reactie te vermijden. 's Ochtends komt ie uit zijn bed, tranen rollen van zijn snoet, want zijn voet doet toch wel heel zeer. Niets aan te zien, geen zwelling, geen verkleuringen, maar toch maar naar de huisarts. De dokter heeft zijn voet amper aangeraakt, en zoon huilt tranen met tuiten van pijn. Dokter stuurt ons door naar Spoed, want hij is ervan overtuigd dat er ergens een beentje gebroken is. Naar spoed, waarvan iedereen weet, dat, als ge doorgestuurd wordt, spoed niet perse spoed betekent... Na 3,5(!!!!!) uur wachten, platen genomen, komt de dokter ons vertellen dat er geen breuken te zien zijn, en na het voelen en betasten van de voet, weet ze ook niet welke spier er verrokken zou kunnen zijn... Haar reactie was: We zullen der een verbandje ronddoen, en zal wal beteren... Zoonlief van 11, heeft dus een dag geskipt van school, voor een voet waar niets mis mee was. Ik heb een beloofd saunaatje , (mij beloofd voor het uitlopen van Race Against Nature), moeten afzeggen, want de gezondheid van mijn zoon primeert... Vanochtend huppelde mijn zoon door het huis, alsof er nooit een windel heeft rondgezeten...
Race against nature, Averbode, vandaag... In een zotte bui, ongeveer een halfjaar geleden, besloten we daaraan mee te doen. Als team, met doel om hem uit te lopen... 10 km, door de natuur, met hindernissen, op en over en vaak door bossen, modderstromen, nog wat modderplassen, klimmen over fanalen en nog wat, enfin, het was een uitdaging... We gingen er voor trainen, en we zijn daar vol goede moed aan gestart... Toen kwam burn-out op de proppen, maar ik ben blijven trainen. Toen kwam er een heel onverwachts ontslag op de proppen, bovenop die burn-out... Het trainen werd moeilijker, het afspreken voor de trainingen ook. Ik wou liever gewoon in mijn bed bijven liggen, voor me uit staren en niets doen. Met moeite werd een training van mijn bed naar de zetel sloffen. sinds juli werd er dus niet meer getraind. De zin, de motivatie ontbraken me. We waren ingeschreven, met een groep, en dankzij een zeer gemotiveerde vriend en vriendin deed ik dan uiteindelijk wel mee. Ik keek er tegenop, zowel fysiek, als mentaal. Ik houd niet meer van drukte, van veel lawaai, van sociaal zijn, omdat dat veel energie van mij vergt, energie die ik niet heb... Ik ben eraan begonnen. Ik ben mezelf tegengekomen, ik heb gevloekt, gezucht, niet gehuild (want ik wou niet dat de anderen dat zagen) me afgevraagd waarom in godsnaam ik dit wou doen, mijn vrienden vervloekt omdat ze me meegesleurd hebben... Ik heb hem uitgelopen, op mijn eigen tempo, en ik heb met de hindernissen erbij er 2 uur over gedaan... Geen superscore, maar ik heb hem uitgedaan, het streefdoel.... Koud, verkleumd, bibberend met blauwe lippen en vingertoppen, maar wel met het gevoel dat ik het toch maar gedaan heb... vrienden die aan de finish stonden om mij op te vangen... Merci toppers!
Ken je dat ene gevoel? Dat warme gevoel, dat gevoel dat je hart overloopt, dat je tranen in je ogen krijgt en je intens geluk voelt? Omdat je naar je partner kijkt, de man of vrouw van je dromen, gelukkig omdat die ook voor jou heeft gekozen... Omdat je naar je kinderen kijkt, gelukkig omdat zij ook gelukkig zijn... Omdat je naar je vrienden kijkt, gelukkig omdat je je geliefd voelt, omdat je zoveel mensen om je heen hebt, die je oprecht graag zien... Mensen die er zelf voor kiezen om bij je te zijn, om hun dagen te vullen met jouw gelach, gezwans, en zich te omringen met hetgeen jij hen kan geven, hopend dat zij jou datzelfde gevoel kunnen geven... Ken je dat gevoel?
Ik kende het, ik genoot ervan, ik slorpte het op en leefde ervan... En nu, nu is het weg... Ik hunker er naar, om naar mijn kinderen te kijken en betoverd te worden door hun blik, om naar mijn man te kijken, en terug vlinders in de buik te voelen, om oprecht uit te kijken naar een date met een vriendin, om te lunchen, om te shoppen of een theetje te gaan drinken. Alles is op automatische piloot, die nog vaak hapert ook... De dagelijkse taken vallen me te zwaar, de ontbijttafel durft er wel eens te staan tot s'avonds. De was stikt in de wasmachine en de kinders klagen dat ze geen gestreken kleren meer hebben. De man, die een fulltime job heeft, neem veel over, zo ongeveer alles, en zorgt ervoor dat de meeste taken gebeuren. Dat de kinderen propere kleren hebben, dat ons huis een dweil ziet, dat er af en toe stof afgedaan wordt... Hij klaagt niet, en alleen daarvoor al verdient hij een standbeeld, of een gouden medaille. Hij houdt van mij, ondanks mijn waslijstje gebreken, en ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen van hem... Maar dat ene gevoel, ik ben het ontleerd... Ik weet dat ik van hem houd, omdat ik me geen leven zonder hem kan inbeelden, omdat ik bewust voor hem heb gekozen en er voluit voor ben gegaan. Ik weet dat ik van hem houd, maar ik wou dat ik het ook kon voelen. Dat ene, hartverwarmende gevoel, dat mis ik. Dat mis ik heel intens... Omdat ik weet hoe het voelde, omdat ik weet hoe het mijn hart verwarmde... Ik kijk nog steeds elke dag naar mijn man, waarvan ik weet dat ik van hem houd, Ik kijk nog steeds naar mijn kinderen, waarvan ik weet dat ik van ze houd, waarvoor ik mijn leven zou geven zonder aarzeling, waarvoor ik alles zou doen om ze gelukkig te maken. Ik kijk nog steeds naar de wereld en smacht naar dat ene gevoel dat mijn hart verwarmt. Dat ene gevoel, dat je even zonder zorgen bent, dat al het andere in het niets laat verdwijnen... Daar wacht ik op, dag in, dag uit, en ondertussen ploeter ik verder...
30 jaar ben ik, in de fleur van mijn leven. Gelukkig getrouwd, 3 kinders, een huis en een huisdier... Alles wat een doorsnee mens zich kan wensen. En toch... Toch worstel ik met een ziekte, een allesbepalende ziekte... Depressie... een taboe, veel mensen kennen het niet, of toch niet goed. 30 jaar ben ik, in de fleur van mijn leven en ik ben depressief. Ik vecht ertegen, ik huil erom, en elke dag opnieuw heb ik het moeilijk... Ik ben een ploetermoeder, maar ik ploeter voor alle dagdagelijkse beslommeringen. Omdat mijn hoofd het niet kan omvatten, omdat mijn hart het niet kan accepteren. Omdat ook ik het niet begrijp. Het is er, niet opeens, het is een ophoping, van vele factoren. Het begon met lichamelijke klachten, en die zijn er nog steeds. Het ging verder met psychische klachten, en elke dag blijf ik ertegen vechten. Ik ben 30 jaar, en ik haat mezelf... Ik haat mezelf omdat ik, ik die altijd zo optimistisch ben, geen uitweg zie. Ik haat mezelf omdat ik, ik die altijd zo sterk was, amper vooruit geraak. Ik haat mezelf, omdat ik, ik die altijd vooruit keek, mijn blik laat hangen. Ik haat mezelf, omdat ik, ik die altijd liefde te over had, niet meer voel. Ik kan nog honderdduizend redenen bedenken, maar uiteindelijk komt het hierop neer... Ik haat mezelf, omdat ik depressief ben...
