30 jaar ben ik, in de fleur van mijn leven. Gelukkig getrouwd, 3 kinders, een huis en een huisdier... Alles wat een doorsnee mens zich kan wensen. En toch... Toch worstel ik met een ziekte, een allesbepalende ziekte... Depressie... een taboe, veel mensen kennen het niet, of toch niet goed. 30 jaar ben ik, in de fleur van mijn leven en ik ben depressief. Ik vecht ertegen, ik huil erom, en elke dag opnieuw heb ik het moeilijk... Ik ben een ploetermoeder, maar ik ploeter voor alle dagdagelijkse beslommeringen. Omdat mijn hoofd het niet kan omvatten, omdat mijn hart het niet kan accepteren. Omdat ook ik het niet begrijp. Het is er, niet opeens, het is een ophoping, van vele factoren. Het begon met lichamelijke klachten, en die zijn er nog steeds. Het ging verder met psychische klachten, en elke dag blijf ik ertegen vechten. Ik ben 30 jaar, en ik haat mezelf... Ik haat mezelf omdat ik, ik die altijd zo optimistisch ben, geen uitweg zie. Ik haat mezelf omdat ik, ik die altijd zo sterk was, amper vooruit geraak. Ik haat mezelf, omdat ik, ik die altijd vooruit keek, mijn blik laat hangen. Ik haat mezelf, omdat ik, ik die altijd liefde te over had, niet meer voel. Ik kan nog honderdduizend redenen bedenken, maar uiteindelijk komt het hierop neer... Ik haat mezelf, omdat ik depressief ben...
