Antidepressiva... Medicatie waarvan ik nooit had verwacht dat ik ze zou moeten nemen. waarvan ik nooit had verwacht dat ik ze nodig zou hebben, dat ik ze zou omarmen. Ik ben er bijna een halfjaar geleden mee gestart, omdat ik niet meer functioneerde. Ik was er geen fan van, laat ons eerlijk zijn, het is toch moeilijk om toe te geven dat je medicatie nodig hebt om een mens te zijn. Medicatie, die langere tijd nodig heeft om een effect te voelen, waarvan ik vanaf dag 1 iets voelde... Niet meer eten, trillerig, vapeurs, misselijk, draaierig. De dokter zei dat ik de eerste dagen wat last kon hebben van kleine bijwerkingen, maar dat ik mest volhouden, het was medicatie voor de lange termijn... Na 6 weken, was ik bijna 6 kilo kwijt, was ik nog steeds trillerig, misselijk en had ik nog steeds vapeurs. Ik verdroeg geen basilicum, geen citrusvruchten, geen zwarte of groene thee, en alles lag zwaar op mijn maag. 1 hapje was genoeg om te weten af ik kon verder eten, of over de pot kon gaan hangen. Omdat ik geen fut had om iets te doen, was de medicatie oppeppend, zodat je actiever wordt, en je gestimuleerd wordt om buiten te komen. Ik werd er nerveus van, trillerig en opgefokt van alles wat mij irriteerde... Onlangs kreeg ik nieuwe medicatie voorgeschreven, medicatie die mij kalmer maakt. Waardoor ik sinds een jaar eindelijk weer kan doorslapen, dat ik ook mijn nachturen en mijn oh zo nodige rust haal. Pilletjes die ervoor zorgen dat mijn hoofd niet altijd warrig is, dat ik terug een glimp kan zien van wie ik ben. Maar ook medicatie die ervoor zorgt dat ik ongelooflijk bijkom, dat ik elke kast die ik tegenkom, opentrek en kijk wat ik kan eten. Medicatie die van muizestrontjes (chocolade hagelslag voor zij die niet uit Antwerpen komen) een lekkernij maken om zo in de mond te kappen. Medicatie die zorgt dat "Buggles met kruidenkaas" iets is om voor naar huis te haasten. Die zorgt dat een stukje fruit als snack wordt omgezet naar 1banaan, 2 pêchen, een halve meloen en een mango. Die ervoor zorgt dat ik eet, en alweer aan het bedenken ben, wat ik nog kan eten, en die gezond, zout, zoet allemaal door elkaar kan halen zonder problemen. Die er ook voor zorgt dat ik op drie weken tijd ondertussen 8 kilo ben bijgekomen. Die er dus ook voor zorgt dat ik ga twijfelen als ik voor de spiegel sta, dat ik huil omdat ik nog enkel joggingbroeken kan dragen. Het zijn bijwerkingen, zegt de psychiater, die jammer genoeg bij deze specifieke mediatie horen. Medicatie waarvan mijn hoofd zachter wordt. Medicatie die ongelooflijk zin geeft om te eten, zo erg, dat als ik ergens ben, waar geen eten voorhanden is, ik al mijn nagels bijt. Medicatie waardoor ik weer naar de wereld durf te kijken, maar waar ik dik van word. Waarvan ik minder zelfdestructief ben, maar die knaagt aan mijn zelfbeeld. Medicatie waarvan ik blij ben dat het bestaat, maar die ik vervloek wanneer ik op de weegschaal sta... Medicatie die ik broodnodig heb, maar me op een ander vlak in de steek laat...
