Vandaag was de 10 °verjaardag van Brechje(mijn metekind). Hier is ze nog jarig , in België is het al voorbij.

Het is steeds een raar gevoel  om te leven in een “andere dag”. Morgenvroeg probeer ik met haar te skypen J

Vandaag ging ik na de eerste consultaties naar beneden. Eerst hielp ik de spastische kinderen naar buiten brengen om een luchtje te scheppen maar ik werd al snel overvallen door Angelito (uit de kleuterklas) . Hij is een mini- ‘downtje’ van 10 jaar met een heel ernstige hartafwijking. Hij moet  eigenlijk dringend geopereerd worden want  de druk in zijn longen begint te stijgen en dat voorspelt dat binnen afzienbare tijd zijn hartje begint te falen , met alle gevolgen vandien. (opzwellen , kortademig worden enz) .Maar  de mama  wil het niet toestaan omdat hij mogelijks in de operatie zou in blijven… ‘en zie hoe goed hij nu is’ . Het dramatische is dat ze inderdaad zo’n kind hebben zien gaan: ‘dag mama’ en nooit meer wakker geworden. Hoe overtuig je zo’n mensen dan?  Hun argument is : “als God het zo wil, dan zij het zo.” Ik argumenteerde tgo Inge ( omdat ik het vooruitzicht zo vreselijk vind), kunnen we dan niet zeggen : “Als God het wil dat hij de operatie overleeft, dan zij het zo..” Maar ja , waarschijnlijk is dat toch buiten de angst van de mama gerekend. Het voelt voor die mensen waarschijnlijk zo dat , als hem iets overkomt tijdens de operatie, zijzelf het doodsvonnis tekenden…

Enfin, voorlopig is Angelito nog steeds de spring-in-t-veld. Hij begon te rollebollen (na een dikke knuffel) en nog een tweede kleine jongen sprong mee bovenop me. Liefst wild. En dan nog eens ronddraaien. Het werkte aanstekelijk want David, een andere jongen van 7 jaar met syndroom van Down , die anders nogal stilletjes is , deed direct mee , wilde ook rondgedraaid worden , steeds opnieuw.  Toen ik het genoeg vond, speelden we met van die zelfrijdende autootjes. Dat hadden ze nog niet opgemerkt, dat als je achteraan op het autootje drukt en het achteruit rijdt , het vanzelf wegrijdt… David en ik lieten het rijden tussen onze benen. We hadden wat toeschouwers. En ook dat werkte aanstekelijk: Mykel, een jongetje van een jaar of 5 , met slappe , gespalkte beentjes ,liet zich  van zijn loopfietsje glijden en kwam tussen mijn benen het spelletje verder spelen.

Ik ben geen orthopedagoog maar ik merk wel dat het zo belangrijk is om interesse bij de kinderen te wekken, het helpt hen vooruit in hun motoriek ,in hun engagement  om vooruit te geraken en vooral : ze hebben plezier.  Het vraagt veel creativiteit… daar moet ik over nadenken….

En later in het klasje met de spastische kinderen. Sylvana, de opvoedster liet hen kijken door rode folie, en bij Kevin (12j) een soort kiekeboe spelletje doen. Daar moest hij steeds om lachen. Nadien vroeg ze mij om te helpen. Met scheerschuim hun gevoel stimuleren en ondertussen moest ik zijn spastische polsjes en vingertjes bewegen. Hij begon steeds weer te huilen .Waarom, was het omdat ik het deed ? even lachen met de folie naar Sylvana, erna weer huilen… Je moet bij die kinderen zoveel signalen in de gaten houden, gokken wat er scheelt , door gissen en missen. Ze kunnen niets zeggen alleen soms lachen en huilen en soms enkele geluiden maken…Sylvana dacht dat hij misschien verstopt zat , wat scheelde er toch, hij had al zoveel gehuild… Dan maar even naar boven , naar dokter Inge … is het zijn blaas, wat windjes? Urinezakje geplakt ,terug beneden  wat paracetamol gegeven… en toen etenstijd.

Ik gaf hem zijn soep en zijn drinken. Vreselijk , het is precies de processie van Echternach. Door de  spasticiteit kunnen ze moeilijk slikken. Geef je zijn eten  met  zijn hoofd mooi rechtop dan loopt alles er weer uit. Ligt zijn hoofd achterover tegen zijn stoel dan  gaat alles er beter in , (soms ‘maar’ de helft er weer uit ) maar dan volgen tussendoor  die (verslikkings-)hoestbuien… Je kunt je wel voorstellen hoe vaak ik zelf slikte, steeds herhaalde ‘traga, traga (slik) ‘ .  Na veel geduld was zijn potje op. En stilletjesaan  ontspande zijn gezichtje , keek hij me recht aan en lachte enkele malen na elkaar.  Op dat moment zie je een engeltje !

In de namiddag bij Patricio (de kinesist) die een week terug is uit België samen met Pedro.Ik probeerde zijn interview van gisteren wat uitschrijven .Toen kwam Andrea voor kinebehandeling, een normaal begaafd meisje van 12 jaar,door vroeggeboorte 1 spastisch been , al 7x geopereerd. Maar steeds veel klachten , in haar been, in haar rug door scheef lopen door de verkorting in het geopereerde been. Ze kreeg onlangs een soort rondom haar lenden en Re been gedraaide elastiek , om haar spastische been wat naar buiten te draaien , maar het help niet… Inge vreest voor zo’n ‘overbehandeld’ kind. Een kind dat de tijd niet krijgt om kind te zijn, wiens tijd gevuld wordt met medische aandacht en therapie.

Ze herinnerde zich een uitspraak van een dove patiënte die nu een cochleair implant kreeg: “ik had geen tijd om vrienden te maken…” gans haar kinderleven bestond uit therapie…

 En dan in de bib. Even meegeholpen met Paulina met m.i. overbodig , ellenlang huiswerk. Ze moest alles kopiëren van een taak uit de klas, zowel wat goed als wat slecht was…Over de scholing hier is ook nog 't een en 't ander te zeggen...Inge zegt dat ze hier de kinderen in het staatsonderwijs echt niet leren nadenken.... Gennesis (7 j) wil Engels van mij leren. Alison en Sandy doen mee. Nadien spelen we nog een spelletje. Emmerson (9j) , de vlotte broer van Gennesis J , vertelt en toont mij  vanalles. Demonstreert mij zelfs hoe hij danst , echt schattig… Veel kinderen zijn hier zo lief , zo aanhankelijk…er wordt hier ook heel veel geknuffeld J

PS Elise: Alison en Gennesis missen jou heel erg. We hebben besloten om jou  een brief te schrijven ik zal die met Karl meegeven als hij met kerstdag komt 

10-11-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

Deze avond ging ik een wandelingetje doen om de randen van Zámbiza wat verder te verkennen. Ik ben steeds op zoek naar de natuur die hier zo overweldigend zou moeten aanwezig zijn maar die verdoezeld wordt door het straatvuil , de vuilstortingen op allerlei plaatsen langs de berghellingen, de vele  overal   halfafgebouwde woningen. Overal wordt er gebouwd, de afstand tussen het dorp en het oprukkende Quito wordt   steeds kleiner. En dan heb je nog de geur en het lawaai van de auto’s met soms ganse wolken zwarte roet (vooral de bussen in Quito!) . Elk dorp lijkt hier gelukkig wel zijn dorpsplein te hebben, en dit is vaak een verademing . 

Ik bereikte de noordkant (als ik mij niet vergis , want mijn oriëntatie is nog steeds niet perfect) en daarmee de rand die verder naar beneden gaat: dat was een leuke ontdekking. 

Ik daalde al eens af in de kloof aan de westkant waar Inge en Saulo hun huis grenst. En enkele dagen geleden ook in de kloof aan  de oostkant, die heel diep is en waar ik het water zelfs niet kon bereiken.  

En nu langs de  noordkant omlaag : daar kan ik tussen de huizen en de vele veldjes  die de mensen van het dorp  tussen en rondom aanleggen,nu toch eens naar beneden. Laag in de diepte zag ik een stalletje (of is het een huisje?) en enkele koeien. Als ik eens vroeger vertrek kan ik die wandeling eens tot daar doen.

Toen ik terugkwam liep ik door het dorp en wou de oostkant nog eens bekijken. Achter de omheining van de sportvelden kon ik een kijkje nemen en zag dat daar enkele varkens (allen aan een koord) aan de rand graasden. Toen ik verder doorliep zag ik een hoopje kleren tussen die varkens liggen ,… maar dan ook zwart haar. Toen ik dichter kwam lag daar een meisje met haar ogen toe,half hikkend-snikkend dacht ik,wat schuim op haar lippen…. Ik dacht dat ze daar gevallen was , misschien een epilepsieaanval. Ik maakte haar ‘wakker’ maar ze reageerde suf. Ze probeerde recht te komen maar kon op zichzelf niet stappen. Ik rook dat ze gedronken had . Ze was echt stomdronken. Ik vroeg haar waar ze woonde en ze leidde me naar een afgemaakt plaatsje waar nog een biggetje  vast hing en kroop over die omheining. Ze was totaal gedesoriënteerd…. Ik bracht haar naar huis , stommelend,  vragend of niemand haar kende. Ondertussen kwam er een jongen op haar af die haar meenam en beweerde haar broer te zijn maar het niet was…toen kwam er nog een vrouw mij te hulp en die wist waar haar mama woonde. Toen we er naar toegingen kregen we enkel een paar jongens te zien en dan nog de papa? De vrouw zei dat we hen nu moesten achterlaten… Is het schaamte, niet mogen moeien,…?

04-11-2015 om 04:58 geschreven door hilde  

Samen naar Otavalo geweest :dit stadje is  gekend voor zijn kleurrijke  geweven stoffen en zijn typische klederdracht: de vrouwen met geborduurde witte bloezen en lange rokken  en de mannen met witte broeken en blauwe poncho en hoed. Ik vergat  wel foto’s te trekken van het marktje dat ook wel de moeite is . voordien gingen we owv Allerzielen naar het kerkhof:  

Het zag daar zwart van het volk. Het is hier de gewoonte om op het graf van overleden geliefden ,samen met de familie oa broodmannetjes te gaan neerleggen, te eten , soms ook te zingen.Iemand gaf zelfs de kruisen een nieuw verflaagje terwijl iedereen er maar langs liep. Het is eigenlijk een echt feest. En wie bidt voor de overledene mag ook meeëten. We liepen kriskras over het kerkhof , over en op en tussen de graven . Bij ons zou dat eerder oneerbiedig lijken. Ik trok continu foto’s , eigenlijk een beetje in het geniep (zonder door de lens te kijken) en op goed geluk af   . Zo  proef je toch  een beetje de sfeer.

een voorbidder

een nieuw verflaagje 





muziek voor de overledene

rusten in vrede 

op het kerkhof lezen over hoe hij aan zijn einde kwam 

02-11-2015 om 00:00 geschreven door hilde