Oktober 2013
Het belang van timing

Afgelopen week waren we in Cadzand. Met zijn tweetjes. Zonder de kinderen.

De namiddag begon goed: hot stone massage voor mevrouw, krantje met koffie voor mijnheer.

Daarna sauna en stoombad, en fris gedoucht aan tafel voor een naar verwachting uitstekend viergangen diner: oesters, gevolgd door coquilles.  

Rondom ons werden hondjes vergeleken, adressen uitgewisseld. Duitsers mengden zich met Nederlanders en Waalse toeristen.
We zagen hen genieten van lekkere borden dampend eten. En daarna van de meest fantastisch uitziende desserten.

Wachten. Wachten. Wachten.
De honger bekroop ons en ons ongeduld begon te steigeren, net als mijn zelfmedelijden.
Ik begon te ijsberen in het restaurant, opgezweept door mijn hernia.
Mijn man wenkte ten langen leste de hoofdkelner en vroeg of onze hoofdmaaltijd er aan kwam?
De kelner antwoorde dat hij graag wat tijd liet tussen de gangen van een viergangenmenu.

Wachten. Wachten. Wachten.
Ten einde raad en compleet nijdig klampte ik een dienster aan om te vragen waar ons eten bleef.

Nog eens een halfuur later werden we bediend. Met een zelfgenoegzame glimlach.
Of we een consumptie van het huis wensten?
Mijn man ging voor plat water en ik voor niets.

Mijn bord zag eruit als een hoop uitgekotste rijst met stukjes kip erdoor. Mijn humeur zakte onder nul, mijn rug deed nu echt pijn.
Ik deed een paar happen en besloot zelfs geen dessert meer te willen.

Mijn echtgenoot onderging lijdzaam mijn omgeslagen stemming en annex verwijten.

“Prima, mijnheer, maar indien u wenst, kunnen we de dessertjes naar de kamer laten brengen?”
Ik was blij te merken dat de hoofdgarçon zich eindelijk zorgen begon te maken over zijn verkeerd ingeschatte timing met dat Belgische koppeltje. Hij zag er wat zweterig en verkrampt uit.

Op weg naar buiten kwamen we een kelner tegen met in zijn handen twee kleurige oranje versierde borden.
“Eet u smakelijk, nogmaals met de excuses van de chef.”
Mijn echtgenoot bracht de borden naar de koelkast van de mooi ingerichte kamer in Britse stijl.

Anderhalf uur en een frisse avondwandeling later bleek het dessert toch nog de moeite: gesmolten ijs in minstens drie kleuren, naast een cheese-cake met mandarijn op een bedje van zoete wraakgevoelens.

30-10-2013, 00:00 Geschreven door Tijger  

Oktober 2013
Waarom ik columns wilde leren schrijven

Deze vraag kan ik niet zomaar met een chique) eenduidige reply beantwoorden.

Ik zal eerlijk zijn, de cursus columns schrijven was de uiteindelijke winnaar na een proces van brainstormen en natuurlijke selectie. Ik wilde dit jaar eens opnieuw energie in mijn persoonlijke ontspanning en ontwikkeling investeren. De laatste jaren helde mijn natuurlijke balans nogal sterk over naar de professionele kant.

Toegegeven, ik ben dan wel een workaholic, maar ik hou behalve van mijn werk ook nog van kunst, natuur, architectuur, reizen, koken en eten, kortom cultuur in de breedste zin.
Aangezien de sauna in mijn ogen niet meetelt als cultuur, kwam een wekelijks abonnement niet in aanmerking. Restaurantbezoek en kokkerellen zijn sowieso al zaken waar ik ondanks mijn werkverslaving niet aan heb verzaakt. En in de natuur wandelen was zowat mijn redding de laatste twee jaren, om nog enigszins van de stress en de ontelbare deadlines te bekomen.
Voor reizen moet je veel centen hebben, toch als je het als wekelijkse hobby wil doen.

Tja, wat bleef er dan nog over: schilderen en tekenen, beeldhouwen, fotografie, schrijven, … Schilderen heb ik al vier jaar gedaan, tekenen bleek niet uitdagend genoeg, fotografie en beeldhouwen nemen elk acht lesuren van mijn vrije tijd in beslag, … acht lesuren per week op de academie wel te verstaan, dus weg van mijn gezin. Weg van een knusse zetel en een gezellige huiskamer met thee en koekjes.
Neen, dan leek schrijven me wel de beste optie: dat vraagt ook tijd, maar dat kan ik tenminste overal doen. En dus ook thuis. En daarvoor hoef ik slechts een aantal keren op cursus te gaan, en daarna gewoon héél véél oefenen.

En bovendien schreef ik toch altijd al graag, van in mijn tienerjaren. Ooit heb ik eens mijn memoires geschreven, de memoires van een zeventienjarige wel te verstaan. Aangezien ik nogal uitblink in zelfrelativering, en ik toen eerlijk vertelde over mijn eerste ervaringen met vriendjes en het Leven, en ik niet gespeend was van een gezonde dosis humor en sarcasme, bleken mijn schrijfsels nog best prettig om lezen. Volgens mijn vriendinnen en enkele zusjes.

Ooit jaren geleden, heb ik die schrijfsels teruggevonden. Niet alles, spijtig genoeg, maar een deel ervan, en ik moest er zelf best wel weer om glimlachen. Ik leek nog steeds op dat meisje van zeventien, alleen wat genuanceerder misschien, en wat ouder. Misschien minder idealistisch, maar nog steeds ontroerd of geërgerd door dezelfde dingen.

En het mooiste schrijfsel dat me nog rest uit die tijd, is een liefdesbrief aan mijn huidige man, die toen mijn vriendje was. Als ik die brief herlees, weet ik weer waarom ik schreef: omdat er iemand was die graag naar me luisterde en die geïnspireerd werd door mijn bedenkingen en visie.

En misschien is dat wel een goede onderliggende reden om aan een cursus column schrijven deel te nemen. Goed genoeg voor mij alleszins.

16-10-2013, 00:00 Geschreven door Tijger  

Oktober 2013
Gaia of Amnesty International?

Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik vind het radionieuws soms best verwarrend.

19/10/2013

Als er bespaard moet worden in de gezondheidszorg, dan moet dat volgens de Vlaming bij ouderen, terminaal zieken en mensen met een ongezonde levensstijl. Dat blijkt uit een onderzoek van professor Mark Elchardus.

In de regio van Damascus is de honger zo groot dat moslims er nu ook honden en katten mogen eten. Nood breekt wet, stelt een aantal Syrische imams in een fatwa.

Ik vat het even voor u samen: er is schaarste in de wereld, en dat beperkt zich niet tot oorlogsgebied.

Nu is men in Syrië de fase van de rantsoenering al voorbij, er is niets meer, voor niemand.
Of toch,  honden en katten.
Wat vreemd is, gezien gezelschapsdieren worden afgeraden in de Islam.
Een moslim mag geen honden en katten verhandelen, alleen geven en krijgen.
En consumeren dus voortaan.

Neen, dan is het bij ons beter.
Onze welvaartstaat heeft weliswaar een deuk opgelopen door de bankencrisis. Het geld lijkt plots minder hard door de kraan te stromen als gedacht.
Zoiets vreet aan de kernwaarden van een beschaving.
Gesprekken over rantsoenering betreffen in Vlaanderen dan ook de sociale kosten.

Mark Elchardus viste voor ons uit dat de Vlaamse jongeren het nut van besparingen in de gezondheidszorg niet zien. En indien nodig, besparen ze bij voorkeur niet op zichzelf, maar op de anderen.
Welke anderen? De zwakkeren, u weet wel, de ouderen, de terminaal zieken en de mensen die zich slecht verzorgen.

Elchardus poneerde trouwens enige tijd geleden dat de pensioenleeftijd moet worden opgetrokken. 

Waar wil hij nu naartoe? Mogen oudere werknemers wel langer werken, maar geen reanimatie meer cadeau krijgen als de noodzaak zich voordoet?
Of wie weet wordt het ene nog wel een voorwaarde voor het andere.  
Hun lot lijkt niet beter dan dat van de katten en honden in Syrië.
Wie zal ik eerst  verwittigen: Gaia of Amnesty International?

10-10-2013, 00:00 Geschreven door Tijger  

Oktober 2013

De wachtkamers van de NMBS  

 Open brief aan de Heer Jo Cornu, toekomstig bestuursvoorzitter van de NMBS: mocht u in uw komende bewindsperiode beter willen scoren dan uw voorganger Marc de Scheemaeker, dan vindt u onderstaand misschien wel enkele nuttig tips en aanwijzingen.

 Toen ik vandaag van Brussel huiswaarts keerde met de trein, was ik best nieuwsgierig hoe de Belgische Spoorwegen en stations zich ontwikkeld hadden sinds ik 21 jaar geleden mijn studies in Gent afrondde.

Eerst en vooral zag ik me geconfronteerd met een deinende massa duwende en gehaaste mensen, een constant geroezemoes, dat om de haverklap overstemd werd door de onrustwekkende stem van de omroepster. Was het mijn trein die vertraging ging hebben? Of was het spoor gewijzigd?

Ik kocht een ticket, en vroeg me af waar de vriendelijke en actieve loketbediende van weleer was gebleven?  U weet wel, diegene die je na het betalen van je treinticket gauw influisterde dat je je trein nog net kon halen als je en sprintje inzette van 31 seconden. 

Vandaag knikte de man enkel meewarig van achter zijn vensterglas, vaag wijzend naar de elektronische uurroosters achter me.

Die bleken uiteindelijk een soort digitale versie van de “goeie ouwe” gele uurregeling.  Via reuze-touch-screen consulteerbaar.
Spijtig genoeg niet tegelijk met een andere reiziger. Ik moest braaf mijn beurt afwachten voor ik mijn persoonlijke treintraject kon ingeven.

En toen ik eindelijk, met ticket op zak, en met kennis van het juiste spoor op zoek ging naar mijn trein, liep ik uiteraard eerst enkele keren verloren. Niet dat er geen richtingaanwijzers hangen. De ontwerper won er trouwens vast een prijs voor minimalistisch design mee.

Kortom, mijn nieuwsgierigheid naar de evolutie werd algauw getemperd. In vergelijking met de indrukwekkende vooruitgang die een kind doormaakt van zijn geboorte tot zijn 21ste levensjaar, moest ik vaststellen dat de NMBS niet ingrijpend was veranderd. Een oude grijsaard die er jonger tracht uit te zien met een haarstukje en een nieuw fris gebit. Gezien de leeftijd van de Belgische Spoorwegen (°1926) had dit me misschien niet mogen verrassen.

Wat me vooral trof, is dat er in die 21 jaar niemand had bedacht dat een reiziger die de centrale hal van een groot station binnenwandelt, wel eens behoefte zou kunnen hebben aan begeleiding.

In de vorm van een fysieke persoon, die je verwelkomt, begeleidt, attent maakt op de richting die je  uit moet om tot bij het juiste spoor te geraken.

Of, beste Jo, als je de trein van de automatisering verder wilt brengen dan gedigitaliseerde uurroosters en een app voor iPhone ticketverkoop, dan kan je ook een digitale begeleider op de markt brengen.  Een programma dat automatisch opstart vanaf je tablet of smart phone zodra je het station binnenwandelt. Personaliseerbaar naar humeur, leeftijd of welke criteria dan ook. Een gids die je door het hele proces loodst van aankoop tot het vinden van het juiste spoor, wagon en zitplaats. Met plattegrond en pijltjes.

Intrigerend vond ik ook het gebrek aan evolutie in de rol van de kaartjesknipper. Al bijna 90 jaar lang stapt de knipper op de trein na het fluitsignaal. Vraagt naar je kaartje, knipt er een gaatje in, of stempelt er een stempel op.

Lijkt het u niet logischer dat die persoon een andere job-inhoud krijgt, en dat een oogscanner de controle taak overneemt? Dat kan trouwens nog spannende taferelen opleveren: als je een geldig ticket hebt, gaat de treindeur voor je open en kan je rustig je plaats kiezen. Als je fraudeert, gaat er meteen een alarm af. Geen zwartrijders meer.

In alle eerlijkheid was ik nog meest gecharmeerd door de multicolor ecosorteervuilniszakken in zachte zuurstokkleurtjes op alle perrons. Er was een aangenaam zachte verlichting en de geur vond ik opvallend neutraal. Iedereen die ooit met de metro heeft gereisd in Parijs, weet waar ik op doel.

In feite heb ik vandaag een relaxte wachtkamersfeer ervaren op het perron. En dat is wellicht zoals het bedoeld is: om de pijn van het lijdzame wachten te verlichten bij mogelijks verlate of geschrapte treinritten.

In elk geval – en ik weet niet of dat de verdienste is van Marc de Scheemaeker - mijn trein was stipt op tijd vandaag.

08-10-2013, 00:00 Geschreven door Tijger