Fotogeniek

Ik vind het niet fijn. Toch zeg ik niets. Ik voel me bekeken door de tientallen gasten in het Thaïse restaurant.

De foto’s zijn te donker. Hij heeft geen weet van het bestaan van een flits op zijn iPhone camera. Na enkele minuten gepruts ziet hij nog steeds geen licht een het eind van de tunnel.

Mijn spreekwoordelijke geduld laat het afweten. Ik neem de iPhone uit zijn handen en stel de lichtflits in.

Een nieuwe reeks foto-opnames wordt van dichtbij gevolgd door de naburige tafeltjes. Het flitslicht flasht onbarmhartig recht in mijn ogen en laat pijnlijke gele vlekken na op mijn iris. “Kan je echt niet anders richten ajb? Van opzij ofzo, of kan je de camera kantelen?”
Ik vang een flauw glimlachje op van een buurvrouw die blijkbaar het gênante gevoel herkent.

Hij laat de nieuwe resultaten zien. Ik, met de ogen toe, met de ogen halfstok, de helft van mijn gezicht, … Ik zucht.

Hij onderneemt een nieuwe poging. Nog steeds richt hij het flitslicht pal op mijn ogen, recht voor me. De gevolgen laten zich raden: ik zie er zowat op elke foto halfdronken of zwaar slaperig uit.

En dat terwijl ik me zo mooi had opgedoft voor ons etentje. Ik had het fijn gevonden om me nog eens vrouw te voelen en niet een van de vele andere rollen die ik dagelijks opneem.

Mijn prettig gevoel valt aan diggelen. De foto’s tonen me niet wat ik wil zien. Ik verwachtte een jonge aantrekkelijke vrouw te zien. In plaats daarvan zie ik een oudere vrouw, met rimpeltjes aan haar ogen, ogen die er niet erg fris en fit meer uitzien, het begin van een dubbele kin …

De sfeer geraakt wat bedorven. Ik mok. Begin hem vragen te stellen om te zien of hij ook vindt dat ik er toch niet meer zo goed uitzie. Hij probeert de valstrikvragen zo goed mogelijk te ontwijken, maar uiteindelijk antwoordt hij toch een keer mis. “Ha, zie je wel!”.

We vertrekken. Voor de cinema is het toch te laat. En met de plotse hevige regenval zit een stadswandeling er niet meer in.

Onderweg besluiten we toch nog ergens wat te gaan drinken. Er is gelukkig niet al te veel volk meer. Hij neemt opnieuw de camera, laat zich door mij aanwijzingen geven over de beste invalshoek.
De garçon komt lachend dichterbij: “Mooi hoor!’.

Ik bekijk tevreden het aandenken aan deze avond. Nu ik me weer mooi voel, toon ik mijn mooiste glimlach.

“We zullen volgende keer toch maar een ander Thaïs restaurant uitkiezen”, zegt hij.

Een fotogenieker restaurant.

02-02-2014, 17:50 Geschreven door Tijger  

Sneeuwpop

Vandaag had ik een kanjer van een baal-dag.

Dat begon zo: deze ochtend bracht ik mijn dochter naar school. Meestal komen we daar rond kwart na acht aan. Ze loopt dan zelfstandig verder vanaf het pleintje waar ik haar afzet.
Nu waren we vanmorgen te vroeg. Het was nog maar tien voor acht. En ik was er niet gerust op dat ze alleen in het schemerdonker haar weg zou voortzetten, te voet. Met haar schattige laarsjes en veelkleurige kousenbroek.
Toch liet ik haar uitstappen, maande haar aan wat te slenteren langs de kant van de huizen en te wachten tot er meer volk op straat was. Ze voerde flink uit wat ik haar had opgedragen. Maar van zodra ze uit het zicht verdwenen was, voelde ik de onrust opkomen. Ik besloot haar te bellen. Om zeker te zijn. Maar zoals gebruikelijk is bij de jeugd, nam ze haar gsm niet op. Balen.

Als soelaas belde ik dan de echtgenoot maar op. Die vindt gewoonlijk dat de dingen nooit zo’n vaart lopen en dat ik meer vertrouwend van aard zou moeten zijn.
Enigszins minder ongerust kwam ik bij mijn werkgever toe.

Maar daar werd het meteen duidelijk dat het vanaf dat moment alleen maar bergafwaarts zou gaan. Eerst eiste een losgeslagen server connectie al mijn aandacht op. Daarna volgde een niet-mis-te-verstane email van een ontevreden klant die een snellere service eiste. Niet geheel onterecht overigens. Maar als bemiddelaar kan je slechts bemiddelen. Balen.

En tot slot ging de namiddag over op gezwoeg met cijfers uit diverse bronnen die helaas niet helemaal vergelijkbaar bleken met elkaar. Nog meer balen.

Och ja, en nu ik erover denk, bij thuiskomst bleek een van mijn zoons voor drie op de zes examens slechte punten te verwachten, de echtgenoot bleek door de file pas zeer laat met koken begonnen te zijn. En de leuke extra die ik verwachtte, bleek nog niet op mijn rekening gestort. Tja, ook dat kan je balen noemen.

De hele dag irriteerde het me dat de dingen niet liepen zoals ik wilde. Alle vervelende akkefietjes bleven vandaag aan mij kleven als sneeuw aan een sneeuwpop. En met elke tegenvaller, werd mijn sneeuwpop groter.

Een enorme sneeuwpop met een vreselijk slecht humeur.  Dat Walt Disney daar nog geen film over maakte. 

Ik denk wel dat ik in aanmerking kom voor de hoofdrol.

28-01-2014, 00:00 Geschreven door Tijger