Oktober 2013
Het belang van timing

Afgelopen week waren we in Cadzand. Met zijn tweetjes. Zonder de kinderen.

De namiddag begon goed: hot stone massage voor mevrouw, krantje met koffie voor mijnheer.

Daarna sauna en stoombad, en fris gedoucht aan tafel voor een naar verwachting uitstekend viergangen diner: oesters, gevolgd door coquilles.  

Rondom ons werden hondjes vergeleken, adressen uitgewisseld. Duitsers mengden zich met Nederlanders en Waalse toeristen.
We zagen hen genieten van lekkere borden dampend eten. En daarna van de meest fantastisch uitziende desserten.

Wachten. Wachten. Wachten.
De honger bekroop ons en ons ongeduld begon te steigeren, net als mijn zelfmedelijden.
Ik begon te ijsberen in het restaurant, opgezweept door mijn hernia.
Mijn man wenkte ten langen leste de hoofdkelner en vroeg of onze hoofdmaaltijd er aan kwam?
De kelner antwoorde dat hij graag wat tijd liet tussen de gangen van een viergangenmenu.

Wachten. Wachten. Wachten.
Ten einde raad en compleet nijdig klampte ik een dienster aan om te vragen waar ons eten bleef.

Nog eens een halfuur later werden we bediend. Met een zelfgenoegzame glimlach.
Of we een consumptie van het huis wensten?
Mijn man ging voor plat water en ik voor niets.

Mijn bord zag eruit als een hoop uitgekotste rijst met stukjes kip erdoor. Mijn humeur zakte onder nul, mijn rug deed nu echt pijn.
Ik deed een paar happen en besloot zelfs geen dessert meer te willen.

Mijn echtgenoot onderging lijdzaam mijn omgeslagen stemming en annex verwijten.

“Prima, mijnheer, maar indien u wenst, kunnen we de dessertjes naar de kamer laten brengen?”
Ik was blij te merken dat de hoofdgarçon zich eindelijk zorgen begon te maken over zijn verkeerd ingeschatte timing met dat Belgische koppeltje. Hij zag er wat zweterig en verkrampt uit.

Op weg naar buiten kwamen we een kelner tegen met in zijn handen twee kleurige oranje versierde borden.
“Eet u smakelijk, nogmaals met de excuses van de chef.”
Mijn echtgenoot bracht de borden naar de koelkast van de mooi ingerichte kamer in Britse stijl.

Anderhalf uur en een frisse avondwandeling later bleek het dessert toch nog de moeite: gesmolten ijs in minstens drie kleuren, naast een cheese-cake met mandarijn op een bedje van zoete wraakgevoelens.

30-10-2013, 00:00 Geschreven door Tijger