November 2013
Adolescensatie

Mijn zoon van twaalf heeft voor de eerste maal examenstress. En wij met hem.

Waar is de tijd gebleven dat hij zoet naast zijn teddybeer lag, op het kussen van zijn wandelwagen, geluidloos, met zijn oogjes toe. Zachte knuistjes, pure onschuld, fantastische babygeur, beschermend moedergevoel.

De realiteit van een pukkelende rebellerende tiener dringt de kamer weer binnen. Hij maakt me duidelijk dat ik niets meer over hem te zeggen heb. “Je doet maar mama”. Achteloos gezegd. Alsof het hem geen moeite kost. Alsof hij nooit met me verbonden was via de navelstreng.

Zo’n bevalling is een mijlpaal. En vooral zo’n ongelooflijke metafoor voor de ware aard van het leven. Het kind wil niet langer in zijn veilige warme omgeving blijven zitten. Het wil eruit, de wijde wereld in. Waar je het niet kunt beschermen. Waar het zijn knietjes zal openschaven, en met koorts en rode stippen je verpleegstertalent zal uitdagen.

Ook mijn leraarstalent kennelijk. De draad van Ariadne. Om uit het labyrinth te ontsnappen.

De examenstrijd lijkt meer op een kluwen van puberende weerstand dan op een doolhof. De draad noch de navelstreng gaan me hierbij van nut zijn, vrees ik.

“Ik kan maar tien bladzijden per uur doen.”  “Ik heb al 68 bladzijden gedaan op twee uur.” “Ik wil geen oefeningen doen, dat duurt te lang. Dat moet niet van de leerkracht.“ “Mag ik pauzeren, mama? Ik ben niet meer gemotiveerd.” “Ik stop met leren.” “Ik ga leren tot elf uur vanavond.” “Ik kan het niet. Ik wil buizen.” “Weet je wel hoe slim ik ben?”.

Het effect van twee vingers in het stopcontact is waarschijnlijk even sterk als de niet-te-stoppen stroom opmerkingen, woorden en vloeibare stress die mijn zoon op mij uitprobeert.

Waarom heb ik niet intenser genoten van zijn onschuldige kinderjaren? Toen hij nog in Sinterklaas geloofde en wij nog zijn sterke rotsen in de branding waren. Toen een pannenkoek en een troostend woord nog genoeg waren om hem te kalmeren. En vooral toen hij nog gedwee deed wat wij hem vroegen. Hoogstens vergezeld van de alom bekende “waarom” vraag.

Vandaag wordt wat wij zeggen per definitie gecounterd met een typisch ongenuanceerde adolescenten “neen”. Niet omdat hij het inhoudelijk niet met ons eens is, maar gewoon om te zien wat het effect van die “neen” op ons gaat zijn. Om te checken of mama na de tiende “neen” werkelijk met de deur gaat slaan of wanhopig gaat roepen dat ze er papa zal bijhalen. Om te horen of mama zal dreigen dat ze alle voetbal trainingen en matchen afzegt voor de komende twee weken “als hij zich zo koppig en stug en rebels en tegendraads blijft gedragen”.

“Je doet maar mama.” Het ultieme bewijs dat hij vanaf nu zelfstandig ademt. Hij knipt de navelstreng door. En zoekt zijn eigen draad van Ariadne.

23-11-2013, 00:00 Geschreven door Tijger  

November 2013
De vier snelheden van mobiliteit

Recent publiceerde Knack tien “radicale” oplossingen voor het fileprobleem in Vlaanderen.

Knack verschilt drastisch van mening met mij over de definitie van het woord “radicaal”.

                        “Bouw meer snelwegen” . Ik stel vast dat er in België sinds 1937 continu aan de aanleg van een autosnelwegennet is gewerkt. We bezitten momenteel zelfs het grootste aantal kilometers snelweg per duizend vierkante kilometer binnen de Europese Unie. Tenzij radicaal hier synoniem is voor overdaad of voor wel zeer innovatieve constructievormen (bv. wolkenkrabber-snelwegen), zie ik in dit voorstel weinig radicaals.

                     “Sluit op-en afritten” . hier lijkt het artikel een radicaler voorstel te doen.
Ik lees dat in België ongeveer elk gehucht een eigen op-en afrit heeft. Onze wegen lijken wel op rollercoasters. De sluiting van enkele op-en afritten kan het aantal uitwijkmanoevers op de autosnelwegen doen afnemen, wat op zijn beurt zorgt voor een veiligere autosnelweg en minder fileleed.
Zoals de auteurs van het stuk terecht opmerken, gaat dat wel het sluipverkeer in de dorpskernen echt niet ten goede komen. Op die manier wordt het probleem dus niet opgelost, maar gewoon verlegd. Status quo. Helemaal niks radicaals dus.

                  “Voer maximumsnelheid van 80km per uur in op de autosnelweg” . Nu krijgt het woord radicaal al enige invulling. Uit de toelichting begrijp ik dat je door trager te rijden sneller op je bestemming kan geraken. Net ben ik overtuigd van deze contradictorische stelling, of de auteurs nuanceren dit alweer. Ze geven toe dat in Nederland experimenten met verlaagde maximum snelheid rond stadskernen hebben aangetoond dat fileproblemen maar liefst met 90% toenemen. Blijkt bovendien dat bij lage snelheden op autosnelwegen nog steeds veel ongevallen voorkomen door de vele weefbewegingen.
Knack stelt uiteindelijk een meer realistische variant van deze oplossing voor. Dynamische borden die de maximum snelheid aanpassen naargelang het aantal auto’s op de weg. Werkbaar,  maar niet radicaal.

                  “Verbied onlogische vormen van mobiliteit” . De climax in radicaliteit. De bevolking gaat met romantische ideeën op het platteland wonen, en ziet zich dan in het dagelijkse leven verplicht om alle dagen te pendelen naar de grootsteden, met lange files als gevolg. Dit zou moeten verboden of minstens ontmoedigd worden. Ik zie mensen nog niet massaal verhuizen bij elke verandering van werk. Een huis is geen overhemd. En wat te doen als je als koppel elk in een andere stad werkt? Deze stelling kan met een gerust hart radicaal genoemd worden. Maar dan vooral vanwege haar hoog kort-door-de-bocht-gehalte.

Knack gaat zo nog even door met andere “radicale” oplossingen op te sommen: Invoeren van rekening rijden, budget voor openbaar vervoer verdubbelen, bedrijfswagens afschaffen, thuiswerk subsidiëren, verkeer door een computer laten regelen en brandstof duurder maken.
De brandstof stijgt vanzelf al genoeg. Het openbaar vervoer kijkt nog steeds te weinig naar de reële vervoersbehoeften. Thuiswerk wordt gewantrouwd door werkgevers en bedrijfswagens afschaffen zou licht catastrofale gevolgen hebben voor minimum de lokale economie. Rekening rijden lijkt me enkel zinvol voor de schatkist. En hoe zou een computer erin slagen om het complexe en soms asociale of ronduit agressieve gedrag van automobilisten bij te sturen?

Geen van deze voorstellen is voor mij overtuigend radicaal.  Dat kan beter.
Als ik minister van mobiliteit was, zou ik een heel nieuw systeem invoeren: vier doelgroepen, vier verschillende rijstijlen, afstanden, mobiliteitsbehoeftes. Ik zou ervoor zorgen dat die mensen elkaar minder hinderen in het verkeer.

1.       Voortaan zouden alle mensen die voor hun dagelijkse werkzaamheden minder dan 10 kilometer ver hoeven te reizen (enkele rit), niet meer op de autosnelweg mogen. Deze mensen zouden enkel gebruik mogen maken van de secundaire wegen. Of van openbaar vervoer dat afgestemd is op hun behoeften.
   
   
2. Alle anderen krijgen een snelwegvignet dat toegang geeft tot de autosnelwegen. Dit vignet wordt automatisch gescand door een tolhek als je de snelweg oprijdt. Ik voorzie drie types vignetten:
   
   - 2.a Bestuurders die meer dan 10 maar minder dan 30 kilometer per rit rijden. Meestal moeten die enkele afritten na de oprit alweer de snelweg verlaten. Er is geen enkele noodzaak voor hen om volledig links of op de middelste rijstrook te gaan rijden. Noch om op te trekken tot 160 kilometer per uur. Of door het verkeer te slalommen in de hoop van enkele milliseconden te winnen.  
   Wel, ik zou deze chauffeurs tot de koningen uitroepen van de meest rechtse rijstrook op de autosnelweg. Maximumsnelheid 90 kilometer per uur. Met inhaalverbod. Niet telefoneren achter het stuur. Ook niet eten. Of schminken. Ze moeten niet ver reizen, dat ze gewoon op tijd opstaan in plaats van een luie ochtend te willen inhalen door onverantwoord rijgedrag
   
   - 2.b Mensen die tussen 30 en 60 kilometer afleggen per traject. Die zouden van mij de middelste rijstrook mogen claimen. Met een maximum snelheid van 110 kilometer per uur. Opnieuw met inhaalverbod. Ook voor hen zal het tanden bijten worden om niet in de verleiding te komen om toch maar sneller te gaan rijden. Of even de motor te laten brullen van hun bolide. Want ze kopen auto’s waarmee ze moeiteloos de 24 uren van Spa-Francorchamps zouden kunnen winnen. Terwijl een elektrische wagen die zuinig en milieuvriendelijk is vast beter bij hun reële bestuurdersprofiel past.
   
   - 2.c Pendelaars die meer dan 60 kilometer per traject moeten afleggen. Zij zouden wat mij betreft de meest linkse rijstrook mogen gebruiken. De maximum snelheid zou dan eventueel zelfs opgetrokken kunnen worden tot 130 kilometer per uur. Je zal maar zover moeten rijden alle dagen van en naar je werk. Het mag toch met comfort en privileges gepaard gaan, als er zoveel flexibiliteit van je gevraagd wordt. Ik overweeg zelfs een gratis croissant met koffie in de benzinestations.

Er is een ding waar ik nog niet helemaal uit ben. Of dit in België haalbaar is zonder prikkeldraad, trajectcontroles en zware boetes voor overtreders.

Want ik geef het eerlijk toe: radicale oplossingen vragen wellicht om radicale discipline, of bij gebrek aan dat laatste toch om radicale repressie. 

14-11-2013, 00:00 Geschreven door Tijger  

November 2013
Frustraties

Een project wordt afgeblazen, iedereen staat op scherp.  

Jaloezie en ongerustheid maken van ons andere mensen.

Vertrouwde relaties voelen plots niet meer zo close aan.

Wie vertrekt en wie blijft over?

Onze wereld wordt aan het wankelen gebracht.

Voel jij je zoals ik? Angstig, onmachtig, onbetekenend klein.

Die afhankelijkheid van het lot, van de raad van bestuur, van de economie, van je eigen gezondheid, van de weerselementen.

Daar balen we toch van?

Van het niet krijgen van grip en controle op de veranderlijkheid van ons bestaan.

Gemene opmerkingen, diskrediet. Voor de lol. Omdat het oplucht.

Onder het masker van vriendelijkheid leeft eigenlijk een wolf.

Red-je-eigen vel-mensen.

Het doel heiligt de middelen.

Verdeel en heers.

Het is nooit anders geweest.

13-11-2013, 00:00 Geschreven door Tijger  

November 2013
De vrouw van je leven

Op een dag vind je de job van je leven.

Misschien vindt elke man op een dag de vrouw van zijn leven ?

Naïef wellicht, maar toch, zo zat het in mijn hoofd.

De man kruist de blik van een vrouw, op straat, of in de les, of elders, op café misschien. De man denkt: dit is ze, de vrouw naar wie ik al jaren op zoek ben.

Toegegeven, dat zou inhouden dat een blik meer zegt dan duizend woorden.

En dan zouden het nog 1000 nuttige woorden moeten zijn. Want aan gelul over koetjes en kalfjes heb je niets in zo’n situatie.

Getroffen door de aanblik van die vrouw.
Liefde op het eerste gezicht. (Op het eerste “lichaam” klinkt niet poëtisch. En voor “serieel monogaam” bestaat geen telwoord.)

In onze consumptiemaatschappij lijkt die liefde meer op een eendagsvlieg.

Garderobe beu-gezien: wegsmijten die handel.
Of via eBay verkopen.

Relatiebemiddelingskantoren als recyclage van weggeworpen partners.

Liefde op het eerste gezicht.
De vrouw van je leven.

Een database van potentiële matches. 

08-11-2013, 00:00 Geschreven door Tijger  

Oktober 2013
Het belang van timing

Afgelopen week waren we in Cadzand. Met zijn tweetjes. Zonder de kinderen.

De namiddag begon goed: hot stone massage voor mevrouw, krantje met koffie voor mijnheer.

Daarna sauna en stoombad, en fris gedoucht aan tafel voor een naar verwachting uitstekend viergangen diner: oesters, gevolgd door coquilles.  

Rondom ons werden hondjes vergeleken, adressen uitgewisseld. Duitsers mengden zich met Nederlanders en Waalse toeristen.
We zagen hen genieten van lekkere borden dampend eten. En daarna van de meest fantastisch uitziende desserten.

Wachten. Wachten. Wachten.
De honger bekroop ons en ons ongeduld begon te steigeren, net als mijn zelfmedelijden.
Ik begon te ijsberen in het restaurant, opgezweept door mijn hernia.
Mijn man wenkte ten langen leste de hoofdkelner en vroeg of onze hoofdmaaltijd er aan kwam?
De kelner antwoorde dat hij graag wat tijd liet tussen de gangen van een viergangenmenu.

Wachten. Wachten. Wachten.
Ten einde raad en compleet nijdig klampte ik een dienster aan om te vragen waar ons eten bleef.

Nog eens een halfuur later werden we bediend. Met een zelfgenoegzame glimlach.
Of we een consumptie van het huis wensten?
Mijn man ging voor plat water en ik voor niets.

Mijn bord zag eruit als een hoop uitgekotste rijst met stukjes kip erdoor. Mijn humeur zakte onder nul, mijn rug deed nu echt pijn.
Ik deed een paar happen en besloot zelfs geen dessert meer te willen.

Mijn echtgenoot onderging lijdzaam mijn omgeslagen stemming en annex verwijten.

“Prima, mijnheer, maar indien u wenst, kunnen we de dessertjes naar de kamer laten brengen?”
Ik was blij te merken dat de hoofdgarçon zich eindelijk zorgen begon te maken over zijn verkeerd ingeschatte timing met dat Belgische koppeltje. Hij zag er wat zweterig en verkrampt uit.

Op weg naar buiten kwamen we een kelner tegen met in zijn handen twee kleurige oranje versierde borden.
“Eet u smakelijk, nogmaals met de excuses van de chef.”
Mijn echtgenoot bracht de borden naar de koelkast van de mooi ingerichte kamer in Britse stijl.

Anderhalf uur en een frisse avondwandeling later bleek het dessert toch nog de moeite: gesmolten ijs in minstens drie kleuren, naast een cheese-cake met mandarijn op een bedje van zoete wraakgevoelens.

30-10-2013, 00:00 Geschreven door Tijger  

Oktober 2013
Waarom ik columns wilde leren schrijven

Deze vraag kan ik niet zomaar met een chique) eenduidige reply beantwoorden.

Ik zal eerlijk zijn, de cursus columns schrijven was de uiteindelijke winnaar na een proces van brainstormen en natuurlijke selectie. Ik wilde dit jaar eens opnieuw energie in mijn persoonlijke ontspanning en ontwikkeling investeren. De laatste jaren helde mijn natuurlijke balans nogal sterk over naar de professionele kant.

Toegegeven, ik ben dan wel een workaholic, maar ik hou behalve van mijn werk ook nog van kunst, natuur, architectuur, reizen, koken en eten, kortom cultuur in de breedste zin.
Aangezien de sauna in mijn ogen niet meetelt als cultuur, kwam een wekelijks abonnement niet in aanmerking. Restaurantbezoek en kokkerellen zijn sowieso al zaken waar ik ondanks mijn werkverslaving niet aan heb verzaakt. En in de natuur wandelen was zowat mijn redding de laatste twee jaren, om nog enigszins van de stress en de ontelbare deadlines te bekomen.
Voor reizen moet je veel centen hebben, toch als je het als wekelijkse hobby wil doen.

Tja, wat bleef er dan nog over: schilderen en tekenen, beeldhouwen, fotografie, schrijven, … Schilderen heb ik al vier jaar gedaan, tekenen bleek niet uitdagend genoeg, fotografie en beeldhouwen nemen elk acht lesuren van mijn vrije tijd in beslag, … acht lesuren per week op de academie wel te verstaan, dus weg van mijn gezin. Weg van een knusse zetel en een gezellige huiskamer met thee en koekjes.
Neen, dan leek schrijven me wel de beste optie: dat vraagt ook tijd, maar dat kan ik tenminste overal doen. En dus ook thuis. En daarvoor hoef ik slechts een aantal keren op cursus te gaan, en daarna gewoon héél véél oefenen.

En bovendien schreef ik toch altijd al graag, van in mijn tienerjaren. Ooit heb ik eens mijn memoires geschreven, de memoires van een zeventienjarige wel te verstaan. Aangezien ik nogal uitblink in zelfrelativering, en ik toen eerlijk vertelde over mijn eerste ervaringen met vriendjes en het Leven, en ik niet gespeend was van een gezonde dosis humor en sarcasme, bleken mijn schrijfsels nog best prettig om lezen. Volgens mijn vriendinnen en enkele zusjes.

Ooit jaren geleden, heb ik die schrijfsels teruggevonden. Niet alles, spijtig genoeg, maar een deel ervan, en ik moest er zelf best wel weer om glimlachen. Ik leek nog steeds op dat meisje van zeventien, alleen wat genuanceerder misschien, en wat ouder. Misschien minder idealistisch, maar nog steeds ontroerd of geërgerd door dezelfde dingen.

En het mooiste schrijfsel dat me nog rest uit die tijd, is een liefdesbrief aan mijn huidige man, die toen mijn vriendje was. Als ik die brief herlees, weet ik weer waarom ik schreef: omdat er iemand was die graag naar me luisterde en die geïnspireerd werd door mijn bedenkingen en visie.

En misschien is dat wel een goede onderliggende reden om aan een cursus column schrijven deel te nemen. Goed genoeg voor mij alleszins.

16-10-2013, 00:00 Geschreven door Tijger  

Oktober 2013
Gaia of Amnesty International?

Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik vind het radionieuws soms best verwarrend.

19/10/2013

Als er bespaard moet worden in de gezondheidszorg, dan moet dat volgens de Vlaming bij ouderen, terminaal zieken en mensen met een ongezonde levensstijl. Dat blijkt uit een onderzoek van professor Mark Elchardus.

In de regio van Damascus is de honger zo groot dat moslims er nu ook honden en katten mogen eten. Nood breekt wet, stelt een aantal Syrische imams in een fatwa.

Ik vat het even voor u samen: er is schaarste in de wereld, en dat beperkt zich niet tot oorlogsgebied.

Nu is men in Syrië de fase van de rantsoenering al voorbij, er is niets meer, voor niemand.
Of toch,  honden en katten.
Wat vreemd is, gezien gezelschapsdieren worden afgeraden in de Islam.
Een moslim mag geen honden en katten verhandelen, alleen geven en krijgen.
En consumeren dus voortaan.

Neen, dan is het bij ons beter.
Onze welvaartstaat heeft weliswaar een deuk opgelopen door de bankencrisis. Het geld lijkt plots minder hard door de kraan te stromen als gedacht.
Zoiets vreet aan de kernwaarden van een beschaving.
Gesprekken over rantsoenering betreffen in Vlaanderen dan ook de sociale kosten.

Mark Elchardus viste voor ons uit dat de Vlaamse jongeren het nut van besparingen in de gezondheidszorg niet zien. En indien nodig, besparen ze bij voorkeur niet op zichzelf, maar op de anderen.
Welke anderen? De zwakkeren, u weet wel, de ouderen, de terminaal zieken en de mensen die zich slecht verzorgen.

Elchardus poneerde trouwens enige tijd geleden dat de pensioenleeftijd moet worden opgetrokken. 

Waar wil hij nu naartoe? Mogen oudere werknemers wel langer werken, maar geen reanimatie meer cadeau krijgen als de noodzaak zich voordoet?
Of wie weet wordt het ene nog wel een voorwaarde voor het andere.  
Hun lot lijkt niet beter dan dat van de katten en honden in Syrië.
Wie zal ik eerst  verwittigen: Gaia of Amnesty International?

10-10-2013, 00:00 Geschreven door Tijger  

Oktober 2013

De wachtkamers van de NMBS  

 Open brief aan de Heer Jo Cornu, toekomstig bestuursvoorzitter van de NMBS: mocht u in uw komende bewindsperiode beter willen scoren dan uw voorganger Marc de Scheemaeker, dan vindt u onderstaand misschien wel enkele nuttig tips en aanwijzingen.

 Toen ik vandaag van Brussel huiswaarts keerde met de trein, was ik best nieuwsgierig hoe de Belgische Spoorwegen en stations zich ontwikkeld hadden sinds ik 21 jaar geleden mijn studies in Gent afrondde.

Eerst en vooral zag ik me geconfronteerd met een deinende massa duwende en gehaaste mensen, een constant geroezemoes, dat om de haverklap overstemd werd door de onrustwekkende stem van de omroepster. Was het mijn trein die vertraging ging hebben? Of was het spoor gewijzigd?

Ik kocht een ticket, en vroeg me af waar de vriendelijke en actieve loketbediende van weleer was gebleven?  U weet wel, diegene die je na het betalen van je treinticket gauw influisterde dat je je trein nog net kon halen als je en sprintje inzette van 31 seconden. 

Vandaag knikte de man enkel meewarig van achter zijn vensterglas, vaag wijzend naar de elektronische uurroosters achter me.

Die bleken uiteindelijk een soort digitale versie van de “goeie ouwe” gele uurregeling.  Via reuze-touch-screen consulteerbaar.
Spijtig genoeg niet tegelijk met een andere reiziger. Ik moest braaf mijn beurt afwachten voor ik mijn persoonlijke treintraject kon ingeven.

En toen ik eindelijk, met ticket op zak, en met kennis van het juiste spoor op zoek ging naar mijn trein, liep ik uiteraard eerst enkele keren verloren. Niet dat er geen richtingaanwijzers hangen. De ontwerper won er trouwens vast een prijs voor minimalistisch design mee.

Kortom, mijn nieuwsgierigheid naar de evolutie werd algauw getemperd. In vergelijking met de indrukwekkende vooruitgang die een kind doormaakt van zijn geboorte tot zijn 21ste levensjaar, moest ik vaststellen dat de NMBS niet ingrijpend was veranderd. Een oude grijsaard die er jonger tracht uit te zien met een haarstukje en een nieuw fris gebit. Gezien de leeftijd van de Belgische Spoorwegen (°1926) had dit me misschien niet mogen verrassen.

Wat me vooral trof, is dat er in die 21 jaar niemand had bedacht dat een reiziger die de centrale hal van een groot station binnenwandelt, wel eens behoefte zou kunnen hebben aan begeleiding.

In de vorm van een fysieke persoon, die je verwelkomt, begeleidt, attent maakt op de richting die je  uit moet om tot bij het juiste spoor te geraken.

Of, beste Jo, als je de trein van de automatisering verder wilt brengen dan gedigitaliseerde uurroosters en een app voor iPhone ticketverkoop, dan kan je ook een digitale begeleider op de markt brengen.  Een programma dat automatisch opstart vanaf je tablet of smart phone zodra je het station binnenwandelt. Personaliseerbaar naar humeur, leeftijd of welke criteria dan ook. Een gids die je door het hele proces loodst van aankoop tot het vinden van het juiste spoor, wagon en zitplaats. Met plattegrond en pijltjes.

Intrigerend vond ik ook het gebrek aan evolutie in de rol van de kaartjesknipper. Al bijna 90 jaar lang stapt de knipper op de trein na het fluitsignaal. Vraagt naar je kaartje, knipt er een gaatje in, of stempelt er een stempel op.

Lijkt het u niet logischer dat die persoon een andere job-inhoud krijgt, en dat een oogscanner de controle taak overneemt? Dat kan trouwens nog spannende taferelen opleveren: als je een geldig ticket hebt, gaat de treindeur voor je open en kan je rustig je plaats kiezen. Als je fraudeert, gaat er meteen een alarm af. Geen zwartrijders meer.

In alle eerlijkheid was ik nog meest gecharmeerd door de multicolor ecosorteervuilniszakken in zachte zuurstokkleurtjes op alle perrons. Er was een aangenaam zachte verlichting en de geur vond ik opvallend neutraal. Iedereen die ooit met de metro heeft gereisd in Parijs, weet waar ik op doel.

In feite heb ik vandaag een relaxte wachtkamersfeer ervaren op het perron. En dat is wellicht zoals het bedoeld is: om de pijn van het lijdzame wachten te verlichten bij mogelijks verlate of geschrapte treinritten.

In elk geval – en ik weet niet of dat de verdienste is van Marc de Scheemaeker - mijn trein was stipt op tijd vandaag.

08-10-2013, 00:00 Geschreven door Tijger