Het meisje met de witte schoentjes

Ik voelde tranen prikken in mijn ogen. Zo plots, in een winkel, aan de kassa.

Er stond een familie. Hun nationaliteit liet zich niet raden, maar ze waren duidelijk niet van hier.

Hun taaltje begreep ik niet.

Het meisje was een jaar of vijf, zes hooguit. Ze droeg kleine witte muiltjes met glitters. En een ecru collant deed dienst als broek.

Vader en oom droegen hun kapsel identiek: kaalgeschoren, met in het midden een lap overgebleven haar dat met brillantine over hun schedel gedrapeerd was. Als een stukje gazon dat men was vergeten te maaien.

De broer – of was het de neef – had kennelijk de leeftijd bereikt om ingewijd te worden in hun tradities, want ook hij droeg het clan-kapsel. Plus net hemd, elegante vest en ontzettend duur uitziende lederen schoenen.

Haar moeder met mauve-rode paardenstaart stond verslonsd aan de kassa en sprak niet. Het meisje en haar zus ook niet. Hun armoedige en veel te weinig verhullende kleding daarentegen sprak boekdelen.

De stilte en ontzetting rondom mij bewezen dat ik niet de enige was die me vragen stelde.

De broers renden in het rond en maakten ontzettend veel kabaal. De meisjes stonden stokfstijf.

Plots kwam het kleine meisje in beweging. Ze ging vlak achter haar papa staan en rommelde wat in de bakken met spullen in aanbieding. Met de begerige handjes van een vijfjarige die haar kans ziet.

“BATS!!” Zonder enige voorbode sloeg de reusachtige mannenhand vlak op het kleine kindersnuitje.

Als een gewond dier spurtte ze weg.  Zonder enig geluid snikte ze in de rokken van haar moeder.  

Zomaar.

Zomaar had de man geslagen.

Omdat iets hem niet had aangestaan.

Iets wat wij wachtenden niet hadden gezien of begrepen.

En dat was heus niet alleen hun taal.

16-01-2014, 22:02 Geschreven door Tijger