Duiven en bloemen

Elke vrijdag gaan we uit. Mijn man en ik.

We hebben dat begin dit jaar besloten. En tot nu toe is ons dat bijna elke week gelukt.

Soms gaan we uit eten. Af en toe gaan we naar de bioscoop. En een zeldzame keer bezoeken we een wellness centrum.

Onze favoriete bezigheid, dat moet ik bekennen, is wel uit eten gaan.

We proberen graag eens een nieuw restaurant. En we zijn nogal fan van de Indiase, Thaise en   vegetarische keuken.

Zo zaten we afgelopen week in een gloednieuw geopend veggie restaurant.  De porties waren nog vrij onaangepast aan het doorsnee publiek. Ze zullen reuzen op bezoek hebben gehad bij de opening.

Toen we daar zo zaten, kwam een bloemenverkoper binnen. U weet wel, zo iemand, meestal van buitenlandse afkomst, die met een bundel ingepakte rozen op de arm binnenstapt en dan meteen alle mannen viseert die met een vrouw aan tafel zitten. Leurders van romantiek.

Ik dacht dat ze niet meer bestonden, die bloemenventers.  Het was althans een eeuwigheid geleden dat ik er nog eens eentje gezien had.

Misschien vond de zaak het wel toepasselijk bij het “groene” concept?

“Vreemd toch dat er zo geen leurders met juwelen binnenstappen in zo’n restaurant” flapte ik eruit. “dat zou toch heel wat romantischer zijn. En meer opbrengen.”

Zowel de bloemen als de juwelen lieten mijn man onverschillig en hij at dapper voort van de gigantische portie op zijn bord.

Geef hem maar de romantiek van een duif. Ik weet niet of u de film gezien heeft “Flying home”, maar daarin speelt dus een duif de hoofdrol. En die duif is behalve het symbool van vrede, sinds deze film in een klap ook het symbool geworden van heldhaftigheid en romantiek. En een romantiek van het straffe soort: keiharde Wall-street boy komt door liefde van een duivenmelker voor zijn duif tot inkeer en ziet in wat ware liefde betekent.

Ik hoop voor Wall-street dat deze kerel eerder uitzondering is dan regel.

Maar goed, misschien valt er voor de bloemenventers wel een slag uit te slaan en kunnen ze eens proberen om ipv met bloemen met duiven rond te leuren in de restaurants?

11-05-2014, 17:43 Geschreven door Tijger  

Gravensteen

Afgelopen weekend bezochten we Gent. Het was zeker tien jaar geleden dat we dat nog gedaan hadden.

De voorstelling van een bekende stand-up comedian was uitstekend. Op enkele mopjes na. Ik lach niet graag met aidspatiënten of de dood van oudere mensen.

Wat ik onthouden heb, is vooral de one-liner van zijn Westvlaamse grootvader: “t e wa da ’t e. Voor de niet-Westvlamingen onder ons: “het is wat het is”.

Dat diezelfde grootvader dood voorover viel in zijn bord soep aan tafel, negeer ik hier nu voor het gemak maar even.

Het diner vooraf was lekker, de overnachting achteraf verdiende een vermelding voor beste bed van Gent. Al mocht het ontbijt met vers roerei er ook best zijn.

Omdat ik die ochtend astronomisch vroeg wakker was geworden, konden we nog even gezellig kuieren. In het Gravensteen enzo.

Exact dertig jaar na mijn eerste trauma ooit, moest ik vaststellen dat de graven van Vlaanderen helemaal niet zo wreed waren. De tochtige vochtige kelder met marteltuigen had plaatsgemaakt voor beschaafde vertrekken. Het warme hout dat op de plafonds en vloeren ruimschoots was aangebracht, gaf het Gravensteen bijna een gezellige sfeer. Je zou haast vergeten dat dit gebouw eeuwenlang dienst heeft gedaan als gerechtshof en gevangenis. De marteltuigen liggen nu braafjes onder glazen vitrines.

Na aankoop van een mooie zijden sjaal, liepen we richting vrijdagmarkt.

Het moet gezegd, de burgemeester heeft hier serieus geïnvesteerd in groene infrastructuur: er wordt wat afgebouwd en gerenoveerd, daar in Gent. Behalve het Gravensteen zijn er nog heel wat andere buurten aangepakt. De service flats met groene tuinen en dakterassen rijzen als paddestoelen op uit de grond.

Met de auto kan je bijna nergens meer in het centrum terecht, tenzij je over een speciale software beschikt in je GPS die je op onnavolgbare manier door het centrum gidst.

En kennelijk zet hij daarvoor zelfs speciale verbouwboten in via het water. Hij heeft het allemaal mooi voor elkaar, die Daniel Termont.

Gent is echt mooier geworden.

Op 25 mei zal er wellicht één socialist in België een mooie overwinning behalen.

Ah ja. ’t e wa da ’t e.

11-05-2014, 17:25 Geschreven door Tijger  

Kapitalist?

Zaterdag 12:30u. Winkeltijd. Boodschappen voor mijn oudste zoon.

De parkeerplaats is meteen gevonden en de winkelkar wilt gelukkig ook uit het slot met de munt van een andere supermarkt.

De kar is log en veel te zwaar. Er zijn te veel karren in de winkel. Vooral op dit uur.

Ik hoor uitsluitend Pools, Marokkaans of plat Antwerps.

Niemand is geneigd zijn kar uit de weg te halen. De rekken zijn geblokkeerd. Gebarikkadeerd.

“Oh, u wachten? “.  Een grijnzende en tergend langzaam verschuivende vrouw met enkellang gewaad verspert de volledige doorgang aan de groenten.

De net geleverde paletten die hier en daar in de winkel werden gedropt, helpen niet echt.

Inwendige stress. Rustig, het is zaterdag.

Lange wachtrijen aan de kassa. Een ouder koppel neemt op zijn gemak de wachtplaats van 3 karren in. De hele bandlengte is bezaaid met hun artikelen.

De band schuift door. Het koppel niet.

Ik moet mijn producten op de band smijten. Het deksel van de fles groene shampoo blijft op zijn plaats zitten. Oef.

De kassierster wil mijn drie opbergzakken markeren als betaald. Normale procedure. Roept om een rode balpen. Haalt hem op aan een andere kassa. Markeert mijn drie zakken.

Gooit de zakken in mijn winkelkar. “Voilà!”

De snelheid waarmee mijn artikelen worden gescand overtreft bijna de snelheid van het licht. Omgekeerd evenredig met de wachttijd aan de kassa.

“Dat is dan 77 euro mevrouw”.

Ik laad onverstoord mijn drie net verworven winkeltassen in. Eentje met koelkast producten. Eentje met droge voeding. En de laatste met hygiënisch gerief.

Het uurwerk. De kassierster kijkt er gedurig naar. Alsof ze een bonus krijgt voor snelle passage aan de kassa.

En ik heb die bonus net verpest.

Minder betalen, is minder krijgen. De producten zijn okay. De sfeer en de service zijn beneden alle peil.

Volgende week ga ik lekker terug naar de supermarkt om de hoek. Daar krijg ik bij een winkelzak tenminste een vriendelijke glimlach.

Een dure glimlach. Dat wel.

11-05-2014, 16:56 Geschreven door Tijger