De kleren van de keizer

Ik wil schrijven over iets wat me op het werk dwarszit.

Omdat ik dat als “not done” beschouw, lijd ik nu.

Vergelijk het met de adviseurs van de Keizer uit het beroemde sprookje van H. Chr. Anderssen. Het moet toch zeer gedaan hebben om de naaktheid van hun vorst te aanschouwen. Terwijl ze instinctief aanvoelden dat ze er beter niets over konden zeggen.

Over mezelf kan ik gelukkig wel praten.

Ik voelde me vandaag opnieuw zo idioot idealistisch. Mijn visie over de wereld is niet echt “aards” te noemen. Ik droom van harmonie en wereldvrede. Ik bedoel dit zowel in het groot als in het klein. Ik wil thuis peis en vree, op het werk peis en vree, op het nieuws peis en vree, in de ruimte … Ik denk dat het wel duidelijk is wat ik bedoel.

Dat fenomeen gaat al terug tot in mijn kindertijd. “Naief” werd dat weleens genoemd. Of “impulsief”. Op de unief noemden ze mij blijkbaar zelfs “muurbloempje”. Ik vind dat vreemd. Een fragiel klein bloempje is erg in tegenstelling tot mijn koosnaampje “miss piggy” uit het middelbaar.

Wellicht zegt dat rose varkentje iets over mijn felheid. Die ik ook nog niet verloren ben op mijn vierenveertigste.

Misschien is dat meteen de reden waarom ik me zo gefrustreerd kan voelen bij momenten. Want hoe kan ik dingen rondom me zien gebeuren, waar ik het absoluut niet mee eens ben en daar met mijn heftig karakter toch niets over zeggen?

Pas op! Soms zeg ik weleens iets. Ik floep het eruit.

De muurbloem wordt dan weer even miss piggy.

Alleen tegen de onderdanen van de keizer. Want de keizer blijft toch de keizer he.

01-04-2014, 19:50 Geschreven door Tijger