Duiven en bloemen

Elke vrijdag gaan we uit. Mijn man en ik.

We hebben dat begin dit jaar besloten. En tot nu toe is ons dat bijna elke week gelukt.

Soms gaan we uit eten. Af en toe gaan we naar de bioscoop. En een zeldzame keer bezoeken we een wellness centrum.

Onze favoriete bezigheid, dat moet ik bekennen, is wel uit eten gaan.

We proberen graag eens een nieuw restaurant. En we zijn nogal fan van de Indiase, Thaise en   vegetarische keuken.

Zo zaten we afgelopen week in een gloednieuw geopend veggie restaurant.  De porties waren nog vrij onaangepast aan het doorsnee publiek. Ze zullen reuzen op bezoek hebben gehad bij de opening.

Toen we daar zo zaten, kwam een bloemenverkoper binnen. U weet wel, zo iemand, meestal van buitenlandse afkomst, die met een bundel ingepakte rozen op de arm binnenstapt en dan meteen alle mannen viseert die met een vrouw aan tafel zitten. Leurders van romantiek.

Ik dacht dat ze niet meer bestonden, die bloemenventers.  Het was althans een eeuwigheid geleden dat ik er nog eens eentje gezien had.

Misschien vond de zaak het wel toepasselijk bij het “groene” concept?

“Vreemd toch dat er zo geen leurders met juwelen binnenstappen in zo’n restaurant” flapte ik eruit. “dat zou toch heel wat romantischer zijn. En meer opbrengen.”

Zowel de bloemen als de juwelen lieten mijn man onverschillig en hij at dapper voort van de gigantische portie op zijn bord.

Geef hem maar de romantiek van een duif. Ik weet niet of u de film gezien heeft “Flying home”, maar daarin speelt dus een duif de hoofdrol. En die duif is behalve het symbool van vrede, sinds deze film in een klap ook het symbool geworden van heldhaftigheid en romantiek. En een romantiek van het straffe soort: keiharde Wall-street boy komt door liefde van een duivenmelker voor zijn duif tot inkeer en ziet in wat ware liefde betekent.

Ik hoop voor Wall-street dat deze kerel eerder uitzondering is dan regel.

Maar goed, misschien valt er voor de bloemenventers wel een slag uit te slaan en kunnen ze eens proberen om ipv met bloemen met duiven rond te leuren in de restaurants?

11-05-2014, 17:43 Geschreven door Tijger  

Fotogeniek

Ik vind het niet fijn. Toch zeg ik niets. Ik voel me bekeken door de tientallen gasten in het Thaïse restaurant.

De foto’s zijn te donker. Hij heeft geen weet van het bestaan van een flits op zijn iPhone camera. Na enkele minuten gepruts ziet hij nog steeds geen licht een het eind van de tunnel.

Mijn spreekwoordelijke geduld laat het afweten. Ik neem de iPhone uit zijn handen en stel de lichtflits in.

Een nieuwe reeks foto-opnames wordt van dichtbij gevolgd door de naburige tafeltjes. Het flitslicht flasht onbarmhartig recht in mijn ogen en laat pijnlijke gele vlekken na op mijn iris. “Kan je echt niet anders richten ajb? Van opzij ofzo, of kan je de camera kantelen?”
Ik vang een flauw glimlachje op van een buurvrouw die blijkbaar het gênante gevoel herkent.

Hij laat de nieuwe resultaten zien. Ik, met de ogen toe, met de ogen halfstok, de helft van mijn gezicht, … Ik zucht.

Hij onderneemt een nieuwe poging. Nog steeds richt hij het flitslicht pal op mijn ogen, recht voor me. De gevolgen laten zich raden: ik zie er zowat op elke foto halfdronken of zwaar slaperig uit.

En dat terwijl ik me zo mooi had opgedoft voor ons etentje. Ik had het fijn gevonden om me nog eens vrouw te voelen en niet een van de vele andere rollen die ik dagelijks opneem.

Mijn prettig gevoel valt aan diggelen. De foto’s tonen me niet wat ik wil zien. Ik verwachtte een jonge aantrekkelijke vrouw te zien. In plaats daarvan zie ik een oudere vrouw, met rimpeltjes aan haar ogen, ogen die er niet erg fris en fit meer uitzien, het begin van een dubbele kin …

De sfeer geraakt wat bedorven. Ik mok. Begin hem vragen te stellen om te zien of hij ook vindt dat ik er toch niet meer zo goed uitzie. Hij probeert de valstrikvragen zo goed mogelijk te ontwijken, maar uiteindelijk antwoordt hij toch een keer mis. “Ha, zie je wel!”.

We vertrekken. Voor de cinema is het toch te laat. En met de plotse hevige regenval zit een stadswandeling er niet meer in.

Onderweg besluiten we toch nog ergens wat te gaan drinken. Er is gelukkig niet al te veel volk meer. Hij neemt opnieuw de camera, laat zich door mij aanwijzingen geven over de beste invalshoek.
De garçon komt lachend dichterbij: “Mooi hoor!’.

Ik bekijk tevreden het aandenken aan deze avond. Nu ik me weer mooi voel, toon ik mijn mooiste glimlach.

“We zullen volgende keer toch maar een ander Thaïs restaurant uitkiezen”, zegt hij.

Een fotogenieker restaurant.

02-02-2014, 17:50 Geschreven door Tijger  

December 2013
TV oortjes en snoep 

“Krijg ik een stukje chocola van je?”
Uit de luie zetel komt geen geluid. Last van TV oortjes.
“Luister je? Kan ik een chocolaatje van je krijgen?”
“Oôh! Ik moet altijd alles delen en de anderen niet.”
“Dat lijkt me overdreven. Kan ik nu een stukje krijgen, wat denk je?”
“Jaâ, ’t is allang goed. Ik ga al!”

Bonk, bonk, bonk. Ze dreunt de trappen op. Rukt de zak met sinterklaassnoepgoed van haar lage kast en stampvoet terug naar beneden.
Er rolt iets voor mij op tafel. Ik staar naar het kleine figuurtje in rood aluminium. Hij ligt oneerbiedig met zijn gezicht naar beneden.
Ik ruik eraan. Geurloos.
En waarschijnlijk ook smaakloos.

“Heb je ook iets anders in je voorraad?”
“Ja, ze-eg, hier is de zak!”

Smak! De zak ligt naast de tafelpoot. Ik open haar geheime voorraad en kom achtereenvolgens tegen: lege snoeppapiertjes, koekkruimels, losse veelkleurige snoepjes die uit hun verpakking gevallen zijn en een massa speculaas.
Onderaan in de tas trekt een plastic verpakking mijn aandacht. Een marshmallow met chocola errond.
Precies wat ik zoek.

“Mmmmmm.”

Mijn lange en vermoeiende werkdag versmelt met de elastiekerige lekkernij in mijn mond. De chocoladesmaak veegt de stress en de vermoeidheid weg.

Ze ziet me genieten en ontspannen en komt langzaam dichterbij. Geïntrigeerd door het effect van één snoepje.
Ik voel een kleine meisjeskus op mijn wang. Haar TV oortjes zijn verdwenen.

12-12-2013, 20:54 Geschreven door Tijger  

December 2013
Voorbode of Afspiegeling?

Het gedrag van de automobilist is een afspiegeling van zijn temperament.

Daar ben ik het dus niet mee eens.

Ik ken iemand die tijdens mijn jeugd altijd het toonbeeld van de zwijgzame Vlaamse aard was. Die zich in zijn dagelijks leven nooit liet betrappen op een uitgesproken mening over anderen. Die een hekel had aan overbodige prietpraat en geroddel. Die steeds aanmaande om emoties achterwege te laten, en rationeel met feiten om te gaan.

“Alleen kalmte kan je redden.”

Achter het stuur van zijn wagen veranderde deze kalme mens voor mijn verbaasde ogen echter steeds in een ware scheld tirade: “Ajuin!” “Kruiwagen!” “Uilskuiken!”.
Hij toeterde en claxonneerde naar iedere bestuurder die hem in de weg reed.
En negeerde zelf koppig witte lijnen, eenrichtingsverkeer en snelheidsverboden.

Menige jaren en verkeersboetes later, is zijn drang om alle snelheidsrecords te verbreken in de afstand tussen zijn woonplaats en zijn vakantiebestemming nog steeds even levend. En hij foetert nog steeds op te traag of te snel rijdende wagens in het verkeer.

Maar tot mijn verrassing heeft hij met het beroepsleven ook onuitgesproken standpunten de rug toegekeerd. Zijn ergernis betreft nu niet alleen de andere chauffeurs, maar ook een aantal politici. En minder goede bedrijfsmanagers. En tendentieuze journalisten. En ongenuanceerde lezersbrieven.

Nee nee. Het gedrag van de automobilist is geen afspiegeling van zijn temperament. Het is er een voorbode van. 

01-12-2013, 00:00 Geschreven door Tijger  

November 2013
Adolescensatie

Mijn zoon van twaalf heeft voor de eerste maal examenstress. En wij met hem.

Waar is de tijd gebleven dat hij zoet naast zijn teddybeer lag, op het kussen van zijn wandelwagen, geluidloos, met zijn oogjes toe. Zachte knuistjes, pure onschuld, fantastische babygeur, beschermend moedergevoel.

De realiteit van een pukkelende rebellerende tiener dringt de kamer weer binnen. Hij maakt me duidelijk dat ik niets meer over hem te zeggen heb. “Je doet maar mama”. Achteloos gezegd. Alsof het hem geen moeite kost. Alsof hij nooit met me verbonden was via de navelstreng.

Zo’n bevalling is een mijlpaal. En vooral zo’n ongelooflijke metafoor voor de ware aard van het leven. Het kind wil niet langer in zijn veilige warme omgeving blijven zitten. Het wil eruit, de wijde wereld in. Waar je het niet kunt beschermen. Waar het zijn knietjes zal openschaven, en met koorts en rode stippen je verpleegstertalent zal uitdagen.

Ook mijn leraarstalent kennelijk. De draad van Ariadne. Om uit het labyrinth te ontsnappen.

De examenstrijd lijkt meer op een kluwen van puberende weerstand dan op een doolhof. De draad noch de navelstreng gaan me hierbij van nut zijn, vrees ik.

“Ik kan maar tien bladzijden per uur doen.”  “Ik heb al 68 bladzijden gedaan op twee uur.” “Ik wil geen oefeningen doen, dat duurt te lang. Dat moet niet van de leerkracht.“ “Mag ik pauzeren, mama? Ik ben niet meer gemotiveerd.” “Ik stop met leren.” “Ik ga leren tot elf uur vanavond.” “Ik kan het niet. Ik wil buizen.” “Weet je wel hoe slim ik ben?”.

Het effect van twee vingers in het stopcontact is waarschijnlijk even sterk als de niet-te-stoppen stroom opmerkingen, woorden en vloeibare stress die mijn zoon op mij uitprobeert.

Waarom heb ik niet intenser genoten van zijn onschuldige kinderjaren? Toen hij nog in Sinterklaas geloofde en wij nog zijn sterke rotsen in de branding waren. Toen een pannenkoek en een troostend woord nog genoeg waren om hem te kalmeren. En vooral toen hij nog gedwee deed wat wij hem vroegen. Hoogstens vergezeld van de alom bekende “waarom” vraag.

Vandaag wordt wat wij zeggen per definitie gecounterd met een typisch ongenuanceerde adolescenten “neen”. Niet omdat hij het inhoudelijk niet met ons eens is, maar gewoon om te zien wat het effect van die “neen” op ons gaat zijn. Om te checken of mama na de tiende “neen” werkelijk met de deur gaat slaan of wanhopig gaat roepen dat ze er papa zal bijhalen. Om te horen of mama zal dreigen dat ze alle voetbal trainingen en matchen afzegt voor de komende twee weken “als hij zich zo koppig en stug en rebels en tegendraads blijft gedragen”.

“Je doet maar mama.” Het ultieme bewijs dat hij vanaf nu zelfstandig ademt. Hij knipt de navelstreng door. En zoekt zijn eigen draad van Ariadne.

23-11-2013, 00:00 Geschreven door Tijger  

Oktober 2013
Het belang van timing

Afgelopen week waren we in Cadzand. Met zijn tweetjes. Zonder de kinderen.

De namiddag begon goed: hot stone massage voor mevrouw, krantje met koffie voor mijnheer.

Daarna sauna en stoombad, en fris gedoucht aan tafel voor een naar verwachting uitstekend viergangen diner: oesters, gevolgd door coquilles.  

Rondom ons werden hondjes vergeleken, adressen uitgewisseld. Duitsers mengden zich met Nederlanders en Waalse toeristen.
We zagen hen genieten van lekkere borden dampend eten. En daarna van de meest fantastisch uitziende desserten.

Wachten. Wachten. Wachten.
De honger bekroop ons en ons ongeduld begon te steigeren, net als mijn zelfmedelijden.
Ik begon te ijsberen in het restaurant, opgezweept door mijn hernia.
Mijn man wenkte ten langen leste de hoofdkelner en vroeg of onze hoofdmaaltijd er aan kwam?
De kelner antwoorde dat hij graag wat tijd liet tussen de gangen van een viergangenmenu.

Wachten. Wachten. Wachten.
Ten einde raad en compleet nijdig klampte ik een dienster aan om te vragen waar ons eten bleef.

Nog eens een halfuur later werden we bediend. Met een zelfgenoegzame glimlach.
Of we een consumptie van het huis wensten?
Mijn man ging voor plat water en ik voor niets.

Mijn bord zag eruit als een hoop uitgekotste rijst met stukjes kip erdoor. Mijn humeur zakte onder nul, mijn rug deed nu echt pijn.
Ik deed een paar happen en besloot zelfs geen dessert meer te willen.

Mijn echtgenoot onderging lijdzaam mijn omgeslagen stemming en annex verwijten.

“Prima, mijnheer, maar indien u wenst, kunnen we de dessertjes naar de kamer laten brengen?”
Ik was blij te merken dat de hoofdgarçon zich eindelijk zorgen begon te maken over zijn verkeerd ingeschatte timing met dat Belgische koppeltje. Hij zag er wat zweterig en verkrampt uit.

Op weg naar buiten kwamen we een kelner tegen met in zijn handen twee kleurige oranje versierde borden.
“Eet u smakelijk, nogmaals met de excuses van de chef.”
Mijn echtgenoot bracht de borden naar de koelkast van de mooi ingerichte kamer in Britse stijl.

Anderhalf uur en een frisse avondwandeling later bleek het dessert toch nog de moeite: gesmolten ijs in minstens drie kleuren, naast een cheese-cake met mandarijn op een bedje van zoete wraakgevoelens.

30-10-2013, 00:00 Geschreven door Tijger