|
November 2013
Adolescensatie
Mijn zoon van twaalf heeft voor de eerste maal examenstress.
En wij met hem.
Waar is de tijd gebleven dat hij zoet naast zijn teddybeer
lag, op het kussen van zijn wandelwagen, geluidloos, met zijn oogjes toe. Zachte
knuistjes, pure onschuld, fantastische babygeur, beschermend moedergevoel.
De realiteit van een pukkelende rebellerende tiener dringt
de kamer weer binnen. Hij maakt me duidelijk dat ik niets meer over hem te
zeggen heb. Je doet maar mama. Achteloos gezegd. Alsof het hem geen moeite
kost. Alsof hij nooit met me verbonden was via de navelstreng.
Zon bevalling is een mijlpaal. En vooral zon ongelooflijke
metafoor voor de ware aard van het leven. Het kind wil niet langer in zijn
veilige warme omgeving blijven zitten. Het wil eruit, de wijde wereld in. Waar
je het niet kunt beschermen. Waar het zijn knietjes zal openschaven, en met
koorts en rode stippen je verpleegstertalent zal uitdagen.
Ook mijn leraarstalent kennelijk. De draad van Ariadne. Om
uit het labyrinth te ontsnappen.
De examenstrijd lijkt meer op een kluwen van puberende
weerstand dan op een doolhof. De draad noch de navelstreng gaan me hierbij van
nut zijn, vrees ik.
Ik kan maar tien bladzijden per uur doen. Ik heb al 68 bladzijden gedaan op twee uur.
Ik wil geen oefeningen doen, dat duurt te lang. Dat moet niet van de
leerkracht. Mag ik pauzeren, mama? Ik ben niet meer gemotiveerd. Ik stop
met leren. Ik ga leren tot elf uur vanavond. Ik kan het niet. Ik wil
buizen. Weet je wel hoe slim ik ben?.
Het effect van twee vingers in het stopcontact is
waarschijnlijk even sterk als de niet-te-stoppen stroom opmerkingen, woorden en
vloeibare stress die mijn zoon op mij uitprobeert.
Waarom heb ik niet intenser genoten van zijn onschuldige
kinderjaren? Toen hij nog in Sinterklaas geloofde en wij nog zijn sterke rotsen
in de branding waren. Toen een pannenkoek en een troostend woord nog genoeg
waren om hem te kalmeren. En vooral toen hij nog gedwee deed wat wij hem
vroegen. Hoogstens vergezeld van de alom bekende waarom vraag.
Vandaag wordt wat wij zeggen per definitie gecounterd met
een typisch ongenuanceerde adolescenten neen. Niet omdat hij het inhoudelijk
niet met ons eens is, maar gewoon om te zien wat het effect van die neen op
ons gaat zijn. Om te checken of mama na de tiende neen werkelijk met de deur
gaat slaan of wanhopig gaat roepen dat ze er papa zal bijhalen. Om te horen of
mama zal dreigen dat ze alle voetbal trainingen en matchen afzegt voor de
komende twee weken als hij zich zo koppig en stug en rebels en tegendraads
blijft gedragen.
Je doet maar mama. Het ultieme bewijs dat hij vanaf nu
zelfstandig ademt. Hij knipt de navelstreng door. En zoekt zijn eigen draad van
Ariadne.
|
