Voorbereiding , vertrek en dagboek naar Santiago de Compostela 2OO9
04-09-2009
Terug in Santiago...
Hallo België,
Gisteren is het ongeveer een uurtje of twee na onze aankomst in Cabo Finisterra beginnen "misten en regenen". Het is blijkbaar typisch voor Galicië... en vreemd want het wer slaat om het uur om van mooi naar slecht en weer naar mooi... We hebben er niet om getreurd omdat we zo blij waren allebei van het einde te hebben gehaald.
We zijn omstreeks 19u30 in het donkere weer naar boven getrokken..., de allerlaatste 2.7Km naar het echte "einde van de wereld". De Concha(schelp) die ik vanaf Lourdes volgde en die je westwaarts doet lopen, met de zon op je rug, staat hier aan de laatste mijlpaal met de schelp naar beneden, letterlijk en symbolisch, is dat hier het einde van de wereld.. Er staat daar 1 faro, vuurtoren en iedereen trekt er naar boven met flessen wijn en bier om het afscheid van deze camino te vieren...
Toch is het heel sereen als je daar aankomt... Het zijn enorme grote bombastische rotsen die je her en der vindt en daar tegen gutst het blauwgroene Oceaanwater onder ons geweldig tegen. Het toont ons de kracht van de natuur en de kleinheid van de mensheid daartegenover... Een macht die zijn geheimen nooit prisj zal geven...
Heel vreemd is dat je overal in de rotsenspleten verbrande kledijresten vindt en ook de rotsen zijn op die plaatsen zwart gebrand... Ik probeer mijn "ding" te doen. Met een regencape en veel wind is dit allerminst gemakkelijk.... tot we wat verder een gejoel horen en de Duisters hebben een vuurtje kunnen maken... (dat zijn ze gewend van vroeger hé--)grapje) We sluiten aan bij deze groep Duitsers, Argentijnen, Italianen en Spanjaarden en het is een groot vuur aangewakkert door de wind. Ik werp er mijn versleten kledij op en het laait mee in het vuur. Mijmerend kijken we naar de opstijgende vlammen en rookpluimen. Met een glas wijn in de hand nemen we nu echt afscheid van dit avontuur en laten -hopelijk-alle onze zorgen hier symbolisch achter en gaan "herboren" terugkeren. Zo is het toch beschrijven in de "overdracht".
Na het ritueel waar trouwens heel mooie fotos van genomen zijn, daal ik een tweetal meter af om nog efkes helemaal allen te zijn... Voor mij ligt in de mist de Oceaan in al zijn pracht.De pijn, opofferingen, de voorbereiding en het stappen zelf zijn omgeslagen in een gevoel van voldoening, persoonlijke overwinning op jezelf... Een zucht en een gevoel van overwinning komt in me op. De periode van 38 dagen onafgebroken wandelen, 1100 Kilometers te voet, in (warm)weer en wind, in vreugde en verdriet, in pijn en genot, in ontmoeting en afscheid nemen, soms eenzaam soms omringd, stinkend naar zweet en plakkend in stofferige smurrie... Deze kabbelende beek bereikt hier de monding. Met een stilletjes gebalde vuist in aanslag laat ik hier deze gevoelens achter... Daarna gaan we terug naar beneden. We zijn opgelucht en verlangen naar huis. We fantaseren en dromen en verkopen stoere mannepraat. Samen gaan we eten in een "goed restaurant", fruits de mer(het is de streek!) opnieuw met speciale looksausjes en twee flessen goede wijn, een Irisch Coffe en arrucho... Het is net middernacht als we ons moe maar voldaan in bed ploffen. Ik val als een blok in slaap...
Deze morgen na een licht ontbijtje en een afscheidnemend van enkele medepelgrims die nog verder trekken naar "Muxia", stappen we de bus op. Een heel vreemd gevoel heb ik als we wegrijden.... Ht is nu echt gedaan en ik voel ook dat mijn lichaam snakt naar rust, kalmte en geen inspanningen meer. Het moet weer wat bekomen. Mijn benen voelen loom en dik aan. Mijn gemoed is wat beneveld en ik voel me slaperig, uitgeput maar ook tevreden. Het gevoel van door een rijdend vehikel te worden "gedragen", geen rugzak op de rug doet enorm vreemd...
Reikhalzend blijf ik Finisterae volgen tijdens het draaien en keren, tot het in de mist verdwijnt. Deze mythische plek heeft iets speciaals... Voor de tweede keer op deze tocht luister ik naar muziek op de MP3 speler. Het liedje van Andre Hazes, bloed, zweet en tranen ligt net op en is een beetje typerend vind ik voor deze tocht en de beleving ervoor en errond...
Om 13u00 komen we aan in Santiago. Ik schrijf me terug in de gevangenis-albergue en moet we werkelijk naar boven slepen terwijl ik net 1100 KM gelopen heb. Ik denk dat er ook een bepaalde druk of last van ñijn schouders is gevallen sinds gisterenmiddag en we trekken daarna het stad in. Ik kamp nog altijd met bankproblemen niettegenstaande Ste limieten verhoogde en oeverloze bankbezoekjes enVisa-telefoontjes pleegde. In bepaalde winkels kan ik betalen met de kaart, in andere niet en geld afhalen blijft een probleem en gaat niet. Ik heb geen banklimiet meer. Ik bekijk dat toch eens héél serieus als ik thuiskom... Ik mag 1000 keer danke zeggen aan Xabi dat hij alles wil betalen voor mij anders zat ik echt goed in de puree. Straks bij het afscheid vraag ik hem nog 100,- en ik hoop dat ik zonder kleerscheuren thuis geraak...
We gaan nog eens naar de kathedraal en schieten er nog enkele fotos, ook een moment van ingetogen stilte. Ik krijg nog een "pakje" van Xabi, een sleutelhanger waarvan ik enkele weken terug nog over gepraat had, met de mooie afbeelding van het rode pelgrimskruis... Prachtig en ik ben content. Zelf heb ik he gisterenavond één van de twee stenen gegeven die ikzelf terug meenam aan het Cruz da Fierro en hij was content met dit stukje van mezelf... We schrijven nog wat kaartjesen drinken nog iets. Ondertussen blijven de pelgrims maar toekomen en er zitten er een hele pak bij die ik nog ken vanuit de SJPDP periode. Het is een leuk terugzien met verhalen, avonturen, pijnlijke en blijde grimassen. Sommigen fel gebruind, anderen fel vermagerd. Ik weet begod niet hoe ik er zelf uitzie, alleen dat ik onfris blijf ruiken na de wasbeurten en handwasjes... We copieren de fotos nog op twee CD's en hopelijk kan ik ze allen zien als ik thuiskom. Volgens de "foto-madam" is dat geen probleem. Anders stuurt Xabi me een USB-stickje op van bij hem thuis.... Hij gaat nu nog eens bellen naar zijn lief en ik kom wat bloggen.
We spreken af aan de albergue om 19u00 en gaan samen pizza eten. Daarna ga ik mee naar het station en nemen we afscheid van elkaar. Het zal niet gemakkelijk worden, dat weten we allebei. We hebben gekeken en sinds Atapuerca, een dag na het scheiden van de Burgos groep lopen we samen, dat is een 21 dagen dat we "liefde en leed" delen. Ik heb zijn pijnen gekend en ik heb de bewijzen mee naar België. Ik beloof het jullie dat evolutie van goed naar kwaad is en niet voor gevoelige kijkers zal zijn...Nu, kan hij erom lachen maar hij heeft nog steeds pijn en loopt nog steeds mank en beide benen gezwollen van de tendinitis... Ik heb hier echte karakterkes leren kennen op deze Camino...
De planning voor morgen is dat ik opsta om 7u00, een douche neem en de nieuwe kledij aandoe die ik hier aankocht.(joepie!). Om 9u10 heb ik een bus naar de luchthaven en rond 13u00 ga ik richting Madrid... daar een overstap en alles nu nog eens zou meezitten morgen kom ik aan rond 18u30 te Zaventem, alwaar men mij komt oppikken...
Ik verlang om mijn ligbadje en de verse lakens enz... Ik probeer jullie ofwel morgen ofwel zondag een allelaatste woordje mee te geven van de terugreis en de thuiskomst...
Velen zeggen me dat het lezen van deze blog leuk was en dat ze verlangden om de verhalen te lezen... Misschien moet ik er toch eens over nadenken het in boekvorm te gieten, want ik heb nog een pak persoonlijke aantekeningen in mijn geschreven dagboek hier, gedroogde bloemen en bladeren van onderweg en ongeveer een 900 foto's. We zien wel wat het wordt en als ik doe, wil ik het zoals deze Camino goed doen en dus er de tijd voor nemen.
Ziezo, hopelijk tot in Belgie, Vlaanderen, mijn vlaandrenland!!!! Gregory, 29/07/09-04/09/09 afscheid van Santiago de Compostela
Reacties op bericht (1)
04-09-2009
laatste reactietje
Ik reageer nog één om het af te leren! Ik had je daarjuist aan de telefoon en vond dat je erg goed klonk!! Ik hoor aan je stem dat je genoten hebt van je laatste dag ofwel is het de drank die je parten speelt!!! hihihi
Alé gij, Xabi die geen trein meer had om 21u, hij zou inderdaad kunnen leren van je uitgebreidde voorbereiding, maar aan de andere kant, is hij nu toch wel nog een avondje langer bij u en mag hij je uitzwaaien ipv omgekeerd.........
Ben blij dat hij je geld wilt voorschieten, zouden we het wel nog teruggeven? Foei stefanie...
Ik ben erg benieuwd om je te zien en de smieze begint ook meer en meer naar jou te vragen!
Vandaag heb ik nog vlug het huis gekuist, was van plan het volgende week te doen maarja,... Nu ga ik nog wat TV kijken en morgenvroeg 'probeer' ik Marit in te schrijven voor de zwemles, want als ik de verhalen hoor van mensen die 1 uur en meer moeten proberen om binnen te geraken, ziet het er misschien niet goed uit!!! Slaapwel en tot morgen
04-09-2009 om 22:24
geschreven door Stefanie
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
