Hallo België,

Ik krijg vele reacties per mail en sms over wat er juist gaande is of was met Manu. Hij mailde en smste me dus gisteren over zijn opgave en zal me de komende dagen tracten te bereiken via een Spaanse vriend die Frans kan spreken. Dus ik weet zelf niet hoe het juist zit. Ik weet dat hij ongeveer een 45KM voor lag en vermoed dat zijn kapotte voeten hem dwongen tot opgave... Ik heb vandaag het laatste "pizzi", "kattebelletje" of klein briefke gevonden aan een afslagpunt onderweg, gedateerd op 20/08/09...  Er stond op "Todos buen  et les altr@s Manu 20/08/2009.  Dus ik vermoed dat hij tot in Astorga is geraakt en daar afscheid nam van de Camino.
Een eerste "glorierijk" mysterie en weldra misschien opgelost...  Een tweede "glorierijk" mysterie is binnen mijn familie... Men vraagt zich af wie die mysterieuze nonkel zou kunnen zijn naar wie ik refereerde in mijn verhaal te Burgos, met de papa van Anna. Dit los ik wel op bij mijn terugkomst. En "Hoera" aan de Holvoetjes want na mijn ma die absoluut niets kent van internet en mijn Maraine Tenerife  met de lange nagels, heeft ook tante Bertje gevonden hoe je moet reageren. Nu nog tante Micheline en we zijn compleet. Zeg haar alvast dat het moet proberen!!!!

Deze morgen vertrokken uit de albergue om 6u00. Ik heb een fantastische nacht gehad en sliep van 21u00 tot 6u00 deze morgen. Sinds lange tijd terug eens in buikligging, voor mij het meest comfortabelst, maar ik had wel een pijnlijke rug deze morgen. Na een goed uur stappen ontmoet ik in het donker Jose, de Fransman die ik ontmoette op mijn eerste-eenzame-bijna instortingsavond in Oloron Ste Marie. De man die gebeten was door een hond en twee dagen buitensliep. Hij was via Arles en Somport  en sinds 04/07/09 op pad. Het weerzien was hartelijk...
Gaby heeft terug veel pijn vandaag en het temppo stokt. Daar ik gisteren bij hem bleef, spreek ik af met David of hij bij hem kan blijven vandaag. We stappen samen tot in Hopital de Orbigo en spreken af in Astorga.... In Hopital ligt een mooie brug waarop ridders destijds moesten strijden tegenover een edelman om de vrouw des huizes te mogen "betreden" ofzo als ik het goed begrepen heb van de Spanjaarden... Het is een machtig schouwspel en de brug werd in de middeleeuwen speciaal daarvoor aangelegd.
Vanaf dat punt tot in Astorga, zijn er geen voorzieningen meer voor water  of andere. Het is 8u en de zon brandt nu al in onze nekken. Er werd terug maar eens 40 graden verwacht vandaag... Ik hou mijn tempo goed aan en stap doorheen het mooie landschap.
Persoonlijk vond ik het eentje van de mooiere etappes. Je gaat voortdurend glooiend op en neer en wandelt door olijfboomgaarden, bosjes, die je wat schaduw opleveren. Deze 13 KM zijn niet bereikbaar voor auto's en dus is het heel kalm onderweg. De bospaadjes zijn een kluwen van  weggetjes.
Je zou er heel snel je weg kunnen verliezen of gedesorienteerd kunnen geraken. Ware het niet...
Ware het niet dat er zoveel mensen die hier ooit gepasseerd zijn her en der steentjes op elkaar leggen en zo worden er torentjes gevormd aan iedere spliting die je recht of links moet nemen. Sommigen maken bij deze warmte zelfs tijd om echte kunstwerkjes te maken met de keien. Zo vinden we namen, pijlen, een krokodil en zelfs hartjes, allen gevormd door keien onderweg en die je op de juiste weg helpen. Dat is een voorbeeld van die verbondenheid waarover ik sprak... Het landschap is niet langer dor en verlaten maar eerder groen  door de vele bomen onderweg. Op 5 Km van Astorga heeft een slimme commercant met zijn4x4 een tentje opgeslagen waar je voor donativo iets kunt eten en koele dranken kunt krijgen. Het is als een geschenk uit de hemel en voor 2,-€ eet ik mijn buikje rond. Die gast werkt voor de eigenaar van een hotel en albergue in Astorga. Hij prijst die ons natuurlijk aan en waarom niet denk ik. Ik las in mijn roadboekje dat een typische Spaanse albergue is met alle nodige voorzieningen en heel proper. Ik sla het aanbod niet af en  reserveer voor drie gasten in de hoop dat Gaby en David me zullen vervoegen...  Ik betaal 7,-€... Ik stap door tot Astorga, een grote mooie stad waar vanalles en nog wat te doen is. Er zijn juist ook Fiestas, stierengevechten, artisanale marktjes enz.. Het is goed dat ik hier slecht op doortocht ben of mezelf kennende zou ik hier misschien wel t' een en ander willen meeslepen naar huis mocht ik op vakantie zijn...

Ik check in en inderdaad, het is een porpere maar typisch Spaanse oude albergue, met binnentuin, stromende watervalletjes, een patio, heel fris door de middeleeuwse bouwstijl... Kortom alles wat een pelgrim nodig heeft. We betalen er iets meer dan normaal, 7,-€ en gaan waarschijnlijk eens goed uiteten vandaag met een goed glas wijn. Ik heb dat zo  nu en dan eens nodig. Ik slaap altijd in de albergues en nooit in een hotel, dus spaar ik op die manier iets uit wat ik eens extra aan eten kan spenderen. Ook de ganse weg legde ik tevoet af tot op heden  en nog genen KM met bus, auto of andere vervoersmiddelen, dus aanzie ik dat een beetje als een beloning.

Ik kom aan omstreeks 10u15 en 1u15 later komen David en Gaby aan. Het enige minpunt is dat de zes irritante Duisters ook weer van de partij zijn. Gelukkig liggen ze op een andere kamer. De ene is zo uit het decor van "der Untergang" weggeplukt en lijkt-voor degene die de film zagen-op de soldaat die trouw tot het einde blijft seinen uit de bunker, degene die Hitler en Eva Braun zou verbrand hebben. Hij gelijkt er als twee druppels water op... !
Ik heb bij aankomst een tweetal zoete gebakjes gekocht, typisch voor deze streek. Na de douche en de handwas gaan we eens het museum van Gaudi en de kathedraal die pal voor de albergue ligt bezoeken. Na de siesta, de planning voor morgen en de voetverzorging (daar ik verpleger ben, steek ik hier en daar een handje toe in de avond) gaan we dus goed uiteten met een Vinho a la Casera. Dit is sterke en bekende riocha wijn waar men Gaseosa(soort witte limonade) inkapt  om het wat zoeter te maken... De bergen liggen hier weer aanraakbaar voor ons en zijn minder imposant dan de Pyreneen maar toch pijnlijk genoeg voor onze moegetergde lichamen...

Morgen zijn er twee mogelijkheden. Ofwel gaan we een 20 KM verder en bereik ik pas dinsdag, vroeg in de morgen  en na 10 Km het Cruz da Ferro, mijn eerste doel! Ofwel gaan we ervoor morgen, doen we 30 KM en eindigen op het "dak van de camino", het Cruz da Ferro en overnachten we daar ergens... Ik zou graag gaan voor het tweede optie, maar denk ook aan Gaby. Ik moet ook eerlijk toegeven dat de vermoeidheid ook al wat begint door te wegen bij mezelf. Die superlange afstanden zijn niet meer voor mij en zelfs pijnlijk met mijn grootste vijand de zon en warmte.

Maar... mochten we er morgen geraken op 1500 meter hoogte dan hoop ik een stuk gedragen te worden door vele mensen die me vroegen- en sommigen zelfs iets meegaven-te denken of iets ache te laten aan het Cruz da Ferro.

Dus Pa (waar je ook bent), morgen stappen we misschien samen de bergen op... en breng ik je persoonlijk meegebracht "steentje", die ik al anderhalf jaar tijdens de voorbereiding, bij het vertrek en de lange afgelegde weg totnutoe steeds heel dicht bij mij droeg, tot aan het Cruz da Ferro. Hopelijk vindt het hier de rust waarnaar jij zolang op zoek was... ! Ik wens het uit het diepste van mezelf! En...

Ma(de engelbewaarder) en vooral Greet (Greet, mijn collega), Leen, Collette en Joost en de anderen, die me iets meegaven, ook  aan jullie hoop ik dat jullie allemaal morgen met me meestappen naar de top. Ook jullie "zorg" hoop ik daar een plaats te kunnen geven en achetr te laten.  Ik denk als ik er morgen geraak dat een enorm emotioneel moment voor me zal zijn en het is eigenlijk nu al prijs terwijl ik dit hier allemaal neerschrijf... We zien wel en ik neem de dag zoals hij komt.... Tot zover nog een 250 KM ben ik  verwijderd van Santiago, 93 KM van Cabo Finisterra. Er staat ongeveer een 780KM op de teller...

Misschien kan ik morgen niet bloggen omdat ik niet weet-als we boven geraken-hoe de faciliteiten er zullen zijn. We zijn zelfs niet eens zeker van slaping daarboven, laat staan Pc-gebruik. Geen nieuws is dus goed nieuws. Fabio en Allen, komen net binnen om afscheid te nemen want morgen gaa ze naar Rome  terug en komen pas volgend jaar in de grote vakantie om het laatste stuk van hun Camino te stappen. Spijtig, weer twee leuke gasten minder...
Gregory.

23-08-2009 om 22:37 geschreven door stefanie

23-08-2009 om 21:09 geschreven door Joost en Colette

dag gre,

Ben toch telkens blij als ik een sms krijg dat je aangekomen bent!!! Ik ben er de ganse tijd mee bezig en als je er bent dan ben ik terug gerust voor een dag. Ik weet dan dat je een slaapplaats hebt en alles goed komt voor die dag.

Marit ging zwemmen deze voormiddag met mijn pa en zo kuiste ik het toilet en onze slaapkamer, zo heeft alles nu terug een grondige kuisbeurt gehad sedert we terug zijn uit vakantie en kunnen we het terug vuil beginnen maken...

Marit zit op mijn schoot, rustig typen is anders.
Ze zou graag haar naam eens schrijven dus,

MARiT,
dag papa, dada ik ben het.
Wij denken aan u, lieve papa.
MARiT 

We zijn om 12u45 gaan eten naar het hoekske en het was andermaal lekker.
Ik en je ma aten een visbrochette met zomerse groenten en mousselinesaus, Julie de alombekende vol-au-vent en Marit vroeg letterlijk:
een kaaskroket in 't vet met frieten in 't vet en mayonaise!!!!!!!!!!

Marit ligt nu in de zetel, met een dekentje (tis maar 28graden )
Ze kijkt naar de magnetiseur van mega mindy en ze zei daarjuist tegen mij:
"mama, papa moet terug komen", als ik vraag waarom, zegt ze: "ma ja, ik denk aan papa,".... . Ik antwoord: "papa zal wel terug komen." Dit alleen om te zeggen dat ze wel degelijk aan u denkt.

Mijn ouders zijn hier juist toegekomen. Tot later!!!
Om 17u30 komen mijn broers en tante en nonkel eten.
Ik blog er na nog eens.
xxx

23-08-2009 om 16:43 geschreven door stefanie en marit