|
Voor ons geen sabat vandaag. Want we zetten terug 22000 stappen op deze weg, na de al 320.000 gezette stappen. Volgens mijn bereking zouden er een 1.200.000 moeten zijn op het einde als alles blijft zoals het nu is. Gisterenavond hadden we nog een heel leuke tijd want we bezochten nog het Monastirra van Irache waar een fontein is, waar je moet kiezen tussen water en wijn. De keuze was snel gemaakt met de avond in het vooruitzicht... Ik vraag of er hier geen "misbruik" van gemaakt wordt en zie daar een zaakje in, mocht dat bij ons op de streek zijn... Vatjes aftappen bij valavond en ergens aan een klein prijzeke van de hand doen... Stmverbaasd kijken ze een beetje als ik hen dat vraag. Blijkbaardoen de mensen dat hier niet. Begrijpend knik met het hoofd van ja en berg mijn snode plannen op. Ik denk ook dat het hier een feest voor alcoholici moet zijn als je hier woont. We wandelen vanaf 6u en tot voorbij Villar Mayor. Vanaf hier is de grond rood gekleurd en wandel je tussen de wijn- en tarwevelden door, die je ziet op franse autowegen, thv Picardië. Echte mooie fotos, terwijl ik de mooiste opsla diep bij mezelf. Ze blijven er naast andere soms mooie en minder mooie momenten in het leven veilig beschut opgeslagen.Het loont inderdaad de moeite om af en toe eens achterom te kijken, zoals Corry me had meegeven in zijn boek, Zintuigen op de Camino. Een echte aanrader trouwens en begeesterend mooi. Vanaf Villar Mayor is er geen water meer en moeten we de 12KM stappen op de voorraad die we nemen in de laatste albergo. Want ik leerde om slechts een half litertje water mee te nemen ifv het gewicht. Bijtanken kan je gemiddeld om de 5KM. Ik begrijp niet in een land waar er zo'n droogte heerst zoveel waterverspilling is. Men sproeit bij goed of slecht weer de perkjes, spuit de stenen van de straten proper en op iedere hoek van de straat in een redelijk stad staat een waterpunt met drukknop waarbij liters water verloren gaan bij iedere druk. Manu geeft er geen antwoord op. Net voor het verlaten van Villar Mayor is er een albergo waar bij het passeren gevraagd worden aan te schuiven. We laten ons dat geen twee keer zeggen. Daar is het met de opkomende zon een lekker ontbijtje mogelijk voor donativo, dwz dat je mag geven wat je wenst.2 ,- later duiken we de vallei binnen na gegeten te hebben als Winnie the Pooh met veel zeem en suiker. Onderweg is het echt prachtig en we praten erop los. Mijn talen komen hier echt wel goed van pas en met een woordje van mijn "eigen spaans", italiaans en frans begrijpen we elkaar. Men spreekt onder elkaar van "el belga de Lo(u)rdes" in de albergos 's avonds en hier en daar kan ik op een Oh rekenen.Toch zijn er hier die komen te voet van Duitsland, Noorwegen... en dat is nog wat anders. In de avond ben ik trouwens vaak hun "tolk" om tussen de Spanjaarden een brug te slaan naar de andere Europeanen. Ik begrijp snel over wat ze praten...de Spanjaarden . Vooral komen ze het vragen als het in het engels en duits is.
Onderweg vinden we ook een dode hermelijn en ik zag nog nooit zo'n dier. Vandaag wordt het emotioneel lastig want we moeten afscheid nemen van enkelen. Adelle en Rosar gaan weg en moeten terug werken... Van "Don" Juan Carlos namen we gisteren afscheid.Niet iedereen heeft de tijd of de luxe dit te doen. Sommigen doen er enkele jaren over en beginnen terug waar ze gestopt waren. Anderen haken af omdat ze geblesseerd zijn of omdat het echt niet meer gaat. Ook zij verdienen mijn respect. Anderen moeten terug gaan werken. De mensen die ons verlaten door blessures en het verdriet die daarmee gepaard gaat, gaat door merg en been. Je leeft mee met hen en ergens diep in jezelf hoop je dat je gespaard blijft van die ellende. Maar drie "nieuwe "sluiten aan, 2 Zwitsers en 1 Griek. Hier op de Camino leer je (terug) wenen, leer je terug wat gevoelens zijn en dit te delen met elkaar. Niet dat alles zo snel en super goed zal zijn bij de terugkomst in België. je blijft immers wie je bent en je afkomst verraad je niet maar het doet ongetwijfeld iets met mezelf en dat sijpelt traagjes maar zeker door. Bij sommige ontmoetingen onderweg vraag je je af hoe het komt dat ze nu pas en vaak perfect op het goeie moment plaatsvinden. Kan dit wel en is dit eigenlijk allemaal toeval of is er een bepaalde voortbestemdheid in dit alles??? Het enige wat me blijft ergeren aan de weg is dat er mensen zijn die met taxi en of openbaar vervoer reizen, zelfs hun eigen bagage niet dragen en hier dan de eerste in de callo staan om het beste plaatsje te krijgen en doen alsof ze hard hebben gewandeld. Ze steken je zelfs voor om hun handwasje te doen die stinkt naar airco... We zijn aangekomen in Los Arco en er zijn hier belgische hospitalieros. Ik moet jullie niet vertellen wat een gevoel dat was om na 12 dagen eens een woordje vlaams te kunnen spreken... Ze zijn heel correct en wat weer typisch vlaams is, of zo ben ik toch... De albergos gaan meestal open om 12u of 13u. Bij Spanjaarden is dat een uur vroeger of later, het steekt niet zo nauw. Maar, de Vlamigen, stipt op de minuut open. Een goed albergo zegt Manuel, maar heel stipt en correct. Normaal vindt hij ze streng, alsof we kleine jongens zijn, zegt hij. Maar hij wil mij het momemt van vlaams te spreken gunnen. Misschien vul ik vanavond nog wat aan met het verloop van de verdere dag. Nog een leuk weetje, je kan via google earth, de Camino-als in de film van "the Wizard of Oz"-volgen met een gele stippellijn. Het is unesco werelderfgoed. Typ Camino Frances of de stad waar we zitten. Morgen gaan we naar Logroño, een dertigtal KM vedrer, een lastige etappe. Ik ga nu vettige creme kopen of vaseline want mijn voeten zijn verschroeid na het stappen en iedreen wrijft zijn voeten 's avonds. In Logroño is er een decathlon. Manuel heeft nieuw schoeisel nodig en ik nieuwe sokken. Ze zijn bijna tot op den draag versleten..
Zo tot vanavond misschien nog eens. En wie weet, Gerdy, misschien moet ik wel een boek schrijven....
Gregory.
|
