|
Maandag 3 augustus
Zaterdagavond voor het slapengaan, had ik nog een babbel met mijn franse kamergenoot. Hij was compleet op,hij komt van Arles en is al onderweg van 04/07/09.Hij had de laatste twee nachten geen slaping gevonden. Dan maar enkele uren in het bos geslapen met de schrik in het lijf, zijn mes en stok naast zich want Frankrijk is een mooi maar vreemd land. Ze houden je al snel voor een clochard met de rugzak in aanslag. De dag erop liep hij dag en nacht en om en bij de 70km om niet in het bos te moeten slapen, een eigen dodentocht als het ware. José is getekend door het leven en hij vertelt het me ook. Ook ik vertel mijn belevenissen en ik geef mee dat ik het vooral emotioneel moeilijk had de eerste dagen omdat ik eens niet kan praten bij d eaankomst op een plaats of stad... . Hij zegt dat ik veel langer moet stappen, zodat ik later aankom in de refuges, maar dan heb je het gevaar vanaf SJPDP dat er geen slaping meer is... en zo is het altijd iets. We gaan slapen rond 22u30, nog geen 5minuten later of de tappen gaan in mijn oren, want er is gesnurk.De volgende morgen is er een snel ontbijtje(yoghurt, banaan en 1 broodje). de raad van José indachtig ga ik op stap alleen, want al de zestien medepelgrims vertrekken vandaag via Sarrence, Borgo de Col du Somport over. Het weer is ideaal, wat bewolkt en een licht briesje. Om 13u ben ik Hopital ste Blaise de plaats waar ik de dag voordien telefonisch een slaapplaats reserveerde.Er is niets te doen buiten de refuge, 1 bar en 1 kerk. Ik zie het niet zitten om weer die eenzame momenten te moeten beleven zoals voorheen en besluit verder te stappen. Ik volg de GR-route en loop bergop(vooral) en weinig bergaf. In 4 uren stappen zie of hoor ik niets of niemand. Best mooi om het belgerinkel van enkel de grazende koeien te horen, maar ook wel beangstigend bij momenten. Vaak kijk je achetrom omdat je denkt dat je 'achtervolgd' wordt. Uiteindelijk heb ik de etappe van maandag er ook bijgedaan. Ik kom uitgeput aan in Mauléon na 45km stappen, levend op wat koeken(galletes au beurre, banaan en water(2liter). Op de koop toe vind ik geen slaping. de verantwoordelijke voor de refuge in Mauléon geeft niet thuis, de pastoor is naar een feestje en de paters doen geen opvang meer omdat de laatste resterende pater te oud is. Via via bekom ik het nummer van een man, Jean-Marie Bouillon uit Ordiarp, daar 5Km vandaan. Ik bel hem op en voel meteen dat het goed zal zitten. Ik zie het niet zitten om nog tot daar te stappen, nog eens 5km stappen, teveel voor mijn afgematte pelgrimsvoeten. Hij wil me komen halen, het is zondag en alles is toe, ik ben uitgehongerd en eigenlijk een beetje ten einde raad. Het is dan ook een geschenk uit de hemel als zijn autootje halt houdt voor mij... .
Hij stapte zelf 7maal de camino uit alle mogelijke windrichtingen en vertrekplaatsen en weet wat het is om na 45km geen slaping te vinden. Hij pikt me op en het wordt een reuze avond bij hem thuis. Ik mag zijn leegstaande appartement op de bovenverdieping gebruiken. Er is tv, hij is timmerman en doet ook wat restauratie en verkoop van oude meubelen. Meteen zitten we op de goede golflengte. Er worden vele verhalen uitgewisseld en al snel kikker ik er weer van op. Het wordt een schitterend avondmaal met alles erop en eraan, canard, paté, wilde tomaat, pastis en cahorswijn en dit slechts voor 25,-. Hij geeft me héél wat tips mee voor wat nog komen gaat, hoe en waar ik moetz ijn in SJPDP..., welke routes korter zijn,... De gesprekken gaan 's avonds heel diep, opnieuw emotioneel soms en opnieuw is de verbondenheid erg groot. Hij verloor als kind beide oudersdoor zelfdoding ... Na wat alternatieve routes te hebben gezien, ga ik slapen en maandagmorgen, vanmorgen dus, ben ik klaar om opnieuw de twee etappes in één te doen, want anders zit ik met zelfde probleem als de zondag en is er terug die tijd doden van 's middags tot 's avonds en alleen. Hij brengt me naar het punt waar hij me gisteren ophaalde en ik vertrek om 7u. De wegen worden grimmiger en nog heuvelachtiger, maar ik weet dat ik er al vandaag kan zijn en dat motiveert. Meer en meer denk ik eraan de tent terug te sturen omdat mijn rugzak teveel weegt... . Vanaf SJPDP ben je nooit alleen en desnoods slapen we buiten , als we maar met een aantallen zijn. Ik bereik Saint Jean Pied de Port omstreeks 13u30 en twee dagen eerder dan verwacht en na 36km. Het doet me wat en wederom heb ik moeite om de emoties te bewingen, maar van blijdschap. Ik meld me aan zoals de man had aangegeven en verkrijg een slaapplaats in de refuge, maar die blijkt al volzet te zijn. Het wordt dan de algemene refuge waar we met bijna 200man kunnen slapen en algauw is die ook volzet. Het bulkt er van het volk en de toeristen komen ons als objecten in een winkeletalage bekijken. We worden zelfs gefotografeerd. Buiten de italianen heeft niemand zin in een pose want daarvoor zijn we te vermoeid. Amerikanen, Chinezen en alle westerse nationaliteiten zijn hier vertegenwoordigt. Eigenlijk ongezien voor mij... .Ik moet me om 14u aanmelden en ga dan douchen, mijn was doen, post(ik stuur de tent terug=te zwaar), wat geld afhalen, wat boodschappen doen en ik denk eens goed gaan uiteten, want ik ben toch al wat afgevallen, denk ik. Ik deel de kamer met 11 Italianen, ik moet het niet vertellen... . Met hun gsm in aanslag, pronto hier en pronto daar. Er zijn er hier die morgen willen vertrekken met hun Armani broek, velen ongetraind... . ik ben benieuwd wat dit zal geven allemaal. Ik ga mijn reeds gewone pelgrimsleventje verder.Installeren, er zijn dekens en kussens--) dus geen slaapzak, douche, wastje doen, eten zoeken, bloggen,... Vanaf morgen zou het nog een 35-tal dagen stappen zijn tot aan Santiago. De Col d' Ostuiche die ik vandaag beklom, slechts 595m hoogte is maar een klein broertje bij de col du Bentart van morgenvroeg. Het zou maal drie of vier qua hoogte. Het wordt 13km stijgen aan 11procent gemiddeld en 13km dalen tot in Roncevalles. JM gaf me mee me niet op te blazen, eigen tempo te stappen, maar vroeg aanzetten is de boodschap om de hitte voor te zijn. Want men de voorspellingen morgen zijn boven de dertig graden. Het is een héél pittoreske(dure) stad Saint Jean, maar enorm druk en iedereen is wel wat angstig voor wat komen gaat, want als je hem ziet liggen, kan je hem bijna met de vingertoppen aanraken, maar het is onmenselijk hoog... Tussen de oren zit het weeral héél wat beter, eigenlijk goed en beter dan vrijdag en zaterdag het geval was, ongetwijfeld had de eenzaamheid daar een grot stuk mee te maken. Hopelijk haal ik het morgen, of ik er kan bloggen weet ik niet maar ik probeer jullie op de hoogte te houden van als het kan.
Gregory.
|
