Voorbereiding , vertrek en dagboek naar Santiago de Compostela 2OO9
28-02-2009
Zaterdag 28 februari, DE INZEGENING....HET MOMENT....
Klokslag 6u30, nog wat verdoofd van de moeite staan we op. Het wordt een mooie dag. Omstreeks 7u30 rijden we uit richting Tongerlo. De GPS laat ons-juist vandaag-in de steek. Toch, een goede soldaat trekt zijn plan en om 9u00 komen we goed en wel aan in de abdij van Tongerlo. Het maakt iets in me los... !!!
Na een lekkere tas koffie, een warm onthaal, krijg ik een naam opgekleefd. Mijn Credendial en geloofsbrief, voorzien van alle nodige formaliteiten en waarnaar ik zolang heb uitgekeken,krijg ik overhandigd. Het wordt wat stil in mij... Is het dan eigenlijk zo vér? Ja hoor, want wakker word ik geschud uit mijn dagdromerij als de eigenlijke inzegening begint omstreeks 10u00 stipt.
De mooie Abdijkerk zit afgeladen vol met 'lotgenoten' en we worden met 108 personen naar voren geleid om de eigenlijke zegen te ontvangen. Het maakt héél wat emoties in mij los, die ik moeilijk kan bedwingen. Niet alleen bij mij, bijna alle medepelgrims komen naar hier met een steen(tje) in hun schoen en hopen hem kwijt te spelen in dit avontuur.
Ook mijn moeder die is meegereisd, samen met Stefanie hebben het moeilijk. Eéntje trekt er zich allemaal niets van aan en het is Marit, die zich afvraagt waarom 'die meneer', zijn handen op mijn hoofd legt. De Sint-Jacobsschelp en het bezinningsboekje worden me om de nek gehangen. Eén overspoeling van emoties maken zich van mij meester... Vreugde vooral, gedragen door ook wat verdriet, omdat niet iederéén van mijn naasten dit kan mee-delen. Wat verweesd, maar toch voldaan stappen we terug in de auto.
Hopelijk kan hier mijn verhaal (opnieuw)beginnen...want als alles in je leven zo evident is geworden, dan wordt het tijd om los-te -laten. De tocht wordt voor mij een loskomen van het alledaagse ritme, het nog ozo prille verleden, om terug de hartslag van het leven te kunnen voelen. Het los-laten van ooit aangeprezen levenswijzen, gedwongen contacten en het terug voeling krijgen met waar het om draait. Deze tocht ondernemen is los-laten om terug te ont-vangen en weer echt mens te worden.... .
Morgen stap ik te Westouter de 25 KM, mijmerend bij deze gedachten.
Na een lezing en het boek te hebben lezen, "Zintuigen op de Camino" door Corry Catteeuw, geraak ik in april 2008 begeesterd door de gedachte dit ooit ook eens te willen doen... . Na wat omslenteringen, gedachtespinsels en het idee wat te laten rijpen in de handen van "Godjesn'Heere", stel ik me -hoofzakelijk omwille van persoonlijke redenen - voorop deze tocht te ondernemen. Ik schrijf me in, in 'het Vlaams genootschap van Santiago de Compostela' ergens kortbij het verlof van vorig jaar.
De tocht, de mythe die er omheen dwarrelt, maar vooral een onbedwingbare innerlijke gedachte, gebieden me zelf op zoek te gaan naar de zin van zo'n tocht. Ik ga overal op zoek, tref de praktische en nodige voorbereidingen na overleg met een aantal personen en beslis uiteindelijk om de 'stap' te zetten. Een gedachtengang wordt werkelijkheid op 1 augustus van het jaar 2009... ! Ik hoop op die dag te vertrekken per trein naar Lourdes en vandaaruit te voet te stappen alover Saint-Jean-Pied-de Port, de 'beruchte' Camino Francès, naar Santiago de Compostela tot aan het verste landelijke punt van Europa 'Cabo Finisterre.' Een tocht van om en bij de 1000 kilometer.
Ik hoop deze 'klus te klaren' in mijn eentje, alsook terug te zijn ergens begin oktober. Het wordt zéker geen 'luxe-voyage'... . Integendeel, het wordt, denk ik, een barre, lastige en eenzame tocht. Via deze blog wil ik jullie van tijd tot tijd wat op de hoogte brengen van de uiteindelijke voorbereiding, de soms 'bangelijke' gedachtengang daarbij, de inzeging op 28 februari 2009 te Tongerlo, het bekomen van de geloofsbrief/credencial en dan hopelijk.... het uiteindelijke vertrek.
Vragen, bedenkingen, andere en of suggesties zijn steeds welgekomen... !
