Voorbereiding , vertrek en dagboek naar Santiago de Compostela 2OO9
25-08-2009
Den droad....dinsdag 25/08/09
Hallo België,
Ik moet even terug den "droad "oppakken. Gisteren dus vanuit Foncebaddon het laatste contactje op de blog gemaakt. Het huisje waar we onze laatste broodjes en drank kochten twee kilometer voor de top, leek wel weggeplukt vanuit heuvel ergens in Tibet. Naast wat ruines was er veder niets meer... Je voelde daar al heel goed de serene sfeer die er heerste, want het Cruz da Ferro/Hierro is voor de meesten belangrijker dan het eindpunt te Santiago. Als je de mensen gade slaat, zie je de vermoeidheid op hun gelaat. Iedereen zit hier op dit plaatsje een beetje op zijn eigen eiland afwachtend op wat straks op je kan afkomen. Ik zie Ann, een Hongaarse van enkele dagen terug. Ze is hier om dezelfde reden als ik en ze heeft zo'n vedriet na een sms van haar moeder. Ik vertel haar het verhaal dat mijn ma een schelp en enkele steentjes ter verbondenheid op de grafzerk legde van mijn pa. Begrijpend kijken we elkaar aan en laten het even toe elkaar troostend te omhelzen. Ze is 25 jaren oud en heeft al heel wat meegemaakt in haar leven tot zover. Ze heeft het erg moeilijk, maar stilzwijgend begrijpen we elkaar.
We trekken ons de laatste kilometers naar boven... De beklimming was best te doen en het was een beetje een "loper." Het enige nadeel is de snijdige, koude valwind... Bij regenweer is dit echter een gevaarlijke beklimming en ook de afdaling vanwege de immense grote rotsblokken en -schilfers op de weg... We komen aan het Cruz da Ferro en het voelt gewoon aan voor mij. Al heel de weg heb ik wat moeite om mijn traantjes te bedwingen maar nu voelt het goed aan. We hebben geluk , een bende luidruchtige wielertoeristen verlaten deze "Heilige plek" juist... Ik doe wat ik wil doen en haal stilletjes, rustig maar trefzeker de intenties, de steentjes en mijn persoonlijk materiaal uit de rugzak. Sommigen verkregen bij vertrek, andere al anderhalf jaar dicht bij mij. Ik stap de heuvel op en het is een onbeschrijflijk gevoel... Op iedere steen die je trapt of schuift staat een boodschap geschreven met een datum. Aan de paal met daarbovenop een kruis, hangt het vol met foto's van zieken, overledenen van alle ras en leeftijd. Ik zie een foto van een jonge gast gestorven veel te jong en onbezonnen... met de laatste groet van zijn vrouw en kind die hier blijkbaar geweest zijn begin juli 2009. Ook andere spullen gaande van jeansbroek, schoen, bril, GSM en noem maar op liggen hier op die heuvel. Ik laat het allemaal over mij komen en wanneer ik bij de paal boven ben om mijn gerief een plaatske te geven, komt de emotie in mij naar boven... Ik kniel nederig neer en leg dichtbij de voet van het kruis hetgeen ik er moet en wou neerleggen voor mezelf. Tot in het diepste van mezelf voel ik het sidderen en met een schokkende huilbui als gevolg. Het raakte me in merg en been. En ik heb zin om luidop te roepen... Wezenloos sla ik mijn handen in het gezicht...
Man, dat dit me gelukt is...., denk ik bij mezelf. Ik voel enerzijds een enorm groot verdriet om hetgeen me de afgelopen jaren ongewild overkwam en afgenomen is, de kwelling van nooit meer een babbel te kunnen slaan met de persoon die je vader is, een persoon die ik lief had, tot het einde van mijn dagen, kerft diep binnenin. De prangende vraag Waarom hebben we niet meer gesproken en Waarom hebben we nog niet meer kunnen doen om je uit dit diep dal te helpen blijft ergens onbeantwoord achter... Anderszijds is er ook een emotie van blijdschap, opluchting... Ik weet nu dat afscheid nemen niet kan verdwijnen,het laat je nooit meer los maar ik kan het na vandaag misschien een betere plaats geven in mijn leven, veilig en beschut opgeborgen... Ik kan moeilijk afscheid nemen van deze plaats omdat er voor mij heel wat persoonlijke zaken verbonden zijn hier. Ik heb 2830 KM(met de voorbereiding erbij) afgezien om hier te stranden, dus ik wil hier ook niet direct weg.... Ook Greets vlinder kreeg hier vleugels. Het was eentje van haar mooiste exemplaren die ze me meegaf na het laatste bezoek begin juni. Ik heb hem dan ook ook een mooi plaastke bezorgd aan het Cruz da Ferro....
Toch na een uur gaan we verder. Mijn medepelgrims laten me de tijd en respecteren mijn gevoelens hier. Her en der volgt een troostend woord, een schouderklop en een stevige knuffel, ja zelfs onder mannen. Ook zijzelf hebben een eigen persoonlijk moeilijk moment beleeft en ook zij dragen reeds lang een "steen" mee om hier achter te laten. die verbondeheid die we vandaag voelden daar op die eenzame, verlaten plek is enkel onder pelgrims te begrijpen. Je moet dit meemaken om te kunnen bevatten wat het hier allemaal inhoudt...
Wie de berg opgaat weet dat hij ook naar beneden gaat en dat hebben we geweten... Na twee KM komen wij een albergue in Monjardin. We houden er even halt en zouden hier slapen. De hospitalieros is gekleed in de oude temeplierskledij en oogt gek. Als hij wat later begint te praten en krachten uit de aarde haalt als laatst overgebleven tempelier, weet je het wel. Het blijkt algauw dat de man randpsychotisch is, pratend en murmelend tegen zichzelf. Het is een enorme vuile boel met honden en katten vol beesten. Hij is met geen tang te genaken om het in het westvlaams te zeggen. Ik ben nochthans het een en ander gewoon en heb al veel vuile zaken gezien in mijn leven... maar er zijn grenzen. dat een mens zo kan leven... Het WC is gewoon een put in de grond met daarvoor een golfplaten plaat met daarop in het rood afdruipende letterverf WC geschilderd. Er is zelfs geen kalk om je behoeftes af te strooien zoals vroeger op kamp met de KSA in de "Hudo". Er is geen water noch electriciteit. Enkel dient een oud volkswagen busje als generator om wat stroom op te wekken tussen 18u00-20u00. Algauw staat het besluit vast dat we hier niet kunnen blijven. Vooral Valentina die het zich allemaal wat hippier-achtig had voorgesteld is al snel ontgoocheld. De Tempelier heeft al snel oog voor haar schoonheid en kan zijn ogen en handen moeilijk onder controle houden... De benzine om zijn busje te tanken staat opgeslagen in de muffe en dorre slaappplaatsen. We besluiten wijselijk om verder te gaan.
Dus gaat het verder, een 10 tal Km naar El Acebo... Ik heb kracht geput uit de afgelopen uren en gebeurtenissen en verkies min tempo te lopen... We komen opnieuw terecht in een boerengat zonder telefoonlijnen... stel je dat eens voor anno 2010. De jonge gasten en de mensen van onze leeftijd leven daar heel primitief. Onbestaande en ongezien in anno 2010. We zijn totaal uitgeput na 11u00 wandelen in de bergen, in het stof, eerst door de koude, later in de zon, zonder al te veel drinken en dat na meer na 820 KM... het is genoeg geweest voor vandaag. de albergue is weeral niet te proper maar ik bevind me in een fase dat alles goed is als er maar water is en eeb matras om op te slapen... De deuren van de douche, als je het douche kan noemen, zijn onderaan gewoon afgerot en om het beetje op iets te doen lijken hebben ze den bovenkant evenredig afgezaagd. het zijn zoals cowboydeurtjes in een saloon waar je dus je blote benen to aan de knie kan enerzijds en anderszijds je hoofd en nek. Met een gewaagd danspasje en vol hilariteit alom natuurlijk betreed ik die douche. Het is eigenlijk best grappig... Na de maaltijd en een smske naar het thuisfront gaan we slapen omstreeks 21u00. Pas vanmorgen zijn we terug bij de levenden en lopen we, in de afdaling naar Pontferrada. Een grootstad in het dal omgeven door bruggen en vroeger bekend om zijn goudmijnen in de Romeinse tijd. Ook de Tempeliers hadden hier tussen 1100-1305 een optrekje en dat zijn we gaan bezoeken bij aankomst... De vermoeidheid laat zich gevoelen en zoals Fabio meegeeft zien we meer en meer triestige mensen dan bij het vertrek uit SJPDP. Ook meer en meer toeristen die etappes overslaan of met bus of autostop rijden. Ze spelen het spel niet eerlijk en eigenlijk stoort me dat wel een beetje.... Ze snijden de weg af,...Ze zijn nog arrogant op de koop toe. En heel vaak zijn het Duisters, die de Camino stappen geïnspireerd op het boek dat door een bekende journalist in Duitsland werd uitgebracht. Ook hij deed het op dezelfde manier met vele autostops enz... Met Fabio en de andere italianen waren we het daarstraks op een terrasje eens, No respect.
Zo waren er deze morgen twee Duitse oudere dametjes die iedere dag van stad naar stad reizen per bus, de beste eerste plaatsten inpikken ... Deze morgen vonden ze het zelfs nodig om om 5u30 het licht aan te steken om zich klaar te maken. Er vloeiden heel wat puta madres, madre mias en godverdoemmes(ik heb dat geleerd aan een heleboel gasten)door de slaapzaal...alvorens ze doorhadden dat ze de nachtrust van eenieder moeten respecteren.Het is een ongeschreven wet onder pelgrims dat je je rugzak de avond voor vertrek klaarzet, zodat je zo weinig mogelijk geluid maakt voor je medepelgrims. Maar niet met deze Duitsers. Ik zet zelfs, gestructureerd als ik ben, mijn ontbijtje(Prince koeken, cacao's en een banaan) klaar. Dus vandaag in Ponferrada aangekomen en slechts 15 Km gestapt, een rustdag als je het zo kan noemen. door het stadsbezoek en rondslenteren hier en daar staat toch weer 25 Km op mijn podometerje. De afdaling van de berg was heel technisch en gevaarlijk. Het klimaat is hier wat veranderd bij het naderen van Galicïe. Het is wat kouder en meer wind. Het fleeceke kan je hier best gebruiken.
We hebben voor de vierde maal afscheid genomen van Valentina(!!!!) en nu was ze serieus geëmotiomeerd. Ze heeft morgen haar vlucht vanuit Santiago naar Rome. Fabio verlaat ons een dag later ook dit zal weer zwaar afscheid nemen zijn... Valentina, was zondagavond laat terug komen aansluiten in Astrorga na haar afscheid in Leon. Ik zal haar nog lang herrinneren omwille van haar moed en doorzettingsvermogen en beloof haar in mijn hart te zullen dragen tot aan "het eind van de wereld", Cabo Finisterra...
De vermoeidheid begint zich goed te laten voelen en dat merk ik omdat het tempo er wat minder gezwind aan toegaat 's morgens. Ik gaap ook voortdurend... Het vermoeide gevoel in de benen en soms verzet je te weinig hoog je voeten en stoot je tegen de rotsblokken. Heel pijnlijk voor de moegetergde tenen en -nagels. Af en toe verlies ook al eens de concentratie en dreig je de voeten om te slaan. Het is ook iedere dag weer stappen en dit soms voor 20-25-30-35 en 40 Km verder door de hitte, door berg en dal en met een doodgewicht van 12 Kg op je schouders...
Morgen gaan we naar Trabadello, 30 KM hiervandaan om de dag erop, via O Cebreiro, het gebergte over te steken (heel zware etappe) en Galicïe te betreden. Ik ben wel wat bang voor deze etappe omdat het bergop gaan is mijn zwart beest is...
Ik ben nog exact 202Km verwijderd van Santiago en 93 km van Cabo Finistrerra. Xabi( het is blijkbaar zo geschreven ipv Gaby...) zijn blaren zijn stilletjes aan het toegroeien en hij wordt er vrolijker door. Hij blijft nog breakdancen elke eerste 5 kilometer maar dan gaat het beter. Ook de stank, bij het verversen is wat weg... Hij heeft erg dure zalf gekocht. Het is gelijk silicone. Maar iedere dag is hij heel gelukkig om bij ons te zijn en dichter bij zijn doel te komen.... Ik schiet goed met hem op. Santiago wordt dus mijn tweede doel en daar is het hem eigenlijk meer te doen om er "bijna" te zijn op wat Cabo de kers op de taart zou moeten zijn. Ik ga akkoord met Fabio, dat Cruz da Ferro voor de meesten onder ons een grotere emotionele betekenis heeft dan in Santiago voor de kerk te belanden, die net zoals in Lourdes eigenlijk een grote commercie is. Zo zijn er blijkbaar geen kaarsen om te branden maar offerblokken waar je geld moet insteken en dan branden er lampjes voor 5 minuten....
Zo, ik ga jullie moeten laten want we krijgen gratis slecht een haluurke PC tijd en het zijn wat strenge hospitalieros met "baarden"... Oppassen geblazen dus.... Hopelijk kan ik jullie morgen wat meer vertellen...
Gregory.
Reacties op bericht (3)
26-08-2009
Moeilijke maar misschien mooiste etappe
Hallo Grégory, Het werd dus een hele speciale etappe. Bij het lezen van Uw verslag kon ik mijn tranen ook niet bedwingen. Je weet dat ik een goeie band had met Uw pa en de zeldzame keren dat we samen op stap waren naar o.a. het basket hebben we ons steeds goed geamuseerd. Ik herinner mij nog toen Olivier kampioen speelde, we die avond samen zijn opgetrokken en met de jeugd hebben meegedaan (proberen mee te doen...) Ook op het feestje die werd georganiseerd voor mijn 50 ste verjaardag was ook een onvergetelijke ervaring.Op het eind van het feest toen iedereen vertrokken was trakteerde hij ons nog op een glas (glazen) lekkere champagne. Nu, we zijn blij dat je tot op heden de tocht goed doormaakt en je droom reeds gedeeltlijk is vervuld. Nu op naar Santiago en dan naar het eindpunt...
Groetjes, Joost en Colette
26-08-2009 om 09:30
geschreven door Joost en Colette
25-08-2009
slaapwel
Tis weeral laat hé, ik kan niet naar mijn bed. Ik heb gestreken en ben nu aan het kijken naar witse! Marit slaapt in mijn bed en daarjuist riep ze omdat ze dorst had. We zijn -nadat ik ze haalde van bij Kornelia- om andere oorbellen geweest! Hopelijk blijven deze nu zitten en hapert ze er nergens mee aan. We hoorden elkaar al aan de telefoon dus stop nu met mailen!
Tot morgen xxx
25-08-2009 om 23:42
geschreven door stefanie
onderweg naar santiago
Hallo hier Georges , ik geef het toetsenbord aan Uw Mareine = ik heb met ontroering uw tocht naar de croix de fer gevolgd ,dapper maatje,we werden er alle twee stil van,juist op dit moment gaat de tel,Carl,Henri begint studentecafe ,Kanon,in Kortijk is dat een eengoed teken? hopelijk wel ,dit is heet van de naald je knabbelt de KM, af he ,wat een belevenissen ,dat draag je voor altijd mee ,en wat is je pa fier,dat voel ik ,dat je ALLES aan kan ,je krijgt vast afkickverschijnsels als je weer in de decadente wereld komt ,maar een spraakwaterval als jij komt er wel uit,dikke knuffel ,mijn nagels liet ik speciaal knippen,tot nnog eens veel liefs
25-08-2009 om 17:29
geschreven door Holvoet Denise
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
