Voorbereiding , vertrek en dagboek naar Santiago de Compostela 2OO9
10-08-2009
Anna, ontstaan groep Burgos
Hallo, Gisterenavond nog gaan eten in Los Arcos en twee nieuwe contacten gelegd. Een spaanse landschapsarchitecte, die werkt in Parijs en die de plannen meehielp ontwerpen voor de bruggenbouw in Kortrijk. Stel je voor... Een tweede meisje uit Spanje, Arancia, moeder van twee kindjes. Na het eten was er een pelgrimsmis en bezochten we de kerk. Die is net zoals alle kerken hier in Spanje enorm bombastisch overladen met oude, antieke spullen. Ik geef mijn ogen de kost en er worden mooie fotos gemaakt. Er was zelfs een triptiek, geschilderd door de Vlaamse school einde 1300. De hele weg naar Santiago en al die kerken onderweg vertonen meestal een bepaalde "stempel", eigenlijk een handtekening van 1 of andere tempelier(s) ten tijde van de "overleveringen" en de kruistochten naar Jeruzalem. Er hangt daar een hele mythische sluier omheen maar het zou echt bestaan hebben en het is best wel aandoenlijk als je beseft dat je zelf over die wegen wandelt. Dat mensen zo'n kerken, kathedralen konden bouwen destijds, leert ons ook wel veel over hun grote beschaving. Maar goed, genoeg geschiedenis en terug met de "voeten op de grond nu". En hoe... De Belgische hospitalieros gisteren, Hilde en Magda, speelden even voor surrogaat-mama, waarvoor dank en dat deed deugd. Ze willen de blog volgen en vragen me of ik uitleg-na de tocht-wil verschaffen aan het Genootschap voor mensen die ook willen vertrekken uit Lourdes. Als ze mijn "roadbook" zien, zien ze dat ik alles tot in de puntjes opgeschreven heb. We hadden vrij lange "belgische" vertellingen over de Camino. Magda vertelde me nog dat als zij de Camino liep, ze, de laatste week van haar tocht de etappes inkortte en minder snel wandelde omdat ze goed besefte dat ze weldra het eindpunt zou halen en dit avontuur dan voor haar afgelopen was... . Ik kan het begrijpen, want het blijft een onbeschrijflijk- en misschien tot vervelens toe voor jullie- mooi en spannend avontuur. Vanmorgen zijn Lutz, een Duister, Melda, een Litouwse reeds om 5u vertrokken... De Duitser is werkelijk kapot van de blaren en kan bijna geen stap meer verzetten. Het is onverantwoord om zo op pad te gaan maar hij heeft karakter en wil van geen wijken weten. De dokter kwam langs maar kon ook niets meer doen aan zijn "ontplofte" voeten. Hij wil koste wat kost Vianna halen, een 15tal Km verder en dan zien. Het zou vandaag wel een race gaan worden want velen willen halt houden in Vianna na 15KM. Maar al snel zal alles daar vol zitten en dan ben je verplicht verder te gaan tot Logroño, gelegen in de Provincie Il Rioja, een 15 tal Km verder. We verlaten dan Navarra. We kozen om direct de lange etappe te doen. We vertrekken om 5u45, nemen nog snel een ontbijtje onderweg en duiken dan de " diepte" in.Het zal een warme dag worden want de sterren prijken helder aan de hemel. Je kan de "weg" naar "het einde van de wereld, Cabo Finistrerra" bijna aanraken via de sterren. In het begin voel ik tintelingen in mijn linker grote teen... Ik ben als de dood voor blaren want als je de miserie daarmee ziet e n het gevaar op infecties in de douches ben je op je hoede. Soms is het ook psychologisch en als je wat praat, verdwijnen die onaangename gevoeltjes weer. Cristianos, De Cyprioot loopt met ons mee. We wandelen in het zelfde decor als gisteren maar dan met meer woestijachtig gebied. We naderen ook meer Burgos, nog een 4 dagen stappen en een ander klimaat, omgeving, fauna en flora. We wanen ons eventjes in de westernwereld van vroeger. Mijmerend en met enige melancholie denk ik terug aan de tijd dat ik daar nog naar keek met mijn vader... Hij was daar fan van en de dag van vandaag speelt men die oude westerns niet meer. Ik was toen een jaar of twaalf, de "Magnificant seven " met Yul Brunner, John Wayne en Charles Bronson. Of "The good, the bad and the ugly" met Clint Eastwood. Terwijl ik dat vertel tovert Cristianos zijn MP-3 boven en laat me muziek van Enio Morricone horen. Het plaatje klopt helemaal. Ik steek mijn stok tussen de knieën en loop als een verdwaalde cowboy wat heen en weer. een komiek zicht want ze hebben lol. De weg gaat gezapig op en neer en over grote, droge keien wegen. Logroño zien we liggen in de diepte en je denkt, ik ben er zo, maar niets is minder waar. De weg gaat telkens zo omhoog dat de stad terug verdwijnt achter de heuvels. In de loop van devoormiddag komen we aan in Vianna en inderdaad..., alles is overvol bezet of Completo. Ondertussen hebben de meisjes van gisteren ons pad opnieuw gekruist. Manu, die gescheiden leeft, komt heel goed overeen met Arancia. Zij is blijkbaar ook gescheiden en ik denk dat die elkaar zullen vinden op deze Camino. Waarom ook niet??? En dat zou toch mooi zijn... We eten een Bocadilla in Vianna en een Tortilla. Het smaakt zo lekker. Je kan je dat niet voorstellen wat het is om 15Km te stappen en te tjolen over harde en droge wegen op twee Prince koeken en wat water terwijl men de "oven" aan het opwarmen is. Je hebt die energie nodig anders ga je kapot. Ik voel wel de vermoeidheid en zeker in het bergop gaan moet ik gaatjes laten die ik op het vlakke terug moet goedmaken. Maar je hoort me niet klagen. We nemen nog een paar leuke fotos, want Arancia is fotografe van beroep. Ze maakt er een in zwart wit en die zal om in te kaderen zijn denk ik... Ze emailen ons de fotos door zo werd afgesproken. Op de weg komen we veel "oude " bekenden tegen. Dit zijn gasten die we drie of vier dagen niet zagen omdat zij voor of achter ons zaten... Ik vang ook op dat die of die gestopt is. De twee fransen, Patrick en zijn vriend zijn er ook uit na teveel pijn van de blaren. Het blijft toch iets hebben... en je voelt de ontgoocheling met hen mee. Soms worden nog boodschappen doorgeven of emailadressen via andere pelgrims en laten ze via deze weg weten dat ze je willen blijven volgen of verder contact met je willen houden. Opnieuw die verbondheid... Door de lange, diepgaande gesprekken met Cristianos en Anna, beiden praten Frans en Engels en zijn in mijn leeftijd, vliegt de tijd werkelijk voorbij. Anna heeft eind juli haar wandelschoenen aangetrokken is vertrokken voor 1 maand zonder iets van voorbereiding. Ze hervat het werk op 1 septmeber. Zo zie je maar hoe sterk een mens kan zijn. Ze heeft een doel dat haar lonkt. Ik ken het gevoel waarover ze sprak. Je begint aan dit avontuur en je weet niet waar het zal eindigen... . Dat is ons leven, slapen, opstaan, wandelen, wassen, eten, slapen. Je overtreft voortdurend jezelf maar je weet eigenlijk niet goed hoe je dit doet, hoe dit mogelijk is. Het is alsof je gedragen wordt door deze verbondenheid van de medepelgrims... Omstreeks 12u30 komen we totaal uitgeput, badend en vooral stinkend naar het zweet aan in Logroño, een stad te vergelijken met Gent ofzo. We ploffen ons als zesde neer in de Callo. Dat woordje ken je ondertussen al, denk ik. Na een uurtje is de Callo opgelopen tot aan de 100 en er zijn slechts 88 bedden. Wat verzuurd druipen de laatsten door naar de volgende albergos in de stad, hopend daar een slaapplaatsje te vinden. Er is een binnentuintje met patio en waterfonteintje. De voeten gaan erin en algauw is het 1 smosboel... Ook sommigen blijven zich van "kromme haas" houden en moeten door de rij wachtenden verwezen worden naar het einde van de Callo. Na 1 dag stappen ken je deze wet en als je hem overtreedt maak je je hopeloos belachelijk en ongekend hatelijk tegenover de andere pelgrims. En steeds zijn er dapperen die blijven proberen! Om 13u30 mogen we binnen en de hospitalieros zijn onverbiddelijk, 88 man en geen stylobreed meer. Ik neem een douche en het bezorgd me een ongelooflijk prettig, tintelend gevoel. Een bruinachtige, stofferige smurrie wordt van mijn lijf gespoeld. Er heerst hier geen scrupules onder elkaar en de mannen staan en lopen in hun europese blootje door de douches. Het is er weer leuk, 4 douches voor de mannen en vrouwen apart en slechts 4 toiletten voor 88 man. Na 10 minuten is het weer ijsschaatsen geblazen op Crocs en teenslippers. Er heerst geen gene of schaamte en als je uitgeput en moe bent, trek je je daar ook niets meer van aan. Na het installeren en de douche doe ik snel een handwasje en gaan we eten. De kinderen van Arancia komen met de papa hun mama bezoeken. Het wordt een lekkere maaltijd, paella, opgevulde kip met friet en ijskoude melk met honing.Dit alles voor slechts 10,-. Het smaakt en we zijn al met 15 man in het totaal, eigenlijk een beetje teveel... Nog geen haluur later is mijn bordje uitgelikt als een hongerige hond. Nu gaan zij de siesta doen en ga ik wat op het internet... Het is inmiddels 17u30. De tijd vliegt ongelooflijk snel...!!! Luis komt aan en geeft er de brui aan, kapot en ook hij heeft het emotioneel lastig. Er volgt een innige omhelzing alsof hij een familielid verloren heeft... Wat is dit toch weer allemaal vandaag... Morgen gaan we naar Najera, een 25 KM. Ik ben wat bang want achter deze stad , zie je links een bergketen liggen iets kleiner dan de Pyrenëen en dan weet ik wat dat betekent, afzien bij de beesten. Manu zegt dat ik me niet druk moet maken dat we gewoon er naast zullen lopen. Heimelijk hoop ik dat hij gelijk heeft... We gaan straks nog eens zien naar de winkels, hij voor schoenen en ik voor kousen, terwijl Anna voorstelde om het te wat te herstellen wat ook een optie is.Mijn podometerke geeft aan dat de 400KM overschreden zijn. Dit wil zeggen dat ik al 400KM gelopen heb op deze tocht vanaf Lourdes. Ik zit aan 1/3 en heb er nog 2/3 te gaan. Maar geloof me, ik ben nu eigenlijk al zo fier als een pauw dat het me, " so far so good" gelukt is en ik voorlopig nog stand kan houden. De motivatie en de honger om het einddoel te halen wordt met de dag groter. Als ik gespaard kan blijven van ongeluk ben ik de goede weg aan het timmeren. Ziezo, je ziet dat het weer een dag vol belevenissen en ontmoetingen was. Nog even melden dat Marcello, "snellen ouderen italiaan" van Uruguyaanse afkomst het schip heeft verlaten. Blaren en een familale situatie thuis deden hem zijn tocht stoppen. Hij heeft verdriet en ik ween stilletjes met hem mee.Verdomme toch...! Gregory.
Reacties op bericht (2)
11-08-2009
Treug thuis van vakantie
Hallo Grègory, Heb net terug jouw mooi verhaal gelezen.We voelen, dat je niettegenstaande de zware inspanningen, nog steeds enthousiast blijft en ook gedragen wordt door de goede verstandhouding met ondermeer Manuel en anderen... Zoals Stefanie je ook reeds liet weten zijn we gisteren allemaal goed thuisgekomen. Een klein beetje met hindernissen maar dit hoort ook bij het reizen en maakt het wat spannend. Het belangrijkste was dat Stefanie en Marit goed en wel op de TGV raakten. Toen wij hen uitzwaaiden hadden wij ook een wat raar gevoel.We hadden tot enige tijd samen doorgebracht en ons heel goed geamusseerd en nu was het afgelopen. Maar niet getreurd ' s avonds zagen we elkaar reeds terug toe we de reiskoffers terugbrachten. Marit zei onmiddellijk dat zij en mama het eerst thuis waren aangekomen. Marit zoals steeds heel blij, enthousiast en nog vol vuur.Ze was blijkbaar nog niet van plan om "dootje te doen". Ik ben deze week nog met verlof.Maandag 17 terug starten.Dan begin ik aan mijn laatste etappe naar het einde van bijna 40 jaar werken.Het zal ook wel raar doen om afscheid te nemen van collega's en de werksfeer. Hopelijk kom ik geen tijd tekort.Want het is wel een cliché maar een gepensioeneerde heeft blijkbaar nooit geen tijd om te wachten aan de kassa of bij de kapper... Gelukkig hebben we ook nog onze lieve kleinkinderen waar ik nu nog meer tijd zal kunnen mee doorbrengen en helpen indien nodig. Nog een goede veilige tocht.
Groetjes, Joost en Colette
11-08-2009 om 09:03
geschreven door Joost en Colette
10-08-2009
woordje vanuit Bissegem
Hoi Gre,
Jaja, we zijn terug thuis in de Astridlaan... We zijn deze morgen vertrokken om 9u30 van bij mijn tante en om 10u15 beseften we pas dat we in een verkeerde ondergrondse parking stonden. We hebben ons hart uit ons lijf gelopen en het 3 keer moeten vragen voor we het station: Lyon Part-Dieu vonden. Om dan op de borden te zien staan dat de trein 40min vertraging had. Mijn ouders hebben gewacht tot we op de trein zaten, waar ik blij voor was. Ze hebben na ons vertrek 45min moeten zoeken naar hun auto, ze vonden hem niet meer terug, lichte paniek... Om 14u30 zijn we aangekomen en mijn tante en nonkel stonden ons op te wachten, joepi... We hebben iets gedronken en zijn samen eens naar oma en opa geweest. Daarna hebben ze ons afgezet aan ons huisje, Maggy en Hubert riepen ons binnen en we dronken daar iets. Daarna zijn we nog eens naar Sofie geweest, uw ma was er ook en toen belde jij. Marit en ik aten daarna lekkere frietjes van de kar, dat was smullen geblazen,....Mijn ouders brachten om 20u45 onze valiezen en zo konden we beginnen uitpakken. Marit was blij haar huisje te zien en vroeg deze avond, "wanneer komt papa?" Ze zat in haar bed en is zojuist er terug uitgekomen, zal moeten streng optreden want ben het beu dat ze steeds opstaat,..... Vele groetjes en vele zoentjes Ste en Marit xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
10-08-2009 om 21:46
geschreven door Stefanie
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
