Voorbereiding , vertrek en dagboek naar Santiago de Compostela 2OO9
02-09-2009
Aangekomen - emotionele schok-Qmusic
Hallo België,
Gisternavond was het een heel vreemde sfeer in de albergue, iedereen uitgelaten dat het morgen gedaan is, maar ook wat bezig met het afscheid van vele vrienden die je misschien nooit meer terug zal zien, het is zwaar....
Deze morgen was het dan zover, we zijn heel vroeg vertrokken en uiteindelijk was het toch nog een 20tal KM peddelen alvorens we aankwamen. De boekjes hebben dus niet altijd gelijk... Het was een wat vreemde wandeling door bos en dal, soms met jolige momenten en dan weer sereen stil, iedereen denkend aan zijn gevoel, zijn steen en zijn verwachtingen.
Om 8u30 komen we aan op de Monte de Gozo van waaruit je de kathedraal, het eindpunt kan zien liggen voor de eerste keer. Mijn hart gaat snel te keer en ik wil zo snel mogelijk die berg af...
We volgen de pijltjes en het duurt zolang.... Om 9u08 komen we aan op het plein voor de kathedraal. Je ziet een aantal pelgrims van de afgelopen dagen en het voelt innerlijk erg goed aan. Wat later komt Xabi aan en hij grijpt me vast, hij is heel emotioneel en er komt een schreeuw, zoals die van Don Corleone op de trappen van het Massimotheater te Palermo. Hij gaat door merg en been en de pijn valt letterlijk van zijn gezicht te lezen, er komen tranen en het spel zit op de wagen.
Het is een imposant plein met een enorme kathedraal in al zijn grootsheid en pracht. We gaan naar binnen en lopen wat verloren.... Je weet gelijk niet zo goed hoe je te moeten gedragen. Het dagelijkse ritme van de afgelopen dagen geeft een vreemd gevoel... De eerste fotos worden getrokken en tot dan toe valt het nog mee met de emoties. Ik laat het allemaal wat passeren..
We halen onze "Compostellum" op in het nabijgelegen gebouwtje. Mijn naam wordt in het Latijns op het papier geschreven met de vermelding dat ik de tocht naar Santiago vanuit Lourdes geheel te voet afelegde,1060 KM, alstublieft!!! Ik ben toch wel "preus", als ik het documentje krijg. Ik denk aan de vele ontberingen, de ontmoetingen, het afzien vooral, elkaar erdoor trekken en ga zo maar, door tijdens deze tocht
Plots krijg ik een vreemde telefoon van Q-music, Kurt Rogiers... Blijkbaar hebben Isabelle en Kris daarvoor gezorgd.... Men vraagt of ik morgenochtend om 7u00 live mijn verhaal wens te doen op de radio. Ik zeg niet nee, dus allen luisteren morgenochtend om 7u00.!!!
Misschien kan Nele, een collega en computerspecialiste dat opnemen voor mij...??? Indien mogelijk he Nele...???
Daarna gaan we een pilske drinken op een terras en gaan omstreeks 11u30 naar de pelgrimsmis. Er zijn duizenden mensen in de imposante kathedraal... Het wordt een blij weerzien met andere pelgrims van de vorige dagen. Er wordt gekust, omhelsd en geweend. Ge moet dat meemaken om te beseeffen wat dat hier allemaal is.
Langsachteren van het altaar schuif ik aan om -zoals de legende voorschijft-ST. Jacob te omhelzen. Het is niet goed geregeld vind ik, want als pelgrim, stinkend naar het zweet word je naar achteren verwezen. De vele Camino-toeristen van de laatste dagen verdringen zich om toch maar de eerste te kunnen zijn en komen al kreunend en jankend binnen. 3/4 van hen heeft ocharme de laatste 100KM gelopen. Ook zo is het wat later als we een plaatsje zoeken om de mis bij te wonen... De eerste rijen zijn volzet, gereserveerd voor toeristen en groepen. De pelgrims die zonet honderden en sommigen tot tweeduizend KM te voet hebben gelopen bekijken dit onbegrijpend aan maar we ondergaan ons lot en blijven nederig in onze rol... Vooral de Italianen hebben het moeilijk met deze enige vorm van respectloosheid... Het is net zoals in de tijd van Christus, toen de Farizeeërs ook op de eerste rijen plaatsnamen in vol ornaat. Ook de kerk is bombastisch overladen en een groot aantal spelers "dansen" mee in dit "toneel". Geld voor dit en geld voor dat, geen kaarsjes maar lampjes.... Ik walg van zo'n zaken... en eigenlijk moet je het zelf je eigen invulling geven..
De omhelzing met St.-Jacob is innig en doet me wat, maar ik stort helemaal in als de mis van start gaat. Ze roepen de aangekomen nationaliteiten af... Belgica uno, en dat ben ik!!!! Er wordt gezongen en gebeden en ik vecht tegen een inwendige huilbuien. Met de communie kan ik me niet meer bedwingen en een waterval van emoties overvallen me.
Klein en voorovergebogen sta ik daar te schokken van het wenen en naast zovele anderen met dezelfde expressie. Waarom ? Ik weet het niet.... Het is een onbeschrijflijk gevoel. Enerzijds ben ik blij en opgelucht dat ik het einde haalde in nog goede omstandigheden en anderszijds ben ik zo kapot op emotioneel gebied... Het komt een tijdje niet meer goed.
Zelfs het -erg tof-ritueel met de zwierende wierookbol, die tot hoog in het plafond wordt gezwierd door een man of tien kan me niet bekoren. Ik blijf maar wenen en weet niet waarom... de emotie is nog groter dan aan het Cruz da Fierro en ik denk opnieuw veel aan mijn vader. God, wat wil ik dit moment toch delen met hem....!!!!
Ik heb hier een serieuze klop gehad en moet eventjes bekomen. Buiten de kerk bespreek ik met Xabi onze verdere plannen.... Ook hij zit in zak en as en we besluiten om naar de albergue te gaan. Daar beslissen we om morgen slechts de laatste 30 KM tot Cabo Finisterre te doen. Ik ben totaal psychisch opgebrand na die mis. Ik heb geen zin om als afsluiter van deze fantastische reis en avontuur naar huis te moeten komen met een wrang en eenzaam gevoel zoals ik de eerste dagen ghad te Lourdes..., vechtend tegen de weg van de eenzaamheid. Ik heb genoeg gedacht tijdens deze weg... Ik hoef me voor niets of niemand te bewijzen en ikzelf heb het gevoel dat het tot hiertoe voldoende is geweest. Ik heb hier ook geleerd van te luisteren naar mezelf blijkbaar, want morgen nemen we met een heleboel de bus tot op 30KM van Cabo Finisterra, het einde van de wereld.
Ik zal daar na het lopen van de laatste 30 Km mijn "eigen steen" trachten weg te gooien en hoop dus daar de zielerust te vinden waarnaar ik soms zelf zo naar op zoek ben in mijn "onrustige" geest. Hopelijk kom ik "herboren" terug en is deze weg inderdaad niet voor niets geweest. Maar ik neem me voor daaraan verder te werken aan die uitgestippelde en ingeslagen weg. Met vallen en opstaan, zoals ik hier geleerd heb.... Zo nu en dan eens stilstaan bij de gewone zaken van het leven, durven achterom kijken en zeggen dat het goed geweest is. Blij zijn met de kleine dingen in het leven en vooral een emotie te durven uiten want dat heb ik hier echt weer geleerd, terug mens-worden en terug te leren huilen. het is nog niet gedaan maar het is toch al mooi en verrijkend geweest
Zo dus morgen de laatste 30 Km vanuit Oliveiroa, als ik het goed voor heb... naar "het eidne van de wereld". daar verbranden we een deel van onze kledij als afsluit van deze pelgrimmage... Indien het weer het toelaat, gaan we slapen op het strand. De dag erop komen op het gemak terug naar santiago om alles eens op het gemak te bekijken en te bezoeken. De 4e september in de vooravond komt er nog een telefoon van Manu en gaat het enkele dagen alicante of valencia worden, in overleg met het thuisfront natuurlijk. Ik schrijf morgen verder als dat kan of de dag erop... want de kledijverbranding, de echte laatse 30 Km, Q-muziek en de zonsondergang aan de Oceaan moet ik zeker kunnen vertellen. Ik heb dan ook nog een dankwoordje in petto maar ik moet daar eerst nog wat over nadenken... Op het "feestje" vanavond hou ik het kalm, want morgen heb ik een intervieuw... Grapje
Gregory
Reacties op bericht (3)
02-09-2009
You did it !
Beste Gregory,
Ondanks het bijna dagelijks lezen van je hele wedervaren, ervaren, voelen, beleven, vloeken, wenen, diepgeluk is dit de eerste keer dat ik de pen ter hand (!!!) neem om je te schrijven: YOU DID IT, YOU DID IT !!! Fantastisch Magnifiek!!! Geniet van deze overwinning op jezelf en op sommige natuur elementen ( bergen, vlooien, dorst, woestijn, zon en warmte...) Geniet van al die gevoelens die op je afkwamen en nog komen. Geniet van de nieuwe vriendschappen. Ik ben er zeker van dat je herinneringen en souvenirs opgedaan hebt , die je levenslang zullen bij blijven.. Van harte wens ik je nog enkele heel goede gezellige dagen vakantie, rust en plezier toe, een behouden terugreis, een heel tedere thuiskomst in jouw gezinnetje en ook nog een beetje koerage om je terug aan te passen aan het gewone dagdagelijkse leven in de Vlaanders!!! Saluuutjes en een dikke franse zoen ( ik weet dat je daar erg van houdt, - grapje- ) van je aangetrouwde tante vanuit Lyon. Ingrid.
02-09-2009 om 22:38
geschreven door Ingrid
steuntje
Gre,
Compostella is inderdaad enorm toeristisch en tis inderdaad niet juist dat de "echte" pelgrims tijdens de mis geen betere plaats krijgen, maar ik zou zeggen, probeer je er niet aan de storen!! Tzou spijtig zijn dat deze gevoelens en beelden de camino zouden overheersen!! We hadden het al van enkele mensen gehoord hé dat Compo wat teleurstellend is, van Nele, Corry,...
Neem niet te vlug een beslissing ivm Manu, hé! Je krijgt er misschien nog spijt van achteraf!!! Maar anders, meer dan welkom hé.
Slaap maar eens goed en morgen een nieuwe dag! Ik bel nog eens deze avond.
Ste Kus
02-09-2009 om 18:49
geschreven door Stefanie
Q-Music
Hey Gregory,
we goan ier allichte nen BV in de familie hebben. Wij hebben een digirecorder en gaan het ganse ochtendprogramma van Ornelis en Rogiers opnemen. Dus normaal gezien kan je het dan achteraf beluisteren. Ik ga in ieder geval proberen te luisteren tot ik op mijn werk ben. Hopelijk ben je dan al aan het woord gekomen. Het is blijkbaar al een emotionele roetsjbaan geweest. Hopelijk komen je emoties een beetje tot rust en kan je nu gewoon nog enkele dagen genieten van de omgeving en het gezelschap. De terugkeer naar België zal zeker de eerste dagen en weken een schok zijn. Maar ook dat zal je vlug terug gewend zijn.
Geniet nog van je laatste dagen en je "camino" vrienden.
Groetjes,
Je nichte Steef
02-09-2009 om 18:11
geschreven door Stephanie
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
