|
Hallo België,
Ik had een redelijk onrustige nacht en kwam vaak wakker... Daar Manu me normaal wekte 's morgens ben ik op mezelf aangewezen nu. Met tappen in de oren is het geen sinecure om de wekker te horen en ik wil ook niet de ganse kamer wakker maken... Ik vraag aan Spanjaarden die ik van gezicht ken of ze me willen wakker maken omstreeks 5U als ze vertrekken.
Ik eet twee browny's en ik kan op weg. Het wordt de laatste dag doorheen de meseta..., het niemndsland. Ik ben blij omdat ik een grootstad tegemoet ga, maar anderszijds ook spijtig dat ik dat stuk al afgelopen heb. Het was ondanks het afzien bij temperaturen tot 40 graden Celsius een pschologisch gevecht met jezelf, maar ook wel genieten van de mooie vergezichten en het prachtige landschap... . Ik loop de eerste 10 KM heel alleen en ik bel eens naar Ste, die de vroegen werkt om te zeggen dat ik ze graag zie... Ik ben waarschijnlijk eventjes verkeerd geweest daardoor en kom terecht in een dorpje die nergens op het roadboekje van het Genootschap staat. Een man met een grote Mercedes ziet me staan twijfelen en vraagt me wat er scheelt. Ik ben blijkbaar verkeerd gelopen. Het is niet de eerste zegt hij, want er zijn wegenwerken aan de gang en het is verdomd moeilijk om je weg te vinden in het donker. Hij brengt me een drietal KM terug en zet me op de goede weg. Ik zie op zijn temperatuur in d eauto dat het hier slechts 10 graden is. Ik heb het koud buiten en besluit voor de eerste keer mijn fleece aan te doen....
Omstreeks 10u30 zie ik een bekend gezicht tussen de pelgrims die ik onderweg opraap. Het is Melda, ze komt van een dorpje voor mij en we praten wat bij. Ze stinkt uren in de wind naar alcohol... en biecht op dat ze een zware dag heeft gehad en die samen met een gast van Washington heeft "verdronken". Ik heb een binnenpretje en ken het gevoel van een kater te hebben en inspanningen te doen... Op zo'n keren denk je dat een mens een sterk beest is....
Ik hou mijn tempo aan een uurtje later zie ik in de diepte van het dal Leon liggen, een enorme grote stad met op d eachtergrond wat groen hier en daar. Eerst wandelen we doorheen de industrie en de "suburbs", en wat later moet ik mijn weg zoeken doorheen de jungle van de stad. Ik heb algauw ergens een stadsplanneke gevonden en ga op zoek naar de albergue "Garbaljanes". Tweemaal moet ik d eweg vragen en maar de gele pijlen(het teken van "De Weg") doen ook hun werk.
Er is ook een moderne albergue met alle comfort, maar in de Garbaljanes, kom je terceht in een oud klooster. Het doet me denken aan Roncevalles, een slaapzaal met wit-ijzeren stapelbedden waar zo'n een 100 man samen ligt te "gisten". Ik ben de 12e in de Colla en we mogen voor donativo binnen. Er heerst een serene sfeer met een vleugje levendigheid door de erg behulpzame Braziliaanse hospitalieros. Er is een Japanees, geen fake maar een echte die noedels met allerlei slijmerige dingen eet...
Terwijl ik me installeer, spreekt me een reus van een vent aan. Het is een "aentwerpenair", een leraar. Als ik het mag zeggen, hij weet toch niets af van dit blog, enorm stinkend van uren in de wind. Hij is wat zwaarlijvig en heeft overal uitslag en tekenen van het "afzien." Ik ken het gevoel van "kloek zijn" want ooit was ik ook "den baas van de drie eentjes",111 kg!!! We praten wat en de man stapt zijn Camino elk jaar in stukjes en dit al drie jaar lang. Volgend jaar hoopt hij er aan te komen.
Ik maak ook opnieuw en hartelijk kennis met Allan en Fabio, twee Romeinen uit de buurt van Valentina, het Italiaanse meisje die enkele dagen geleden achterliet. Hun handdruk en kennismaking is hartelijk. Ze stappen tot in Pontferrada. Misschien als het kan sluit ik bij hen aan morgenochtend... we zien wel.
Ik ben deze morgen geen enkele keer gestopt en het idee van aan te komen in Leon was zo motiverend. Er is vanalles en nog wat te doen en te bezoeken. Ik denk dat het geen siesta zal worden deze middag. Er is ook fastfood, MC Donalds+Burgerking en met mijn 85 kg, reeds 4kg vermagerd ben ik van plan me eens goed te laten gaan....
Ik douch me vliegensvlug, spuit de slaapzak in met product die ik kreeg van een hospitaliros en hang hem in een plastieken zak in de zon. Daarna ga ik twee paar kousen kopen in een speciaalzaak, 30,- en ga ik naar de apotheek voor omeprazole(hier zonder voorschrift) en spray voor mijn kledij en rugzak tegen de "tchinges", vlooien. Ik ben daar verschrikkelijk bang van geworden. Nu blog ik wat en daarna ga ik "burgers" eten, een stadsrondritje en ergens een bezoekje doen op mijn crocs en kijken wat en waar ik deze avond kan eten... Misschien ook eens wat extra deo kopen om deze avond de rugzak eens in te spuiten. Ik deed dat op aanraden van medepelgrim Bart en het is een goed idee. Ondertussen maak ik kennis met enkele Spanjaarden die ik nog ken van SJPDP. De taal blijft soms wel een barriere voor hen om te spreken. Ook Jen, een meisje uit Las Vegas is wat beginnen praten en het komt allemaal wel goed. Ze kiezen ervoor om eens in een hotel te slapen om eens in een proper en zacht bed te kunnen slapen. Ik zie hun badkamer en ben jaloers(grapje). voorlopig blijf ik kiezen voor het pelgrimeren en de albergues. Het is part of the job, vind ik, maar ieders eigen keuze hoor...
Morgen is er een etappe voorzien van 38 KM naar Hopital de Orban of zoiets. Het is te zeggen, ik probeer of dat gaat.... en indien niet mogelijk stop ik vroeger. Want het echte werk, de bergen, zijn niet echt mijn ding maar ze liggen pal voor mij loerend. Ik denk dat ik er vanaf zondag en of begin volgende week enkele zware kleppers op het menu staan heb. Er moet geklommen worden tot op 1500 meter en na een 24 tal dagen stappen weet ik begod niet hoe mijn benen daarop zullen reageren.... Op fysisch vlak blijft de zwakke linkerschouder, met uistraling naar het borstbeen enorme pijn veroorzaken. Meer dan wat fastumgel aanbregen en af en toe een soort spalk met de wandelstok te maken, kan ik voorlopig niet doen. Al 730 gedaan, nog 300 te gaan tot Santiago...
Tot morgen,
Gregory.
|
