Voorbereiding , vertrek en dagboek naar Santiago de Compostela 2OO9
17-08-2009
Maandag 17/08/09, blijdschap en pech...
Hallo,
(eerst aan Gerdy een goe verlof en bedankt voor je mailtje)
Een aantal onder mijn trouwe lezers van de blog moeten vandaag terug aan de slag. Ik hoop ook dat het examen van Matthias goed passerde en hij kan overgaan naar het volgende jaar... Ik heb er eens aan gedacht deze morgen... We zijn gisterenavond direct na de maaltijd gaan slapen. Als tieners zaten we in bed tegen 21u00. Ik ben als een blok in slaap gevallen en werd vanmorgen door Valentina gewekt om 5u. Een kwartiertje later stonden we vertrekkensklaar om de verzengende hitte voor te zijn... De eerste 7 KM zijn gevaarlijk stappen in de Meseta en in het donker. Zonder zaklamp lopen is enorm mooi omwille van de sterrenhemel maar gevaarlijk want af en toe bots je tegen een kei op de weg en geeft dat een enorme pijn aan je tenen. Ik loop voorop met het Pinguinzaklampje die ik kreeg van vrienden. Waarvoor dank, het is mijn mascotte geworden een echt en leuk ding. Ik ga ermee slapen om in de nacht te kunnen zien hoe laat het is en het is ook mijn vriend de eesrte uren na het ontwaken.
We stappen na een 7 tal KM doorheen de Monastirra, de abdij of toch de restanten ervan van San Anton binnen. Het is een machtig hoge poort waardoor we heen lopen en heel aanschouwelijk in het vroege ochtendgloren. Dat mensen zo'n gebouwen konden bouwen honderden jaren terug doet me inzien dat er al veel "getjoold" is destijds... We halen in het donker een enorm goed tempo van 7 KM per uur. De vrouwen haken af maar dat hadden we gisteren al zien aankomen als ze hoorden van de te overbruggen afstand...
Wat later passeren we Catsrojeritz, een leuk stadje tegen een heuvelflank aangebouwd. We houden er geen halt en het is prachtig goed weer om te stappen. Net na Castrojeritz klimmen we vanuit het dal opnieuw naar 1000meter op de Alto de Mostelares. Voor mij is het pijnlijk zwaar. Manu en Gaby, een spaanse jongegast van rond de dertig jaar, gaan me voor. Net zoals in de klim van de Col de Bentarte in SJPDP is daar opnieuw de Litouwse Melda die alles en iedereen "opeet" in het passeren. Ik verkies mijn eigen ritme... Eenmaal boven is het zicht ongelooflijk mooi als je achteromkijkt. Manu is al doorgaan in de afdaling en zodus kan ik geen foto nemen omdat hij de camera heeft. Spijtig!!! Een opkomende zon, de roodbruine hemel overgaand in geel blauw licht en de weg die zich kilometerslang van Castrojeritz naar het dal en naar boven slingert tot op de Alto de.... Ik geniet er 10 minuten van het mooie uitzicht, sluit mijn ogen en even voel ik me de koning te rijk. Daarna begint de realiteit opnieuw en stort ik me als een prooizoekende valk naar beneden. Het dalen is immers mijn specialiteit. Halflopend en goeduitkijkend haal ik na een drietal kilometer Manu en Gaby terug bij. We blijven nu samen en houden eenmaal halt halfweg. gaby kent goed engels en zo gaat de communicatie goed. Hij is getekend door het leven en vertelt me wat persoonlijke zaken. Ook hij heeft hier zijn steen mee in de schoenen als zovelen.
Enkelen ondernemen dit avontuur uit sportieve motivatie, een goedkope vakantie. Maar de meeste doen het na belofte, na genezing, bij grote en of mindere grote problemen hopend afscheid te kunnen nemen van een vroegere gebeurtenis of die gebeurtenis een plaats te kunnen geven. Vaak zijn er serieuze problemen op lichamelijk, psychisch of vooral relationeel vlak. Die gesprekken die je met elkaar deelt onderweg zijn vaak van onschatbare waarde in het verwerken van iets. Ze bezorgen je vaak kippenvel en meer dan eens wordt er een traantje weggepinkt. Maar je ziet steeds ook weer die opluchting van het eens te kunnen vertellen. Dat geeft aan elkaar zo'n energie dat je werkelijk tot veel in staat bent.
Ik betaal het "ontbijt" want het is mijn beurt. Het bestaat uit elk 2 bananen en 2 kinderbuenos en 1 cola. Meer is er echt niet te vinden in deze kleine dorpjes... Plots krijgen we een minder leuke telefoon van Anna(ita). Ze is gevallen en heeft een gezwollen pols.
Ze heeft pijn bij het ademen en is bang omdat er slechts boerendorpjes liggen tussen Hontana en Fromista. Ze keert terug naar Caotrojeritz. Valentina gaat verder alleen. Wat later vernemen we dat Anna uit de Camino is gestapt. Ze is op weg met taxi naar Burgos en gaat dan naar Barcelona, haar ouderlijke thuis. Ze vreest voor een polsbreuk. Zo zie je maar dat vanalles kan gebeuren... Het is spijtig en ik betreur het. Het was een geweldige gesprekspartner en we hadden samen veel lol met haar soms ironisch, sarcastische humor. We beloven aan de telefoon verder per email contact te houden... Ondertussen gaan we veder en is de zon broeierig heet geworden. Onze kuiten hangen vol wit stof van de wegen en hier en daar spingen van die akelige kleine woestijnmuizen uit de berm. Wie me goed kent, weet dat ik daar geen favoriet van ben.De laatste 7 KM naar Fromista gaan langsheen een aangelegd kanaal en lijken zeer irreeël temidden dit dor landschapsplatteau. We komen aan omstreeks 11u45 te Fromista en zijn kapot maar rigoreus blij dat we het gehaald hebben.
De etappe was 37 KM lang en met de hitte erbij is dit geen lachertje na bijna drie weken wandelen. de teller staat om en bij de 640 KM, het is nog een 420 KM naar Santiago en 93 naar Cabo finisterra, "het einde van de wereld"...
Het eerste wat we doen bij aankomst is een halve liter bier drinken om onze dorst te laven... Het smaakt maar het zit onmiddellijk in mijn hoofd. Ik wil het een en ander afschrijven en ik verkies eerst te bloggen en daarna te douchen, de was te doen enz.. Ik hoorde nog niet over de KVK, en ga dus een loeren op hun website straks. Daarna is het eten, rust, eten, slapen want morgen staan er 38 KM op het menu en gaan we de derde dag door de meseta naar Ledigos. Een uur later , terwijl ik zit te bloggen, zie ik net Valentina goedlachs aankomen. Ze vervult een managersfunctie in de EU en voor haar 26 jaren oud is ze een echt Romeins doorbijterje. Weinig zag ik zo'n grinta op iemands gezicht om het doel te halen. het typeert haar en ze is als jongste van de nog resterende groep een harde. We schieten nog over met Gaby, Manu, Valentina en mezelf. Uiteraard komen er nog steeds mensen aan die we kennen van ziens en onderweg maar met wie we eerder een oppervlakkig contact hebben. Doordat we de laatste twee dagen langere etappes liepen komen we ook terecht tussen nieuwe mensen die vermoedlijk een dagje vroeger vanuit SJPDP vertrokken zijn. Dit is de Camino, ontmoeten en afschied nemen. Spannend, avontuurlijk maar ook emotioneel, verbondenheid en lastig.... Tot morgen, hopelijk na een goed etappe naar Ledigos.
Nog eens hallo, Er is in dat boeregatje hier niets te doen... We rusten zoveel als mogelijk uit want we zijn allen stikkapot en het is hier 38 graden. Om 19u00 gaan we eten en we gaan slapen om 21u want moregen willen we starten om 5u om d ehitte een beetje voor te zijn.... dDarstraks zaten we wat in de keuken en vroegen ons af wat we normaal op een zondag tijdens ons verlof zouden doen. Ik droomde even weg dat ik nu met mijn gezinnetje aan De Panne zou zitten, ons klaarmakend om eens naar "de Merlot" te gaan eten op zondag. Maar driewerf helaas zit ik op een 1600 KM van mijn huis met een hoop Spanjaarden, enkele Italianen en nog wat Europeanen. Je ziet hier niet echt vrolijke koppen want iedereen is zijn wonden aan het likken na de zware etappe van vandaag. Morgen gaan we naar Fromista, terug goed op de kaart te volgen en goed voor zo'n 35 KM. De meisjes morren een beetje maar er is geen andere keus en mogelijkheid dan de"weg" te nemen, ook in functie van slaping. Er rijden hier zelfs geen autobussen. Als je dat hier moest zien en hoe de mensen er leven in anno 2010.... en op slechts een 40 tal KM van een grootstad als Burgos met 200000 inwoners.... Je houdt het werkelijk niet voor mogelijk. ijn De internet gaat nog via de telefoon en dus tergend traag.... Gisteren ben ik de Belg die tegenkwam in Oloron tegengekomen. Hij heeft enorme zware etappes gedaan om via de Somport hier al te zijn. De camino eindigde voor hem hier vorig jaar en zo kan hij dus vanaf vandaag d edraad terug opnemen...Wat doorzakken betreft...., een antwoord op de vraag in een reactie... Als we het eindpunt bereiken drink altijd een cola voor de dorst en een stevige pint die direct in mijn hoofd zit... We zouden niets liever doen dan eens goed door willen zakken maar dat bekoop je de dag erna... Er zijn net nog twee belgische vrouwen toegekomen. Ik houd me wijselijk wat op de achtergrond. misschien vinden jullie het vreemd maar momenteel ben ik het liefst onder ander lotgenoten dan Belgen. Deze taal moet ik nog gans mijn verder leven spreken. Ik hou meer van de spontane ontmoetingen onderweg en in de albergues. Gisteren liep het even fout... Omstreeks 22u gingen we slapen en een dronken wat oudere Engelsman was heel luidruchtig aan het praten. Hij had in zijn eentje een ganse fles Johnny Walker binnen, een puike prestatie maar "totally fucked up" om het met Chris zijn woorden te zeggen. Toen ik hem vroeg om wat stiller te zijn, kon hij het niet apprecieren... We lieten hem wat uitrazen en toen hij de poppypin op mijn hoed zag, die ik steeds aanheb, was de toon al wat vriendelijker. Ik denk dat hij het ganse incident al vergeten is vandaag. Ik denk ook niet dat hij door deze zware etappe zal gesukkeld zmet een vermoedelijk zware kop... Ziezo, tot morgen dan en waarschijnlijk komt opnieuw een gebroken man aan het woord maar dat zijn zorgen voor later....
Hallo, Samengevat vandaag was het Me, Myself and I... . Gisterenavond een kleine opstoot bij Valentina, de italiaanse, die terugkwam om met ons mee te stappen. Ze heeft last van een beginnende tendinitis en was mentaal gebroken. De traantjes en wat spaans gepalaver maakten de boel kompleet. Als een zorgzame vader probeerde ik de rust te beware en ging het richting dokter. Ze mag verdergaan maar moet ibuprofen en een fastum gel als behandeling volgen.Ik sta ook mijn trouwe wandelstok aan haar af... Het wordt lastig voor haar vandaag maar we zien wel. We starten om 6u en pikken Manuel op, die bij Arancha de nacht doorbracht. Chris verwent ons al van in de vroege morgen met een verhaal over zijn laatste reis naar Mexico, een schorpioenbeet en de daarmee gepaardgaande allergische reactie op de medicatie, terwijl de politie hun busje doorzoeken... Te lang om te vertelen maar enorm grappig en weer-zoals altijd-vol tegenslagen... .
We duiken dus de Meseta binnen en dat was een ongelooflijk en nooit eerder vertoond schouwspel. Je stijgt tot op een platteau en dan is het alsof je je bevindt in een grote zeepbel, biotoop bestaande uit de lucht met een verschroeiende zon, daarnaast links en rechts onherbergzaam gebied met afgebrand gras, witte krijtrotsen, geen metertje schaduw en eindeloos witte kalken weggetjes en dit eindeloos ver. Vandaag ben ik werkelijk door een "muur" gegaan.... Het wordt een gevecht met mezelf en dat tot einde van deze week, vermoedelijk zaterdag. velen slaan dit stuk over omdat het te zwaar is, ik haal er mijn kracht uit en denk vaak aan het zinnetje dat ik vroeger zoveel hoorde..." ik zou nog liever gerokken zijn dan... .De enige schaduw die je ziet, is die van jezelf die je hopeloos achterna holt. Hier is het elk voor zich en een bijna psychologisch gebeuren. De zorgen die ik meedraag, spreek ik vandaag opnieuw aan en ik krijg een soort van gevoel die mezelf overstijgt en doet me geloven dat ik opnieuw niet alleen stap. Je hoopt telkens na ieder klein heuveltje dat er een einde aankomt maar telkens slingert de weg zich opnieuw kilometers ver voor zich uit. De kraaien komen soms aan de zijkant van de witgekalkte rotsblokken sjirpen en kijken ons aan alsof ze ons moegetergde lichaam ieder moment zullen aanvallen en opeten. Het dot je alleen maar sneller stappen, bij die huiverende gedachte.... Chris haakt af in San Bol, een albergue die eigenlijk ook een gargage is en waar je vooral veel moet meehelpen. Er zijn geen regels en hij houdt daar wel van. Met spijt in het hart nemen we afscheid en misschien haalt hij ons morgen opnieuw in.... Stipt op klokslag 12u, komen we aan in de volgorde, Manu, mezelf, Anna en Valentina(hinkend). Het is een doorbijter want ze heeft er vandaag een lelijke blaar bovenop gekregen. Anna heeft al een beetje spijt dat ze verder gegaan is en ik denk dat het er deze week vooral zal op aankomen om psychologisch het hoofd boven water te houden... Het wordt een korter verhaal dan anders want ik ben zowel fysisch als pscychisch op...! Ik neem straks een lekkere maaltijd en rust wat uit. Er is een zwembad in de albergue die we betrekken voor 5,- maar ik heb er geen zin in. De teller staat bijna op 600KM en morgen is het weer zo'n lastige etappe. Maar ik weet vooral dat ik niet alleen stap en dat velen met me meestappen in gedachten. Dat blijft me sterk houden in dit woestijndorpje... met een enorm trage PC....
Eerst nog een antwoordje op een vraag vanuit de reactie. Het is mogelijk om in de betere albergues een internetpunt te vinden. Het kost me 1,- per 20 minuten en ik spendeer er gemiddeld anderhalf uur per dag op, uds 5,-. Het is voor mij het enige contact met d ebuitenwereld en best wel een leuk moment in mijn dagbesteding. Terwijl zij siesta houden na de maaltijd blog ik, schrijf ik mijn verhaal, lees ik het laatste nieuws online en bekijk mailing via webmail telenet. Daarnaast surf ik vaak naar sporza, KVK en andere....
Vandaag zijn we binnen getreden in de grote stad Burgos met een enorme mooie kathedraal die we na 17u00 gaan bezoeken. We wandeleden 20 km, een recuperatiedag heet dat dan. Vertrokken om 6u en kwamen om 10u na een stopje genomen te hebben onderweg voor het ontbijt. De albergue is een nieuwe voor slechts 3,- en het is er echt een hotel met 7 verdiepingen, proper en net ingericht en met alle nodige faciliteiten, genoeg douches en WC's, keuken enz... gelegen in het oude stadsgedeelte net naast de kathedraal. Eigenlijk wat te net voor een pelgrim. Maar we maken onszelf wijs dat we ook eens verwnd mogen worden. het wordt net als in pamplona een dure dag wat het leven is er peperduur. Eigenlijk moeten we als pelgrim daar weg blijven, maar anderszijds kom je ook niet elke dag te voet aan in Burgos. De vonk tussen Manu en Arancha lijkt goed op weg te zijn om een vuurtje te worden. Zij is van Burgos, woont hier dus en natuurlijk verkiest hij de nacht samen met haar alleen door te brengen. Voor mij geen probleem en we zijn grote mensen onder elkaar.... Beiden hebben geen geluk gehad in de liefde destijds, misschien hebben zij door de camino wat meer geluk. We maakten kennis met de ouders van Anna en het zijn brave en goedhartige mensen, dat voel je zo aan. Haar vader gelijkt wat op een nonkel van mij, leergierig en graag aan het woord als hij iets te vertellen heeft. Het is OK voor mij want ik leer nog wat bij en daarvoor ben je nooit te oud. Hij stimuleert ook het idee van mijn blog samen met mijn eigen dagboek, die ik dagelijks nog eens zelf bijhoud uit te brengen in een boekjesvorm. misschien doe ik dat wel... . Met ogen vol adoratie aanhoort hij onze spannende verhalen. En dan zie je maar... Anna voelt zich gesteund door haar ouders die haar aanraden om nog wat verder mee door te stapppen. We zien in haar ogen de goesting en ik denk dat we niet veel overredingskracht zullen nodig hebben om haar te overhalen. Dan nog een leuke anecdote. Valentina, een italiaanse, die ik vorige week op dezelfde blog nog wat arrogant vond omwille van haar luidruchtige lawaai in de vroege morgen en ondertussen een vriend is geworden, zou met de bus naar Astorga reizen en daar dan terug de draad opnemen. Het afscheid nemen was emotioneel zwaar als je een week met elkaar stapt en woont. De vele ontberingen, het afzien, de ontmoetingen, de verwondering, de blijdschap en het verdriet heb je samen gedeeld. Er worden snel nog enkele fotos gemaakt en met de tranen in de ogen en kippenvel op de armen nemen we afscheid. Dat is eigenlijk een heel vreemd gevoel. Ze is erg gelovig en vindt de familie en bestaan ervan erg belangrijk. We hadden daarover vaak goede gesprekken onderweg. Liefde is voolgens haar een werkwoord, verwijzend naar het nederlandstalige boek. Ze komt vaak in Brussel omdat ze voor de EU Comissie werkt. Zo vertelde ze op een dag dat een collega van haar, hou je vast aan d etakken van de bomen, 18 inkomems via de EU Commissie ontvangt. oneerlijk en wraakroepend als je weet dat we allemaal ons best doen en met veel inzet een goed en comfortabel leven trachten te leiden in deze tijd. Dan is er nog.... Maximilliano. Hij wast zich hier, eet nog een mondje mee straks en dan neemt hij de bus naar de luchthaven want hij wordt in Padova in Iatlië verwacht. Ook voor hem was het zwaar. Hij staat voor een moeilijke keuze in zijn leven en hoopte de oplossing hier in het mysterie van de Camino te vinden. Hij gaf me in vertrouwen mee dat hij eruit is en dat hij hier "een nieuwe weg" heeft gekozen. Ik hoop het voor hem. Terwijl we aan het wachten zijn tot de albergue opengaat om 12u00, komt er plots roepend vanuit de verte een gekende figuur op ons af. Het is Valentina die daarpas afscheid van ons nam. Ze heeft het te moeilijk en veranderde haar optie. Ze blijft en stapt nog een tijdje mee. Vermoedelijk zal ze enkele dagen later de bus nemen naar Santiago omdat ze op 01/09/09 terug moet werken. We zijn allen blij en opgelucht en sluiten haar opnieuw in de armen. Ik heb het gevoel dat het nog allemaal goed komt vandaag.... We maakten ook kennis met Iatlianen vandaag die ik al zag sinds SJPDP. Ze zijn van plan de Camino te stappen en het is voorzien te trouwen bij hun aankomst te Santiago. Dat is toch ook iets speciaal...
Gisteren zijn we nog die archeologische site gaan bezoeken van Atapuerca, waarbij het aanleggen van een treinroute doorheen de bergen een belangrijke vondst werd gedaan destijds van de Homo Antereces(als ik goe dschrijf is iets anders). Die zou ouder dan d e Homo Sapiens zijn... Ik leg ons groepke uit wat homo bij ons betekent en er worden meteen mopjes getapt door Chris. Die is ons sinds deze morgen opnieuw komen vervoegen. We hebben wel het een en ander gemeen, zijn moeder heeft een antiekzaak in de States en zij "chineert" net zoals wij vroeger deden veel in Frankrijk. Hij kent ook de Clignancourt en Marche au Biron te Parijs en zelfs op de grote Sablon komt hij vantijds eens langs. We maken een afspraak om als hij er is, elkaar terug te zien en eens naar de Last Post in Ieper te gaan en aldaar samen mosselen met frieten te eten.Die amerikanen spreken heel graag over eten en wat zij daar alleemaal naar binnen spelen, ligt perfect in hetgeen ik allemaal lust. Het is allemaal nogal calorierijk. Voeding waar ik nu naar uitkijk, want het spaanse eten word je snel beu, de bocadillos en de menu's... Geloof het of niet maar terwijl we aan de albergue zaten te wachten, heeft er opnieuw een vogel gepoept op zijn hoofd en benen. Ik kwam niet meer bij....!!!! Zo, dat was het voor vandaag... Straks gaan we eten en wat rusten en dan de stad eens bezoeken. Er is hier vanavond een groot volksfeest gepland en Chris ziet een feetsje wel zitten. Het is immers sinds zijn vertrek op 01/08/09 dat hij nog eens dronken was. Als dat geen motivatie is.... Ik ben eerder bang voor wat morgen komen gaat, we proberen door de eerste dag Meseta te geraken tot aan Castrojeritz en dit is 40 KM verder. Hierbij moet ik eerlijk toegeven dat ik morgen met een klein hartje zal opstaan. bovendien volgens de regels van de albergue hier, mogen we pas buiten vanaf 7u, normaal zijn we dan al een uur aan het stappen... Ik voelde ook voor de eerste keer vanmorgen dat ik echt wel vermoeid aan het worden ben. Er staan inmiddels ongeveer 550 KM op mijn teller en dat sinds de 29e juli, op 18 dagen tijd. Ook het zoeken van de slaapplaats, de rugzak, de douche nemen, de waste doen, de spanning van het halen of niet vergt ook energie van een mens en dat is voelbaar. 1 ding is zeker, het zal me een enorme aanpassing zijn om terug in België aan te komen en terug het alledaagse leven op te nemen. Er zijn nog tal van leuke vertellingskes van Chris maar die hou ik maar als we terug in België zijn. Het is een kerel naar mijn hart en ik denk als hij bij ons kan blijven dat we nog veel lol zullen hebben...
Nog een paar antwoordjes. De tocht is pas afgewerkt als je naar het einde van de wereld, Cabo Finisterra gaat. Daar worden enkele kledijstukken of je schoenen verbrand bij zonsondergang op de rots aan het strand. Daar zou je in feite afscheid moeten kunnen nemen van al de zorgen(lees steen in je schoenen) en bekommernissen die je al die tijd meedroeg... . De meesten halen niet altijd het einde door opgave of door tijdsgebrek...
Over de tocht van vandaag kan ik kort zijn. Het was onaagenaam warm vanaf 8u30-9u00, we stapten 27 Km door naalboombossenen en oude eiken bossen. We verbrokkelden weer wat en het was voor mij goed stappen, ik kwam als tweede van onze groep aan na Manu. Niettegenstaande het afzien is elke dag opnieuw, ben je ergens vrij vermoeid maar voel je ook dat je conditie beter wordt, zoals in een Tour de France. Ik ben al flink wat afgevalllen, denk ik... Bergop moet ik telkens diep gaan maar ik maak dat snel weer goed in het vlakke. We zijn vertrokken omstreeks 6u30 en zijn aangekomen om 12u00 stipt met 1 stop en talloze korte-minuutjes-stopkes om water te drinken. Mijn lichaam is laveloos aan het worden en ik drink me te pletter....maar toch voel ik de energie soms zo uit me wegstromen en dan spreek je jezelf op mentaal vlak aan. verstand op nul en je vergeet op den duur die pijn door te bidden of door gewoon aan je zorgen en doelen te denken. Je kan als het ware beginnen lopen dan. het is soms met alsof je in een soort trance zit...
Nog kort wat van gisterenavond, want het was de max. Ik probeer zoveel als mogelijk mee te geven omdat ik slechts een haluurtje kreeg van de bediende in het stadhuis. Misschien kan ik nog ergens na 16u00 bloggen, maar dit is te betwijfelen. Het stadhuis gaat dan dicht en in het kleine Atapuerca waar we logeren, zijn er niet veel mogelijkheden. Ik heb zopas nog een rug uit een paard gegeten want ik was totaal op. De ster, die verwijst naar Cabo Finisterra was deze morgen heel goed zichtbaar daar het zo'n mooi weer was. We zagen de maan onder gaan en de roodgloeiende zon opkomen nadat we terug tot 1050 meter gestegen zijn(te voet uiteraard). Het was een heel mooi zicht. Morgen gaan we naar Burgos, een grote stad en goed zichtbaar op de kaart, een korte etappe van 24KM en vlak. Ik ben dan halverwege mijn tocht vanuit Lourdes naar Santiago. Na Cabo Finisterra is het nog een 100 KM en voor ons een drietal dagen stappen. Het wordt een emotioneel momentje morgen bij het binnekomen van Burgos want we moeten afscheid nemen van Massimilianno(naar huis), Anna en Arancha(gaan in Burgos naar huis en Arancha woont daar) en een aantal Italianen, nemen als zovelen hier de bus naar Astorga. Velen weten dat de Mesata aankomt vanaf Burgos en zijn enerzijds bang of willen anderszijds het psychologisch gevecht met jezelf daar niet voeren. Ik ben daar wel wat van geschrokken dat hier zovelen afhaken. Manu en ik gaan ervoor!!! Het worden 5 a 6 lange, zware etappes door woestijnachtig gebied met weinig watervoorzieningen en in een heel dor en onherbergzaam gebied waar geen metertje schaduw is. De wegen zijn oneindig lang en rechtdoor voor je uit, zie je ze kilometerslang liggen. Verstand op nul en stappen maar....
Gisternavond hebben we nog een fantastische avond gehad. We waren in de piepkleine maar gezellige albergue van vrijwillige hospitalieros. We sliepen met 50 man in hun kleine huisje waar er maar plaats was voor 20personen en dan lag je al bijna opeen. Het was als sardienen in een blik, dat we opgestapeld naast elkaar lagen. De eerste afspraak van de albergue was dat er eigenlijk geen afspraken waren... Je mocht wel pas om 6u30 de deur uit. Voor de eesrte keer dat ik kon slapen tot 6u.... Maar niets van dit alles want een snurker hield ons met een aantal wakker. Chris, een New-Yorker bond met zijn sweater zijn kussen rond zijn kop en was net van plan te gaan bellen naar de 112, this man needs help... Het is een machtige kerel die direct kan meedoen in zo'n amerikaans stand-up comedian programma. Hij moest gisteren wat de spreekbuis worden tussen de Spaanse hospitalieros en wij de Engels sprekenden. Hij begreep er geen snars van toen werd voorgesteld om 22u00 de vespers te gaan lezen. Dus vertaalde hij maar...: so , at 22PM you can come here to have some free drinks.... Hilariteit alom. Hij wil zijn franse spraak wat bijschaven maar het is onbegrijpelijk slecht uitgesproken dus vroegen we hem maar om toch liever in het Engels te praten. Hij richtte zich omhoog om Gods hulp te vragen en waarom hij geen Frans meer mag praten als joke.... en een "bird was shitting him in the face". We lagen plat van het lachen en kwamen niet meer bij. De vogelstront in combinatie met zijn te gekke kop... het was fantastisch. Hij kwam ons daarstraks opnieuw vervoegen, dus dat wordt lol. Er was natuurlijk geen plaats in het tuintje van de arme hospitalieros en dus haalden ze de deuren maar uit de living en keuken om tafels te maken. Die gastvrijheid, ge kunt je dat niet voortsellen hoe warm dat allemaal aanvoelt. Er werd pasta gemaakt en wel met een heel vreemde saus, liters melk, met mayonaise, twee potten confituur erin en wat peper en zout. Hij had het recept ooit van een Duitser gekregen. Als er 1 iemand is , die geen gatsronomische keuken heeft dan is het den Duits wel.... Maar o wonder, het smaakte en was lekker met een speciale smaal weliswaar. De pasta met tonijn, tomaat en salade, lag in een grote waskuip en er werd een collecte gedaan van 1 de man om wijn te kopen. Ik maak nog kennis met Beppe en Memo, twee Sicilianen. Ze zijn verbaasd dat ik zoveel weet over de maffia en hun geschiedenis. Ik mag direct erelid worden als ik het perfecte kopie breng vanuit " Il padrino", the Godfather---) I Make him an offer he can't refuse(de scene met de afgesneden paardenkop in bed). De gesprekken over Toto Riina, Bernardo Provenzana, il padrino en lo scannocristianni maken me even een Capo dei capi. Ik vertele hen dat ik ooit in de Vuccuriamarkt was te Palermo waar de capi geronseld worden. Daarvoor moet je lef hebben, zegt Beppe. Ik vertel er wel niet bij dat ik echt niet op mijn gemak was en ik het maar pas later aan ste vertelde als we erdoor waren gepasseerd. Soit, mijn avond was kleurvol en andermaal geslaagd en het kon niet meer op. Ooit ga ik terug naar Sicilië en ik kan er steeds op bezoek bij beiden. Misschien een van de beste avonden tot nu toe.
Straks gaan we de archeologische site bezoeken en nog wat rondhangen bij een pilsje op een terras. Wat een hondenleven... maar dat rusten heb je wel nodig wat de "weg" is nog lang...
Eerst antwoord ik op enkele vraagjes vanuit de reacties die mensen mij sturen.We starten meestal met een groep van 10-15 personen en die verbrokkelt al snel omdat elk zijn eigen tempo wandelt. We nemen allen dezelfde weg die echt wel heel goed uitgeteknd staat en dus komen we elkaar weer tegen als je eens een rustpauze neemt of als je een stadje of waterpunt passeert. De mensen onderweg bieden ons niet echt iets aan, buiten een goeiendag en een buen camino.... het gebied waardoor we trekken is onhergbergzaam en vertoont veel armoede en weinig weelderigheid...
Deze morgen dus als naar gewoonte om 5u30 opgestaan en om 6u vrtrokken. Even was er paniek... Als we met teveel staan te drummen in de vroeg morgen om onze stok en onze wandelschoenen uit het zelfde berghok te halen, dan probeer in de vooravond, de dag ervoor ergens een rustig plekje te vinden voor mijn schoenen en wandelstok. Wie niet snel is moet slim zijn... Maar gistern voelde ik me misschien te slim.... Gisterenavond had ik dit gedaan en alles in een ander berghokje geplaatst... Deze morgen dacht ik dat het hokje op slot was en zo dus niet aan mijn schoenen en co kon. Gelukkig Manu kwam ter hulp en wees me erop dat het een schuifdeur was...Oef!!!
Vandaag was een zware tocht. We stapten 30 KM, maar in de hitte. Je voelt de krachten zo uit je lijf stromen. In de vroege morgen lopen we een ganse tijd langs de drukke N 120. Zo'n wegen ken ik van als via Lourdes stapte, hel saai en eenzaam, daarom verstand op nul en "brommen" maar. Mijn tempo was goed en de benen voelden supergoed aan na 16 dagen stappen. Ik zet de MP3 op en bij de deuntjes van Andre Hazes, zing ik hilariasch en alleenlopend mee. Wat later zorgen de Simple Minds en Ice-t voor wat actie.Omstreeks 10u30 kom ik aan in en albergue met een zwembad te Belerado. We zijn 25 KM ver. Ik wacht de anderen op en wordt bij aankomst van Massimiliano en Valentina(2 italianen) getrakteerd op een tortilla en een cola. We praten wat over Brussel, een stad waarvoor ik een passie heb en alwaar zij werkten voor de EEG.Slik, you never know. We praten wat over de marollen en de groete en kleine zavel die ik als mijn broekzak ken. Soms gaan ze er de zaterdag naar toe... Getrouw geven ze me hun gsm en email om wat fotos waar we samen opstaan door te mailen. het geimproviseerde ontbijtje smaakt, en geen tijd later behoort deze pla tot het verleden... Wanneer we terug compleet zijn, wegen we af wat te doen. Weinigen willen bij het zembad blijven zoals ik. Ik poog nog met Juanito, een Portugese "reus" dat we weinig goed weer hebben in België maar ze hebben geen compassie vandaag. Begrijpelijk als je in spanje woont is het alle dagen zo'n warm weer... en we gaan door!!! We stappen doorheen Bellerado en en gaan een zestal kilometer verder naar Tolosanos. We melden ons aan in de albergue en het beloofd spannend te worden. Het is een klein huisje en boven kunnen we er slapen met een 15tal personen op de houte planhervloer en allen naast elkaar op van die Yogamatjes. Grappend en grollend "schow" ik in " mijn kathedraal" van een lijf(grote grap hoor!!) enkele Yoga standjes. Iedereen gaat plat met el loco en dat komt waarschijnlijk ook deels door de vermoeidheid dat we zo vaak de slappe lach hebben.... We nemen de douche en gaan eten in het kleine dorpje. Er is slechts 1 kleine bar met een totaal onvriendelijke gastheer. Eigenlijk onbegrijpelijk, nu kan hij eens goed zijn boterham verdienen en hij hangt met een smoel tot aan de grond. Veel levensvreugde vinden ook de anderen. Chris, een New-Yorker is komen aansluiten. Ik vraag en vertel hem dat ik ooit dolgraag eens naar die stad wil gaan. Hij bezorgt me zijn adres en als ik er ooit geraak, "toujours le bienvenue". De prijs van deze kleine, leuke albergue is donativo. We geven elk 5,- en met dit geld halen ze dan het eten voor de avond volgend op de onze. Dit is eigenlijk het principe van het pelgrimeren en zou eigenlijk overal zo moeten zijn. Het is een goed sytseem en zelfbedruipend. Katholiek of niet, er wodt ook geleefd volgens de oude pelgrimsregels... Dit houdt in dat we morgenochtend vroeg voor het vertrek de "vespers" moeten meedoen in de kerk. Ik denk dat het opnieuw iets unieks en onvergeteljks zal worden. Morgen gaan we naar atapuerta waar veel archeologische zaken te bezoeken zijn. Ann is landschapsarchitecte en wil daar zeker halt houden. Het is OK voor ons en zo steken we nog iets op, zoals gisteren bij het bezoek aan de kathedraal in Santo Domigos de Calzada. Een prachtige versierde kerk binnenin ter ere van een heilige pelgrim die de eerste brug en weg naar Santiago ontworpen zou hebben destijds. Heilige grond dus,... Al deze zaken leven hier enorm... Ondertussen is het 35 graden bakken in de oven buiten en staat er 500KM op mijn teller. Op de kaart met de weg erop, die in iedere plaats, bar of andere uithangt is dit toch al een heel stuk afgelopen. Zeker als je ziet vanwaar ik kom. Morgen hebben we opnieuw een zware etappe en ben ik bijna halfweg van de af te leggen weg. Fysisch rapport blijft goed en geen blaren. Wel heb ik een ongelooflijke pijn aan de linkerschouder die ik ooit eens brak destijds. Het straalt uit naar mijn arm en pols. Het is zo'n vermoeiend en ambetant pijntje. Voltaren en fastum gel hielpen niet. Het beste middel is om de 7a8 KM een minuutje de rugzak afdoen zodat het weer een uurtje draaglijker wordt...maar dat gaat niet altijd. Vanavond moeten we allemaal, zoals in het pelgrimsleven van vroeger, samen de maaltijd bereiden, afwassen en slapen. Morgenochtend zijn er om 6u de Vespers... Ik ben benieuwd. Ste hopelijk stelde je het goed aan de zee met Marit, Tiby, mijn ma en Sofie. Eet maar nen volgende keer in de Merlot en ik trakteer aan jullie beiden(ma, ste en Marit). Hopelijk lukt het je een beetje om de "menage" rond te krijgen en zeker als je maandag etrug werken moet.... Ik denk veel aan jullie en zie jullie graag!!! Van't weekend, vermoedelijk op zaterdag, stappen we Burgos binnen, goed te zien op kaart en een heel grote stad, en dan bel ik nog wel eens...
Met verstomming en deels verbazing zie ik dat mijn blog vaak en veel gelezen wordt, dat doet werkelijk deugd en blijft me de kracht geven om verder te gaan... ! Gisterenavond zorgden Anna en Arancia voor het eten, spaghetti met eieren en spek erin gebakkken. Het werd een leuke avond langs de rivier met enkele nieuwe gezichten. Er werd veel gepraat over de politieke porblemen, de crisis in Spanje en elders. De vergelijkingen met Belgíë- en we leven werkelijk in een "superlandje" met tal van mogelijkheden-zijn enorm verschillend en dat voor ook een land van de Europese unie... . Toch wat stof om na te denken... Ze hebben veel te kampen met bootvluchtelingen vanuit Marokko en ik heb de indruk dat die gasten hier niet zo geliefd zijn. Net als bij ons halen ze soms het nieuws met overvolle gevangenissen en daarmee gepaardgaande ontsnappingen. Ook de italianen hebben er geen hoge sneer van op. Ik hou me wijselijk op de kant. En zwijgen kan niet verbeterd worden, denk ik... . Lieve God, dacht ik gisteren toen ik slapen ging. Ik was werkelijk omsingeld door vier snurkers die ik ken van onderweg in de albergo's. Toch was ik zoals gezegd zoooo kapot dat ik in bed kroop, de tappen in de oren stak en het kussen rond het hoofd gedraaid, werd ik pas vanmorgen om 5u30 wakker nooit beseffende dat het nacht geweest was... . Ik had wel een droom en die ging over mijn vader, de inhoud daarvan is persoonlijk... . Vandaag een "recuperatie-tochtje" van toch nog een 23KM. Vanaf het begin, ging het stevig bergop. Maar wat een uitzicht als we boven kwamen in het ochtendgloren... . Die onhergbergzame natuur hier horen en zien wakker worden onder een roodglooiend landschap, is een ongevenaard gevoel dat wij sinds jaren niet meer kennen. Daarvan ben ik overtuigd!!! De groep liep wat verscheiden en er was dus ook wat tijd alleen... Weet je, af en toe heb je die tijd alleen eens nodig om tenvolle alles te kunnen opnemen en genieten van het gebeuren. In die tijd alleen ben je ook wat meer bezig met "de steentjes in mijn schoen", die ik hoop hierna een plaatsje te kunnen geven. Het is vreemd maar in vergelijking met het stappen in België , neem ik hier enkel een pauze om te eten. Niettegenstaande het gewicht van de "bodchilla"(rugzak) die een dagelijkse roofbouw pleegt op mijn inmiddels vermoeide lichaam, stap ik goed vandaag. Doorheen de stofferig en met keien bezaaide wegen, zoek ik me een weg langs Asofra heen. Van daaraf aan is het nog 17KM gaan tot aan Santo Domingos de Calzada. Een stadje met een website, heel pittoresque en tof om er te verblijven en zoals steeds met een overladen kerk in het midden van het marktplein. Je kan het zien op kaart of via google earth. Een tijdje ben ik met mijn MP3 gelopen en dit voor de eerste keer. Zoals Anna en Konstantinopolous me hadden gezegd , zorgt dat voor een vreemd gevoel want muziek is persoonlijk en zit vol herrinneringen van heden of vroeger. Na de wat speelse franse chansons, komt mijn favoriete groep ACDC. Wat een energieboost met deze muziek luidkeels bulderend in de oren. Met "il palo ", mijn wandelstok in aanslag , laat ik een stofwolkje achter alwaar ik passeer. De Italianen, met Massimiliano op kop en herkenbaar aan de knieband, richt zich omhoog en vraagt of ik terug slecht kan slapen want dit tempo is moordend en demotiverend voor hem. We lachen er samen om. Omstreeks 10u00 vertraag ik wat en wacht zoals steeds de eersten op van onze groep. Het is natuurlijk Anna. Ik geef het je mee, die kan 30 KM of langer stappen aan een hyper-zelfde tempo. Soms kunnen we er gemoedelijk om lachen en is het een komiek zicht. De voorwaarde hiervan is dat ze geen meter stopt want dan ontploffen haar benen, zegt ze. Ze trainde voor geen meter en "tjoolt" een bodchilla mee van 9 kg. Mijn hoedje af voor die prestatie!!! Ze is een intilligente persoon met wie ik goed kan praten. We komen dus aan rond 10u30 en dit in slechts 4u30 wandelen. Onderweg was de mooie en stillle natuur met zijn geluiden plots opgeschrikt door een stadje dat men temidden van deze pracht neerplofte rond een groot zwembad en een golfbaan. Het was echt een irreëel zicht maar wel typerend voor deze tijd... . Ik ben de eerste in de Colla en al grappend delen we een medaille uit aan elkaar. Manuel en co komen een groot halfuur later aan. We gaan een stevige pint drinken en eten er wat van die typische Spaanse pinchos. Dit zijn broodjes met kroketten , gambas, gebakken gourgetten, kaas, ansjovis en tortilla (ei met paprika's en aardappelen). Hij trakteert op het welslagen vandaag. Om 11u30 worden we binnengelaten in de albergo en wat voor eentje. Splinternieuw met een prachtige accomodatie, binnentuin en patio. De hospitalieros zijn italianen en dan is het altijd feest. De douches zijn als zwembaden groot en soms is het als.....(eigen invulling...)als je onder het warme water de stofferige smurrie van je kan afspoelen. Ik doe mijn mijn handwas en bij het openen van mijn rugzak komt de walm me tegemoet. Gisteren waren wat kledij wakkig en deze geven nu een schimmelende geur af. Deze namiddag hou ik me eens bezig tijdens de Siesta met het herschikken en uitkuisen van mijn "huis", mijn rugzak. Ik koop een extra deo om ens helemaal leeg te spuiten in mijn rugzak. Het ziet er naar uit dat het opnieuw een fantastische dag gaat worden. Morgen gaan we naar Villarmayor del rio, een 25 Km verder en hopelijk kan ik jullie daar verder schrijven over mijn avonturen.... Want nu komt men me halen om te eten. Wat het zal worden zie ik straks wel. Gregory.
Ik heb zonet de reacties van gisteren gelezen en in combinatie met een uitgeput lichaam kan ik mijn tranen niet bedwingen. Sorry!!! Ik laat het de vrije loop en het lucht wat op als het "eruit" zal zijn. Ergens is het van blijdschap dat ik jullie allemaal "hoor" of kan lezen maar ook ergens van treurnis dat ik jullie niet kan zien of vastnemen. Je kan niet geloven wat een energieboost dat geeft als je een korte reactie krijgt, een hart onder de riem... . En ook... de uitputting, de vermoeidheid speelt een rol in dit gebeuren want het was terug een lastige dag. Na een slechte nachtrust, en afscheidnemend van Konstantinos Cristianos en Marcello, namen in het ontwaken van de stad Logroño afscheid van elkaar. Een albergo in een grootstad is altijd rumoerig, amokmakers op straat en drukte omdat je met veel op de kamers ligt.... De eerste 15 KM gingen erg goed, waarbij het gezelschap hadden van Anna, Manuel, Arancia. De meisjes vroegen om aan te sluiten omdat het lastige etappes zijn en het gemakkelijker gaat als je wat kan praten... . De gesprekken gaan bvb over Anna's werk. Haar avonturen in Quatar waar ze enkele parken moest uittekenen. We komen overeen dat als ik ooit een verbouwingske doe ofzo, ik , voor een prijzeke op haar diensten kan rekenen. Ik ben toch nog niet alles verleerd (grapje) Ze spreekt goed frans en door het praten vliegt de tijd. Manuel heeft wat last van zijn nieuwe schoenen en blijft wat hangen. Na de laatste stop is het nog 15 KM stappen zonder dat je ook maar iets tegenkomt buiten rode stofferige aarde, wijnranken en Bodega's. Lotz is still alive and walking, ongelooflijk eigenlijk en nog nooit zag ik een kereltje met zo'n karakter, Duitse grundlichkeit is voor hem zijn levensmotto. Hij denkt erover zijn vriendin ten huwelijk te vragen en daarom wil hij het einde halen omdat ze hem daar zal komen halen. Als dat geen liefde is... Van Melda, de Litouwse kom ik gisternavond te weten dat ze studeert voor arts. Het was gisteren echt wel leuk daar in Logroño. We bezochten na 19u00 van die typische Spaanse steegjes om er tapas te eten. Tapas bij ons is dus heel anders dan hier in Spanje en ook eigenlijk niet te vergelijken. Ik eet voor de eerste keer in mijn leven Patatas Bravas en ben er dol op. Een soort patat in het vet gebakken en overgoten met mayonaise en een licht pikant sausje dat je de patat niet meer kan zien. Een caloriebom maar wel lekker en who cares...
De laatste 5KM van onze tocht vandaag doen we allen op pijnlijke wijze. Twee dagen naeen 30 KM stappen op slechte paden is echt wel lastig na 435KM en geen pretje. Anna heeft het heel moeilijk met haar voeten maar ze houdt haar tempo aan. Ze praat over een film, "The divingbell and the butterfly" en ik vertel haar dat het de themafilm was van tijdens het weekend"Vleugels voor Greet", mijn collega. Ik vertel over het gebeuren en de gebeurtenissen en beiden zijn we(terug) wat ongemakkelijk stil.Onze rijzen onze haren wat ten berge. Het is een wat emotionele dag vandaag maar nogmaals, ik denk dat de vermoeidheid en uitputting hier ook schuldig aan is... Greet, hopelijk lees je mijn blog en indien het te lastig is voor jou om te lezen, kan je op donderdag vragen aan de collega's hoe het me vergaat. Misschien kunnen ze het uitprinten ofzo, ze zien maar wat mogelijk is. Weet je, Greet, samen met "mijn steen in de schoen" , kom je meer en meer een "target" op deze Camino. En als ik, sinds vandaag wij, denken aan oeze pijnlijke voeten, dan voel ik me eigenlijk een beetje beschaamd dat we daarover "durven"klagen....! Ik draag je vlinder nog steeds dichtbij mij in de rugzak en doe alles wat in mijn mogelijkheden ligt om samen met jouw vlinder, de andere zorgen en intenties van andere mensen die ik meekreeg achter te laten aan het Cruz da ferro, een hondertal KM voor Compostela. We doen ons best en denken dus heel vaak aan jou, want ik heb vaak pijnlijke voeten...!!! Omstreeks 12u30 zijn we dus redelijk groggy aangekomen. Het is er weer overgezellig druk en wachten in de Colla. We zijn zevende in de rij. Het is voor donativo, dat wil zeggen dat je er kan slapen voor een appel en een ei bij manier van spreken en mag geven wat je wil. We krijgen bij het inchecken een stukje frisse meloen. Het is als een engeletje die op mijn tong plast... met deze woorden ga ik afsluiten. Eerst wat caloriën opnemen, dan douche na de drukte en terwijl de Spanjaarden siesta houden. Vanavond opnieuw eten en morgen gaan we slechts 23 Km stappen naar santo domingo de calzada, voor degenen die op de kaart volgen, naar ik hoorde van mijn moeder. Naar het schijnt en volgens het boekje is er terug een aanzienlijk hoogte verschil te overbruggen, dus wordt het niet mijn dag. Ik wrijf de achterkant van mijn knieën alvast in met Voltaren gel die ik gebruik van Manu...en hoop stilletjes dat d epijn daarmee wat wegebt... .
Hallo, Gisterenavond nog gaan eten in Los Arcos en twee nieuwe contacten gelegd. Een spaanse landschapsarchitecte, die werkt in Parijs en die de plannen meehielp ontwerpen voor de bruggenbouw in Kortrijk. Stel je voor... Een tweede meisje uit Spanje, Arancia, moeder van twee kindjes. Na het eten was er een pelgrimsmis en bezochten we de kerk. Die is net zoals alle kerken hier in Spanje enorm bombastisch overladen met oude, antieke spullen. Ik geef mijn ogen de kost en er worden mooie fotos gemaakt. Er was zelfs een triptiek, geschilderd door de Vlaamse school einde 1300. De hele weg naar Santiago en al die kerken onderweg vertonen meestal een bepaalde "stempel", eigenlijk een handtekening van 1 of andere tempelier(s) ten tijde van de "overleveringen" en de kruistochten naar Jeruzalem. Er hangt daar een hele mythische sluier omheen maar het zou echt bestaan hebben en het is best wel aandoenlijk als je beseft dat je zelf over die wegen wandelt. Dat mensen zo'n kerken, kathedralen konden bouwen destijds, leert ons ook wel veel over hun grote beschaving. Maar goed, genoeg geschiedenis en terug met de "voeten op de grond nu". En hoe... De Belgische hospitalieros gisteren, Hilde en Magda, speelden even voor surrogaat-mama, waarvoor dank en dat deed deugd. Ze willen de blog volgen en vragen me of ik uitleg-na de tocht-wil verschaffen aan het Genootschap voor mensen die ook willen vertrekken uit Lourdes. Als ze mijn "roadbook" zien, zien ze dat ik alles tot in de puntjes opgeschreven heb. We hadden vrij lange "belgische" vertellingen over de Camino. Magda vertelde me nog dat als zij de Camino liep, ze, de laatste week van haar tocht de etappes inkortte en minder snel wandelde omdat ze goed besefte dat ze weldra het eindpunt zou halen en dit avontuur dan voor haar afgelopen was... . Ik kan het begrijpen, want het blijft een onbeschrijflijk- en misschien tot vervelens toe voor jullie- mooi en spannend avontuur. Vanmorgen zijn Lutz, een Duister, Melda, een Litouwse reeds om 5u vertrokken... De Duitser is werkelijk kapot van de blaren en kan bijna geen stap meer verzetten. Het is onverantwoord om zo op pad te gaan maar hij heeft karakter en wil van geen wijken weten. De dokter kwam langs maar kon ook niets meer doen aan zijn "ontplofte" voeten. Hij wil koste wat kost Vianna halen, een 15tal Km verder en dan zien. Het zou vandaag wel een race gaan worden want velen willen halt houden in Vianna na 15KM. Maar al snel zal alles daar vol zitten en dan ben je verplicht verder te gaan tot Logroño, gelegen in de Provincie Il Rioja, een 15 tal Km verder. We verlaten dan Navarra. We kozen om direct de lange etappe te doen. We vertrekken om 5u45, nemen nog snel een ontbijtje onderweg en duiken dan de " diepte" in.Het zal een warme dag worden want de sterren prijken helder aan de hemel. Je kan de "weg" naar "het einde van de wereld, Cabo Finistrerra" bijna aanraken via de sterren. In het begin voel ik tintelingen in mijn linker grote teen... Ik ben als de dood voor blaren want als je de miserie daarmee ziet e n het gevaar op infecties in de douches ben je op je hoede. Soms is het ook psychologisch en als je wat praat, verdwijnen die onaangename gevoeltjes weer. Cristianos, De Cyprioot loopt met ons mee. We wandelen in het zelfde decor als gisteren maar dan met meer woestijachtig gebied. We naderen ook meer Burgos, nog een 4 dagen stappen en een ander klimaat, omgeving, fauna en flora. We wanen ons eventjes in de westernwereld van vroeger. Mijmerend en met enige melancholie denk ik terug aan de tijd dat ik daar nog naar keek met mijn vader... Hij was daar fan van en de dag van vandaag speelt men die oude westerns niet meer. Ik was toen een jaar of twaalf, de "Magnificant seven " met Yul Brunner, John Wayne en Charles Bronson. Of "The good, the bad and the ugly" met Clint Eastwood. Terwijl ik dat vertel tovert Cristianos zijn MP-3 boven en laat me muziek van Enio Morricone horen. Het plaatje klopt helemaal. Ik steek mijn stok tussen de knieën en loop als een verdwaalde cowboy wat heen en weer. een komiek zicht want ze hebben lol. De weg gaat gezapig op en neer en over grote, droge keien wegen. Logroño zien we liggen in de diepte en je denkt, ik ben er zo, maar niets is minder waar. De weg gaat telkens zo omhoog dat de stad terug verdwijnt achter de heuvels. In de loop van devoormiddag komen we aan in Vianna en inderdaad..., alles is overvol bezet of Completo. Ondertussen hebben de meisjes van gisteren ons pad opnieuw gekruist. Manu, die gescheiden leeft, komt heel goed overeen met Arancia. Zij is blijkbaar ook gescheiden en ik denk dat die elkaar zullen vinden op deze Camino. Waarom ook niet??? En dat zou toch mooi zijn... We eten een Bocadilla in Vianna en een Tortilla. Het smaakt zo lekker. Je kan je dat niet voorstellen wat het is om 15Km te stappen en te tjolen over harde en droge wegen op twee Prince koeken en wat water terwijl men de "oven" aan het opwarmen is. Je hebt die energie nodig anders ga je kapot. Ik voel wel de vermoeidheid en zeker in het bergop gaan moet ik gaatjes laten die ik op het vlakke terug moet goedmaken. Maar je hoort me niet klagen. We nemen nog een paar leuke fotos, want Arancia is fotografe van beroep. Ze maakt er een in zwart wit en die zal om in te kaderen zijn denk ik... Ze emailen ons de fotos door zo werd afgesproken. Op de weg komen we veel "oude " bekenden tegen. Dit zijn gasten die we drie of vier dagen niet zagen omdat zij voor of achter ons zaten... Ik vang ook op dat die of die gestopt is. De twee fransen, Patrick en zijn vriend zijn er ook uit na teveel pijn van de blaren. Het blijft toch iets hebben... en je voelt de ontgoocheling met hen mee. Soms worden nog boodschappen doorgeven of emailadressen via andere pelgrims en laten ze via deze weg weten dat ze je willen blijven volgen of verder contact met je willen houden. Opnieuw die verbondheid... Door de lange, diepgaande gesprekken met Cristianos en Anna, beiden praten Frans en Engels en zijn in mijn leeftijd, vliegt de tijd werkelijk voorbij. Anna heeft eind juli haar wandelschoenen aangetrokken is vertrokken voor 1 maand zonder iets van voorbereiding. Ze hervat het werk op 1 septmeber. Zo zie je maar hoe sterk een mens kan zijn. Ze heeft een doel dat haar lonkt. Ik ken het gevoel waarover ze sprak. Je begint aan dit avontuur en je weet niet waar het zal eindigen... . Dat is ons leven, slapen, opstaan, wandelen, wassen, eten, slapen. Je overtreft voortdurend jezelf maar je weet eigenlijk niet goed hoe je dit doet, hoe dit mogelijk is. Het is alsof je gedragen wordt door deze verbondenheid van de medepelgrims... Omstreeks 12u30 komen we totaal uitgeput, badend en vooral stinkend naar het zweet aan in Logroño, een stad te vergelijken met Gent ofzo. We ploffen ons als zesde neer in de Callo. Dat woordje ken je ondertussen al, denk ik. Na een uurtje is de Callo opgelopen tot aan de 100 en er zijn slechts 88 bedden. Wat verzuurd druipen de laatsten door naar de volgende albergos in de stad, hopend daar een slaapplaatsje te vinden. Er is een binnentuintje met patio en waterfonteintje. De voeten gaan erin en algauw is het 1 smosboel... Ook sommigen blijven zich van "kromme haas" houden en moeten door de rij wachtenden verwezen worden naar het einde van de Callo. Na 1 dag stappen ken je deze wet en als je hem overtreedt maak je je hopeloos belachelijk en ongekend hatelijk tegenover de andere pelgrims. En steeds zijn er dapperen die blijven proberen! Om 13u30 mogen we binnen en de hospitalieros zijn onverbiddelijk, 88 man en geen stylobreed meer. Ik neem een douche en het bezorgd me een ongelooflijk prettig, tintelend gevoel. Een bruinachtige, stofferige smurrie wordt van mijn lijf gespoeld. Er heerst hier geen scrupules onder elkaar en de mannen staan en lopen in hun europese blootje door de douches. Het is er weer leuk, 4 douches voor de mannen en vrouwen apart en slechts 4 toiletten voor 88 man. Na 10 minuten is het weer ijsschaatsen geblazen op Crocs en teenslippers. Er heerst geen gene of schaamte en als je uitgeput en moe bent, trek je je daar ook niets meer van aan. Na het installeren en de douche doe ik snel een handwasje en gaan we eten. De kinderen van Arancia komen met de papa hun mama bezoeken. Het wordt een lekkere maaltijd, paella, opgevulde kip met friet en ijskoude melk met honing.Dit alles voor slechts 10,-. Het smaakt en we zijn al met 15 man in het totaal, eigenlijk een beetje teveel... Nog geen haluur later is mijn bordje uitgelikt als een hongerige hond. Nu gaan zij de siesta doen en ga ik wat op het internet... Het is inmiddels 17u30. De tijd vliegt ongelooflijk snel...!!! Luis komt aan en geeft er de brui aan, kapot en ook hij heeft het emotioneel lastig. Er volgt een innige omhelzing alsof hij een familielid verloren heeft... Wat is dit toch weer allemaal vandaag... Morgen gaan we naar Najera, een 25 KM. Ik ben wat bang want achter deze stad , zie je links een bergketen liggen iets kleiner dan de Pyrenëen en dan weet ik wat dat betekent, afzien bij de beesten. Manu zegt dat ik me niet druk moet maken dat we gewoon er naast zullen lopen. Heimelijk hoop ik dat hij gelijk heeft... We gaan straks nog eens zien naar de winkels, hij voor schoenen en ik voor kousen, terwijl Anna voorstelde om het te wat te herstellen wat ook een optie is.Mijn podometerke geeft aan dat de 400KM overschreden zijn. Dit wil zeggen dat ik al 400KM gelopen heb op deze tocht vanaf Lourdes. Ik zit aan 1/3 en heb er nog 2/3 te gaan. Maar geloof me, ik ben nu eigenlijk al zo fier als een pauw dat het me, " so far so good" gelukt is en ik voorlopig nog stand kan houden. De motivatie en de honger om het einddoel te halen wordt met de dag groter. Als ik gespaard kan blijven van ongeluk ben ik de goede weg aan het timmeren. Ziezo, je ziet dat het weer een dag vol belevenissen en ontmoetingen was. Nog even melden dat Marcello, "snellen ouderen italiaan" van Uruguyaanse afkomst het schip heeft verlaten. Blaren en een familale situatie thuis deden hem zijn tocht stoppen. Hij heeft verdriet en ik ween stilletjes met hem mee.Verdomme toch...! Gregory.
Voor ons geen sabat vandaag. Want we zetten terug 22000 stappen op deze weg, na de al 320.000 gezette stappen. Volgens mijn bereking zouden er een 1.200.000 moeten zijn op het einde als alles blijft zoals het nu is. Gisterenavond hadden we nog een heel leuke tijd want we bezochten nog het Monastirra van Irache waar een fontein is, waar je moet kiezen tussen water en wijn. De keuze was snel gemaakt met de avond in het vooruitzicht... Ik vraag of er hier geen "misbruik" van gemaakt wordt en zie daar een zaakje in, mocht dat bij ons op de streek zijn... Vatjes aftappen bij valavond en ergens aan een klein prijzeke van de hand doen... Stmverbaasd kijken ze een beetje als ik hen dat vraag. Blijkbaardoen de mensen dat hier niet. Begrijpend knik met het hoofd van ja en berg mijn snode plannen op. Ik denk ook dat het hier een feest voor alcoholici moet zijn als je hier woont. We wandelen vanaf 6u en tot voorbij Villar Mayor. Vanaf hier is de grond rood gekleurd en wandel je tussen de wijn- en tarwevelden door, die je ziet op franse autowegen, thv Picardië. Echte mooie fotos, terwijl ik de mooiste opsla diep bij mezelf. Ze blijven er naast andere soms mooie en minder mooie momenten in het leven veilig beschut opgeslagen.Het loont inderdaad de moeite om af en toe eens achterom te kijken, zoals Corry me had meegeven in zijn boek, Zintuigen op de Camino. Een echte aanrader trouwens en begeesterend mooi. Vanaf Villar Mayor is er geen water meer en moeten we de 12KM stappen op de voorraad die we nemen in de laatste albergo. Want ik leerde om slechts een half litertje water mee te nemen ifv het gewicht. Bijtanken kan je gemiddeld om de 5KM. Ik begrijp niet in een land waar er zo'n droogte heerst zoveel waterverspilling is. Men sproeit bij goed of slecht weer de perkjes, spuit de stenen van de straten proper en op iedere hoek van de straat in een redelijk stad staat een waterpunt met drukknop waarbij liters water verloren gaan bij iedere druk. Manu geeft er geen antwoord op. Net voor het verlaten van Villar Mayor is er een albergo waar bij het passeren gevraagd worden aan te schuiven. We laten ons dat geen twee keer zeggen. Daar is het met de opkomende zon een lekker ontbijtje mogelijk voor donativo, dwz dat je mag geven wat je wenst.2 ,- later duiken we de vallei binnen na gegeten te hebben als Winnie the Pooh met veel zeem en suiker. Onderweg is het echt prachtig en we praten erop los. Mijn talen komen hier echt wel goed van pas en met een woordje van mijn "eigen spaans", italiaans en frans begrijpen we elkaar. Men spreekt onder elkaar van "el belga de Lo(u)rdes" in de albergos 's avonds en hier en daar kan ik op een Oh rekenen.Toch zijn er hier die komen te voet van Duitsland, Noorwegen... en dat is nog wat anders. In de avond ben ik trouwens vaak hun "tolk" om tussen de Spanjaarden een brug te slaan naar de andere Europeanen. Ik begrijp snel over wat ze praten...de Spanjaarden . Vooral komen ze het vragen als het in het engels en duits is. Onderweg vinden we ook een dode hermelijn en ik zag nog nooit zo'n dier. Vandaag wordt het emotioneel lastig want we moeten afscheid nemen van enkelen. Adelle en Rosar gaan weg en moeten terug werken... Van "Don" Juan Carlos namen we gisteren afscheid.Niet iedereen heeft de tijd of de luxe dit te doen. Sommigen doen er enkele jaren over en beginnen terug waar ze gestopt waren. Anderen haken af omdat ze geblesseerd zijn of omdat het echt niet meer gaat. Ook zij verdienen mijn respect. Anderen moeten terug gaan werken. De mensen die ons verlaten door blessures en het verdriet die daarmee gepaard gaat, gaat door merg en been. Je leeft mee met hen en ergens diep in jezelf hoop je dat je gespaard blijft van die ellende. Maar drie "nieuwe "sluiten aan, 2 Zwitsers en 1 Griek. Hier op de Camino leer je (terug) wenen, leer je terug wat gevoelens zijn en dit te delen met elkaar. Niet dat alles zo snel en super goed zal zijn bij de terugkomst in België. je blijft immers wie je bent en je afkomst verraad je niet maar het doet ongetwijfeld iets met mezelf en dat sijpelt traagjes maar zeker door. Bij sommige ontmoetingen onderweg vraag je je af hoe het komt dat ze nu pas en vaak perfect op het goeie moment plaatsvinden. Kan dit wel en is dit eigenlijk allemaal toeval of is er een bepaalde voortbestemdheid in dit alles??? Het enige wat me blijft ergeren aan de weg is dat er mensen zijn die met taxi en of openbaar vervoer reizen, zelfs hun eigen bagage niet dragen en hier dan de eerste in de callo staan om het beste plaatsje te krijgen en doen alsof ze hard hebben gewandeld. Ze steken je zelfs voor om hun handwasje te doen die stinkt naar airco... We zijn aangekomen in Los Arco en er zijn hier belgische hospitalieros. Ik moet jullie niet vertellen wat een gevoel dat was om na 12 dagen eens een woordje vlaams te kunnen spreken... Ze zijn heel correct en wat weer typisch vlaams is, of zo ben ik toch... De albergos gaan meestal open om 12u of 13u. Bij Spanjaarden is dat een uur vroeger of later, het steekt niet zo nauw. Maar, de Vlamigen, stipt op de minuut open. Een goed albergo zegt Manuel, maar heel stipt en correct. Normaal vindt hij ze streng, alsof we kleine jongens zijn, zegt hij. Maar hij wil mij het momemt van vlaams te spreken gunnen. Misschien vul ik vanavond nog wat aan met het verloop van de verdere dag. Nog een leuk weetje, je kan via google earth, de Camino-als in de film van "the Wizard of Oz"-volgen met een gele stippellijn. Het is unesco werelderfgoed. Typ Camino Frances of de stad waar we zitten. Morgen gaan we naar Logroño, een dertigtal KM vedrer, een lastige etappe. Ik ga nu vettige creme kopen of vaseline want mijn voeten zijn verschroeid na het stappen en iedreen wrijft zijn voeten 's avonds. In Logroño is er een decathlon. Manuel heeft nieuw schoeisel nodig en ik nieuwe sokken. Ze zijn bijna tot op den draag versleten.. Zo tot vanavond misschien nog eens. En wie weet, Gerdy, misschien moet ik wel een boek schrijven....
Hallo, (een tweede woordje vandaag...) Nog een woordje vanuit Estelle. We hebben de menu perigriño gegeten en het was lekker. Ik zit telkens na een warme maaltijd een beetje met het "zuur" en kan dus moeilijk de siesta nemen. Niettegenstaande ik er nood aan heb... . Omdat de meesten wat rusten en of aankomen en er wordt ook nog gedoucht, dacht ik nog een woordeke te schrijven om d etijd wat te doden. Toen we hier aankwamen deze morgen lagen nog twee poolse pelgrims in de albergo wat normaal geheel uitzonderlijk is want om 9u00 ten laatste moet je het pand verlaten omdat er dan wordt gepoetst voor de volgende "lichting" die zal aankomen. Volgens de hospitaliero, Peter, een duitser, zijn ze allebei niet goed.( een hospitaliero is in de meeste gevallen als het geen spanjaard is, een Camino stapper die zich een aantal dagen, weken of maanden in het jaar als vrijwilliger opgeeft om de albergos open te houden en of te onderhouden. Het is een dankbare job waarmee ze veel voldoening en appreciatie krijgen denk ik. In Los Arcos zouden het belgen zijn...) Als we terugkwamen van het restaurant daarpas waren de achtergebleven pelgrims op. De jongen is waarschijnlijk terug onderweg maar het meisje heeft het zo emotioneel moeilijk. Ze weent voortdurend en het lijkt erop dat niemand haar kan troosten. Ook dit is de Camino is het zinnetje die dan weer in mijn hoofd speelt. Als je dat ziet, moet je jezelf sterk houden en wil je die persoon helpen terwijl je ook nog voor jezelf moet zorgen... . De meesten die hier toekomen zijn pas gestart in SJPDP of in Roncesvalles (net voor of net na de Pyrenëen). En de meesten onder hen trekken pijnlijke grimassen bij iedere stap die ze zetten. Ik heb heir al gatsen gezien met blaren die je niet voor mogelijk houdt van grootte. het ziet er her en der heel pijnlijk uit. Sommigen zien af bij de beesten en ik vraag me af of het menselijk nog goed is om zo verder stand te houden. Ik mag persoonlijk niet klagen en hoop dat het zo blijft. De blaar stagneert. Er is enkel nog de schouder die pijn doet links en eigenlijk zou ik dit kunnen oplossen door wat meerdere korte pauzes onderweg te nemen. Dat is te bespreken, denk ik als we overgaan tot de zwaardere en langere etappes die in het vooruitzicht liggen. Want de komende week zal geen lachterje zijn. Ik zal ieder minuut rust, steun, toeverlaat en een portie geluk nodig hebben om dit te doorstaan. Maar ik zie het positief in en dat is toch ook al iets. Er zijn na Burgos(kaart) een vier a vijf etappes te gaan door de Meseta, een soort woestijn, onherbergzaam gebied, waar je de weg eindloos rechtdoor voor je uit ziet. Er is geen boom of niets om wat schaduw te hebben en er is 1 etappe waarbij er geen watervoorziening is onderweg. dus dat wordt "tjolen", Maar het is vooral psychologisch zegt Manuel. Dan is er nog een etappe naar Fromista van 40 KM en de klim naar O Cebreiro, te vergelijken met de Pyreneën maar dan 6 KM korter. Dus genen kattenpis met wat nog komen moet. Als mijn berekingen kloppen zou ik op 2 septemeber in Compostela moeten zijn en dan nog drie dagen verder stappen naar het "einde van de wereld", Cabo Finisterra, waar we als afsluit van de tocht iets persoonlijks in brand steken bij zonsondergang. Maar dat is dromen.... tussen het afzien, maar dat mag ook wel eens zeker. Ziezo, vandaag kom ik niet meer terug...
Misschien kunnen jullie het niet geloven maar je ziet op het uurwerk een datum in cijfers maar qua dag(en) is het hier moeilijk om dat hier bij te houden... en blijkbaar ben ik niet de enige want onderweg zijn er weinigen die weten welke dag het precies is.
Over de etappe van vandaag kan ik eigenlijk vrij kort zijn. Het weer is typisch belgisch maar voor ons wel goed wandelweer. We hebben 25 KM gestapt vandaag in perfecte omstandigheden. De eerste KM gaan in stijgende lijn en het valt me op dat ik, telkens het berop gaat toch een dertigtal meter moet laten. Ik vertel straks eens over hoe een pelgrimsdag er uit ziet. Ik heb er nieuwe "kameraad" bij, Marcello, een italiaan met uryguaanse roots. Sommigen lachen er zeker mee als ze dit gaan lezen, maar het is "nen snellen italiaanse oudere man" met een afgetraind figuurtje en modieus-zoals alle italianen hier trouwens-opgezet, zelfs in sportkledij. Hoe ze het doen, weet ik niet... . Ik heb deze nacht enorm goed geslapen na een deugdoende maaltijd gisterenavond. We kochten met een 6 tal gasten wat eten en mixten alles tesamen in een groot belegd broodje met salade mixte en een glazeke wijn. Ik heb er prachtige fotos van genomen.Ik denk dat ik gisteren wat te "diep" ben gegaan en in combinatie met vermoeidheid is dit dodelijk. De buik(loop)problemen zijn voorlopig de wereld uit en ik sliep zo diep deze nacht dat ik zelfs niet hoorde dat er een jongen uit zijn bed is gevallen. De albergo was tot aan de nok gevuld gisteren. Een aantal spanjaarden komen hier met gans het gezin(ook gastjes de oude van Marit en nog jonger) toe en maken er een goedkope vakantie van. Soms wandelen ze 5 KM en laten zich met de bus naar de volgende albergo brengen. Niet zo fair tegenover de echte wandelaars, maar volgens Manuel heeft dit ook een stuk te maken met de crisis die hier echt wel merkbaar is. We zijn vertrokken om 6u en met 2stops onderweg, ontbijtje en koffie aangekomen omstreeks 11u. We wachten nu wat tot de albergo opengaat om 13u, maar mogen ons al wassen of wastje doen. We slapen in de sportzaal deze avond, iedereen op matrassen die hier in rijen van 10 naast me opgesteld staan. Na de siesta deze middag gaan we een tweetal KM verder naar Irache... . Daar is een bron waar je mag kiezen tussen water en wijn (gratis). Dus gaan we daar onze wijn halen, maar daar in de albergo naar het schijnt, is het dan 1 lawaaierige boel en gesnurk van jewelste, weet Manuel te vertellen. Wederom de sterkte om op hem te kunnen terugvallen. Hij weet zulke dingen en laat eigenlijk tegenover andere pelgrims nooit de achterkant van zijn tong zien. Het is een sluwe vos waarvan ik al heel wat heb opgestoken. In de albergos neemt hij me ook altijd zo ver mogelijk mee, ver weg van de gemeenschappelijke ruimtes, douches of toiletten ifv lawaai. Het beste is een bed onderaan te nemen dan is het meer donker, want gordijnen of rolluiken zijn er niet. Ik had gisteren Ste en Marit aan de lijn en dat zijn toch ook iedere keer zware emotionele momemten. Ik houd me sterk aan de telefoon, maar ik mis hen enorm en denk veel aan hen. Marit klinkt alsof ze weer wat groter is geworden in haar spreken en naar het schijnt is ze braaf op haar eerste buitenlandse vakantie. Vandaag gaan ze via Avignon terug naar Lyon en maandag keren ze huiswaarts. Ste, als je dit leest, wil je zeker telenet betalen want ik kan niet meer op de webmail sinds gisteren. Daar er niet betaald werd tegen de 5e augustus met een bestendige opdracht is dit waarschijnlijk afgesloten terwijl je op vakantie was. Ik verlang om beiden terug te kunnen vastpakken. Als ik slaag in deze "missie", denk ik dat de terugkomst heel emotioneel zal zijn. Maar nu een woorje over hoe het leven van een pelgrim onderweg eruitziet....
Dus... meestal staan we op om 5u30, een(enkel) "frisse mond" halen, wassen doen we bij aankomst, klein ontbijtje bestaande in mijn geval uit drinkyoghurt(danone), een hompje (oud) brood, koekjes, platinas(=banaan) en een "slurpertje"melk of chocomelk. Drinken nemen we van d ebronnen onderweg anders is dit meer gewicht onderweg meezeulen. enkel in de Meseta, een stuk woestijn dat we doorkruisen binnen enkele tijd moet je voor de ganse dag voorzien zijn. weeral een tipje van Manuel. We wandelen dan 15 a 17 KM en houden dan halt. Nemen echt ontbijt met "bocadilla", een sandwich met eieren en aardappelen ertussen of worst met eieren+ een koffie of een pintje voor de dorst. Psychologisch is dit erg goed want je weet dat je al een groot stuk over de helft bent en je doet nieuwe krachten op. Dan wandelen we nog een 8, 10 a 12 Km, afhankelijk waar we willen geraken... .Op het eindpunt zet je de rugzak in de "callo" tot de albergo opengaat en rusten we wat of drinken iets egens in bar of op terrasje. Eenmaal in de albergo is het rugzak op bed is gelijk aan bezet. Dan neem je je zakje met verse was van de dag ervoor(met daarin de wasknijpers), je netje(voor BHs in de was te steken) met je wasgerief en ga je douchen. Meestal houdt ik mijn crocs aan want als het er druk is en er ging al 100 man voor... .Na de douche is het de handwas doen en buiten uithangen om te drogen. Dan eten we een Menu Perigriño ergens, die ons tussen de 9,- en 12,- kost en bestaat uit (bonen)soep of voorgerecht, hoofdgerecht, dessert en 1 glas wijn of iets anders. Dan is er de siesta en voor mij internet, ongeveer een uurtje of soms iets meer. Daarna haal ik mijn gedroogde was terug op en prepareer het zakje voor de dag erop. Na de sietsa gaan we een slenternde wandeling maken en eens naar de andere albergos zien waar soms vrienden zitten en kopen een beetje gerief in een supermercado om het avondeten zelf te maken en een klein ontbijtje of rantsoen te hebben voor de komende morgen. Meestal kijk ik dan nog een halfuurtje naar de KVKwebsite, mijn webmail thuis, de blog of er reacties zijn en het laatste nieuws. Om 21u45 steek ik mijn crocs weg en maak ik mijn klein startersontbijtje klaar. Alles gaat in een zakje van kellogs cornflakes(voor de koelte) met naam erop en soms is er plaats in frigo om het op te bergen. Om 22u is het een ongeschreven wet dat alle deuren en lichten van de albergo dichtgaan en pas weer open- en aangaan de volgende ochtend om 6 u00. De meeste gasten respecteren dat. Soms heb je gasten die nog wat willen spelen met hun zaklampje en meestal zijn dat dan nog de italianen. Sommigen lezen nog een beetje in hun boek en anderen zoals mij zoeken de slaap. Het gebeurt dat je die snel vindt of soms heel moeilijk vindt omdat je zodanig stuk bent....
Tot morgen, morgen gaan we naar Los Arcos, op een kaart te zien. Gregory.
Ik maak het lettertype groot zodat Greet, mijn collega beter kan meelezen. Sorry als het wat lang uitvalt, maar het helpt als je je gevoelens wat kan afschrijven. Ik mag eigenlijk opnieuw beginnen want de vorige pagina is verloren gegaan...
Het einde van de baaldag is nog niet in zicht. Vertrokken na lang bezoekje aan het WC, een rommelige maag en ik kan weinig binnenhouden. Bovendien heb ik een stijve nek van te draaien en te keren in alle mogelijke posities om het gesnurk -zelfs met doppen in-niet te moeten horen vannacht. Ik heb ook wat medelijden met Todd. Hij is verkouden en iedereen mijdt hem eem beetje, ook omwille van zijn voorkruiperij gisteren, het overschrijden van een ongeschreven Camino wet. Je moet de "callo" volgen. Wie zondig is werpe de eerste steen denk ik, en ik gun hem opnieuw een blik en vraag hoe het gaat. Zijn gelaat spreekt boekdelen. Het doet me denken aan een film "Papillon"waarin de hoofdpersonnage Steve Mac Queen na maandenlange eenzame opsluiting, na de zoveelste ontsnappingspoging, vraagt aan een medegevangene, "hoe zie ik er uit" en de andere hem antwoord "schitterend". Terwijl hij hetzelfde antwoordde aan een medegvangene in het begin van zijn opsluiting, die "stervende"was... . We vertrekken en Pamplona verlatende, trekken we naar de Paso del Perdon(Pardon), 850 meter hoog. Vanuit een luie zetel in België misschien niet eens hoog, maar na 9 dagen, vroeg opstaan, lastige wandelingen door weer en wind en met een rugzak mee is dat de hel. Het regent op de koop toe. De ponchos gaan over het hoofd en als mieren klauteren we ons door de "kleine loopgraafjes" naar boven. De beste weg kiezend tussen de keien wordt bestrafd met een pijnlijke glijbeurt naar het midden van de weggetjes. Het is bovendien gevaarlijk glad en opgepast voor blessuerleed. Mijn maag en diesel sputteren wat tegen en de regen en wind snijden als een vlijmscherp mes in mijn gezicht. Ik pardonneer me tegen de berg met de hoop op beterschap, maar hij kent geen genade. Manuel zegt dat ik mijn eigen tempo moet houden en wijst naar boven. Opnieuw haalt hij de reden aan waarom ik hier ben. Het wordt me teveel en ik laat de traantjes de vrije loop. Wat water meer of mim kan geen kwaad, denk ik. Dit is "mijn weg" en achterom kijkend vandaag is geen optie op deze weg. Het sterkt me ergens en de top halend, besef ik andermaal dat ik vandaag niet alleen liep! Bedankt oprecht aan pa en Greet die me de "vleugels" gaven om hier even door te bijten. Blij en zelfverzekerd kan ik wel even achterom kijken en het is zo onbeschrijflijk mooi. We maken een foto op de top, maar er staat erg veel wind. Aan de andere zijde is het mooi weer. We doen een snelle afdaling. De emoties van daarpas hebben me gesterkt want ik krijg weer wat trek, kracht en eet een taartje en drink een cola. De laatste 7 KM van de afgelegde 25 KM vandaag gaan in een moordend tempo. 1 u15 min later komen we aan in de albergo. Het belang van Manuel wordt opnieuw onderstreept en al pratend met zijn sympathieke kop praat hij zich binnen. Hij is een beetje mijn engelbewaarder geworden op deze weg. Hij is net-zoals ik- niet praktiserend gelovig maar heeft ook een doel waarover ik later nog eens terugkom.Ik ben er steeds welkom met mijn familie in Alicante bij hem thuis. Het wordt dan toch nog een mooie dag van weer en stilletjes aan stromen de perigriños toe. Het is echt waar, een onbeschrijflijk en warm gevoel dat je krijgt als je de mensen telkens tegenkomt met wie je al strijdt sinds SJPDP. Er is de lach, het naamgeroep, de Bravo. Kortom de samenhorigheid om een doel te bereiken op ieders eigen manier en persoonlijke invulling maakt een mens sterker. Ik wil vandaag wat op krachten komen en doe het dan ook rustig aan. Er is de douche, het handwasje, de siesta en het eten vanavond. Altijd een leuke en internationale, europese bedoening.Op de afrikaanse en islamitische landen na is er bijna van elke nationalitiet ter wereld(ook China, Japan,....) wel iemand die je onderweg een Buen Camino wenst.Morgen naar Estelle een 25 tal KM verder. Er is hiernaast een zwembad en ik denk er eens een duikje te doen... . Aan mijn collega Felle Nele( door haar reactie op de blog weet ik dat, een goe verlof, sante op dranouter en tot later!!!) Misschien kan of heb ik morgen weer wat te vertellen en hopelijk is 1 uur bloggen zoals daarpas niet voor niets geweest, want dan verdween de pagina plots...Het kostte me 4,- extra naast de 8,- voor de overnachting....
Goed geraden Jan en nonkel Johan!!!Jullie hebben nog een pint tegoed van mij. het was inderdaad Miguel Induraiñ. Ik ben zopas terug van een uitje met wat gasten vanuit de albergo. Het werd San Miguel pils met tapas als avondmaal. Een spaanse mevrouw speelde voor tolk in het frans en het was leuk. Eigenlijk eem beetje te leuk als je begrijpt wat ik bedoel. Een pintje zit direct in ons hoofd... . Hopelijk kan ik de nacht goed aanvatten, is er niet teveel gesnurk, maar dat betwijfel ik sterk. Ik probeer altijd eerst zonder oordoppen, maar dat is algauw niet meer te doen. Nog vlug ook mijn rugzak pakken zodat ze morgenvroeg kunnen starten. In 25 mimuten gaan de lichten uit!!! Salukes en misschien tot morgen. Want volgens "onze contacten" was er de afgelopen twee dagen in Punta la Reiña een 350 en 400 man voor slechts de helft slaapplaatsen. dus belooft weeral voor morgen...!!! Het stond zelfs in de Spaanse krant... Ps.: Bedankt Gerda voor het uitprinten van de blog voor mijn ma. ik had haar aan de lijn vanavond vanuit De Panne.
Gisteravond was het best gezellig. We waren met een 200 personen in een refuge en slechts plaats voor 48 met 6 douches en drie toiletten.Het was weer slibber en glibber en met de wasknijpers in de neus... naar het WC. Het is eigenlijk gemakkelijker en rustiger om onderweg naar het WC te gaan..., in een bar of buiten in het bos. De sportzaal van het oude schooltje werd opengesteld en een groot aantal sliep op de vloer met of zonder opblaasbare matras. Daar ik een bed had, heb ik mijn matrasje uitgeleend. Eigenlijk schrik je niet meer van die toestanden na een paar dagen op de Camino... . Er zijn er die bijna dagelijks geen plaats meer hebben en dan slapen die zelfs buiten bij elkaar ergens onder een afdakje. Het was gisterenavond ook plost Thunderstruck, grote onweders met bliksem em donder... . Om 5u30 deze morgen, waren we wakker samen met de meeste anderen. Om 6uur waren we al op weg. Papa Manuel,wat betekent Paus in het spaans, dat is het bijnaampje dat ik hem gaf, legt er direct de "pees" op. De eerste vijftien kilometers gaan door bos, berg en dal. Alleen een plaspauze wordt getolereerd. Hij geeft me ook mee dat een rustdag niet goed is voor de benen. Wel is het aangewezen om na een 8 a 9 tal dagen eens een dag van 15KM in te lassen. Zoala vandaag gaan we van Zubiri naar Pamplona, een 19 tal KM. Die afstanden daar sta je op den duur eigenlijk niet meer bij stil. Je begint eraan en ziet wel waar je uitkomt. De spaanse taal is best goed te begrijpen en net zoals met een andere taal moet je wel wat het taalgevoel hebben, de durf en als je een werkwoord gebruikt met een zelfstandig naamwoord heb je eigenlijk al veel en weten ze wat je wilt bedoelen. We houden halt om wat te eten omstreeks 9u00 en zijn dan in Arre(baskisch). We eten er een tortilla(omelet met patat) en een bocadillo Tzichichos(broodje met heerlijke warme BBQ worstjes erin.) Ze lachen met mijn tube Mayonaise die ik al meezeul van in Lourdes, maar het smaakt. Arra,dit is het stadje waar Il rey del Navarra(de keizer van Navarra) woont. Hij is een gekend sportman, meer zeg ik niet... en wie het raadt via "reageer" op de blog, heeft een pint van mij tegoed!!! Heimelijk hoop ik hem tegen het lijf te lopen, maar ik vrees dat het voor een andere camino zal zijn... want ooit kom ik hier nog naar terug!!! Na ons rijkelijk ontbijt, die Manuel betaalde , gaan we verder richting Pamplona. Via de Porte Espagnoles gaan we de omwalde stad binnen. Het is een beetje zoals in Ieper, maar dan maal 5. Hier gaan ook de beruchte stierenfeesten door. We komen aan in de albergo(=refuge) en zetten onze rugzak in de de "callo"(= rij). Eigenlijk hoort het zo, want je hebt altijd gasten die later toekomen en hun gewoon aanmelden en zo soms je bed inpikken. In de winkel moet je ook wachten... De amerikaan, Todd, heeft vandaag mijn respect- en niet alleen van mij denk ik-verloren. "The callo doenst bother him a thing" en hij steekt netjes voor. Er komt wat reactie waarop hij niet reageert en zich er-typisch amerikaans- boven stelt. Al snel zit het spel helemaal vol,100 plaatsen in minder dan 1 uur uitverkocht. normaal gaat het pas open om 13u00 of 16u00, maar omdat er al zoveel wachtenden waren, doen ze het sneller. Het is een vernieuwde refuge sinds vorig jaar met internet(1,-/20 minuten), comfortabele douches, propere inrichting, een grote studentenkeuken en een waszaal met droogkast en wasmachine tegen betaling. Dit alles voor slechts 6,-. Na douche en handwas trekken we de stad in. Ik stuur het eerste wegwerpcameraatje op naar huis en koop er een nieuwke voor 6,-. Daarna gaan we iets drinken met vier man want het koppel Liz en Ollivier zijn op doortocht, leutige gasten. Ze gaan nog een 8 tal KM verder omdat het hier te groot en te luid aan toegaat. We trakteren elk een pils (13,-) per rondje. het zit wat in mijn hoofd bij al die vermoeidheid en inspanningen Het zal een duurdere dag dan normaal worden... Pamplona is dan ook erg toeristisch. Ik koop middageten, stokbrood, danone, 1 tomaat, 1banaan en wat jonge kaas en chorizo worst.(5,-) De helft is altijd voor de middag en de andere helft eet ik dan op voor of met het vertrek s morgens vroeg. Na het bloggen is er korte Siesta, kleine stadswandeling en een aantal plekjes bezoeken, iets eten en slapen. Morgen gaan we richting Punta la Reiña. Vanaf daar wordt het nog drukker en moeilijker om een bed te vinden want daar komt de eg van Arles, via de col du Somport samen. Ik vertrouw op Manuel en we zien wel. Is het buiten slapen dan is dat maar zo, de dag erop wordt het ook weer dag hoor... . Ook nog eens meegeven, een normale pelgrimsdag kost me ongeveer 20-25,-, eten en slaping inbegrepen, met uitzondering van vandaag. De benen zijn nog altijd goed maar ik heb de voorloper van een eerste blaar op de top van mijn derde teen links. Het zit er glazig en rood. Ik doe morgen wat compeed aan. De schoenen zijn nochthans OK, maar het is hier altijd bergop en bergaf op van die weggetjes bezaaid met mega-grote grijze en witte keien en mijn voeten zijn die schokken van de afdalingen niet gewoon. Je moet eigenlijk heel de tijd geconcentreerd lopen want je kan er lelijk vallen en kan de Camino afgelopen zijn. We zien wel... De linkerschouder is ook wat verergerd... . De kilometerteller staat op 280 KM na 8 dagen. Morgen zit ik aan 1/4 van de totale afstand... . Ziezo nu wat rusten, daaaag en tot een van de dagen.
Deze morgen terug vroeg opgestaan . De lichten floepen aan om 6u en dan moet iedereen eruit. De ene al wat vlugger dan de andere. En als je dus een halfuurtje vroeger opstaat, kan je je nog snel een beetje wassen, anders is het in de rij staan.4 douches en 2 lavabos voor 100 man. Je moet je dat eens voorstellen. Alhoewel, na 1 week en ieder dag een douche en iedere dag de handwas te hebben gedaan met van die oude Sunlightzeep, stink ik nog uren in de wind. Je went er snel aan en iedereen ziet er fris uit maar heeft dezelfde "frisse" geur... . We zijn vertrokken naar Zubiri,een stadje, de groote van Bissegem een 25km ver. Daar we met de Spanjaarden, 1 Duitser, 1 Canadees, 1 amerikaan, 1 cyprioot en vele italianen op pad zijn is het een bont allegaartje. De tijd passeert snel als je met een aantal bent. In Zubiri en omstreeks 11u nemen we afscheid van enkelen. Vooral het afscheid van Marc, een spanjaard die goed frans kent, doet pijn. Zo n vriendelijke gast die eigenlijk alles zou weggeven. We wisselen email uit en beloven contact te houden. Dat is ook de Camino!!! Afscheid nemen en terugzien, loslaten en ontvangen. Zij willen vandaag naar Larasoaña, waar een mega-refuge is te vergelijken met Roncesvalles. Manuel en ik en nog een paar fransen slaan hier af. Manuel geeft aan dat als we hier stoppen, zeker een bed hebben voor 6,-, een rustige dag(nacht dat betwijfel ik), zwemmem in het zwembad van de gemeente en dat we dan morgen maar 20 km moeten stappen naar Pamplona. Ik aarzel, maar hij heeft andermaal gelijk en dat kan niet anders als je -zoals hem- al 5 keer de Camino bewandeld hebt. We zijn gelogeerd in een rustige refugio met 2 kamers van 20 personen, vlakbij een beekje, een pittoresk dorpje, een zwembad en vooral een bont allegaartje van memsen.We douchen, doen de was, halen ons een stokbrood met wat kaas en olijfolie en eten op het gemakske onder de bomen. Het is eigenlijk wel een echt zwerversbestaan dat ik momenteel leidt, maar ik moet meegeven dat het me wel bevalt. Het is sinds SJPDP echt spannend geworden. Straks na het bloggen, siesta, zwemmen en iets gaan eten vanavond, een pelgrimsmenu aan 9,-. Ik kan geen letter Spaans en Manuel geen letter Frans, dus ik moet er geen tekeningetje bijmaken hoe we communiceren en toch is het nooit stil en is het zelfs grappig vantijds. Die Spanjaarden hebben een rustige en respectvolle omgang met de mensen, heel anders dan bij ons. Het spaans woordenboekje, een aanrader van een collega komt me goed van pas. Morgen gaan we dus als alles goed gaat tegen 11u00 Pamplona binnen. We stappen eigenlijk redelijk snel(aan 6km/u en met rugzak). Geloof me dat is snel en slechts met een pauze om de 10 km. Ik moet daar wat aan wennen want thuis stopte ik om de 5km en het parcours is niet dezelfde als hier... . Hopelijk kan ik dit volhouden mar veel zit tussen de oren. Ik vraag aan Manuel hoeveel dagen we nog moeten stappen eventueel. Hij zegt dat we qua afstand volgende week wat langer gaan stappen. En hij heeft het over 28 dagen vanuit Zubiri, terwijl mijn berekening vanaf hier nog 35 dagen bedraagt. We zien wel wat het geeft. De Cyprioot vatte deze morgen eigenlijk goed samen wat de Camino inhoudt. Ik vroeg waarom doen we dat eigenlijk doen dat stappen onder de loden zon en zo vroeg op pad, het stinken, het zwerversbestaan,... Hij antwoordde"om terug mens te worden in deze hectische tijd". Eigenlijk en hoe langer je het bekijkt ligt daar een grond van waarheid in!!! De bewandelde wegen vandaag waren behoorlijk lastig en bezaaid met van die zware keien. Als je dan weet dat die wegen al een eeuwigheid bestaan, dan doet dat wel iets met je. Greg, roept iemand zopas als men aan de bar passeert waar ik internet. Het is Tom, die gestart is vier maanden geleden in Amsterdam en 60 jaar jong is. Alstublieft en met respect!!! Ziezo, ik sluit nu maar af en ga met siesta tot 16u00. In Pamplona zal ik waarschijnlijk ook wel kunnen bloggen maar hopelijk met een ander klavier want nu is dit moeilijk. Ik kan het bijna niet geloven dat ik daar morgen de stadspoort zal passeren, zoals de eeuwenoude traditie... . Tot morgen. Ps.. De conditie is nog altijd OK, tussen de oren is het superOK, motivatie idem, wel wat vermoeide benen(achteraan de knieen) en mijn linkerschouder, die van de vroegere sleutelbeenbreuk doet pijn bij het stappen maar voor de rest is alles werkelijk OK. Gregory.
Dinsdag 4 augustus:(het is een ander toestenklavier dan bij ons, dus sorry als er foutjes zijn) Om 5u30 deze morgen ben ik opgestaan, want heel wat gasten maakten aanstalten om de zware ettappe van vandaag te doen en er was dus heel wat lawaai op de kamer. De italianen waren zich aan het opmaken met dagcremes enz... Voor een tocht in de bergen van 27km is dat toch helemaal niet nodig. Ben benieuwd wat dat gaat geven vanavond en of ze het zullen halen. Ik vertrek met 2 liter water, 1 stokbrood met kaas belegd en 1 yoghurt, de bergen in. Algauw kom ik "collega's" tegen. Het gaat direct van in het begin ferm omhoog. Na vier KM kan ik op een eerste rustpuntje aansluiten bij Mark en Manuel,2 Spanjaarden die de Cañimo al 5 keren liepen. Ze nemen me op sleeptouw en zeggen dat ik rustiger moet wandelen voor hetgeen nog komen moet. Gelijk hebben ze, de eerste vier uren is het stijgen tot aan 1500meter. Het is echt afzien bij de beesten, maar het komt erop aan je eigen tmpo te houden en veel te drinken. Iedere waterplaats dat we zien, tank ik bij. Tegen 10u00 begint het al aardig op te warmen en ben ik blij met het vroege vertrek deze morgen. Ik heb nog nooit in mijn leven zo afgezien zoals vandaag. De gieren ziten je letterlijk als een grijpklare prooi aan te staren op slecht een 20 tal meter afstand. Wat een grote en enge beesten. Dus na vier uren zwerven door het gebergte bereiken we de Spaanse grens en dat wil zeggen dat de komende 13KM in dalende lijn gaan. Maar ik kan je verekeren dat het geen cadeau is. Het dalen doet immers evenveel en bij momenten meer pijn dan het stijgen. Onze schaduw op de berg, doet vermoeden dat we familie van Tia Hellebaut zijn, zo groot lijkt onze schaduw op de berg. De pijn verbijt je en op den duur ben je zo gefixeerd op het "afzien" dat je er kan beginnen mee lachen of huilen. Uiteindelijk bereiken we de abdij van Roncevalles omstreeks 12u15. Het is inmiddels al 39 graden geworden. Dus verschroeiend heet. Mijn spaanse maten, waarvan Marc een beetje frans kent, stellen me gerust en zeggen dat we ons samen zullen aanmelden voor slaping in de refuge. We tekenen ons in en ik krijg bed nr.5 toegewezen, wat eigenlijk inhoudt dat ik de vijfde in de rij ben in aankomst. Er zijn een driehonderdtal pelgrims op komst. Waarschijnlijk zullen er , net zoals we deze morgen zagen, een heleboel buiten moeten slapen. Je houdt het niet voor mogelijk wat dat hier allemaal is....daarvoor moet je het eerst eens zien... . Daar de refuge pas opengaat om 16u en we dan pas ons kunnen installeren, ga ik eten met de spaanse gasten. Ze zijn vereerd, als Spanjaard dat ze een buitenlandse pelgrim mogen meedoen... . We eten voor 20,-een salade van asperges, biefstuk friet en baskische rijst in melk met kaneel, typisch van hier en heel lekker.Na het eten doen zij de Siesta en ga ik wat op de blog. Als we binnen kunnen, installeer ik me, doe de handwas, rust wat en ga iets drinken. Kun je voorstellen, Marc en Manuel vragen aan mij of ze morgen terug weer een eind meemogen(??), terwijl de vraag eigenlijk van mij zou moeten uitkomen. Ik ben natuurlijk content en dus gaan we morgen naar Zubiri, een 23 tal KM verder. Maar het enige wat ik vanuit hier kan zien is sterk heuvelachtig gebied. Dit is hier blijkbaar zo in Spanje. Ik dacht dat we het ergste al gehad hadden, maar dat is bijlange niet zo.Iedere dag is een gevecht met jezelf... . Er staat hier een bordje buiten met Santiago de Compostela, 790KM... Met deze zin sluit ik af, tewijl Patrick een andere franse pelgrim op mijn schouders klopt. Ook hij heeft het gehaald. Dat is wel tof, die verbondenheid, zelfs al spreek je dezelfde taal niet, toch ben je een onder allen en allen onder een. Ik ben echt benieuwd naar de "opgesmukte" italianen, hoe die hier zullen aankomen. Nog meegeven dat Marc en Manuel de kampioenen zijn qua lichtgewicht rugzakken, slechts 6-8 kg tegen over mijn 14 kg en eerder 16,50 met de tent die ik dus gisteren teruggestuurd heb (30,-euro!!!). Todd, een amerikaans professor, die de engelse taal in Londen bestudeerd komt nu ook binnen en zwaait dat hij er is. Ik at gisterenavond met hem een pelgrimsmenu in SJPDP. Dus besluit van de dag, de hemel heb ik van dichtbij gezien qua hoogte, maar ook de hel, door de pijn en het afzien... Dat geeft zeker zijn tol morgen als we vertrekken om 6u, maar dat zie ik dan wel weer...Misschien tot morgen, want volgens mijn infoboekje van het genootschap is er in Zubiri mogelijkheid tot inetrnet. Gregory (Isabel en Kris, het "pinguintje" doet aardig dienst en heb ik al veel gebruikt.)
Zaterdagavond voor het slapengaan, had ik nog een babbel met mijn franse kamergenoot. Hij was compleet op,hij komt van Arles en is al onderweg van 04/07/09.Hij had de laatste twee nachten geen slaping gevonden. Dan maar enkele uren in het bos geslapen met de schrik in het lijf, zijn mes en stok naast zich want Frankrijk is een mooi maar vreemd land. Ze houden je al snel voor een clochard met de rugzak in aanslag. De dag erop liep hij dag en nacht en om en bij de 70km om niet in het bos te moeten slapen, een eigen dodentocht als het ware. José is getekend door het leven en hij vertelt het me ook. Ook ik vertel mijn belevenissen en ik geef mee dat ik het vooral emotioneel moeilijk had de eerste dagen omdat ik eens niet kan praten bij d eaankomst op een plaats of stad... . Hij zegt dat ik veel langer moet stappen, zodat ik later aankom in de refuges, maar dan heb je het gevaar vanaf SJPDP dat er geen slaping meer is... en zo is het altijd iets. We gaan slapen rond 22u30, nog geen 5minuten later of de tappen gaan in mijn oren, want er is gesnurk.De volgende morgen is er een snel ontbijtje(yoghurt, banaan en 1 broodje). de raad van José indachtig ga ik op stap alleen, want al de zestien medepelgrims vertrekken vandaag via Sarrence, Borgo de Col du Somport over. Het weer is ideaal, wat bewolkt en een licht briesje. Om 13u ben ik Hopital ste Blaise de plaats waar ik de dag voordien telefonisch een slaapplaats reserveerde.Er is niets te doen buiten de refuge, 1 bar en 1 kerk. Ik zie het niet zitten om weer die eenzame momenten te moeten beleven zoals voorheen en besluit verder te stappen. Ik volg de GR-route en loop bergop(vooral) en weinig bergaf. In 4 uren stappen zie of hoor ik niets of niemand. Best mooi om het belgerinkel van enkel de grazende koeien te horen, maar ook wel beangstigend bij momenten. Vaak kijk je achetrom omdat je denkt dat je 'achtervolgd' wordt. Uiteindelijk heb ik de etappe van maandag er ook bijgedaan. Ik kom uitgeput aan in Mauléon na 45km stappen, levend op wat koeken(galletes au beurre, banaan en water(2liter). Op de koop toe vind ik geen slaping. de verantwoordelijke voor de refuge in Mauléon geeft niet thuis, de pastoor is naar een feestje en de paters doen geen opvang meer omdat de laatste resterende pater te oud is. Via via bekom ik het nummer van een man, Jean-Marie Bouillon uit Ordiarp, daar 5Km vandaan. Ik bel hem op en voel meteen dat het goed zal zitten. Ik zie het niet zitten om nog tot daar te stappen, nog eens 5km stappen, teveel voor mijn afgematte pelgrimsvoeten. Hij wil me komen halen, het is zondag en alles is toe, ik ben uitgehongerd en eigenlijk een beetje ten einde raad. Het is dan ook een geschenk uit de hemel als zijn autootje halt houdt voor mij... . Hij stapte zelf 7maal de camino uit alle mogelijke windrichtingen en vertrekplaatsen en weet wat het is om na 45km geen slaping te vinden. Hij pikt me op en het wordt een reuze avond bij hem thuis. Ik mag zijn leegstaande appartement op de bovenverdieping gebruiken. Er is tv, hij is timmerman en doet ook wat restauratie en verkoop van oude meubelen. Meteen zitten we op de goede golflengte. Er worden vele verhalen uitgewisseld en al snel kikker ik er weer van op. Het wordt een schitterend avondmaal met alles erop en eraan, canard, paté, wilde tomaat, pastis en cahorswijn en dit slechts voor 25,-. Hij geeft me héél wat tips mee voor wat nog komen gaat, hoe en waar ik moetz ijn in SJPDP..., welke routes korter zijn,... De gesprekken gaan 's avonds heel diep, opnieuw emotioneel soms en opnieuw is de verbondenheid erg groot. Hij verloor als kind beide oudersdoor zelfdoding ... Na wat alternatieve routes te hebben gezien, ga ik slapen en maandagmorgen, vanmorgen dus, ben ik klaar om opnieuw de twee etappes in één te doen, want anders zit ik met zelfde probleem als de zondag en is er terug die tijd doden van 's middags tot 's avonds en alleen. Hij brengt me naar het punt waar hij me gisteren ophaalde en ik vertrek om 7u. De wegen worden grimmiger en nog heuvelachtiger, maar ik weet dat ik er al vandaag kan zijn en dat motiveert. Meer en meer denk ik eraan de tent terug te sturen omdat mijn rugzak teveel weegt... . Vanaf SJPDP ben je nooit alleen en desnoods slapen we buiten , als we maar met een aantallen zijn. Ik bereik Saint Jean Pied de Port omstreeks 13u30 en twee dagen eerder dan verwacht en na 36km. Het doet me wat en wederom heb ik moeite om de emoties te bewingen, maar van blijdschap. Ik meld me aan zoals de man had aangegeven en verkrijg een slaapplaats in de refuge, maar die blijkt al volzet te zijn. Het wordt dan de algemene refuge waar we met bijna 200man kunnen slapen en algauw is die ook volzet. Het bulkt er van het volk en de toeristen komen ons als objecten in een winkeletalage bekijken. We worden zelfs gefotografeerd. Buiten de italianen heeft niemand zin in een pose want daarvoor zijn we te vermoeid. Amerikanen, Chinezen en alle westerse nationaliteiten zijn hier vertegenwoordigt. Eigenlijk ongezien voor mij... .Ik moet me om 14u aanmelden en ga dan douchen, mijn was doen, post(ik stuur de tent terug=te zwaar), wat geld afhalen, wat boodschappen doen en ik denk eens goed gaan uiteten, want ik ben toch al wat afgevallen, denk ik. Ik deel de kamer met 11 Italianen, ik moet het niet vertellen... . Met hun gsm in aanslag, pronto hier en pronto daar. Er zijn er hier die morgen willen vertrekken met hun Armani broek, velen ongetraind... . ik ben benieuwd wat dit zal geven allemaal. Ik ga mijn reeds gewone pelgrimsleventje verder.Installeren, er zijn dekens en kussens--) dus geen slaapzak, douche, wastje doen, eten zoeken, bloggen,... Vanaf morgen zou het nog een 35-tal dagen stappen zijn tot aan Santiago. De Col d' Ostuiche die ik vandaag beklom, slechts 595m hoogte is maar een klein broertje bij de col du Bentart van morgenvroeg. Het zou maal drie of vier qua hoogte. Het wordt 13km stijgen aan 11procent gemiddeld en 13km dalen tot in Roncevalles. JM gaf me mee me niet op te blazen, eigen tempo te stappen, maar vroeg aanzetten is de boodschap om de hitte voor te zijn. Want men de voorspellingen morgen zijn boven de dertig graden. Het is een héél pittoreske(dure) stad Saint Jean, maar enorm druk en iedereen is wel wat angstig voor wat komen gaat, want als je hem ziet liggen, kan je hem bijna met de vingertoppen aanraken, maar het is onmenselijk hoog... Tussen de oren zit het weeral héél wat beter, eigenlijk goed en beter dan vrijdag en zaterdag het geval was, ongetwijfeld had de eenzaamheid daar een grot stuk mee te maken. Hopelijk haal ik het morgen, of ik er kan bloggen weet ik niet maar ik probeer jullie op de hoogte te houden van als het kan. Gregory.
Deze morgen nog een ontbijt genomen bij Pierre en vertrokken omstreeks 9u00. Het zou bloedheet gaan worden en dat was het,38 graden!!! De Pyrenéeen blijven me als het ware achtervolgen. Ik loop er eigenlijk voortdurend naast ZW op een vijftigtal km verwijderd van mij. Het is best wel frustrerend en geeft je het gevoel dat je niet vordert of vooruit gaat... . Je voelt je ook héél nietig bij dit spektakel. Ik probeerde een goed tempo aan te houden omdat ik er graag zo snel mogelijk wilde zijn met deze hitte. Ik reserveerde gisternavond nog via Pierre in de Relais du Bastet, een soort refuge waar je kan overnachten enkel met credencial voor slechts 12.50,-. Hoofdzakelijk volgde ik de grote routes en niet de alternatieve. De wegen lijken langer, monotoner maar hier tenminste toch geen honden, of hetzij achter hekkens. Een drietal keren nam ik een alternatief baantje omdat de wegen anders te gevaarlijk zijn. Het is hier ongelooflijk, als je een straatje in slaat, heb je ze er al. De honden!!! Sommigen blijven op het erf staan en laten -buiten het geblaf-je met rust. Anderen moet ik echt afhouden met de dazzer en de stok. Het is echt bangelijk als je zoals ik, bang bent van honden. Ik overleefde de tocht op koeken(galettes de beurre) en fitnessrepen(de laatste) die ik meekreeg van mijn moeder. Waarvoor dank ma!!! Vooral ook veel drinken. Een pelgrim waardig houd ik nu en dan halt en vraag aan mensen mijn flesjes bij te vullen. Vandaag heb ik waarschijnlijk wel 5 liter gedronken. Ik ben aangekomen omstreeks 14u30. Ik was er alleen, deed het handwasje en ging eens in de stad(cfr. kortrijk qua grootte). Een stempel gehaald bij het office du tourisme en slaapplaats gereserveerd voor morgenavond in een refuge. Met mijn structuur heb ik algauw een systeempke opgebouwd qua aankomst, slaping zoeken, handwas, eten zoeken, weg uitstippelen voor morgen... . Je hebt het snel onder de knie, maar het blijft zoeken en opletten dat je niets verliest of laat liggen, want niets heeft zijn plaats hier zoals thuis. Alles , je hele hebben en houden is beperkt tot een rugzak en dat is moeilijk voor mij. Ik wil de dingen zodanig effen leggen, dat ik ze verkeerd leg en zou kunnen vergeten. Toch meegeven dat het lichamelijk prima gaat tot nu toe op wat vermoeide benen na. Maar de eenzaamheid speelt me enorm parten. Ik had dit ook enigszins verwacht... . Ik verlang eigenlijk totdat ik aan Saint Jean Pied de Port(=SJPDP) ben, zodat ik wat mensen kan zien en ook ontmoeten(lees praten of toch tenminste je gevoelens eens efkes kwijt kunnen). Hopelijk 'stropt' het daar dan niet of het is ook 'wadde'. Ik ben niemand onderweg tegengekomen. Bij momenten ben je soms bang...omdat je zo alleen op weg bent. In de refuge is er blijkbaar een sloveense ingecheckt maar niet aanwezig en ook een zestal pelgrims zouden nog moeten arriveren vanavond. Bij mijn terugkomst van boodschappen(2 bananen, drie energierepen, galettes au beurre, stokbrood en ravioli) heeft ze mijn was binnen gehaald. We praten wat en zij is al op weg vanuit Turijn, Italie, reeds twee maanden. Omstreeks 17u00 komen de anderen aan, doorweekt van de natte, druipen een aantal pelgrims binnen. Ze zijn op weg van 4juli en komen vanuit Arles, een vertrekplaats. Er zijn twee fransen, één amerikaan en een italiaan. Ik moet de kamer delen en algauw weet ik wat dat betekent, zweetgeur, nattigheid en 'kaasvoetgeur'. Hopelijk geen gesnurk vannacht.... . De ' dode' momenten vallen mij het zwaarst en ik wil terug naar een kerk, net zoals gisteren, waar ik een beetje tot rust kwam. Ondertussen krijg ik een sms van Stefanie dat men goed aan gekomen is met stops in Lyon,Avignon en Carpentras. Ze belt me eens vanavond. Het huis dat ze betrekken valt reuze mee en ze gaan nu het zwembad in...! Weer wordt het wat 'rokerig' in mijn ogen bij het lezen van zoveel goed nieuws. Ik besluit op zoek te gaan naar een internetcafé waar ik een uurtje-tegen betaling- mijn zinnen kan verzetten. Misschien is de blog 'lang lezen' voor jullie, maar voor mij 'onderweg' is het een bevrijding om de dingen van je af te kunnen schrijven als je met niemand kan praten. Ik houd ook een dagboekje bij en ook dit blijkt te klein te zullen worden. Naar het schijnt is het vanaf SJPDP enorm druk en is er ook minder gelegenheid om te 'internetten'. Straks ga ik terug naar de refuge, een kwartiertje stappen, en zie ik wel. Misschien maken we samen iets klaar, misschien ga ik iets eten... Ik zie wel wat het wordt. Zéker is het dat ik terug wat opgemonterd ben en uitkijk naar morgen, een etappe van een 25-tal km naar l' Hopital Ste Blaise. De medepelgrims die ik nu net ken of beter zal leren kennen vanavond, verlaten me terug morgenvroeg. Ik ga via SJPDP en zij gaan via Sarrences(30km) naar de Col du Somport. Onze wegen kruisen elkaar opnieuw in Pamplona. Er staan me twee redelijk zware etappes te wachten morgen en overmorgen in-naar het schijnt kleine dorpjes. En men geeft voor moregn orrages(zware onweders) uit. Dus ik weet niet of ik daar iets zal kunnen schrijven. Als alles blijft zoals het is, kom ik dinsdag of woensdag aan in SJPDP. Met het klokkengeluid van een huwelijksfeest die net afgelopen is, laat ik jullie. En misschien tot morgen.
In Lourdes ben ik donderdagmorgen mijn foto camera verloren. Gaan aangeven bij de verloren voorwerpen en na de nederlandstalige mis, heb ik hem daar terug gevonden. Als je van (bij)geloof mag spreken. Ik vertrok omstreeks 10u en na persoonlijk een zegen te hebben gekregen. De bedelaars op mijn eerste wegen geef ik yoghurtjes die ik meenam vanuit het hotel. Ik krijg er een buen camino voor terug. De echte Roma zijn niet opgezet met mijn 'gift' en ze willen geld... De eerste kilometers stijgen en ik verlaat Lourdes al snel via het gebergte. Het is een emotionele 'rollercoaster'. Vraag me niet waarom, want daar kan ik zelfs geen antwoord op geven, vreemd allemaal. De 'vertaalde' kaart brengt me langsheen verscheidene mooie wegen. Het weer blijft net zoals gisteren wat miezerig met af en toe een vlaagje (mot)regen. Alover St-Pé de Bigorre, ga ik naar Betharram, Estelle tot in Asson. Denkend hoe ik dat zal uitleggen om de rerfuge te vinden, bots ik er bijna op. Het blijkt naast de kerk te zijn en ik ben er alleen. Ik word naar een kleine studio gebracht waar alles voor handen is, hetzij dan héél simpel.Ik kan er douchen.Maar ik ben al blij dat ik onderdak heb voor deze avond. In het dorpje is omzeggens niets buiten de kerk en een kruidenierwinkeltje, op zijn 'frans' dan. Ik koop er een kant en klare maaltijd, soep, en ravioli voor onderweg morgen. Na het eten en een handwasje is het algauw 20u. Ik ga nog eens tot aan het winkeltje en je kan er iets drinken tot 22u.Na een tweetal Ricards zoek ik mijn kamer op. Er is weinig geluid, geen beweging en de krekels doen hun werk. Het is wat onwennig allemaal. Omstreeks 22u30 ga ik slapen en ik kan de slaap niet vatten. Op klokslag 0u sta ik nog eens op. Wat later val ik dan toch in slaap. Vanmorgen wat stokbrood, overschot van gisterenavond met een beetje koffie. Omstreeks 9u ga ik op stap onder een loden zon. En hier kan ze branden hoor!!! Het parcours is prachtig, maar wel héél heuvelachtig. De eerste 5 km maak ik echt prachtige fotos. Ik moet éénmaal op de loop voor een grote hond. van de 'dazzer' moet hij niet weten... Misschien is hij doof??? Buiten adem en volledig bezweet stap ik verder richting Lys. Er moet een serieuze klim beklommen worden doorheen een bosrijke omgeving. De autos komen hier in snel tempo voorbij, soms gevaarlijk. Alvorens ik aankom in Severayck-Meyrack, houd ik nogmaals halt. Shit!!! Ik ben de foto camera kwijt. Hij hangt niet meer aan de rugzak. Ik keer een 5-tal km terug, de col terug af en besef dat dit onbegonnen werk is... . Wat ontgoocheld stap ik verder. Hopelijk kan ik er eentje kopen onderweg, al is het maar een 'wegwerperke'. want er stonden al erg mooie en persoonlijke fotos op van vertrek, Lourdes, de eerste kilometers, de eerste refuge... . Enfin soit, ook dit is de Camino zekers. Na goed zes uren stappen kom ik aan in Arrudy. Via mijn stempel op de Mairie zou hier een refuge moeten zijn. En wat voor één... . Ik ben gelogeerd bij een soort 'priester' die zijn huis ter beschikking stelt. Voorlopig ben ik de eerste. Gisteren waren er drie pelgrims, vandaag ben ik nog alleen en het is nu 16u. Ik deed er mijn handwas , installeerde mij op de ruime kamers waar slaping voorzien is voor 5 man. Ik mag maar moet niet deelnemen aan het avondmaal rond 19u15. Er wordt steeds samen wat klaargemaakt met hetgeen dat over is of kleinigheden worden aangekocht. Het huis en het stadje zelf is gelegen op de weg naar oloron waar ik morgen moet naar toestappen. het is er echt héél pittoresk met zijn kleine beekjes en kanaaltjes. Het marktpleintje is klein maar gezellig. Nu ga ik nog eens een 'tourke de campagne' doen, de weg uitstippelen voor morgen en wat boodschappen doen. Er is hier ook een zwembad op een camping. ook daar wil ik wel eens een 'lijntje' trekken. Hopelijk slaap ik goed deze nacht en misschien komt morgen opnieuw een boodschap....want het wordt opnieuw een zware dag, 25 km. De teller staat nu al op 70km.
