Voorbereiding , vertrek en dagboek naar Santiago de Compostela 2OO9
11-08-2009
Dinsdag 11/08/09, een lastige dag...
Hallo,
Ik heb zonet de reacties van gisteren gelezen en in combinatie met een uitgeput lichaam kan ik mijn tranen niet bedwingen. Sorry!!! Ik laat het de vrije loop en het lucht wat op als het "eruit" zal zijn. Ergens is het van blijdschap dat ik jullie allemaal "hoor" of kan lezen maar ook ergens van treurnis dat ik jullie niet kan zien of vastnemen. Je kan niet geloven wat een energieboost dat geeft als je een korte reactie krijgt, een hart onder de riem... . En ook... de uitputting, de vermoeidheid speelt een rol in dit gebeuren want het was terug een lastige dag. Na een slechte nachtrust, en afscheidnemend van Konstantinos Cristianos en Marcello, namen in het ontwaken van de stad Logroño afscheid van elkaar. Een albergo in een grootstad is altijd rumoerig, amokmakers op straat en drukte omdat je met veel op de kamers ligt.... De eerste 15 KM gingen erg goed, waarbij het gezelschap hadden van Anna, Manuel, Arancia. De meisjes vroegen om aan te sluiten omdat het lastige etappes zijn en het gemakkelijker gaat als je wat kan praten... . De gesprekken gaan bvb over Anna's werk. Haar avonturen in Quatar waar ze enkele parken moest uittekenen. We komen overeen dat als ik ooit een verbouwingske doe ofzo, ik , voor een prijzeke op haar diensten kan rekenen. Ik ben toch nog niet alles verleerd (grapje) Ze spreekt goed frans en door het praten vliegt de tijd. Manuel heeft wat last van zijn nieuwe schoenen en blijft wat hangen. Na de laatste stop is het nog 15 KM stappen zonder dat je ook maar iets tegenkomt buiten rode stofferige aarde, wijnranken en Bodega's. Lotz is still alive and walking, ongelooflijk eigenlijk en nog nooit zag ik een kereltje met zo'n karakter, Duitse grundlichkeit is voor hem zijn levensmotto. Hij denkt erover zijn vriendin ten huwelijk te vragen en daarom wil hij het einde halen omdat ze hem daar zal komen halen. Als dat geen liefde is... Van Melda, de Litouwse kom ik gisternavond te weten dat ze studeert voor arts. Het was gisteren echt wel leuk daar in Logroño. We bezochten na 19u00 van die typische Spaanse steegjes om er tapas te eten. Tapas bij ons is dus heel anders dan hier in Spanje en ook eigenlijk niet te vergelijken. Ik eet voor de eerste keer in mijn leven Patatas Bravas en ben er dol op. Een soort patat in het vet gebakken en overgoten met mayonaise en een licht pikant sausje dat je de patat niet meer kan zien. Een caloriebom maar wel lekker en who cares...
De laatste 5KM van onze tocht vandaag doen we allen op pijnlijke wijze. Twee dagen naeen 30 KM stappen op slechte paden is echt wel lastig na 435KM en geen pretje. Anna heeft het heel moeilijk met haar voeten maar ze houdt haar tempo aan. Ze praat over een film, "The divingbell and the butterfly" en ik vertel haar dat het de themafilm was van tijdens het weekend"Vleugels voor Greet", mijn collega. Ik vertel over het gebeuren en de gebeurtenissen en beiden zijn we(terug) wat ongemakkelijk stil.Onze rijzen onze haren wat ten berge. Het is een wat emotionele dag vandaag maar nogmaals, ik denk dat de vermoeidheid en uitputting hier ook schuldig aan is... Greet, hopelijk lees je mijn blog en indien het te lastig is voor jou om te lezen, kan je op donderdag vragen aan de collega's hoe het me vergaat. Misschien kunnen ze het uitprinten ofzo, ze zien maar wat mogelijk is. Weet je, Greet, samen met "mijn steen in de schoen" , kom je meer en meer een "target" op deze Camino. En als ik, sinds vandaag wij, denken aan oeze pijnlijke voeten, dan voel ik me eigenlijk een beetje beschaamd dat we daarover "durven"klagen....! Ik draag je vlinder nog steeds dichtbij mij in de rugzak en doe alles wat in mijn mogelijkheden ligt om samen met jouw vlinder, de andere zorgen en intenties van andere mensen die ik meekreeg achter te laten aan het Cruz da ferro, een hondertal KM voor Compostela. We doen ons best en denken dus heel vaak aan jou, want ik heb vaak pijnlijke voeten...!!! Omstreeks 12u30 zijn we dus redelijk groggy aangekomen. Het is er weer overgezellig druk en wachten in de Colla. We zijn zevende in de rij. Het is voor donativo, dat wil zeggen dat je er kan slapen voor een appel en een ei bij manier van spreken en mag geven wat je wil. We krijgen bij het inchecken een stukje frisse meloen. Het is als een engeletje die op mijn tong plast... met deze woorden ga ik afsluiten. Eerst wat caloriën opnemen, dan douche na de drukte en terwijl de Spanjaarden siesta houden. Vanavond opnieuw eten en morgen gaan we slechts 23 Km stappen naar santo domingo de calzada, voor degenen die op de kaart volgen, naar ik hoorde van mijn moeder. Naar het schijnt en volgens het boekje is er terug een aanzienlijk hoogte verschil te overbruggen, dus wordt het niet mijn dag. Ik wrijf de achterkant van mijn knieën alvast in met Voltaren gel die ik gebruik van Manu...en hoop stilletjes dat d epijn daarmee wat wegebt... .
Gregory.
Reacties op bericht (4)
12-08-2009
Ik volg het op de voet!
Hoi Grégory,
Ik heb pas vandaag voor de 1° keer kunnen alles doornemen. We zijn eerst 14 d naar Fr geweest en goed gesteld. Dan nog wat opkuis en nu eens alles rustig kunnen lezen. Ik dacht eerst (voor je vertrok): wat gaat G. daar nu in godsnaam gaan doen? Maar na alles te lezen weet/voel ik al perfect wat je (daar) zoekt! Het zal een leerrijke tijd worden om verder te blijven relativeren in het leven. Een beetje zoals je collega Trees het schrijft: mooi verwoord... Ik hoop dat je verder de kracht blijft vinden ondanks pijnlijke voeten, kaasvoeten van medepelgrims, emoties,... verder te gaan en je bent goed op weg hé! Geniet er ook een beetje van - lees rust- en wij denken allemaal aan jou. Ik zal zeker nog eens bellen naar Stefanie om eens iets samen te doen mocht ze zich eens vervelen of zo... We gaan haar ook een beetje verwennen he! Gr Els
12-08-2009 om 13:44
geschreven door Els Verschuere
11-08-2009
wat een avontuur
beste Gregory,
wat een avontuur. Vandaag heb ik alles eens doorgenomen, ik kan me voorstellen dat zo'n tocht je voor de rest van je leven tekent en verhardt. Kleine perikelen thuis of op je werk zul je wel met heel andere ogen bekijken, vermoed ik. Deze avond ging ik met een oude schoolvriendin een glas drinken. Ik dacht dat zij een rustig, geslaagd leventje had tot we wat dieper gingen vertellen. Op slag leken al mijn kleine beslommeringen in het niet te verzinken. Wat een energie verspillen we toch dagelijks door al die kleine zorgen; Om die reden benijd ik je wel om al je ontmoetingen daar, je blik zal wel oneindig verruimd worden.
Nog een deugddoende tocht, je collega, Trees .
11-08-2009 om 22:34
geschreven door trees vanaudenaerde
Eerste dag thuis na onze heerlijke vakantiedagen
Hallo Grégory, Bravo dat je er terug geraakt bent, maar het is ook steeds een geruststelling te vernemen dat je er "geraakt" bent, want wij vinden dit misschien op den duur heel normaal. Ik probeer je ook indien mogelijk elke dag wat nieuws te brengen. Vandaag was onze eerste dag terug thuis na de vakantie en ook even wennen. Deze ochtend eerst wat onzen draai terugvinden, met de nodige telefoontjes en zelf reeds een bezoekje van een mama met haar kindje (tijntje) die hier vlakbij woont. Daarna even naar den KBC om te zien of we de maand nog gaan rondkomen... Olivier had een lekkere taart gebakken en kwam met zijn 2 spruiten langs op de koffie samen met stefanie,marit en je ma. Je ma heeft dan ook een berichtje van hieruit naar jouw gestuurd. Je zag op haar gezicht dat het haar deugd deed en fier is op haar zoon. In de late namiddag gingen we dan ook traditioneel na de vakantie eens langs bij onze ouders. Rika had Uw verslagen uitgeprint en super-oma had ze met veel aandacht gelezen zodat ze ook kon meepraten over je belevenissen.Je wordt zo stilaan het gespreksonderwerp in de familie. Ik weet niet of je daar een Belgische krant kunt inkijken maar misschien heb je reeds vernomen via het internet: KVK-Anderlecht 0-2 Westerlo-KVK 1-1 Is misschien niet zo belangrijk maar ik geef het toch mee. Doe het dus morgen wat rustiger aan en blijf voorzichtig. Groetjes, Joost en Colette
11-08-2009 om 22:07
geschreven door Joost en Colette
vanwege mema,
hallo, ik ben hier eens bij joost en colette acher jatje kaffie met ste en marit, olivier had taarte gebakken en zo ben ik eens hier aangeland, heb alle blogs gelezen, ik kreeg ze van gerda en heb zojuist de laatste gelezen,nu wilde ik ook eens een paar woordjes van courage zeggen. Gij doet dat zeer goed, en het is echt aangenaam om uw avonturen te lezen, ik heb echt veel respect voor wat ge tot nu toe al deed. Fier moogt ge zeker zijn dat ge de 4OO km hebt gemarcheerd, met zoveel hitte, zwaarte, en alles dat ge op uwe weg tegenkomt, emotie genoeg maar ook de verwondering, de vriendschap en de verbondenheid, eigenlijk, zoals ik al zoveel zei, zijn we allen broers en zussen. Mooi om lezen en ik kijk ook altijd uit naar uw berichtjes, want het is maar op die manier dat ik eens kan terug berichten. Ondertussen gaat de tijd vooruit, en zijn we straks 15 oogst, alleé kga u nu laten en wees voorzichtig in den draai vanwege mema.
11-08-2009 om 16:50
geschreven door Joost en Colette
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
