Toen ik enkele weken geleden in een klas vroeg of iemand de 10 geboden kon opsommen, was er een jongen die opmerkte dat het wel jammer is dat er niet geschreven staat dat de ouders hun kinderen ook moeten eren. Zijn ouders hebben een vechtscheiding achter de rug en nu ze allebei een nieuwe partner hebben is de zaak zo mogelijk nog geëscaleerd, want nu zijn er maar liefst 3 (stiefmama houdt zich afzijdig) partijen , die elkaar zwart maken en beschimpen. De jongen is het echt beu dat ze geen gelegenheid voorbij laten gaan om elkaar van allerlei kwaad te betichten. Ik ondervond het toen de mama onlangs op oudercontact kwam: "Zeg dat maar eens tegen zijn vader, want volgens die is zijn zoon te dom om te helpen donderen!" en ook: "Zijn vader geeft hem voortdurend het gevoel niet goed genoeg te zijn, omdat hij Latijn-Wiskunde heeft gestudeerd en zijn zoon daar niet slim genoeg voor was. Hij zegt er dan bij dat hij dat van mijn kant heeft." Natuurlijk heb ik dat aan de jongen niet verteld, het is zo al erg genoeg voor hem. Maar ik werd toch even stil van zijn antwoord op het examen, waarin hij schreef dat "Samenlevingsopbouw tussen inspiratie en appèl" een terrein is waar het gaat over hoe mensen geroepen worden om goed te zijn voor elkaar en gevraagd worden om in het geval dat ze alleen maar kwaad over iemand kunnen spreken maar beter te zwijgen, "want niemand is volmaakt en de meesten onder ons doen vooral gewoon hun best om met de ander samen te leven of -als dat niet gaat- elkaar gewoon met rust te laten".