De berichten rond het sluimerend racisme in onze maatschappij, waarbij journalist Peter Verlinden de kat de bel aanbond, zijn aan mijn leerlingen niet onopgemerkt voorbijgegaan. In verschillende klassen kwam dit deze week ter sprake. Een leerlinge van mij (met Russische roots) zei onomwonden dat ze blij was dat ze geen andere huidskleur heeft, omdat ze ondervindt dat haar familienaam bij sommigen op weerstand stuit. Zo solliciteerde ze onlangs per mail voor een vakantiejob en belde de zaakvoerder haar op om te horen "hoe vlaams ze klonk, want de meeste vreemdelingen hebben een te zwaar accent en dat is niet goed voor de verkoop". Ze denkt dat het dus vooral te maken heeft met uiterlijkheden zoals je huidskleur, je accent, het al of niet dragen van een hoofddoek enzoverder. Klasgenoten antwoordden daarop dat ze denken dat het vooral mensen zijn die angst hebben van het onbekende, die zo kortzichtig zijn, aangezien ze op school bijvoorbeeld ervaren dat je achtergrond er totaal niet toe doet. Een meisje zei wel dat haar moeder wel even schrok toen ze vorig jaar een meisje met een hoofddoek mee naar huis nam. Ik vertelde hen dat ik een opiniestuk had gelezen waarbij Kolet Janssen de stelling poneerde dat je pas weet of je echt geen racist bent wanneer je schoonzoon of -dochter een andere huidskleur heeft. Dat vonden de leerlingen ook een interessante denkoefening en toen werd het klassengesprek plots heel openhartig. Jongens getuigden hoe ze hun gsm of iPod snel wegmoffelen als ze een groepje vreemdelingen zien naderen, meisjes vertelden dat ze op de bus nooit plaatsnemen naast een kleurling en er was zelfs een meisje die zei dat haar ouders ooit een ander vakantie-appartement vroegen omdat ze naast een joods gezin waren gehuisvest aan zee.
godsdienstleerkracht uit de 21e eeuw
