Het mocht in de zesdes toch niet onvernoemd blijven dat 50 jaar geleden het Tweede Vaticaans Concilie van start ging. *"Was u erbij, mevrouw?" Haha. Ik was nog niet geboren. Dit terzijde. *"Er waren geen vrouwen bij, zeker? Nee? Typisch!" *"50 jaar geleden waren er nog bijna nergens vrouwen bij aan de top." *"Maar nu zijn er nog steeds geen vrouwen bij als de top van de katholieke kerk samenkomt." Laat het dat nu net zijn wat Mgr Léonard ook heeft opgemerkt vanuit Rome: "Zonder vrouwen kan er van evangelisatie geen sprake zijn." *"Die opmerking is juist, maar komt 50 jaar te laat." Voor alle duidelijkheid: ik heb op elk van deze opmerkingen gereageerd én nog wat tekst en uitleg gegeven over de betekenis van Vaticanum II voor de kerkgeschiedenis. Maar deze opmerkingen van de 17-18 jarigen wou ik toch even delen. Klinken ze niet bekend in de oren?
Een meisje zat vanmorgen honderduit te vertellen over het voorbije weekend. Ze was blijkbaar met de jeugdbeweging "op weekend" geweest en had een toffe tijd gehad. Ze had amper geslapen, maar wat een energie: zoveel dat het haar niet lukte om in stilte haar agenda in te vullen. Daarom vroeg ik haar of ze een goed weekend had gehad. "Ja, mevrouw: het was zaaaalig! Ben op weekend geweest met de jeugdbeweging." "En wat was er dan zo leuk aan?" Blijkbaar was het heel moeilijk om dat precies te vertellen. "Alles eigenlijk: het samenzijn, de spelletjes, de nachtelijke gesprekken,... We mogen nu zelf de activiteiten 's avonds een beetje kiezen en we hebben voor DOEN-DURVEN-WAARHEID gekozen. Maar dan wel op een respectvolle manier, had de leiding gezegd." Ik liet haar voor de klas uitleggen wat het betekende om dit op een respectvolle manier te doen. En ze gaf enkele voorbeelden: vragen om te zeggen wie de ander het liefste ziet, iemand uit de groep imiteren zonder te kwetsen, geblinddoekt iemand herkennen aan zijn heupen,... Toen vroeg ik hoe er werd bepaald wanneer een opdracht respectvol was. Een ander meisje uit de klas antwoordde spontaan: "Dat je een ander niets laat zeggen of doen dat je zelf niet zou willen zeggen of doen!" Gaf ze me meteen een hele mooie invulling van de gouden regel zowaar! En daar ben ik even op ingegaan en heb geluisterd naar voorbeelden uit hun eigen leven. En toen hebben we onze cursus genomen. Een wijsneus vroeg of ik dan toch nog ging lesgeven. En ik antwoordde: "Ik heb, denk ik, nog niets anders gedaan dan lesgegeven, denk je ook niet? "Ik geloof het wel, ja...", was zijn antwoord.
godsdienstleerkracht uit de 21e eeuw
