Die vraag werd me deze week in de vijfdes gesteld. Aanleiding is natuurlijk het krantenbericht van de jonge boeddhist Giel, die samen met zijn mama had beslist dat hij een 15-jarige opleiding tot boeddhistische monnik zou gaan volgen in een klooster in India. Op zo'n moment ben ik op mijn hoede. Bestaat er een juist antwoord op deze vraag? Wat mij persoonlijk betreft: 'Ja, een jongen van 15 is volgens mij te jong om deze beslissing te maken. Eerlijk gezegd zou ik mijn eigen kind die op zijn/haar 18e een gelijkaardige beslissing zou nemen aanraden om zichzelf nog enkele jaren te gunnen om zulk een grote beslissing te nemen' Wat mij als godsdienstleerkracht begin september (de aftastende fase met nog een zekere vorm van wederzijds gissen-naar-wat-de-ander-denkt-dat-ik-denk-gedoe) ben ik dubbel op mijn hoede en denk ik dat het beter is om de vraag terug te koppelen. 'Vinden jullie dat deze jongen te jong is om een dergelijke beslissing te nemen?' De meningen zijn duidelijk verdeeld. Aan hen die resoluut zeggen dat je zo'n beslissing zeker niet voor je 18e kan maken, vraag ik welke beslissingen iemand wel kan en mag maken op z'n 15e. Uit de voorbeelden, die ik in de groep gooi, blijken de volgende het te halen: studierichting, kledingstijl, hobby's (zelfs de risicovolle zoals Parcours), vriendenkring en de keuze voor een ouder bij wie je gaat wonen bij een scheiding. Moeilijker ligt het bij: schoolkeuze, vakantiebestemming en -gezelschap, leercontract en drastische beslissingen, je ingegeven door je geloof (waarbij ook de jonge Syriëstrijders ter sprake komen). Bij deze laatste voorbeelden overheerst de idee dat jongeren soms tegen zichzelf moeten beschermd worden. Deze oplijsting voedt de discussie nog wat extra, want nu waren diegenen die vonden dat de jongen daar zelf mag over beslissen hier en daar van mening dat ouders hun kinderen moeten beschermen tegen al te radicale en of gevaarlijke beslissingen. 'Zo een beetje gaan mediteren op een berg is toch niet zo erg als je leven wagen in een strijd, waarvan je overtuigd bent dat het een heilige oorlog betreft!' Dat klopt natuurlijk enigszins, maar ik vraag de leerlingen ook om eens grondig na te denken in de plaats van ouders/voogden die dit meemaken met hun zoon of dochter en alternatieven te bedenken van hoe een ouder kan reageren wanneer het kind een beslissing wil nemen die hem/haar kan schaden of zelfs zijn/haar door kan betekenen. Dat was geen makkelijke vraag, maar mits enige hulp komen we toch tot de constatering dat ouders hun kinderen kunnen verplichten om alle risisco's letterlijk op een rijtje te zetten en ze één voor één met hen te bespreken alvorens tot een besluit te komen. Ouders kunnen hun kinderen ook aanmoedigen om een langere periode (16-jarigen suggereren hier een half jaar) de zaken op hun beloop te laten en te kijken of ze na die periode er nog op dezelfde manier over zullen denken. Ik vond het toch belangrijk om hier te citeren uit krantenartikels waaruit blijkt dat de jongen heus niet over één nacht ijs is gegaan. Ik vraag of er iemand is, die het moeilijk heeft met het feit dat het om een boeddhistisch klooster gaat. Dat blijkt niet het geval te zijn en ik heb het vermoeden dat tegenover een islamitische equivalent veel minder tolerantie aan de dag zou worden gelegd. Terwijl we proberen alles op een rijtje te zetten is er een pienter meisje (dat zelf nog geen 16 geworden is), die zegt dat ze het gevoel heeft dat die jongen en zijn moeder allebei heel goed beseffen dat ze niet de makkelijkste weg kiezen voor zichzelf en dat ze beiden wel heel erg gelovig moeten zijn om deze beslissing in alle vrijheid te nemen. Eigenlijk wil ik deze denklijnen nog wat verder uitdiepen de volgende les. Ik denk aan 'De Ark van Pieter' van checkpoint-tv, de Tiberiade (die mooie reportage van Braambos), enkele artikels over Jokri en de wereldjongerendagen, ... Nog even broeden dus...
godsdienstleerkracht uit de 21e eeuw
