Mensen willen het goede doen en het kwade vermijden. Dat is toch waar je als lid van de samenleving wil van uitgaan. Maar de grens tussen goed en kwaad ligt voor iedereen een beetje verschillend. Moet je geld dat uit de lucht komt vallen (cfr. Zedelgem onlangs) naar de politie brengen? Mag je gratis drinken op het schoolfeest als je helpt bij de drankbediening? Mag je de tank van je wagen vullen op de kosten van een verstrooide voorganger? Moet je de kassierster tot 2x toe wijzen op je bak bier, die ze vergeten te scannen is? Moet je de ober vertellen dat je filet pure gegeten hebt in plaats van het veel goedkopere filet américain? Mag je tijdens het babysitten eventjes snel bellen naar je vriendin met de vaste telefoon van je werkgevers? Er bestaat niet echt een consensus over goed en kwaad, zo blijkt uit het klassengesprek. Ik schrijf op het bord: "Uw ja moet ja zijn en uw neen neen en al wat daarbij komt is uit den boze"(Mt 5, 37) Er komt wel wat reactie:"Je kan niet vermijden dat je 'ja' een 'ja, maar' is, want het is toch typisch dat je als mens ook een compromis durft te sluiten. Bijvoorbeeld wanneer iemand je vraagt of je hem altijd zal steunen, dan moet je eerlijkheidshalve toch zeggen dat je hem zal steunen ja, maar niet wanneer zijn handelingen lijnrecht tegenover jouw mening staan." Een meisje zei onomwonden dat ze geen ja kan zeggen als ze haar vragen of ze voorstander is van euthanasie bijvoorbeeld, aangezien ze het lijden van prins Friso van Nederland bijvoorbeeld mensonwaardig vindt en ze in dit geval absoluut pleit voor euthanasie, ook al definieert ze euthanasie als het vrijwillig beëindigen van iemands leven. Volgens haar is de wetenschap wreed tegenover iemand in dergelijke situatie omdat ze in staat is om iemand te veroordelen tot een vegetatief bestaan. Ze vindt het niet 'goed' te noemen dat iemand een mensenleven tot een vegetatief bestaan reduceert, enkel en alleen omdat de wetenschap daartoe in staat is. Ik werd er stil van en ik niet alleen. Het was een waardige (heilige?) stilte waarin we allen verzonken waren in een vreemdsoortig medeleven met hen die zo'n vreselijke situatie moeten doorstaan. Tot een jongen zei: 'Ik zou zelf niet graag als een plant leven; ik hoop dat de mensen rondom mij de juiste beslissing nemen dan.' 'Nee,' zei een andere:' Je moet je wensen officieel meedelen en dan weten de mensen rondom jou wat ze moeten doen om goed te zijn tegenover jou.' Ik vroeg of je zelf dan heer en meester bent in het bepalen van de grens tussen goed en kwaad of dat er iets (een instantie, een religieuze overtuiging, een morele wet,...) of I/iemand (God of medemens) deze grens voor jou kan meebepalen. De antwoorden waren erg verscheiden. Zelf vertelde ik dat ik de leidraad, die Jezus in zijn Blijde Boodschap me aanreikt, met dankbaarheid omarm, omdat deze me een houvast biedt als ik er zelf niet uitkom. De boodschap van Jezus denkt niet voor mij, maar biedt me een denkkader aan voor als ik zelf het noorden dreig te verliezen.
godsdienstleerkracht uit de 21e eeuw
