"Denken aan mijn eigen dood: ik kan het niet. Ik weet niet waarom, maar als het in de les of op TV of ergens anders over de dood gaat, dan wil ik gewoon dat het zo snel mogelijk over iets anders zou gaan. Ik ben bang, krijg zweethanden, voel me onrustig enzovoort. Ik begrijp ook niet dat mensen daarmee kunnen lachen, zoals in een programma als de Laatste Groet of iets dergelijks op Canvas. Ik weet niet waarom, maar ik vind het totaal ongepast om in dergelijke zaken humor te gebruiken." Aan het woord is een 17-jarig meisje. Ze doet in onze school haar vijfde jaar over en had vorig jaar tijdens de les Godsdienst haar eigen overlijdensbericht moeten schrijven. Ze had dat niet gedaan. De leerkracht had met een 0 gedreigd, maar ze had voet bij stuk gehouden en dan maar liever het overlijdensbericht van een fictieve pedofiele persoon neergeschreven. De leerkracht had de zaken niet op de spits gedreven, en zo was de schade beperkt gebleven. Maar toen ik deze week de les begon met het aankondigen van een lessenreeks over Lijden en Hoop wou ze toch even nagaan of ze deze opdracht niet opnieuw zou moeten maken. Ik stelde haar gerust. Maar na de les vroeg ik haar toch of ze er even wou over praten. En toen vertelde ze me het bovenstaande. Ik zei haar dat ik dacht dat ik haar wel kon begrijpen en dat ik me kan voorstellen dat mensen sowieso liever niet te vaak aan hun eigen sterfelijkheid worden herinnerd. Ze beaamde dit. Maar ze vroeg zich eerlijk gezegd ook af hoe het kwam dat ze daar zo bang van was. En eigenlijk was dat al heel haar leven het geval. Ze had nog nooit echt iemand uit haar omgeving verloren en juist daarom vond ze het zo vreemd. Ik vroeg haar of ze soms wel eens nadacht over wat er na de dood komt. Dat was wel degelijk het geval, blijkbaar. En ze geloofde echt wel dat het leven op een andere manier en onder een andere vorm doorgaat na het overlijden op aarde. Soms dacht ze zelfs dat reïncarnatie de enige juiste visie op het leven na de dood kan zijn. Ik vond het boeiend om met dit meisje hierover te praten. Nee, ik vond het boeiend om buiten de lessfeer naar dit meisje te luisteren over dit onderwerp. Ik zweeg over mijn visie op het hiernamaals. Ik zweeg over mijn overtuiging, die haar inspiratie vindt in het verhaal van de Emmaüsgangers. En ik ontdekte dat dit meisje helemaal doordrongen is van haar geloof in de liefde van mens tot mens en in de zekerheid dat de liefde niet stopt als één van de partijen overlijdt. Laat het nu dàt zijn waaruit ik zelf al vaak troost heb geput in persoonlijke verliessituaties.