Eén van de jongens uit het laatste jaar vertelde deze week dat hij bijna elke zondag naar de kerk gaat. Echt verwonderd waren de klasgenoten (gelukkig) niet, want ze wisten al dat deze graag geziene klasgenoot gelovig was. "Eigenlijk zou ik het ook niet erg vinden als we thuis wat vaker gingen dan 2 of 3 keer per jaar", bekende een meisje:" maar ik verveel me wel tijdens de mis eerlijk gezegd. Heb jij dat nooit?" De jongen bekende dat hij niet altijd even attent blijft en dat zijn gedachten vaak weg dwalen (dat was me tijdens de les ook al opgevallen), maar dat hij toch vooral naar de lezingen en de homilie probeert te luisteren. Zijn pastoor blijkt een gedreven predikant te zijn, die er in slaagt om de bijbel bij de mensen te brengen. Een andere leerlinge vroeg me of ik me ook soms verveel tijdens de eucharistieviering. Ik moest toegeven dat ik daar wel eens last van heb, vooral als de verkleutering zo groot is, dat ik me afvraag of de voorganger de kerkgangers wel au sérieux neemt. Maar ik kan ook intens genieten van een viering waarin de diepere betekenis van het woord van God me wordt uitgelegd en me stof tot nadenken bezorgt voor de rest van de week. Het is niet onbelangrijk als je als gelovige bepaalde bijbelteksten steeds opnieuw hoort, en de priester erin slaagt om telkens nieuwe lagen van het verhaal naar boven te halen en je als het ware een spiegel kan voorhouden, waardoor je gedwongen wordt om kritisch naar jezelf te kijken. Een inspirerende visie op het woord van de Heer, met een bezielende tip om in de voetsporen van de mensgeworden Zoon van God te treden: daar wil ik wekelijks door geboeid worden. Maar dat is niet altijd het geval. Ik ben wel eens niet bij de les. Soms moet ik heel lang nadenken om me het evangelie nog te herinneren twee dagen later.