Na de introductie tot het instrumentvliegen, krijgen we nu VFR nachtvluchten. Snachts vliegen is schitterend, ongetwijfeld het mooiste tot nu toe. De lichtjes van de runway, grote stadia en wegen wauw... Bijna alle gecontroleerde vliegveldjes hier worden ongecontroleerd na 9uur savonds (Falcon ook), dus het is wel goed uitkijken voor ander verkeer. Er is een speciale frequentie om de lichten van de runway aan te doen op een speciale frequentie. Het is wel cool om vanuit het vliegtuig alle lichtjes van de landingsbaan te kunnen bedienen (de mr bean in mij komt dan ook af en toe op, en de startbaan word dan een flikkerende discotheek tot ergernis van mijn instructeur). Anderzijds is nachtlvliegen ook wel best scary. Je ziet niets van de bergen en de landingsbanen zijn heus niet zo goed verlicht. Op grotere luchthavens heb je wat ze noemen 'centreline lighting' maar dat heb ik op de vliegveldjes waar wij naartoe vliegen nog niet gezien. Maw, je ziet de contouren van de landingsbaanwel maar niet de baan zelf! De navigatie snachts is vooral gps of grote verlichtte straten. Als je in de woestijn vliegt zie je werkelijk niets (in tengenstelling tot in de dag wil ik echt niet dat mijn motor mij daar in de steek laat!). Snachts moet je altijd een zaklamp meehebben als je een 'complete electrical failure' krijgt. Van de meeste instructeurs (waaronder de mijne) moet je een rode zaklamp hebben omdat je ogen daar het snelst aan wennen. De truuk is waar hou ik die zaklamp als alle lichtjes uitgaan? Ik steek ze het liefst tussen mijn headset, zo lijk ik een beetje op een mijnwerker maar anderen steken het in hun mond (maar hoe spreek je dan op de radio?) of in hun linkerhand (hoe bedien je dan de gashendel?). Mijn instructeur is een geweldige kerel uit Texas, helaas gaat hij op een 'big trip to Europe'. Eigenlijk gaat hij gewoon naar als zijn oudleerlingen in Belgie/malta en Duitsland omdat hij zo'n populaire kerel is (en vliegt hij met al zijn leerlingen voor 10% van de prijs), erg jammer want volgende week vlieg ik dus met een andere instructeur.
Snachts vliegen betekend ook een totaal verschillend ritme. Vannacht vlieg ik om 22u30 een dubbel, en om 2u 30 een solo! Als ik thuis kom zal Megan moeten opstaan voor haar vlucht (als de zon op is). Ik zie het nu als vakantie: Ik lig in mijn bed tot de middag, sta rustig op tegen dan is Megan meestal klaar met vliegen liggen we wat aan het zwembad of gaan we een museum doen en gaan savonds uiteteten. Tegen een uur of 8-9 begin ik mij klaar te maken (precies of ik ga uitgaan) en ben tegen 2-3 uuur smorgens meestal wel thuis. Anderen proberen zoveel mogelijk snachts aan te passen aan het nieuwe ritme (mijn roommate bv zit heel de nacht in de fitness). Nu dat we met de DA 40 vliegen mogen we ook 'backseaten' bij andere klasgenoten. Mijn flightmate is Boris, een van de beteren van de promotie en je leert vreselijk veel uit andermans fouten Hij vliegt na mij, dus maw vlieg ik vannacht heel de nacht door. Na mijn solo vannacht heb ik mijn 'night rating' te pakken! Nooit gedacht dat dat zo gemakkelijk ging gaan: geen check, geen theorie, enkel 5 solo take-offs en landings!
Na 8 dolle dagen met mijn Matthias te hebben beleefd, weet ik niet waar ik moet beginnen. Ik heb met Matthias, een andere kant van America leren kennen, soms een beetje marginaal als je gewoon bent aan Europa . Omdat ik van de school maar maximum 4 dagen vrijaf krijg, waren de eerste 4 dagen in Mesa te doen.
Een van de eerste dingen die we gedaan hebben is een 'shooting range'. Een shooting range is eingelijk een plek, waar ja al dan niet met je eigen geweer gaat schieten. Je kan er ook doodgewoon een geweer huren en je betaalt dan per doos kogels. We begonnen met een 9mm (zeg maar een gewoon pistool). Ik dacht, met al mijn ervaring van de kermis, en met de uren die ik in de tuin in Weerde met Meron zijn loodjesgeweer heb doorgebracht dat dat toch niet zo'n groot verschil zou zijn. Ja tarara, daar had ik mij volledig in vergist. In de shooting range zelf hangt er een doordringende geur van verbrand buskruit en hoor je enkel en alleen geweer na geweer afgaan. Na een - naar mijn mening toch wel heel korte - uitleg te hebben gekregen hoe alles in mekaar zat mochten we zelf schieten. Bij de eerste paar schoten schrokken we zo hard dat we vaak 3 meter achteruit sprongen (heb alles gefilmd, erg leuke beelden!). Daarna gingen we een 2e ronde kogels vragen, maar de kerel achter de balie vroeg 'if we didn't want something bigger? '. We zeiden, omdat we niet beter wisten ja (wat weten wij nu van 'guns' af?). Komt hij daar af met een M16, een giganstisch geweer dat blijkbaar door de soldaten in Irak wordt gebruikt. Daar stonden we dan, 19 jaar, te jong om een pintje te drinken maar oud genoeg om een volautomatisch machinegeweer te huren . Het ziekste van al is dat het een populaire familieattractie was!. Een paar rijen verder als ons stond een gezin van 5 waarvan 2 kinderen zeker nog niet ouder waren dan 12 jaar, je kon er zelfs verjaardagsfeestjes organiseren! Anyway, het was een klein mirakel dat mijn schouder nog in de kom zat nadat ik geschoten had met de M16.
Verder hebben we nog de Apache trail gedaan en zijn we wat gaan honkballen. Nu ja baseball, ook op z'n amerikaans: Je betaalt 1 dollar en een machine schiet 12 baseballs op je af. Je had slow, medium, en fast. Matti en ik zijn nooit voorbij slow geraakt al ben ik van plan hier verbetering in te brengen en nog vaker te gaan baseballen nu ik die plek ontdekt heb.
Eens woensdag begon onze roadtrip: Ik had een heel vroege ochtendvlucht (eigenlijk was het mijn eerste nacht vlucht) en daarna vertrokken we. De eerste 2 dagen gingen we gaan skiëen in Flagstaff. Ik was al erg vaak over Flagstaff gevlogen en had de skiliften zien werken maar had nooit de tijd gehad om eens een weekend te gaan. Het skiëen was erg leuk, en we hadden bangelijk mooi weer. Het skigebied was niet het grootste dat er was, maar het was toch een unieke ervaring om eens aan de andere kant van de wereld op de latten te staan (en dan nog in Arizona, of all places). We waren als skiëers wel duidelijk in de minderheid: Hier is snowboarden veeeeeeeeeeeeeel populairder.
Na 2 daagjes geskied te hebben was het Las Vegas. Het was een erg mooie weg door het midden van de woestijn, met een schitterende zonsondergang along the way. Het eerste wat we op onze weg tegenkwamen was 'Hoover Dam'. Zoals ik al zei, is Vegas eigenlijk gebouwd te midden van de woestijn, dus waar krijgt het al de die energie voor de lichtjes en bingosloten vandaan? Inderdaad, Hoover dam. Een gigantische generator die aangedreven word door de colorado river. Hoover dam vormt overigens de grens tussen Arizona en de staat Nevada. 30 mijl verder, na nog wat in de pikzwarte woestijn te hebben gereden kwamen we de bocht om, en zagen we een oase van licht, zo ver als we konden zien een gigantische lichtplek. Je kon niet missen waar we waren. Eens we 'downtown Vegas' waren, kwamen we ogen en cameras te kort. Het was gewoon zoals in de films: Wedding chapels, gigantisch hotels met casinos aan en vooral heeeeeeeeeeeel veeeeeeeeeeel lichtjes. Nooit van ons leven hadden we verwacht dat we een hotel OP DE LAS VEGAS BOULEVARD konden betalen. We gingen dan ook meer als een grap vragen hoeveel een kamer in de MGM grand kostte. Toen bleek, dat dat heus niet zoveel was (we hadden in mesa verdomme meer betaald voor een kamer!) twijfelden we geen moment! De MGM grand is het 2e grootste hotel ter wereld 38 verdiepingen hoog en meer dan 5000 kamers. In de ubergrote lobby van ons hotel was er zelfs een leeuwenkooi. Ik dacht dat ik na 3 maand america van niet al te veel meer zou opkijken, maar dat was duidelijk zonder Vegas gerekend! De hotels die we in Vegas zagen gingen er gewoonweg over. Matti en ik zijn grote fans van de film ' the hangover' en wie die film bekijkt leert Vegas erg snel kennen, we wisten al welke hotels we zeker wouden doen. Zo hadden we 'ceasars palace': Een hotel dat rome gewoon heeft nagebouwd, met het colloseum als theater zaal, een kleine trevi fontein aan de ingang en indoor winkelstraat die doet denken aan de appia antica, kvoelde me helemaal terug in Rome (not!). New York New York, is een hotel dat de volleidge skylane van new york heeft nagebouwd: De empire state building, chrysler tower etc... Dan hebben we de Luxor: Een hotel dat bestaat uit 3 grote pyramides, en eens binnen waan je je in het oude Egypte met sfinxen en nagebouwde graftombes. The Venetian, is als de naam al zegt een replica van Venetie, de ingang van het gebouw lijkt erg op het san marco plein en je kan er gondola ritjes krijgen. Het hotel 'Paris' heeft volgens mij geen verklaring nodig, zeker al niet als je weet dat er een replica van de eiffeltoren staat schaal 1 op 4, en ook een replica van de arc de triomphe. Erg indrukwekkend maar we hadden het wel gezien na 2 dagen, zeker omdat elk hotel eigenlijk hetzelfde is opgebouwd: Een groot casino op het gelijkvloers soms met een mooie tuin aan of een grote nachtclub, zeker als je rekening houd dat we eigenlijk niets mochten omdat we nog geen 21 waren. De casinos zitten dag en nacht vol. Of je nu om 2 uur smorgens of om 9 uur smorgens gaat. De pokertafels zitten gegarandeerd vol. Af en toe hoor je een luide kreet van iemand die net veeeeeeeeel geld gewonnen heeft. Het was eens iets anders om roulette niet te zien gespeeld worden met 1 frankskes als bij mijn grootouders, maar met 800 dollar per keer soms. Het publiek in Vegas kan ik niet echt beschrijven behalve dan de gewoonlijke dronken britten en groepen chinezen/japanners. De laatste avond in Vegas zijn Matti en ik naar David Copperfield in ons hotel gaan kijken en dat was subliem! Anderhalfuur die werkelijk voorbij vlogen!!! Het was onbeschrijfelijk wat voor magie er in die zaal aanwezig was! Op het laatste moment werd ik zelfs uit het publiek gekozen als vrijwilliger en het was de eerste keer dat ik zo blij was om op het podium te worden geroepen om met een act te helpen. Ongelooflijke kerel dieje Copperfield (die er in het echt trouwens veel ouder uitziet dan op tv).
Na 'sin city' reden we door naar de grand canyon. In de grand canyon was er een heel erg laag wolkendek met heel erg lage zichtbaarheid. Gevolg: ipv Grand Canyon, was er Gene Cl°°t te zien! De tweede dag was er een sneeuwstorm en was de zichtbaarheid iets beter maar toch niet zoveel beter. Beetje een tegenvaller dus, maar gezien de rest van de trip, niks te klagen!
Ondertussen is het vliegen terug begonnen voor mij, en ik begin morgen met mijn eerste nachtvluchten waar ik moet navigeren op zicht maar dan snachts. Erg leuk, al zal ik me weer moeten aanpassen aan het nieuwe ritme (het is niet meer vroeg opstaan, maar laat opblijven). De fotos van onzen trip staan sebiet op facebook, beloofd! Merci Matti ben erg blij dat je gekomen bent!
Mijn VFR fase is gedaan. Mijn 65 had ik wat ze noemen een 'partial pass'. Je bent er dan wel door, maar je moet een gedeelte van je check opnieuw vliegen. Bij mij was het - weer maar eens- mijn navigatie. Ik was toch wat ontchogeld, dat ik er niet direct op alles door was maar niet alles zat mee die dag: De wolkenbasis hing zo goed als op de grond, en de zichtbaarheid was erg slecht. Daar ging het allemaal nog relatief goed. Maar toen ik moest diverten of 'uitwijken' was mijn directional gyro, 20° af. In tegenstelling tot wat vele denken vliegen wij niet op compass, maar calibreren we onze gyroscoop. Een gyroscoop is eigenlijk een roterende jojo, die doordat hij heel vaak rond zijn eigen as draait zijn positie in de ruimte bewaard. Je hebt erg veel gyroscopen in alle vliegtuigen (in de Da 20 alleen al heb je er een stuk of 3). Doordat het compass erg betrouwbaar is op lange duur, en de gyroscoop betrouwbaar is op korte duur vliegen we dus op gyroscoop. Helaas stond ze 20° af, wanneer ik ze nodig had. Net als ik doorhad dat er iets niet klopte, omdat wat ik buiten zag niet klopte met mijn kaart was de instructeur mij voor.
De instructeur, was geen nobody! Hij is hier de chief pilot. M. is een generaal op rust, die hier in Arizona na zijn grote carriere de hoofdinstructeur is geworden. Hij heeft zo goed als met alles gevlogen waar een mens mee kan vliegen in Belgie. Op de 3 uur die ik met hem gevlogen heb, heb ik zoveel bijgeleerd als mijn hele VFR fase samen! Die man is gewoon ne vogel volgens mij. Hij en dat vliegtuig dat zijn 1. Zelden zo'n goede instructeur gehad. Maar, nu hop naar de diamond 40, vier zitter, veel krachtiger én glass cockpit (geen analoge metertjes meer). Mijn IFR instructeur is Brent, zag er een heel leuke gast uit. Zit nu precies in het midden van mijn opleiding dus nog 3 maanden te gaan hier in arizona. Alles perfect op schema zover.
Met het leven in America gaat ook alles zo zijn gangetje. Vorige week was het hier superbowl en zijn we het in een echte amerikaanse sportsbar gaan bekijken. De superbowl is het grootste sportgebeuren in America. Het is de finale van de american football league. Heel america ligt werkelijk plat 166 miljoen amerikanen keken ernaar. 1 seconde reclame kost een miljoen dollar (en er is vreselijk veel reclame) en het goedkoopste zitje in het stadion maar liefst 1000 dollar. De meeste instructeurs die op die dag moesten vliegen hadden vrijafgenomen en de hele week werd er nog gediscusieerd. In de bar waar we zaten, waar er zo'n ambiance! Ongeluuuflijk. Deed me denken aan de tijd dat we as roma-lazio gingen bekijken in rome op groot scherm.
Matthias komt hier morgen toe, en dat is natuurlijk iets waar ik al heel lang naar uitkijk. Zijn eerste maaltijd in America word een goeie vettige hamburger in Fuddruckers, dat staat vast (en daarna komen er uiteraard nog mcdonnalds, wendy's, carls junior, my big fat burger, heart attack grill, burger king en nog vele meer!)
Vandaag mijn laatste cross-country navigatie gedaan. Heb nog 1 vluchtje te gaan met Curtiss mijn instructeur voor ik mijn VFR check heb. Zal het missen om helemaal alleen zo hoog in de bergen te hangen. Onderweg naar een of ander klein vliegveldje in het midden van de woestijn. Een week geleden mocht ik zelfs naar californie vliegen ( al was Blythe nu niet echt het vliegveldje waar je aan denkt als je californie zegt,). Het enige waar ik op kon navigeren was route 66 en de colorado river. Ergens daartussen moest Blythe liggen. Het was daar maar een doodse bedoeling, geen levende ziel te herkennen. Heb dan maar snel getankt en toen ik wou vertrekken zag ik dat er een coyote op de runway stond, bleef ik maar wachten tot ik het zo beu werd en zo kort mogelijk opsteeg (we hebben er dan ook een speciale techniek voor geleerd) . De lange voorbereidingen zijn gelukkige wel voorbij, was het een beetje beu om tot savonds laat mijn route te zitten plannen.
Gisteren hebben Megan en ik de 'apache trail' gedaan. We zijn er allebij waarschijnlijk al tientallen keren overgevlogen maar de 'trail' die genoemd is naar de vorige inwoners van de superstition mountains was ongeluuflijk om het met onzen daklozen te doen! Het is maar een half uurtje rijden van hier en ik zal zeker teruggaan om te gaan vissen ofzo. Schitterend gewoonweg.
Nog een weekje en Matthias komt hier aan, en heb mijn 4 dagen vrijaf gekregen om met mijne kameraad ewa te gaan rondtrekken! What happens in Vegas will NOT stay in Vegas, voor wie deze blog volgt!
De long navs volgen mekaar snel op. Elke dag sta ik hier gepland (en vlieg ik dus meestal), en dat is heerlijk. Helaas was het vandaag nog eens slecht weer. Wolkenbasis hing erg laag en er werd veel regen voorspeld voor mijn bestemming in Tucson, de tweede grootste stad van Arizona. Dus besliste ik als voorbeeldige piloot, om niet te vertrekken (niemand anders vertrok ook niet, en ik had nooit een 'sign off' van een instructeur gekregen). Een beetje later op de dag kwam het nieuws dat een 24 jarige pilote was omgekomen dicht bij een vliegveld op anderhalfuur vliegen van hier, Phoenix deer Valley, ik ben er gisteren nog overgevlogen. Het was erg raar, ik kende haar noch haar school niet maar ik was de dag ervoor zelf naar Wickenburg gevlogen in het noord westen en dat was de bestemming van de piper. http://www.azfamily.com/news/Plane-crashes-near-Deer-Valley-Airport-82938892.html
Maak jullie nu geen zorgen hoor, er zijn hier duizenden studenten in Arizona die elke dag vliegen, maar het was toch even schrikken. Overigens hebben Megan en ik er een dagje uit van gemaakt en zijn we naar Tempe geweest. In tempe zijn we een de gamers arcade geweest. Best wel leuk want ze hebben daar veel flight sims (waar je wel zonder probleem kan crashen!)
Na een week van barslecht weer, en heel veel cancellations konden we zondag eindelijk volop terug het vliegen aanvatten. Het was raar om zien, de blauwe hemels waar we normaal gezien elke morgen mee wakker worden waren veranderd in een grijze wolkenmassa, die onophoudelijk donderde en regende. Maar liefst 4 dagen op rij ben ik naar school gegaan, wetende dat er niet de minste kans was dat ik zou vliegen. Het leek echt zoals in de films. De wind was soms zo sterk dat je amper met de auto kon rijden. Zondag kon ik dan eindelijk mijn lange navigatie naar Lake Havasu doen. Erg leuk, maar ik was te laat vertrokken omdat ik geen instructeur vond om mij af te tekenen. Omdat ik voor zonsondergang moet terug zijn zat ik op de terugweg met enige haast en flirtte ik met de donker. Al bij al goed aangekomen en was het erg leuk. Op een bepaald moment vloog ik zelfs in Nevada, de staat ten noorden van arizona (en vooral gekend voor zijn casinos, las vegas is dan ook de hoofdstad, erg gemakkelijke orienteringspunten trouwens). In lake havasu zelf worden de piloten (die er bijtanken) enorm vertroeteld: Koekjes, drank, sandwiches liggen er voor je klaar. Op de terugweg moest ik langs de bergen, en dat betekend heel erg hoog vliegen en constant je positie checken want in de bergen is dat niet zo gemakkelijk zonder wegen, hoogspanningskabels of rivieren... Er waren gisteren zelfs veel bergtoppen met sneeuw op!
Vandaag had ik mijn voorlaatste dubbel met Curtiss, mijn (VFR) instructeur. Nu komen er ontzettend veel solo long navigations aan. Erg leuk, maar ook erg vermoeiend om elke dag een route voor te bereiden (met een route voor te bereiden ben je gemakkelijk 3 u bezig). Maar zoals morgen: Ik heb een vliegtuig voor heel de dag en kan er min of meer mee doen wat ik wil. Overigens zijn dit ook mijn laatste 'VFR' missies voor mijn M65 check. M65 is een 3 uur lange check, meestal met de chief pilot van hier over alles wat ik tot nog toe geleerd heb. Daarna ga ik niet alleen over naar een nieuw, krachtiger vliegtuig maar begint mijn 'IFR' training. Het verschil tussen VFR en IFR is erg groot. VFR staat voor 'Visual Flight Rules' en kan alleen gebeuren in goed weer, het vliegen gebeurd voor 80% naar buiten te kijken. IFR of Instrument flight rules is dan weer het tengenovergestelde waar je puur en alleen op instrumenten vliegt. Op mijn laatste paar missies met instructeur kreeg ik hier een introductie in en dat was super! IFR word ook wel eens 'under the hood' genoemd hier want je vliegt met een speciaale 'hood' op zodanig dat je niets buiten kan zien behalve je instrumenten. Zo'n hood ziet er wel grappig uit, ik zal er is een foto van nemen, het lijkt een beetje op een pet die veel te ver naar voren steekt en je ziet inderdaad geen knijt van het mooie uitzicht buiten. Voor de navigation vlieg je van station naar station en het landen gebeurd via ILS of Instument Landing System. Later in de grote boeings of airbussen zal alles IFR zijn (uiteraard zonder de hood), dus het is vast en zeker het belangrijkste van mijn opleiding dat nu volgt. VFR zal ik echter ook nog nodig hebben, als ik jullie een luchtdoop wil geven in Zoersel in een cessna bijvoorbeeld!
Het beste nieuws van de dag is dat Megan vandaag solo gegaan is, ze was er gisteren door op haar check (en het was ne zeer moeilijken instructeur er waren er maar 2 door). In de namiddag mocht ze dan alleen vliegen. Uiteraard volgde de hele traditie voor haar ook, en maakte ze haar eerste zachte landing in het zwembad (just kidding). Vanavond trakteerde ze mij op een etentje in ons favoriete restaurant: The Cheesecake factory (laat de naam je niet misleiden), voor de familie en vrienden die mij een bezoekje bregen: Jullie mogen er gerust van zijn dat we hier minstens 1 keer gaan eten.
En nu slapen, want over 5 uur moet ik er weer uit!
Morgen staat mijn tot nu toe langste vlucht op het programma: Lake Havasu. 4u in totaal. Lake Havasu staat gekend bij de locale jeugd voor de grootste feestjes en festivals. Helaas zal het morgen niks van datte worden al heb ik wel meer dan anderhalfuur tijd om in de "pilot lounge" de koekjes en andere gratis lekkernijen op te eten. We wachten hier al een paar dagen op slecht weer, en momenteel regent het hier minstens zo hard als in belgie (en zonder overdrijven: Dit is de eerste regen in meer dan 2 maanden). Wie weet sta ik morgen dus voor niets op... Het vliegen gaat goed, heb afwisselend solos en dubbels. Mijn volgende check is nog wel een poosje, maar Megan zou haar 'pre solo' tegen het eind van de week moeten hebben (en stiekem hoop ik dat ze het met mijn instructeur zal hebben). Mijn instructeur is momenteel bezig in de toelatingsprocedure van een 'regional airliner' dus wie weet ben ik wel een van zijn laatste studenten! Curtiss heeft maar liefst 1800 uur, wat ongeluuuufelijk veel is voor zijn 24 jaar. Hier in America is de traditie zoo anders, eerst moet je heel veel uren maken op een klein vliegtuigje vooralleer je naar de kleinere luchtvaartmaatschapijen mag (zeg maar zoiets als VLM voor ons) en pas nadat je daar vele jaren heb gesleten kan je eindelijk richting 'domestic carriers' à la American Airlines.. In australie is het een gelijkaardige procedure. Ergens is het wel logisch, want hier zijn zoveel leuke piloten jobjes op kleinere vliegtuigen dat je bijna zo'n systeem moet inbouwen. Zo vloog mijn instructeur een paar jaar terug voor de 'traffic alert company'. Hij moest in een kleine cessna alle files opzoeken en melden aan de radio stations. Ik zou het helemaal niet erg vinden om ooit zo te beginnen, al droomt natuurlijk iedereen om direct op de grote bakken te kunnen starten.
Hier in de springs is de storm gelukkig al wat gaan liggen, Nico mag blijven en dat was het belangrijkste. Een paar dagen terug zijn we met z'n allen naar een disco rollerblade geweest, je kent het allemaal wel van uit de films. De disco rollerblade lag in een achtergestelde buurt maar dat was des te plezanter. Sommige van de (zwarte) rollschaatsers leken wel met rolschaatsten aan hun voeten geboren. Er staat nog zoooveel op mijn to-do list hier in arizona: de shooting range, american football, de drive in met megan.
Anyway ik ga is beginnen met mijn voorbereiding voor morgen.
De NBA match was zalig: Alles der op en deraan het americaanse volkslied voor de troepen in Irak om te beginnen, vettige hotdogs met bud, en gigantische ambiance. Het was een super avond en het was erg spannend maar uiteindelijk wonnen de phoenix suns. Ik ga absoluut teruggaan met papa of mati.
Het vliegen gaat erg goed. Vandaag moest ik naar Ryan, voor velen hun favoriete vliegveld want het staat bekend om zijn lekker restaurant met speciale kortingen voor piloten die er landen. anderhalf uur heen, eens daar een lekker amerikaans onbijt gegeten en anderhalfuur terug. Dieter vloog dezelfde route en kwam een kwartiertje later in Ryan aan.
Helaas is de sfeer in de springs absoluut niet optimaal op dit moment. Ik kan er niet te veel over uitwijden op deze blog maar vorige week zaterdag hebben een paar hollanders hier een afscheidsfeest gegeven dat zwaar uit de hand gelopen is. 90% van mijn promotie is ook vertrokken voor het te erg werd, Megan en ik zeker omdat we allebij erg goed wisten dat er zowiezo politie zou komen vroeg of laat. Nu moeten een paar mensen blijkbaar boeten voor andermans fouten en helaas ben ik daarbij ook al sta ik recht in mijn schoenen dat ik niets fout gedaan heb. De echte smeerlappen zitten nu al terug in Holland. We zijn hier de laaste dagen echt als slijk behandeld en de SFA administratie heeft geen enkel oor naar onze mening ook al betalen we een fortuin voor onze opleiding, als leerling heb je hier werkelijk niets te zeggen en dat hebben we de laatste dagen iets te hard gevoeld. Ergste van al is dat een van mijn flatmates anderhalve week 'grounded' is omdat hij een email met zijn mening naar een van de grote bazen had gestuurd. Het vliegen is en blijft leuk maar het leven in de appartementen begint met de dag moeilijker te worden.
Eerst en vooral mijn beste wensen aan iedereen voor 2010! Met nieuwjaar zijn we hier gebleven en hebben we veeel fun gehad! Ik heb niet al te veel kunnen schrijven omdat het erg hectische dagen waren. Met onze nieuwjaarscentjes hebben Megan en ik 2 kaartje voor de NBA basket gekocht. De 'Phoenix suns' zijn wereldberoemd en niemand minder dan Shaquille ONeal, na Michael Jordan de meest bekend basketter ter wereld, speelt maandag! Naar een echte NBA match gaan stond al heel mijn leven lang op men to-do list in life en maandag is het zover! Ook hebben we niet de 3500 dollar jacuzzi-front row ticket met champagne erbij. Ik ben er zeker van dat we minstens zoveel fun gaan hebben!
Oef, een grote zucht van opluchting gisteren toen ik te horen kreeg dat ik er door was! Het was een goede vlucht geweest en had eigenlijk maar 1 klein foutje gemaakt. Ik heb in de laatste 2 weken slechts 3 keer gevlogen en dat was erg frustrerend. Er waren veel instructeurs terug naar huis voor de feestdagen, en dat maakte dat er veel te weinig waren. Het ergste waren de 'standby periods'. Je moet dan op school zijn, vaak een hele voormiddag in de hoop dat er een instructeur vrijkomt of een leerling afzegt. Ik zal dit later bij de airliners wekelijks moeten doen maar het blijft ambetant als je om 4u smorgens moet opstaan als je weet dat je toch niet gaat vliegen. Gisteren voor mijn check was het weer van dat: Ik was weer om 4u opgestaan, maar doordat de wind buiten zijn limieten was moest ik standby staan tot de namiddag. In de namiddag kon ik dan eindelijk mijn check vliegen. Het hoort erbij, akoord, maar het is erg lastig als het standby staan is voor een checkride.
De fun kan nu pas echt beginnen!
Sinds gisteren slaapt dieter, een klasgenoot van mij bij mij op de kamer (nog een zucht van opluchting) en Megan krijgt vandaag een nieuwe portugeese roommate. Erg jammer natuurlijk dat we nu niet meer samen een kamer hebben maar we zullen nog wel een oplossing vinden.
Het leukste nieuws is echter dat mijn maatje Matthias mij van 13-22e februari komt bezoeken. Ik zal mijn 4 dagen vrijaf met hem nemen, en wie weet komen we wel samen getrouwd terug uit las Vegas. Het word zowiezo wel dikke fun! Ik wil zeker met hem gaan skiëen, grand canyonnen, en las vegassen!
De navigatiecheck was negative, mijn eerste failure sinds ik mijn opleiding begonnen ben. Ik was veel te zenuwachtig, maakte kleine foutjes en hoewel mijn instructeur mij geen slecht gevoel gaf, kreeg ik maar 1 kans en geen 2. De fout die mij genekd was de 'diversion'. Tijdens de vlucht zegt je instructeur onverwachts dat je moet uitwijken naar een punt of ander luchthaven. Ik zat er 40 graden naast, en toen was het beslist (had nog gehoopt op een 2e kans). Er waren nog andere kleine foutjes maar die waren binnen de limieten volgens de instructeur. Vandaag had ik mijn eerste extra missie en na nieuwjaar nog eentje (heb zelf nog eentje aangevraagd, wil er zeker van zijn dat ik er volgende keer wel door ben 1 keer falen heeft geen al te erge gevolgen, twee keer wel).
Ik ben er zeker van dat dit goed komt, maar het waren dus niet de prettigste dagen. Mijn instructeur steunt mij gelukkig. Ik ben de enige die deze check tot nu toe gedaan heeft, en ik vrees dat ik niet de laaste zal zijn die hem faald (omdat ik 10 missies voor sta op de rest, beginnen zij natuurlijk ook zenuwachtig te worden). SFA heeft een serieuse fout in haar programma hier, 2 navigaties voor de check is gewoon te weinig.
Kerstmis in America, het was een van de vele dingen die op mijn to do list stonden in het leven. Het was super! Op donderdag vertrokken Megan en ik net voor de middag naar Sedona, en... Sedona was prachtig. De rode rotsen, woeste woestijn en magnifieke landschappen waren adembenemend. Onze kamer was erg groot en dus besloten we om een take-away indiër te eten als kerstdinee op de kamer, maar niet voordat we de wereldberoemde zonsondergang van Sedona hadden gezien! We reden naar een speciaal 'sunset point' erg dicht bij de sedona luchthaven (waar ik overigens vanaf morgen hoop naartoe te kunnen vliegen op men eentje) en zagen heel Sedona onder ons liggen terwijl de zon ging slapen.
Na het overheerlijke amerikaanse kerstonbijt (je kon zelfs je eigen wafels bakken!) bezochtten we nog wat van Sedona, en besloten om dan naar de Grand canyon door te rijden. Via de legendarische route 66 reden we richting grand canyon. Allemaal goed en wel, maar we waren wel iets vergeten: Hoe meer naar het noorden, hoe hoger je komt te zitten (eens in de canyon op 3000 meter). De woestijnvlakte veranderde in een sneeuwvlakte, en ook al was de grand canyon ongeluuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuflijk mooi, het was verdorie ook ongeluuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuflijk koud! Ik had gelezen in mijn lonely planet dat je in de zomer amper kan uitstappen van de hitte en dat je na je fotos getrokken te hebben snel terug naar de airconditioned auto gaat om verkoeling, awel ik kan u zeggen dat dat in de winter juist het tegenovergestelde is! Hoe mooi de landschappen ook waren, als je daar stond soms tot aan je knien in de sneeuw wou je snel terug de auto in! Megan en ik waren natuurlijk totaal niet voorbereid en kwam daar nog bij dat de verwarming in onze auto het nu ook weer niet zo goed deed dus al bij al was het een erg grappige ervaring. We gaan zeker nog teruggaan naar de grand canyon, want zoveel tijd hadden we niet.
Op de super mooie terugweg (langs een ander stuk van route 66) was de donker ons voor, en omdat hier snachts rijden helemaal geen pretje is besloten we om te stoppen in Flagstaff, het grootste skiresort van arizona. Daar vonden we wonderbaarlijk, helemaal bevroren een hotel met een verwarmd indoor zwembad! De ochtend daarop zijn we dan terug naar huis vertrokken en was de fun snel over want ik moest mijn vlucht van morgen plannen.
Ik hoop dat het goed komt de navigatie check! Ik heb al met mijn 'checkride instructor' gebeld, om wat info over de route enz te vragen, en in tegenstelling de vorige, stelde deze mij erg gerust dat het allemaal goed zou komen en was hij heel erg aardig, heb hem daarna nog 2 keer gebeld ivm de route. Zo kan ik alles al is opzoeken op google earth, zo weet ik precies wat ik morgen vanuit de lucht moet verwachtten. Hij had zelfs al gebeld met mijn instructeur om het over mij te hebben. Desondanks ben ik natuurlijk erg nerveus, zeker omdat ik nu toch al 3 dagen niet gevlogen heb.
Vandaag mijn laatste vlucht gehad voor onze 2 dagen vrijaf en voor mijn check. Zondag zal ik mijn M45 hebben, met de instructeur die mijn roommate naar huis stuurde. Ik voel me er klaar voor, en mijn instructeur heeft mij veel moed ingesproken. 70% faalt M45 de eerste keer, niet omdat die zo moeilijk is maar omdat we maar 2 navigatievluchten ervoor hebben, het is er een beetje om vragen dan als je het mij vraagt. Ik moet me nu concentreren op mijn check, maar ik kijk er toch naar uit, moest ik hem slagen, om alleen op pad te gaan .Voor velen die hier zijn, zijn de solo ' VFR cross-countrys ' zoals die vluchten hier heten het absolute hoogtepunt van hun verblijf. Ik moet zeggen, ik vind het ook wel de max. Gisteren ben ik met mijn instructeur naar Gila Bend gevlogen. Gila Bend ligt letterlijk in het midden van de woestijn tenmidden van niets. Je ziet het van KILOMETERS ver liggen (en net daarom word het nooit gebruikt op de check) en vanuit de lucht ziet het eruit alsof er niet 1 straatje naar toe loopt. De procedure is de volgende: Je stapt uit, gaat wat papieren invullen noteerd je tijd in het gebouw dat gewoonweg ALTIJD verlaten is en je gaat naar de cola automaat om iets te drinken. Mijn instructeur vertelde mij dat in de 6 jaar dat hij naar dat vliegveldje vliegt, hij er nog nooit iemand was tegengekomen (op een coyote op de landingsbaan na dan) en dat hij zich elke keer opnieuw afvroeg hoe de cola automaat toch altijd gevuld was.
Vandaag moest ik naar 'Pinal', ook een ongecontroleerd vliegveldje tenmidden van de woestijn. Maar Pinal staat wereldwijd bekend als 'het vliegveld kerkhof'. Het staat er vol maar dan ook vol met vliegtuigen die niet meer gebruikt worden, of die tijdelijk niet meer vliegen (en dat zijn er veel nu met de financiele crisis). B747,737,767,757 MD 11,80,82,84 Airbus 300,320,330 waren slechts enkele van de types die er staan. Het is een schitterend zicht vanuit de lucht en heb zwaar gevloekt dat ik mijn camera niet mee had. Als ik zondag door mijn check geraak ga ik er zeker maandag naartoe! Het lijkt echt alsof je met je Da-20 op Paris Charles de gaulle aan het landen bent.
Pilette is hier vanmorgend vroeg vertrokken. Leuk voor hem dat hij nog voor kerstavond thuis is. We wisten het pas 22 uur opvoorhand dat hij ging vertrekken, dus hebben we hier gisteren holster de bolster een afscheidsdrink voor hem gehouden. Onze prom zal echt nooit meer dezelfde zijn, thats for sure. Nu dus 3 dagen vrijaf, waarvan 2 in Sedona en eentje achter mijn boeken!
Weer een weekje verder en heel wat missies verder. Deze week was erg zwaar met elke dag twee missies. Het is natuurlijk erg leuk om 3uur per dag te vliegen al dan niet met instructeur maar het is ook byzonder zwaar. Je moet minstens een uur op voorhand op school zijn, een weather briefing maken, je gewichtsverdeling en landing en take off afstanden uitrekenen en je instructeur zien te vinden (of tenminste een handtekening als je solo vliegt) het is erg tijdrovend, al is het super natuurlijk als je thuis komt van een van zo'n dagen, en in de jacuzzi over niets anders dan vliegen spreken met de anderen .Doordat ik nu solo ben kan ik ook fluiten naar mijn weekend omdat je geen instructeur meer nodig hebt. Zo moest ik normaal gezien op zaterdag vliegen maar doordat de wind te sterk stond moest ik cancellen. Gelukkig was de dispatcher erg lief en gaf hij mij vandaag vrijaf, ik had het nodig!! M45 komt eraan, naar het schijnt is dat de allermoeilijkste check die we hier hebben, de navigatie check. Je oefent onder andere wat je moet doen als je motor zou stilvallen. Het is erg leuk om op zo'n engine failures te oefenen. Je gaat dan naar de 'south east practice area'. Zeg maar the absolute middle of nowwhere, de woestijn, ongelooflijk om over te vliegen . Mijn instructeur gaat wel erg ver, die cactussen zien er behoorlijk groot uit zo laag bij de grond! De navigatie is veel moeilijker als bij het zweefvliegen, enerzijds omdat je het hier veel professioneler moet doen met speciale checklists maar vooral omdat je veel lager zit als bij het zweefvliegen is het erg gemakkelijk om je weg kwijt te raken.
Hét nieuws is natuurlijk dat Megan hier is aangekomen op donderdag. We waren ze met zijn allen gaan halen. Zo kon ik haar opwachten in onze nieuwe Barbie en Ken mobiel. Nu maken we dus niet alleen de arizona sky onveilig maar ook de roads! Zaterdag zijn we naar een gigantisch dorp geweest op een uurtje rijden van hier dat alleen maar aan outlet shopping deed! Ik denk dat mama en Femke dat het paradijs op aarde zouden vinden. Voor kerstmis hebben we 2 dagen vrij en gaan we waarschijnlijk naar Sedona, dat bekend staat voor zijn mooie rotsen, de grand canyon maar dan int klein zeg maar. Pilette, de arme jongen moet waarschijnlijk nog tot na kerstmis blijven omdat er geen vluchten beschikbaar zijn in deze periode.
Van de sneeuw hier nog niet teveel last (al ligt er naar het schijnt wel veel op een 2 tal uurtjes rijden van hier). Vandaag haalden we weer als vanouds 25 graden, en hebben we niet veel meer gedaan als aan het zwembad gelegen. Normaal gezien als jullie dit lezen zou er een nieuwe verzameling fotos geupload moeten zijn, maar om een of andere reden wil het niet zo goed lukken maar ik blijf proberen!
Een weekje verder sinds mijn eerste solo en de tijd begint hier letterlijk te vliegen. Het is gewoon heerlijk om helemaal alleen naar het vliegtuig te gaan. Motor starten en weg zijn we (allez ikke dus e). Vandaag mocht ik zelfs naar Mesa Gateway, de grote commerciele luchthaven 20 km's ten zuiden van ons. De communicatie met de toren is heel moeilijk zeker op grote luchthavens als gateway. Het heeft niet zozeer te maken met je kennis van het engels maar met het feit dat je moet kunnen vliegen, verstaan én terugspreken. Dit moet allemaal binnnen de standaard 'aviation language' zijn. De amerikanen spreken zowiezo als snel, maar als het zoals in Gateway snel MOET gaan, gaat het supersonisch snel. Ik moest vandaag wel 3 keer vragen welke runway ik nu precies moest landen (30 left, 30 centre of 30 right!) . Gisteren hebben we ook met z'n allen live, de take-off van de nieuwe boeing gevolgd!
Helaas is het nieuws van de dag erg slecht nieuws. Mijn roommate, Alexandre pilette heeft vandaag te horen gekregen dat zijn opleiding bij SFA stopt. De arme jongen had 3 dagen niet mogen vliegen en kreeg vandaag met de chief pilot zijn allerlaatste kans en helaas was het net niet goed genoeg. Pilette, zoals we hem allemaal noemen was de beste roommate die ik ooit heb gehad ( en in Australië heb ik er veel gehad!). Op geen enkel moment heb ik mij aan hem geërgerd, en wees maar zeker dat iedereen van mijn promotie hem zal missen. We hebben vandaag volledig aan hem gewijd. Hij is de enige van mijn promotie die niet solo is. Zoals mama zelf zei is hij een heel sterke persoonlijkheid en een fantastische kerel. Toen ik eerst hoorde dat Pilette mijn roommate zou worden was ik een beetje bezorgd omdat hij homo is, maar achteraf bleek dat helemaal voor niets. Ik zal hem d'office missen. Niet allen is dit erg jammer voor hem, ook voor mij heeft het gevolgen. Zo zal er iemand anders met mij op de kamer moeten liggen. In het beste geval is dat iemand van het deel van de promotie B (meisjes en jongens mogen helaas niet op hetzelfde appartement, no Megan dus). Ik denk echter niet dat het iemand van prom 13 B zal zijn en dat ik met een wildvreemde hollander van KLS/NLS op de kamer zal moeten liggen (HELP!!).
Megan komt morgen dus eindelijk aan na 10 keer zoveel skype uren als vlieguren. Ik zal haar helaas wel onmiddelijk het slechte nieuws moeten vertellen van onze goede vriend Pilette. Gelukkige heb ik morgen wel 2 missies, wat betekend dat ik mijn gedachten toen 3 uurtjes volledig op het vliegen kan zetten, en dat is en blijft de beste remedie!
Vandaag 11u 30 local time was het dan zover. Ik mocht helemaal alleen het luchtruim in. Mijn instructeur zei nog een paar heel bemodigende woordjes en dan was het aan mij. Deze keer waren er geen ongelukjes involved. Helemaal alleen het luchtruim in best bangelijk! Na de vlucht zei de controletoren die normaal gezien heel zakelijk en 'stick to the rules' is het volgende: 'Congratulations bro, you did a great job there, enjoy it buddy' . Ik bedankte en parkeerde het vliegtuig waar het moest staan en dan volgde natuurlijk de SFA traditie. Eerst knipt je instructeur je das af, dan krijg je een emmer water over je en je mag de grond absoluut niet raken tot je in het zwembad gegooid word. En zo geschiedde, iedereen van de promotie wachtte mij op en de jongens van mijn kot droegen mij tot aan hun auto, waar ik in hun koffer moest zitten (ook deel van de traditie) en gooiden mij met kostuum en al in het zwembad. Daarna ging ik mij snel omkleden om met de volgende, Polo te gaan halen die ook net solo was. Polo en ik zijn de enigen die met Curtis, onze instructeur vliegen. Hij was natuurlijk apetrots dat hij de eerste twee jongens van onze promotie mocht 'lossen'. Fotos zijn er genoeg en ik upload ze vanaf volgende week donderdag .Vanavond is het hier dikke party, niet alleen zijn we solo ook zijn er heel wat verjaardagen die gevierd worden!
Sorry aan het thuisfront, maar toen ik thuis was, was het in belgie al te laat om nog te bellen!
Nu voel ik mij echt helemaal thuis in arizona en zodra megan hier is zal het helemaal perfect zijn!!
Dank voor alle lieve berichtjes op mijn (tot nu toe) saaie blog
Vandaag heb ik mijn pre solo check gevlogen en ik was erdoor!! Het was super stresserend en ik was ervan overtuigd dat ik gefaald had toen ik landde. De 'check ride' instructor en mijn instructeur zitten wel niet helemaal op dezelfde golflengte over maneuvers en maakte daardoor wel wat fouten ( en uiteraard vele anderen maar binnen de limieten). Ik was erg verbaasd toen hij zei dat ik erdoor was want ik vond van mezelf dat het helemaal geen goede vlucht was geweest (al waren mijn landingen wel goed en dat is uiteindelijk wat telt). Zo'n checkride is altijd een zenuwachtige bedoeling. Eerst krijg je heel wat lastige theorie vragen over je toestel/reglementering (hij bleef doorvragen tot ik niet meer kon antwoorden). Dan ga je het vliegtuig inspecteren waar 'toevallig' een vijsje op de meest onmogelijke plaats loshangt. Tijdens een van je checklists mag je er zeker van zijn dat op een of andere manier een instrument rare dingens gaat beginnen doen.
Morgen mag ik dan,- als het weer het toelaat uiteraard- solo. Zoals het er nu naar uitziet zal ik de eerste van mijn klas zijn die solo zal vliegen, al zeg ik het zelf moet je kunnen, als laatste beginnen vliegen en als eerste solo gaan! (al moet ik er wel aan toevoegen dat behalve het feit dat ik het meest ervaring heb, ook het weer op de dagen dat mijn instructeur meezat de planning altijd erg goed was voor mij enz...). Anyway, beter kon dus niet uitkomen voor mij, morgen avond begint het weekend en zal ik iets te vieren hebben! Mijn 'sinterklaaskadootje uit HOEGAARDEN' zal zeker van pas komen.
Letterlijk met mijn hoofd in de wolken op dit moment!
Vadaag twee missies gedaan en morgen weer 2, weeral als eerste vlucht van de dag dus het is afzien smorgens vroeg! Het gaat erg goed, vandaag stond er veel crosswind maar de instructeur was meer dan tevreden over mij, hij zou mij zonder problemen laten vliegen in sterke crosswind. We zijn vandaag maar liefst naar 3 verschillende vliegvelden geweest de een al wat anders dan de ander. zo is er Mesa Gateway, ten zuiden van ons waar ik vandaag letterlijk landde terwijl er een boeing MD 82 naast mij opsteeg op de landingsbaan parallel met mij! Het regende vandaag bijna constant en voor morgen ziet het er niet al te brilliant uit.
Hét nieuws is echter dat ik een auto gekocht heb. Ik ga geen fotos uploaden tot Megan hier aankomt, maar ik kan al verklappen dat het een cabriootje is! Ik vind hem in erg goede staat voor wat ik ervoor betaald heb en hij heeft helemaal niet zoveel miles. Ondertussen weet ik ook dat met een cabrio naar de carwash gaan geen al te goed idee is (mijn klasgenootjes, die ook een cabrio gekocht hebben en hetzelfde hadden meegemaakt zwegen natuurlijk voor dood en stonden te gieren van te lachen toen ik doorweekt buitenreed).
Met papsie was het nog erg leuk de afgelopen dagen, al vinden veel amerikaanse chauffeurs toch dat papa zijn rijstijl een beetje moet versnellen. We hebben veel geshopt, paar restaurants gedaan en het museum of natural history bezocht en natuurlijk de school. Al bij al een leuk weekend dus!
Eindelijk is mijn opleiding goed begonnen!Tot nu toe zo goed als elke dag gevlogen, wel altijd erg vroeg smorgens. Een vlucht om 7u 30 betekend voor mij ongeveer om 4u 30 opstaan. Het heeft zijn voordelen en zijn nadelen. Het voordeel is dat doordat ik als eerste vlieg, er geen vertragingen kunnen zijn die door anderen veroorzaakt zijn (uitgelopen vlucht, een technisch probleem dat pas na een tijdje kan worden opgelost enz...). Het nadeel is natuurlijk dat je biologisch ritme totaal verstoord is. Ik denk dat onder de studenten hier slapeloosheid het grootste probleem is. Gisteren nog kwam ik om 4u snamiddags in een appartement binnen en iedereen lag nog in zijn bed! De ene had leren snachts vliegen, de anderen had al 8 dagen aan een stuk oom 6u 30 moeten vliegen. Het is wennen maar uiteindelijk staat mij dit later ook te wachten....
Het vliegen is echt super, hét moment van de dag. Met de instructeur klikt het erg goed en de Da 20 lijkt in veel opzichten op een zwever met een schroef. Nu is het weekend en papa is hier gisteren ook aangekomen (dank voor alle kaartjes/kadotjes uit belgie!!). Vanavond gaan we hier waarschijnlijk iets gaan eten en morgen zullen we phoenix samen verkennen. Morgen gaan we waarschijnlijk ook kijken voor een tweedehands chrysler die Megan en ik op het oog hadden.
Terwijl ik dit schrijf lig ik in het zonnetje aan het zwembad, s'ochtends voor zonsoopgang is het hier echter super koud! Het verschil in temperatuur was vandaag 20 graden!!
Gisterenavond kreeg ikte horen dat ik vandaag mijn eerste vlucht kon doen, maar dat er wel een instructeurswissel was geweest. Mijn nieuwe instructeur heet Curtis, is jong en is zeker zo tof als Kyle. Hij is veel kleiner als mij (hij vliegt met een kussen en zijn pedalen staan volledig naar voor integenstelling bij mij volledig naar achter). Hij had mijn eerste vlucht ipv om 7 u smorgens (wat voor mij om 4u30 opstaan betekende) naar 11u30 verzet dus dat vond ik al geweldig.
Vanmorgen heb ik dan eindelijk mijn eerste vlucht kunnen doen! Mijn eerste vlucht was gewoonweg fantastisch. Het landschap hier is gewoon ongelooflijk. Omdat het hier gecontroleerde luchtruim is vlieg je eerst naar een zogenoemde 'practice area' . Die practice areas zijn gewoonweg de middle of nowhere tussen de bergen. Omdat ik zoveel ervaring had mocht ik alles doen behalve landen en opstijgen. De instructeur was heel content van mij zei hij, mijn hand voet coordinatie was door het zweefvliegen erg verfijnd. Ik vloog beter als de gemiddelde indiër of chinees die afstudeerde! Heel leuke eerste vlucht dus.
Morgen heb ik opnieuw een vlucht om 8u mijn opleiding kan dus helemaal beginnen! Over 9 missies is mijn eerste 'check' de pre solo check.
Verder alles goed hier, omdat ik 5 dagen vrijaf had heb ik weer heel wat beleefd hier! Zo was het black friday: Solden over heel arizona (neem daarbij nog is dat de dollar op het laagste peil stond in 15 maanden). zaterdag ben ik met Boris, een klasgenoot naar de bowling geweest. 20 dollar voor heel de nacht te bowlen! Daarna zijn we naar een amerikaanse club geweest. Ja watte wa was me datte! Het leek of ik terecht was gekomen in een rappers clip van MTV.
