Na de introductie tot het instrumentvliegen, krijgen we nu VFR nachtvluchten. Snachts vliegen is schitterend, ongetwijfeld het mooiste tot nu toe. De lichtjes van de runway, grote stadia en wegen wauw... Bijna alle gecontroleerde vliegveldjes hier worden ongecontroleerd na 9uur savonds (Falcon ook), dus het is wel goed uitkijken voor ander verkeer. Er is een speciale frequentie om de lichten van de runway aan te doen op een speciale frequentie. Het is wel cool om vanuit het vliegtuig alle lichtjes van de landingsbaan te kunnen bedienen (de mr bean in mij komt dan ook af en toe op, en de startbaan word dan een flikkerende discotheek tot ergernis van mijn instructeur). Anderzijds is nachtlvliegen ook wel best scary. Je ziet niets van de bergen en de landingsbanen zijn heus niet zo goed verlicht. Op grotere luchthavens heb je wat ze noemen 'centreline lighting' maar dat heb ik op de vliegveldjes waar wij naartoe vliegen nog niet gezien. Maw, je ziet de contouren van de landingsbaanwel maar niet de baan zelf! De navigatie snachts is vooral gps of grote verlichtte straten. Als je in de woestijn vliegt zie je werkelijk niets (in tengenstelling tot in de dag wil ik echt niet dat mijn motor mij daar in de steek laat!). Snachts moet je altijd een zaklamp meehebben als je een 'complete electrical failure' krijgt. Van de meeste instructeurs (waaronder de mijne) moet je een rode zaklamp hebben omdat je ogen daar het snelst aan wennen. De truuk is waar hou ik die zaklamp als alle lichtjes uitgaan? Ik steek ze het liefst tussen mijn headset, zo lijk ik een beetje op een mijnwerker maar anderen steken het in hun mond (maar hoe spreek je dan op de radio?) of in hun linkerhand (hoe bedien je dan de gashendel?). Mijn instructeur is een geweldige kerel uit Texas, helaas gaat hij op een 'big trip to Europe'. Eigenlijk gaat hij gewoon naar als zijn oudleerlingen in Belgie/malta en Duitsland omdat hij zo'n populaire kerel is (en vliegt hij met al zijn leerlingen voor 10% van de prijs), erg jammer want volgende week vlieg ik dus met een andere instructeur.
Snachts vliegen betekend ook een totaal verschillend ritme. Vannacht vlieg ik om 22u30 een dubbel, en om 2u 30 een solo! Als ik thuis kom zal Megan moeten opstaan voor haar vlucht (als de zon op is). Ik zie het nu als vakantie: Ik lig in mijn bed tot de middag, sta rustig op tegen dan is Megan meestal klaar met vliegen liggen we wat aan het zwembad of gaan we een museum doen en gaan savonds uiteteten. Tegen een uur of 8-9 begin ik mij klaar te maken (precies of ik ga uitgaan) en ben tegen 2-3 uuur smorgens meestal wel thuis. Anderen proberen zoveel mogelijk snachts aan te passen aan het nieuwe ritme (mijn roommate bv zit heel de nacht in de fitness). Nu dat we met de DA 40 vliegen mogen we ook 'backseaten' bij andere klasgenoten. Mijn flightmate is Boris, een van de beteren van de promotie en je leert vreselijk veel uit andermans fouten Hij vliegt na mij, dus maw vlieg ik vannacht heel de nacht door. Na mijn solo vannacht heb ik mijn 'night rating' te pakken! Nooit gedacht dat dat zo gemakkelijk ging gaan: geen check, geen theorie, enkel 5 solo take-offs en landings!
Na 8 dolle dagen met mijn Matthias te hebben beleefd, weet ik niet waar ik moet beginnen. Ik heb met Matthias, een andere kant van America leren kennen, soms een beetje marginaal als je gewoon bent aan Europa . Omdat ik van de school maar maximum 4 dagen vrijaf krijg, waren de eerste 4 dagen in Mesa te doen.
Een van de eerste dingen die we gedaan hebben is een 'shooting range'. Een shooting range is eingelijk een plek, waar ja al dan niet met je eigen geweer gaat schieten. Je kan er ook doodgewoon een geweer huren en je betaalt dan per doos kogels. We begonnen met een 9mm (zeg maar een gewoon pistool). Ik dacht, met al mijn ervaring van de kermis, en met de uren die ik in de tuin in Weerde met Meron zijn loodjesgeweer heb doorgebracht dat dat toch niet zo'n groot verschil zou zijn. Ja tarara, daar had ik mij volledig in vergist. In de shooting range zelf hangt er een doordringende geur van verbrand buskruit en hoor je enkel en alleen geweer na geweer afgaan. Na een - naar mijn mening toch wel heel korte - uitleg te hebben gekregen hoe alles in mekaar zat mochten we zelf schieten. Bij de eerste paar schoten schrokken we zo hard dat we vaak 3 meter achteruit sprongen (heb alles gefilmd, erg leuke beelden!). Daarna gingen we een 2e ronde kogels vragen, maar de kerel achter de balie vroeg 'if we didn't want something bigger? '. We zeiden, omdat we niet beter wisten ja (wat weten wij nu van 'guns' af?). Komt hij daar af met een M16, een giganstisch geweer dat blijkbaar door de soldaten in Irak wordt gebruikt. Daar stonden we dan, 19 jaar, te jong om een pintje te drinken maar oud genoeg om een volautomatisch machinegeweer te huren . Het ziekste van al is dat het een populaire familieattractie was!. Een paar rijen verder als ons stond een gezin van 5 waarvan 2 kinderen zeker nog niet ouder waren dan 12 jaar, je kon er zelfs verjaardagsfeestjes organiseren! Anyway, het was een klein mirakel dat mijn schouder nog in de kom zat nadat ik geschoten had met de M16.
Verder hebben we nog de Apache trail gedaan en zijn we wat gaan honkballen. Nu ja baseball, ook op z'n amerikaans: Je betaalt 1 dollar en een machine schiet 12 baseballs op je af. Je had slow, medium, en fast. Matti en ik zijn nooit voorbij slow geraakt al ben ik van plan hier verbetering in te brengen en nog vaker te gaan baseballen nu ik die plek ontdekt heb.
Eens woensdag begon onze roadtrip: Ik had een heel vroege ochtendvlucht (eigenlijk was het mijn eerste nacht vlucht) en daarna vertrokken we. De eerste 2 dagen gingen we gaan skiëen in Flagstaff. Ik was al erg vaak over Flagstaff gevlogen en had de skiliften zien werken maar had nooit de tijd gehad om eens een weekend te gaan. Het skiëen was erg leuk, en we hadden bangelijk mooi weer. Het skigebied was niet het grootste dat er was, maar het was toch een unieke ervaring om eens aan de andere kant van de wereld op de latten te staan (en dan nog in Arizona, of all places). We waren als skiëers wel duidelijk in de minderheid: Hier is snowboarden veeeeeeeeeeeeeel populairder.
Na 2 daagjes geskied te hebben was het Las Vegas. Het was een erg mooie weg door het midden van de woestijn, met een schitterende zonsondergang along the way. Het eerste wat we op onze weg tegenkwamen was 'Hoover Dam'. Zoals ik al zei, is Vegas eigenlijk gebouwd te midden van de woestijn, dus waar krijgt het al de die energie voor de lichtjes en bingosloten vandaan? Inderdaad, Hoover dam. Een gigantische generator die aangedreven word door de colorado river. Hoover dam vormt overigens de grens tussen Arizona en de staat Nevada. 30 mijl verder, na nog wat in de pikzwarte woestijn te hebben gereden kwamen we de bocht om, en zagen we een oase van licht, zo ver als we konden zien een gigantische lichtplek. Je kon niet missen waar we waren. Eens we 'downtown Vegas' waren, kwamen we ogen en cameras te kort. Het was gewoon zoals in de films: Wedding chapels, gigantisch hotels met casinos aan en vooral heeeeeeeeeeeel veeeeeeeeeeel lichtjes. Nooit van ons leven hadden we verwacht dat we een hotel OP DE LAS VEGAS BOULEVARD konden betalen. We gingen dan ook meer als een grap vragen hoeveel een kamer in de MGM grand kostte. Toen bleek, dat dat heus niet zoveel was (we hadden in mesa verdomme meer betaald voor een kamer!) twijfelden we geen moment! De MGM grand is het 2e grootste hotel ter wereld 38 verdiepingen hoog en meer dan 5000 kamers. In de ubergrote lobby van ons hotel was er zelfs een leeuwenkooi. Ik dacht dat ik na 3 maand america van niet al te veel meer zou opkijken, maar dat was duidelijk zonder Vegas gerekend! De hotels die we in Vegas zagen gingen er gewoonweg over. Matti en ik zijn grote fans van de film ' the hangover' en wie die film bekijkt leert Vegas erg snel kennen, we wisten al welke hotels we zeker wouden doen. Zo hadden we 'ceasars palace': Een hotel dat rome gewoon heeft nagebouwd, met het colloseum als theater zaal, een kleine trevi fontein aan de ingang en indoor winkelstraat die doet denken aan de appia antica, kvoelde me helemaal terug in Rome (not!). New York New York, is een hotel dat de volleidge skylane van new york heeft nagebouwd: De empire state building, chrysler tower etc... Dan hebben we de Luxor: Een hotel dat bestaat uit 3 grote pyramides, en eens binnen waan je je in het oude Egypte met sfinxen en nagebouwde graftombes. The Venetian, is als de naam al zegt een replica van Venetie, de ingang van het gebouw lijkt erg op het san marco plein en je kan er gondola ritjes krijgen. Het hotel 'Paris' heeft volgens mij geen verklaring nodig, zeker al niet als je weet dat er een replica van de eiffeltoren staat schaal 1 op 4, en ook een replica van de arc de triomphe. Erg indrukwekkend maar we hadden het wel gezien na 2 dagen, zeker omdat elk hotel eigenlijk hetzelfde is opgebouwd: Een groot casino op het gelijkvloers soms met een mooie tuin aan of een grote nachtclub, zeker als je rekening houd dat we eigenlijk niets mochten omdat we nog geen 21 waren. De casinos zitten dag en nacht vol. Of je nu om 2 uur smorgens of om 9 uur smorgens gaat. De pokertafels zitten gegarandeerd vol. Af en toe hoor je een luide kreet van iemand die net veeeeeeeeel geld gewonnen heeft. Het was eens iets anders om roulette niet te zien gespeeld worden met 1 frankskes als bij mijn grootouders, maar met 800 dollar per keer soms. Het publiek in Vegas kan ik niet echt beschrijven behalve dan de gewoonlijke dronken britten en groepen chinezen/japanners. De laatste avond in Vegas zijn Matti en ik naar David Copperfield in ons hotel gaan kijken en dat was subliem! Anderhalfuur die werkelijk voorbij vlogen!!! Het was onbeschrijfelijk wat voor magie er in die zaal aanwezig was! Op het laatste moment werd ik zelfs uit het publiek gekozen als vrijwilliger en het was de eerste keer dat ik zo blij was om op het podium te worden geroepen om met een act te helpen. Ongelooflijke kerel dieje Copperfield (die er in het echt trouwens veel ouder uitziet dan op tv).
Na 'sin city' reden we door naar de grand canyon. In de grand canyon was er een heel erg laag wolkendek met heel erg lage zichtbaarheid. Gevolg: ipv Grand Canyon, was er Gene Cl°°t te zien! De tweede dag was er een sneeuwstorm en was de zichtbaarheid iets beter maar toch niet zoveel beter. Beetje een tegenvaller dus, maar gezien de rest van de trip, niks te klagen!
Ondertussen is het vliegen terug begonnen voor mij, en ik begin morgen met mijn eerste nachtvluchten waar ik moet navigeren op zicht maar dan snachts. Erg leuk, al zal ik me weer moeten aanpassen aan het nieuwe ritme (het is niet meer vroeg opstaan, maar laat opblijven). De fotos van onzen trip staan sebiet op facebook, beloofd! Merci Matti ben erg blij dat je gekomen bent!
