Niet veel nieuws de laatste paar dagen (daarmee de late blog update). Gelukkige hebben we onze auto terug en is die gemaakt zonder al te veel tra la la. We hebben de laatste tijd erg veel tijd gehad met de promotie, omdat we toch geen 'deadline' hadden vlogen we amper 2 tot 3 keer per week. Het ziet er naar uit dat onze examinator volgende week dan toch zou aankomen en we in principe binnen een week of 2 thuis zijn. Dit is zoals altijd een voorlopige planning en zal ik het niet voor eind volgende week zeker weten. Nu dat ik mijn auto terug heb vind ik het helemaal niet erg om hier een maandje extra te hebben gebleven. Nog beter is dat het baseball seizoen net terug begonnen is en dus kan ik zaterdag nog naar de 'arizona diamondbacks' gaan kijken.
Dit weekend moest heel uitzonderlijk niemand van de promotie vliegen en besloten we om met z'n allen te gaan paintballen. Niet zo speciaals, iedereen heeft het wel is een keertje gedaan met luchtdrukgeweren kogels met verf naar mekaar schieten. Al moet ik er geen tekening bij maken dat dat in gun crazy america een erg populaire sport is heeft het toch heb ik weer maar een keertje iets van america geleerd. Via via hadden we gehoord dat er op 20 minuten rijden van ons een arena was, en eens aangekomen dachten we dat we verloren gereden waren, we stonden voor een kerk! Bleek dat achter de kerk een arena lag, en dat iedereen na 'churchschool' daar ging paintballen. En inderdaad in de schaduw van de kerk waren ze met 130 man aan het paintballen. De paintballers hadden zelfs speciale paintball t-shirts aan met inscripties als: 'the jezus christ paintball team'. Het geld dat we betaalden ging uiteraard rechtstreeks in de kerkkas. Compleet maft die amerikanen! Eventjes raad gevraagd aan de pastoor in mijn familie en blijkt dat dat hier normaal is: In de 'bible belt' (die dwars door arizona loopt) is de kerk alles, en is het hele sociale leven min of meer bepaald door de kerk. Anyway, ze waren erg vriendelijk en lieten 'our friends from belgium' zonder problemen meespelen. Om toch niet onder te doen voor de america achteraf met zijn allen ne goeie vettigen hamburger gaan eten. We hadden ons materiaal gehuurd en omdat niet al onze kogels op de vrienden van jezus christus waren afgeschoten besloten we de dag erop de woestijn in te trekken om er onze laatste kogels af te schieten. Zo geschied zo gedaan, waar we uiteindelijk terecht kwamen zou volgens mij de ideale plek zijn om een lijk te dumpen (en het zou me echt niet verbaast hebben moesten er onder onze voeten gelegen hebben). De fun was echter snel over toen iemand van ons een ratelslang had zien en horen ratelen. Het enige wat ik had gevonden was een erg groot slangenvel. Het gebeurd wel vaker dat je een ratelslang hier tegenkomt , zo waren mijn roommates een paar dagen terug gaan mountainbiken en hadden ze er ook eentje tegengekomen. De kans dat je door die beestjes gebeten word is echter erg klein. In AZ is er meer kans om geraakt te worden door een blikseminslag dan om gebeten te worden door een diamondback rattler.
Met het vliegen gaat het erg goed, en die check zou eigenlijk geen probleem mogen zijn al kan er altijd wel iets fout lopen... Zoals ik al zei word nu de perfectie verwacht. Het is hier wel bloedheet nu en dat is echt heerlijk, behalve tijdens het vliegen uiteraard. 10 u smorgens is het hier nu en het is al 29 graden. Helaas staat de airco in de winkels hier veel te hard voor de gemiddelde europeaan. Als Megan en ik naar de cinema, winkel, of shoppingcentre gaan hebben we altijd een pullover mee omdat de airconditioning hier vreselijk hard staat.
Anyway ik ga nog wat studeren voor volgende week! Vanavond een nieuwe lading fotos beloofd!
Veel te vertellen en niet goed wetende waar ik moet beginnen. Zal het dan maar chronologisch doen.
Ons citytripje naar Los Angeles en San Diego waren super. We waren allebij al eens in het pretpark 'Universal Studios' geweest maar net daarom wouden we er zo graag teruggaan. Toen ik 12 jaar was zag ik het als het paradijs op aarde en een pretpark in de VS hadden we tenslotte nog niet gedaan (de Mr. Bean in mij kwam weer maar eens boven). Om 'flinnekkes' te vermijden hadden we toch maar niet de 20 dollar all-you-can-eat ticket gekocht waarmee je bij all eetstandjes zoveel je maar wou kon eten (en ik moet er geen tekening bij maken dat er aan eetstandjes in een americaans pretpark geen tekort is). Het was ongelooflijk, schitterend net zoals ik het mij had herinnerd. De 'studios tour' blijft een topper van een attractie: Je bezoekt alle studios waar ze de meeste van al hun films opnemen en ziet hoe ze special effects creeren, zo zagen we onder andere 'wisteria lane': De straat van desperate housewives, en de plek waar jaws was opgenomen. De fotos staan al een tijdje op facebook. Van Los Angeles reden we via de schitterend mooie ocean drive naar San Diego. Ook San Diego was dik de moeite, en werkelijk iedere piloot die San Diego gaat bezoeken gaat naar de 'USS midway'. De USS midway is een oud vliegdekschip van de US Navy. Dat was de meest leerzame uitstap dat ik tot nu toe hier in America gedaan heb. Zo'n vliegdekschip is gigantisch groot en als het operationeel is is het een stad op zijn eigen: 4500 man werken dag en nacht op het schip. Toen ik zag hoe de meeste mariniers moesten slapen viel ik bijna achterover. Een gigantische slaapzaal Drie bedden boveneen en iedereen had onder zijn bed zijn enigste kast. Toen het vliegdekschip operationeel was waren er constant 4 chirurgen aan boord 2 tandartsen en werd er ber dag 5000 ton vlees klaargemaakt. Als een vliegdekschip uitvoer was dat altijd minstens voor 2 maanden, maar de mariniers wisten nooit hoe lang en soms kon dat tot 15 maanden op zee betekenen! Er stonden natuurlijk ook erg fraaie vliegtuigen op het schip. Op een vliegtuigschip landen dat is weggelegd voor de absolute elite. Er zijn meer dokters die hersenchrirurgie mogen uitvoeren dan piloten die op een vliegdekschip kunnen landen. Ongeluuflijk zonder meer, maar weet toch niet meer zo of het top gun leven wel iets is voor mij!
1000 mijl hadden we gereden, en dan is het niet verwonderlijk dat de dag erop en route naar scottsdale we in panne stonden met onze auto. Toen we hem naar de dichtsbijzijnde garage duwden kregen we de reparatieprijs te horen dat meer was dan dat onze auto waard was! Megan en ik hadden het zo goed als geaccepteerd: Tenslotte hadden we met onzen dakloze meer dan 8000 mijl gereden en was dit de enige panne die we ooit hadden gehad. Toen ik echter voor een tweede advies bij onze garage ging bleek het nog maar de helft van de prijs te zijn! Eind goed al goed dus en tegen het eind van volgende week hebben we onze auto normaal gezien terug. De dag erop vertrokken Megans ouders helaas konden we ze dus niet escorteren naar de luchthaven.
De volgende dag lag ik nog in mijn bed toen mijn roommate Dieter binnenstromde: Hij had groot nieuws en riep heel het appartement samen. Normaal gezien zaten we hier nog 2 weken, en waren we zo goed als klaar maaaar: zoals ik al zei is onze volgende check een van de meest belangrijke en moet er een examinator van Belgie worden overgevlogen... In Belgie zijn er een stuk of 10 examinators, maar geen enkele kon vrij zijn voor eind mei. Niet verwonderlijk want de meeste zijn profesionele piloten en na de aswolk zal het overuren kloppen zijn. Dit betekend dat ik waarschijnlijk pas eind juni thuis ben. Ik heb deze week maar 1 keer gevlogen en dat is bitter weinig voor deze periode. Zoals gewoonlijk is de communicatie met de school niet al te best en weten we die uit 2-3e hand en merken we alleen maar dat we allemaal amper vliegen. Niet zo erg denkt iedereen nu natuurlijk. Ik heb geen probleem met hier nog een extra maand te blijven maaaaar: Je moet weten dat veel jongens van mijn promotie hunkeren om terug naar huis te gaan omdat hun lief nog in Belgie zit, of omdat ze voor familiale redens terug moeten. Komt daar nog bij dat behalve ik, iedereen zijn auto al verkocht heeft omdat ze hem voor de zekerheid nu wouden verkopen en niet te laat en hem helemaal niet verkocht krijgen! Gelukkig heb ik Megan en zal zijn de auto verkopen, zo heb ik een auto tot de absolute laatste dag. Maar zoals gezegd hebben wij deze week ook geen auto met als gevolg dat we allemaal vast zitten in onze super leuke appartementen (not) en ons stilletjes aan beginnen dood te vervelen. America is het land van de auto en als je er geen hebt ben je echt totaal verloren. Met de fiets of te voet naar de winkel duurt minsten een half uur en is een kleine lijdensweg in deze hitte (gisteren officiel de eerste keer 40 graden). In elk geval voor iedereen die mij vraagt wanneer ik terug ben: Ik weet het echt nog niet tussen half mei en half juli zou ik zo zeggen
Gelukkig heb ik hier een bangelijk spelletje gekocht waar iedereen zich mee bezighoud. Het heet 'shoot the duck'. Het is een vliegende eend (een beetje zoals mijn telegeleide helicoptertje) en de bedoeling is dat je de eend moet afschieten met een laserpistooltje (god bless americaans speelgoed). De eend heeft het al 3 dagen van non-stop afschieten overleefd!
Voila, dat is het voornaamste denk ik! En nu terug naar het zwembad en genieten van die 40 graden!
Het zijn momenten als vandaag, dat mijn jongste nonkel Filip begraven wordt dat je beseft dat je toch erg ver weg zit van thuis. Ik had graag bij zijn afscheid geweest want filip was ne machtig toffe nonkel en ik ben er zeker van dat iedereen die Filip kende dit alleen maar kan beamen.. Gelukkig kon ik via de vele fotos die tijdens de plechtigheid genomen zijn toch iets van de uitvaart volgen.
De 'twinstar' of 2 motorige Da 42 verloopt goed al is het vreselijk hard studeren en vergt het veel concentratie in vlucht. Gisteren mocht ik voor de eerste keer een motor volledig afzetten in vlucht. Op een 1motorige toestel mag dat niet omdat de motor zo koud zou kunnen worden dat je hem daarna niet gestart krijgt en uiteindelijk een echte motorpanne hebt. Het was wel ff raar om links van me te kijken en te zien dat 'engine number 1' stokstijf stil stond, al verliep het al bij al wel vlot. Het is opletten geblazen op dit toestel want je instructeur kan gelijk wanneer een motor 'op je trekken' . Mijn instructeur nu noemen we 'den bompa' omdat hij toch al een tijdje op pensioengerichtigede leeftijd is, maar toch blijft instructie blijft geven omdat hij het graag doet. Hij is een vietnam veteraan die F4's, en F'18s gevlogen heeft van vliegdekschepen. Integenstelling tot vele andere instructeurs van zijn niveau (eigenlijk heeft hij de meest indrukwekkende carriere van ze allemaal) rijd hij met een bescheiden auto en moet ik geen 5 keer per dag zijn carriere aanhoren: Geweldige man om het zo te stellen.
Nog 17 missies te gaan op de Da 42 en zoals mijn instructeur het zei: 'you know how to fly, now we have to learn you fly twin engine'. Alles gaat er eigenlijk om, om een motor te verliezen in verschillende fases in vlucht. Als je een motor verliest is het belangrijk om controle over je vliegtuig te houden en dat doe je door volledige roeruitslag te geven: Dit doe je door je voetpedaal helemaal in te drukken, maar dit is fysiek enorm enorm zwaar. Het enige met wat ik het kan vergelijken is alsof je in een auto vollenbak op de rem moet gaan staan en je voet daar zou moeten laten voor een halfuur. Mijn been trilt elke keer en na een vlucht is mijn hemd zeiknat van het zweet.
Ik was met mijn 'wingman' Polo 3 dagen geleden gaan tenissen. Toen hij een van mijn onhoudbare opslagen probeerde terug te slagen viel hij erg hard op de grond. Gevolg: Een hele blauwe teen en 'fracturised bones'. Minstens 1 week grounded till further notice. Dikke dikke pech als je beseft dat wij hier over een dikke 2 weken klaar zijn: Hij waarschijnlijk niet, hij zal misschien zelfs naar Megan haar groep moeten!
Onverwacht hebben Megan en ik 3 dagen vrijaf gekregen dus gaan we op onze laatste weekend tripje. Morgen vertrekken we heel erg vroeg richting Los Angles om daar naar Universal studios te gaan. Daarna vertrekken we via de schitterende 'ocean drive' richting San Diego om daar nog 2 daagjes te blijven. Ik kijk er erg naar uit, omdat ik deze trip eigenlijk al is gedaan heb toen ik 12 jaar en ik heb er alleen maar schitterende herinneringen aan overgehouden! California here we come!
Door het bezoek van de familie deze week, heb ik nog maar eens beseft wat voor een luilekker leven ik hier heb. De verhalen laat ik best aan hun over. Ik heb een paar hele leuke weken achter de rug. De IFR navigaties waren heerlijk: Zo was er Nogales, een stadje op de grens met mexico te vergelijken met de stadjes bij ons op de taalgrens. De grens loopt letterlijk door het midden van de stad en het krioelt er uiteraard van de 'border patrol'. Verder was er nog 'Durango' in Colorado (schoon ma een veel te lange vlucht met een volle blaas!) aan de voet van de Rocky mountains. De Da 40 is zonder twijfel de mooist tijd die ik hier heb gehad. Bij ieder vliegveldje dat je gaat bijtanken krijg je meestal de rental car van het vliegveld mee en kan je iets gaan eten downtown als je wilt ( voorzover er een downtown is weliswaar).
Gisteren had ik dan mijn grote IFR check met de grote baas hier en dat ging super goed. Morgen mag ik mijn eerste vluchtje doen op de 'twinstar' de Da 42 mijn eerste tweemotorige vliegtuig. Helaas betekend dat ook dat mijn tijd hier bijna gedaan is . 17 vluchtjes en 1 maand te gaan. Er rest mij nog 1 check: dé CPL, of commercial Pilot license. Er word speciaal een examinator vanuit belgie overgevlogen om die examens af te nemen. Om de status als 'beroepspiloot' te krijgen word op dat vluchtje niets anders dan de perfectie verwacht. Het word dus een laatste maand flink doorstuderen want met 2 motoren vliegen is erg anders. Je moet precies weten wat te doen als je er eentje verliest en er zit een hele aerodynamica achter dat je moet begrijpen voor je een 'engine failure' goed kunt afhandelen. Bimoteur is een van de gevaarlijkste zaken om te vliegen. Als je eventjes niet oplet kan je vliegtuig volledig oncontroleerbaar worden. Voor de rest gaat alles hier goed en gaat het leven voort. Megan stoomt goed vooruit op de da 40 en het weer word alleen maar warmer.
De airshow vorige week was schitterend: De blue angels waren alles wat ik ervan verwacht had. De meest indrukwekkende act vond ik het bijtanken van een helicopter in vlucht. We waren echter ook serieus verbrand. De dag erop konden onze instructeurs grapjes als 'the red barons are here' niet laten.
De holdings check bleek uiteindelijk een van de gemakkelijkste tot nog toe: De check moest normaal gezien anderhalfuur duren maar na minder als een uur stonden we al terug op de grond. Ik dacht oftewel is het erg goed gegaan oftewel is het vreselijk slecht geweest maar ik zag niet echt in voor welke reden ik zou kunnen gefaald hebben: 'Good job, nothing special to say' was de kortste debriefing die ik kon hebben. Nu zijn de IFR navigaties begonnen en die zijn pas echt leuk. Eingenlijk is dit wat ik voor de rest van mijn leven zal doen in de grote jets. Je vliegt op 'airways' wat je kan vergelijken met autostrades in de lucht. In tegenstelling tot VFR navigatie is er aan IFR navigatie werkelijk niets maar dan ook niets moeilijk. Het vergt weinig voorbereiding en quasi alles word voor je geregeld door de controleurs op de grond. Zalig gewoonweg, integenstelling tot de rest van mijn opleiding dat veel concentratie vergt en soms kei hard werken is. Moesten we een autopilot hebben zou ik al helemaal niets meer moeten doen, misschien nog een stewardess met een maaltijd en het zou helemaal compleet zijn .Gisteren waren we naar de Grand Canyon gevlogen wat een avontuur!
Officieel mag je niet over de grand canyon als je maar 1 motor hebt maar we vlogen er dan maar net langs. Ongelooflijk mooi. . De sneeuw was bijna verdwenen maar het zicht vanuit de lucht was schitterend. Op de terugweg vlogen we via het grote skigebied in Flagstaff naar sedona. Sedona, ik was er niet meer geweest sinds kerstmis met Megan, maar oh wat was het toch zo mooi. Sedona was (Op Zoersel/Oostmalle na uiteraard) het mooiste vliegveld waar ik ooit geweest ben. Helaas is het ook levensgevaarlijk. We maakten er een landing en dat was een van de moeilijkste van mijn leven: Je moet werkelijk alle bergen zien te vermijden want het vliegveld ligt in een erg lage vallei omgeven door erg hoge bergrotsen. De turbulentie, veroorzaakt door de vallei is vreselijk sterk en de landingsbaan is niet lang.
Ik vlieg erg veel maar af en toe krijg ik nu toch ook een dagje vrijaf. Zo waren Megan en ik met 2 van onze klasgenootjes een vissersbootje gaan huren om op een van de grote meren hier te varen. Neig plezant! Megan zit ondertussen ook op de Da 40 na een succesvolle check met onze grote baas. Ik zit op 7 vluchtjes van mijn volgende uitdaging: bi moteur op de Diamond 42. Met 2 motors vliegen is een totaal andere ervaring en zal nog flink studeren worden. Ik moet in totaal nog 24 missies vliegen voor ik terug in Belgie ben. De laatste check is de 'CPL VFR' of Commercial Pilot License Visual Flight Rules later meer daarover.
Vanavond komen Megan haar ouders aan en zondag komt mijn hele familie hierheen! JIEPIEE
Vandaag was mijn laatste missie voor mijn holdings check. De holdings zitten goed onder de knie en mijn laatste missie verliep goed op de uitzonderlijk harde turbulentie na (mijn hood én zonnebril vloog op een bepaald moment zelfs van mijn kop ). Alles verliep goed en we vlogen wat ze noemen 'back to back missions'. Een back to back betekend dat we met 3 vertrekken (mijn instructeur , nog een ander leerling en ik). Ik vlieg eerst en land dan op een of ander vliegveldje, en daar wisselen we en neemt mijn klasgenoot over. Gilles en ik waren vandaag flightmates. Via de ILS of Instrument Landing System landde ik in 'Casa Grande' een vliegveldje op een halfuurtje vliegen van onze thuisbasis Falcon. Benen even strekken, een slokje water drinken (want dat was onmogelijk geweest door de turbulentie) en weg waren we. Net voor we opstegen deed Gilles een 'run up', wat we elke keer doen voor we opstijgen: Het is niet meer dan eventjes 'volle gaas' geven en kijken of alles wel deftig werkt. Ineens kregen we een blinkend rood scherm en een 'severe warning'. Bleek dat onze generator gefaald had, geen mayday call waard, maar vliegen mag niet (je hebt wel een batterij maar die gaat maar voor een halfuur mee).
Daar zaten we dan in Casa grande, een boerengat in het midden van de woestijn. BOOOOOOOOOOOOOOORING. 3 uur wachten tot iemand van de school ons kwam ophalen met het busje. Niemand van ons had al gegeten dus de snackmachine heeft goed verdiend aan ons vandaag. Buiten de snackmachine en een paar parachutisten was er werkelijk niets te doen in Casa Grande. Het is eigenlijk jammer dat we het volgende week niet voor hebben want dan beginnen de IFR navigaties en die zijn naar steden als Las Vegas, San Diego en Santa Barbara. Iets gemakkelijker om daar 3 uur vol te krijgen. Toen het busje er dan eindelijk was wachtte ons nog een 2 uur lange busrit terug naar Falcon. Een lange, saaie dag maar weer een ervaring rijker. Na het weekend word er waarschijnlijk een mechanicien overgevlogen om het toestel te repareren.
Gelukkig heb ik morgen vrijaf. Waarschijnlijk gaan we naar Tucson een stadje ten zuiden van Phoenix op de rand met Mexico en samen met Phoenix zowat het enige in Arizona wat je een 'stad' kan noemen. In tucson is er al een paar dagen een TFR of Temporary Flight Restriction actief omdat er een airshow bezig is. Die airshow moeten Megan en ik gezien hebben. Niemand minder dan dé flying thunderbirds komen er een show geven. The flying thunderbirds - voor de duidelijkheid niet de belgische popgroep met Miguel Wiels - is het acrobatisch stuntteam van het amerikaans leger. De absolute elite, de topguns themselves mijlenver boven de wereldbekende red bull airrace. Ik vind dat iedere piloot ze ooit in zijn leven gezien moet hebben. Aan de andere kant verwacht ik de gewoonlijke show voor het leger hier: veel vlaggen, een paar honderd keer het volkslied en het gevoel dat je in een film bent wakker geworden. Ik denk dat iedereen in mijn promotie ondertussen al minstens een keer gebeld of aangesproken is om het amerikaanse leger in te stappen. Dat we Belg zijn is geen enkel probleem: "We'll fix you a green card in no time". Ik was in een groot shopping centre aan het wachten op Megan die iets aan het passen was toen 2 recruteurs op me afstapten. Ik zag het al helemaal zitten, F-18 piloot worden hier (b)leek helemaal niet zo moeilijk ("If you know you to fly IFR I'm sure we could learn you how to fly fighters"). Wie weet als ik geen job vind in Europa... (al zie ik mijn ouders dat wel ietske minder plezant vinden).
De 80 check bleek uiteindelijk een makkie. Op naar de 'holdings' dus en die gaan voor zover erg goed. Ik vlieg nu met bijna 3 verschillende instructeurs wat maakt dat ik zo goed als elke dag vlieg, soms tot 3 uur per dag! Ik zie het als een enorm voordeel om met verschillende instructeurs te vliegen, het houd je scherp en elke vlucht is een beetje anders. Ik vlieg constant 'under the hood' en dat is erg intensief. De truuc is om zover mogelijk vooruit te denken, dat je niet ineens met 1000 dingens tegelijk bezig bent 'you have to stay ahead of the plane'.
Vandaag ben ik mijn verjaardagskado gaan cashen! Mijn zweefvluchtje. We zijn naar een clubje geweest op een uurtje rijden waar zowel Megan als ik al tientallen keren zijn overgevlogen. Ik waande me eventjes terug in Lake Keepit, Australie. Niet alleen was de sfeer die er hing relaxed, het lag ook net naast een meer en het lag letterlijk in het midden van de woestijn! HEEEEEEEERLIJK om nog is te kunne zweven! Een hoogtemeter, een snelheidsmeter en een variometer meer zat er niet in mijn vliegtuig (nog nooit met zo'n simpel vliegtuig gevlogen zelfs geen radio!). Van de turbulenties die ik smorgens vroeg op de 'instrument approach' nog zo had vervloekt nam ik nu gretig mijn voordeel! Van thermiek bel naar thermiek bel drie kwartier heerlijk zweven. Het blijft het allermooiste voor mij...
Voor de rest gaat alles zijn gangetje verder hier. Het is hier snamiddags nu zo heet (over de 30 °C) dat iedereen aan het zwembad ligt of dat er volleyball gespeeld word met z'n allen. Megan zat gisteren op een vliegveldje in Californie, meer dan 2 uur vliegen van hier toen ze haar motor niet gestart kreeg. Bleek dat er een kabeltje ergens los zat, en na 3 uur daar wachten kon ze gelukkig nog voor zonsondergang vertrekken (na zorgvuldige aanwijzingen van de mecaniciens van hier aan de telefoon). Jammer, want ik zag een nachtje in californie wel zitten om haar te gaan halen!
Eerst en vooral heel erg bedankt voor alle verjaardagswensen (en uiteraard voor de nodige centjes!) ! Vandaag had ik mijn 80 check, een check over maneuvers met de da 40 Helaas lag de wolkenbasis erg laag, en is dit een VFR check en dus ging het niet door (was het ondertussen niet meer gewoon om te moeten cancellen door het weer). Al had ik het liever vanochtend gehad, en dan 2 dagen vrijaf achteraf. Er word hier erg slecht weer voorspeld voor de komende dagen, maar hopelijk is het tegen morgen namiddag 5 uur wat beter. Vanavond word het waarschijnlijk een cheescake factory etentje met de prom (als ik geen job vind ga ik er een starten in Tervuren). Deze middag zijn Megan en ik naar de Ikea hier geweest, was wel leuk om nog is balletjes met frietjes te eten, voor de rest ziet de Ikea er identiek hetzelfde uit, op de palmbomen aan de ingang na. Van Megan en haar ouders heb ik een schitterend kado gekregen namelijk een zweefvliegvluchtje hier in de woestijn.
De nachtvluchten zijn ondertussen al een tijdje gedaan, dus daar is het vroege opstaan weer! 4, 5 uur smorgens was het gemiddelde deze week. Het instrument vliegen is veel intensiever en harder studeren thuis. Desondanks heb ik het liever, je bent veel meer 'bezig' in vlucht dan met het VFR. Om het heel simpel te stellen vlieg je van station naar station op bepaalde 'radialen'. Om een bepaalde radiaal te intercepteren moet je een aanvalshoek nemen en eens je dan op je radiaal zit moet je rekening houden met de wind. Veel rekenwerk dus. Je instructeur moet je letterlijk blindelings kunnen vertrouwen. De 'blind take off' of het opstijgen onder instrumenten jaagt de adrenaline door je lijf (zeker als je instructeur op dat moment een berichtje op zijn gsm aan het versturen is) , het instrument landen vind ik dan weer niet zo moeilijk. Eens na M80 begin ik aan 'holdings' een heel belangrijke fase in IFR. Wat de meeste leken zouden beschrijven als 'boven het vliegveld cirkellen' later meer daarover. Nu dat ik in IFR zit moet ik nu en dan nog is op de simulator. Dat is de grootste verschrikking voor iedereen hier, niemand snapt hoe we daar zo lang op hebben kunnen trainen in Belgie. Het is veeeeel te gevoelig en reageert helemaal niet zoals het echt vliegtuig.
Nogmaals bedankt voor alle verjaardagswensen en we gaan er hier een lap op geven!
Na de introductie tot het instrumentvliegen, krijgen we nu VFR nachtvluchten. Snachts vliegen is schitterend, ongetwijfeld het mooiste tot nu toe. De lichtjes van de runway, grote stadia en wegen wauw... Bijna alle gecontroleerde vliegveldjes hier worden ongecontroleerd na 9uur savonds (Falcon ook), dus het is wel goed uitkijken voor ander verkeer. Er is een speciale frequentie om de lichten van de runway aan te doen op een speciale frequentie. Het is wel cool om vanuit het vliegtuig alle lichtjes van de landingsbaan te kunnen bedienen (de mr bean in mij komt dan ook af en toe op, en de startbaan word dan een flikkerende discotheek tot ergernis van mijn instructeur). Anderzijds is nachtlvliegen ook wel best scary. Je ziet niets van de bergen en de landingsbanen zijn heus niet zo goed verlicht. Op grotere luchthavens heb je wat ze noemen 'centreline lighting' maar dat heb ik op de vliegveldjes waar wij naartoe vliegen nog niet gezien. Maw, je ziet de contouren van de landingsbaanwel maar niet de baan zelf! De navigatie snachts is vooral gps of grote verlichtte straten. Als je in de woestijn vliegt zie je werkelijk niets (in tengenstelling tot in de dag wil ik echt niet dat mijn motor mij daar in de steek laat!). Snachts moet je altijd een zaklamp meehebben als je een 'complete electrical failure' krijgt. Van de meeste instructeurs (waaronder de mijne) moet je een rode zaklamp hebben omdat je ogen daar het snelst aan wennen. De truuk is waar hou ik die zaklamp als alle lichtjes uitgaan? Ik steek ze het liefst tussen mijn headset, zo lijk ik een beetje op een mijnwerker maar anderen steken het in hun mond (maar hoe spreek je dan op de radio?) of in hun linkerhand (hoe bedien je dan de gashendel?). Mijn instructeur is een geweldige kerel uit Texas, helaas gaat hij op een 'big trip to Europe'. Eigenlijk gaat hij gewoon naar als zijn oudleerlingen in Belgie/malta en Duitsland omdat hij zo'n populaire kerel is (en vliegt hij met al zijn leerlingen voor 10% van de prijs), erg jammer want volgende week vlieg ik dus met een andere instructeur.
Snachts vliegen betekend ook een totaal verschillend ritme. Vannacht vlieg ik om 22u30 een dubbel, en om 2u 30 een solo! Als ik thuis kom zal Megan moeten opstaan voor haar vlucht (als de zon op is). Ik zie het nu als vakantie: Ik lig in mijn bed tot de middag, sta rustig op tegen dan is Megan meestal klaar met vliegen liggen we wat aan het zwembad of gaan we een museum doen en gaan savonds uiteteten. Tegen een uur of 8-9 begin ik mij klaar te maken (precies of ik ga uitgaan) en ben tegen 2-3 uuur smorgens meestal wel thuis. Anderen proberen zoveel mogelijk snachts aan te passen aan het nieuwe ritme (mijn roommate bv zit heel de nacht in de fitness). Nu dat we met de DA 40 vliegen mogen we ook 'backseaten' bij andere klasgenoten. Mijn flightmate is Boris, een van de beteren van de promotie en je leert vreselijk veel uit andermans fouten Hij vliegt na mij, dus maw vlieg ik vannacht heel de nacht door. Na mijn solo vannacht heb ik mijn 'night rating' te pakken! Nooit gedacht dat dat zo gemakkelijk ging gaan: geen check, geen theorie, enkel 5 solo take-offs en landings!
Na 8 dolle dagen met mijn Matthias te hebben beleefd, weet ik niet waar ik moet beginnen. Ik heb met Matthias, een andere kant van America leren kennen, soms een beetje marginaal als je gewoon bent aan Europa . Omdat ik van de school maar maximum 4 dagen vrijaf krijg, waren de eerste 4 dagen in Mesa te doen.
Een van de eerste dingen die we gedaan hebben is een 'shooting range'. Een shooting range is eingelijk een plek, waar ja al dan niet met je eigen geweer gaat schieten. Je kan er ook doodgewoon een geweer huren en je betaalt dan per doos kogels. We begonnen met een 9mm (zeg maar een gewoon pistool). Ik dacht, met al mijn ervaring van de kermis, en met de uren die ik in de tuin in Weerde met Meron zijn loodjesgeweer heb doorgebracht dat dat toch niet zo'n groot verschil zou zijn. Ja tarara, daar had ik mij volledig in vergist. In de shooting range zelf hangt er een doordringende geur van verbrand buskruit en hoor je enkel en alleen geweer na geweer afgaan. Na een - naar mijn mening toch wel heel korte - uitleg te hebben gekregen hoe alles in mekaar zat mochten we zelf schieten. Bij de eerste paar schoten schrokken we zo hard dat we vaak 3 meter achteruit sprongen (heb alles gefilmd, erg leuke beelden!). Daarna gingen we een 2e ronde kogels vragen, maar de kerel achter de balie vroeg 'if we didn't want something bigger? '. We zeiden, omdat we niet beter wisten ja (wat weten wij nu van 'guns' af?). Komt hij daar af met een M16, een giganstisch geweer dat blijkbaar door de soldaten in Irak wordt gebruikt. Daar stonden we dan, 19 jaar, te jong om een pintje te drinken maar oud genoeg om een volautomatisch machinegeweer te huren . Het ziekste van al is dat het een populaire familieattractie was!. Een paar rijen verder als ons stond een gezin van 5 waarvan 2 kinderen zeker nog niet ouder waren dan 12 jaar, je kon er zelfs verjaardagsfeestjes organiseren! Anyway, het was een klein mirakel dat mijn schouder nog in de kom zat nadat ik geschoten had met de M16.
Verder hebben we nog de Apache trail gedaan en zijn we wat gaan honkballen. Nu ja baseball, ook op z'n amerikaans: Je betaalt 1 dollar en een machine schiet 12 baseballs op je af. Je had slow, medium, en fast. Matti en ik zijn nooit voorbij slow geraakt al ben ik van plan hier verbetering in te brengen en nog vaker te gaan baseballen nu ik die plek ontdekt heb.
Eens woensdag begon onze roadtrip: Ik had een heel vroege ochtendvlucht (eigenlijk was het mijn eerste nacht vlucht) en daarna vertrokken we. De eerste 2 dagen gingen we gaan skiëen in Flagstaff. Ik was al erg vaak over Flagstaff gevlogen en had de skiliften zien werken maar had nooit de tijd gehad om eens een weekend te gaan. Het skiëen was erg leuk, en we hadden bangelijk mooi weer. Het skigebied was niet het grootste dat er was, maar het was toch een unieke ervaring om eens aan de andere kant van de wereld op de latten te staan (en dan nog in Arizona, of all places). We waren als skiëers wel duidelijk in de minderheid: Hier is snowboarden veeeeeeeeeeeeeel populairder.
Na 2 daagjes geskied te hebben was het Las Vegas. Het was een erg mooie weg door het midden van de woestijn, met een schitterende zonsondergang along the way. Het eerste wat we op onze weg tegenkwamen was 'Hoover Dam'. Zoals ik al zei, is Vegas eigenlijk gebouwd te midden van de woestijn, dus waar krijgt het al de die energie voor de lichtjes en bingosloten vandaan? Inderdaad, Hoover dam. Een gigantische generator die aangedreven word door de colorado river. Hoover dam vormt overigens de grens tussen Arizona en de staat Nevada. 30 mijl verder, na nog wat in de pikzwarte woestijn te hebben gereden kwamen we de bocht om, en zagen we een oase van licht, zo ver als we konden zien een gigantische lichtplek. Je kon niet missen waar we waren. Eens we 'downtown Vegas' waren, kwamen we ogen en cameras te kort. Het was gewoon zoals in de films: Wedding chapels, gigantisch hotels met casinos aan en vooral heeeeeeeeeeeel veeeeeeeeeeel lichtjes. Nooit van ons leven hadden we verwacht dat we een hotel OP DE LAS VEGAS BOULEVARD konden betalen. We gingen dan ook meer als een grap vragen hoeveel een kamer in de MGM grand kostte. Toen bleek, dat dat heus niet zoveel was (we hadden in mesa verdomme meer betaald voor een kamer!) twijfelden we geen moment! De MGM grand is het 2e grootste hotel ter wereld 38 verdiepingen hoog en meer dan 5000 kamers. In de ubergrote lobby van ons hotel was er zelfs een leeuwenkooi. Ik dacht dat ik na 3 maand america van niet al te veel meer zou opkijken, maar dat was duidelijk zonder Vegas gerekend! De hotels die we in Vegas zagen gingen er gewoonweg over. Matti en ik zijn grote fans van de film ' the hangover' en wie die film bekijkt leert Vegas erg snel kennen, we wisten al welke hotels we zeker wouden doen. Zo hadden we 'ceasars palace': Een hotel dat rome gewoon heeft nagebouwd, met het colloseum als theater zaal, een kleine trevi fontein aan de ingang en indoor winkelstraat die doet denken aan de appia antica, kvoelde me helemaal terug in Rome (not!). New York New York, is een hotel dat de volleidge skylane van new york heeft nagebouwd: De empire state building, chrysler tower etc... Dan hebben we de Luxor: Een hotel dat bestaat uit 3 grote pyramides, en eens binnen waan je je in het oude Egypte met sfinxen en nagebouwde graftombes. The Venetian, is als de naam al zegt een replica van Venetie, de ingang van het gebouw lijkt erg op het san marco plein en je kan er gondola ritjes krijgen. Het hotel 'Paris' heeft volgens mij geen verklaring nodig, zeker al niet als je weet dat er een replica van de eiffeltoren staat schaal 1 op 4, en ook een replica van de arc de triomphe. Erg indrukwekkend maar we hadden het wel gezien na 2 dagen, zeker omdat elk hotel eigenlijk hetzelfde is opgebouwd: Een groot casino op het gelijkvloers soms met een mooie tuin aan of een grote nachtclub, zeker als je rekening houd dat we eigenlijk niets mochten omdat we nog geen 21 waren. De casinos zitten dag en nacht vol. Of je nu om 2 uur smorgens of om 9 uur smorgens gaat. De pokertafels zitten gegarandeerd vol. Af en toe hoor je een luide kreet van iemand die net veeeeeeeeel geld gewonnen heeft. Het was eens iets anders om roulette niet te zien gespeeld worden met 1 frankskes als bij mijn grootouders, maar met 800 dollar per keer soms. Het publiek in Vegas kan ik niet echt beschrijven behalve dan de gewoonlijke dronken britten en groepen chinezen/japanners. De laatste avond in Vegas zijn Matti en ik naar David Copperfield in ons hotel gaan kijken en dat was subliem! Anderhalfuur die werkelijk voorbij vlogen!!! Het was onbeschrijfelijk wat voor magie er in die zaal aanwezig was! Op het laatste moment werd ik zelfs uit het publiek gekozen als vrijwilliger en het was de eerste keer dat ik zo blij was om op het podium te worden geroepen om met een act te helpen. Ongelooflijke kerel dieje Copperfield (die er in het echt trouwens veel ouder uitziet dan op tv).
Na 'sin city' reden we door naar de grand canyon. In de grand canyon was er een heel erg laag wolkendek met heel erg lage zichtbaarheid. Gevolg: ipv Grand Canyon, was er Gene Cl°°t te zien! De tweede dag was er een sneeuwstorm en was de zichtbaarheid iets beter maar toch niet zoveel beter. Beetje een tegenvaller dus, maar gezien de rest van de trip, niks te klagen!
Ondertussen is het vliegen terug begonnen voor mij, en ik begin morgen met mijn eerste nachtvluchten waar ik moet navigeren op zicht maar dan snachts. Erg leuk, al zal ik me weer moeten aanpassen aan het nieuwe ritme (het is niet meer vroeg opstaan, maar laat opblijven). De fotos van onzen trip staan sebiet op facebook, beloofd! Merci Matti ben erg blij dat je gekomen bent!
Mijn VFR fase is gedaan. Mijn 65 had ik wat ze noemen een 'partial pass'. Je bent er dan wel door, maar je moet een gedeelte van je check opnieuw vliegen. Bij mij was het - weer maar eens- mijn navigatie. Ik was toch wat ontchogeld, dat ik er niet direct op alles door was maar niet alles zat mee die dag: De wolkenbasis hing zo goed als op de grond, en de zichtbaarheid was erg slecht. Daar ging het allemaal nog relatief goed. Maar toen ik moest diverten of 'uitwijken' was mijn directional gyro, 20° af. In tegenstelling tot wat vele denken vliegen wij niet op compass, maar calibreren we onze gyroscoop. Een gyroscoop is eigenlijk een roterende jojo, die doordat hij heel vaak rond zijn eigen as draait zijn positie in de ruimte bewaard. Je hebt erg veel gyroscopen in alle vliegtuigen (in de Da 20 alleen al heb je er een stuk of 3). Doordat het compass erg betrouwbaar is op lange duur, en de gyroscoop betrouwbaar is op korte duur vliegen we dus op gyroscoop. Helaas stond ze 20° af, wanneer ik ze nodig had. Net als ik doorhad dat er iets niet klopte, omdat wat ik buiten zag niet klopte met mijn kaart was de instructeur mij voor.
De instructeur, was geen nobody! Hij is hier de chief pilot. M. is een generaal op rust, die hier in Arizona na zijn grote carriere de hoofdinstructeur is geworden. Hij heeft zo goed als met alles gevlogen waar een mens mee kan vliegen in Belgie. Op de 3 uur die ik met hem gevlogen heb, heb ik zoveel bijgeleerd als mijn hele VFR fase samen! Die man is gewoon ne vogel volgens mij. Hij en dat vliegtuig dat zijn 1. Zelden zo'n goede instructeur gehad. Maar, nu hop naar de diamond 40, vier zitter, veel krachtiger én glass cockpit (geen analoge metertjes meer). Mijn IFR instructeur is Brent, zag er een heel leuke gast uit. Zit nu precies in het midden van mijn opleiding dus nog 3 maanden te gaan hier in arizona. Alles perfect op schema zover.
Met het leven in America gaat ook alles zo zijn gangetje. Vorige week was het hier superbowl en zijn we het in een echte amerikaanse sportsbar gaan bekijken. De superbowl is het grootste sportgebeuren in America. Het is de finale van de american football league. Heel america ligt werkelijk plat 166 miljoen amerikanen keken ernaar. 1 seconde reclame kost een miljoen dollar (en er is vreselijk veel reclame) en het goedkoopste zitje in het stadion maar liefst 1000 dollar. De meeste instructeurs die op die dag moesten vliegen hadden vrijafgenomen en de hele week werd er nog gediscusieerd. In de bar waar we zaten, waar er zo'n ambiance! Ongeluuuflijk. Deed me denken aan de tijd dat we as roma-lazio gingen bekijken in rome op groot scherm.
Matthias komt hier morgen toe, en dat is natuurlijk iets waar ik al heel lang naar uitkijk. Zijn eerste maaltijd in America word een goeie vettige hamburger in Fuddruckers, dat staat vast (en daarna komen er uiteraard nog mcdonnalds, wendy's, carls junior, my big fat burger, heart attack grill, burger king en nog vele meer!)
Vandaag mijn laatste cross-country navigatie gedaan. Heb nog 1 vluchtje te gaan met Curtiss mijn instructeur voor ik mijn VFR check heb. Zal het missen om helemaal alleen zo hoog in de bergen te hangen. Onderweg naar een of ander klein vliegveldje in het midden van de woestijn. Een week geleden mocht ik zelfs naar californie vliegen ( al was Blythe nu niet echt het vliegveldje waar je aan denkt als je californie zegt,). Het enige waar ik op kon navigeren was route 66 en de colorado river. Ergens daartussen moest Blythe liggen. Het was daar maar een doodse bedoeling, geen levende ziel te herkennen. Heb dan maar snel getankt en toen ik wou vertrekken zag ik dat er een coyote op de runway stond, bleef ik maar wachten tot ik het zo beu werd en zo kort mogelijk opsteeg (we hebben er dan ook een speciale techniek voor geleerd) . De lange voorbereidingen zijn gelukkige wel voorbij, was het een beetje beu om tot savonds laat mijn route te zitten plannen.
Gisteren hebben Megan en ik de 'apache trail' gedaan. We zijn er allebij waarschijnlijk al tientallen keren overgevlogen maar de 'trail' die genoemd is naar de vorige inwoners van de superstition mountains was ongeluuflijk om het met onzen daklozen te doen! Het is maar een half uurtje rijden van hier en ik zal zeker teruggaan om te gaan vissen ofzo. Schitterend gewoonweg.
Nog een weekje en Matthias komt hier aan, en heb mijn 4 dagen vrijaf gekregen om met mijne kameraad ewa te gaan rondtrekken! What happens in Vegas will NOT stay in Vegas, voor wie deze blog volgt!
De long navs volgen mekaar snel op. Elke dag sta ik hier gepland (en vlieg ik dus meestal), en dat is heerlijk. Helaas was het vandaag nog eens slecht weer. Wolkenbasis hing erg laag en er werd veel regen voorspeld voor mijn bestemming in Tucson, de tweede grootste stad van Arizona. Dus besliste ik als voorbeeldige piloot, om niet te vertrekken (niemand anders vertrok ook niet, en ik had nooit een 'sign off' van een instructeur gekregen). Een beetje later op de dag kwam het nieuws dat een 24 jarige pilote was omgekomen dicht bij een vliegveld op anderhalfuur vliegen van hier, Phoenix deer Valley, ik ben er gisteren nog overgevlogen. Het was erg raar, ik kende haar noch haar school niet maar ik was de dag ervoor zelf naar Wickenburg gevlogen in het noord westen en dat was de bestemming van de piper. http://www.azfamily.com/news/Plane-crashes-near-Deer-Valley-Airport-82938892.html
Maak jullie nu geen zorgen hoor, er zijn hier duizenden studenten in Arizona die elke dag vliegen, maar het was toch even schrikken. Overigens hebben Megan en ik er een dagje uit van gemaakt en zijn we naar Tempe geweest. In tempe zijn we een de gamers arcade geweest. Best wel leuk want ze hebben daar veel flight sims (waar je wel zonder probleem kan crashen!)
Na een week van barslecht weer, en heel veel cancellations konden we zondag eindelijk volop terug het vliegen aanvatten. Het was raar om zien, de blauwe hemels waar we normaal gezien elke morgen mee wakker worden waren veranderd in een grijze wolkenmassa, die onophoudelijk donderde en regende. Maar liefst 4 dagen op rij ben ik naar school gegaan, wetende dat er niet de minste kans was dat ik zou vliegen. Het leek echt zoals in de films. De wind was soms zo sterk dat je amper met de auto kon rijden. Zondag kon ik dan eindelijk mijn lange navigatie naar Lake Havasu doen. Erg leuk, maar ik was te laat vertrokken omdat ik geen instructeur vond om mij af te tekenen. Omdat ik voor zonsondergang moet terug zijn zat ik op de terugweg met enige haast en flirtte ik met de donker. Al bij al goed aangekomen en was het erg leuk. Op een bepaald moment vloog ik zelfs in Nevada, de staat ten noorden van arizona (en vooral gekend voor zijn casinos, las vegas is dan ook de hoofdstad, erg gemakkelijke orienteringspunten trouwens). In lake havasu zelf worden de piloten (die er bijtanken) enorm vertroeteld: Koekjes, drank, sandwiches liggen er voor je klaar. Op de terugweg moest ik langs de bergen, en dat betekend heel erg hoog vliegen en constant je positie checken want in de bergen is dat niet zo gemakkelijk zonder wegen, hoogspanningskabels of rivieren... Er waren gisteren zelfs veel bergtoppen met sneeuw op!
Vandaag had ik mijn voorlaatste dubbel met Curtiss, mijn (VFR) instructeur. Nu komen er ontzettend veel solo long navigations aan. Erg leuk, maar ook erg vermoeiend om elke dag een route voor te bereiden (met een route voor te bereiden ben je gemakkelijk 3 u bezig). Maar zoals morgen: Ik heb een vliegtuig voor heel de dag en kan er min of meer mee doen wat ik wil. Overigens zijn dit ook mijn laatste 'VFR' missies voor mijn M65 check. M65 is een 3 uur lange check, meestal met de chief pilot van hier over alles wat ik tot nog toe geleerd heb. Daarna ga ik niet alleen over naar een nieuw, krachtiger vliegtuig maar begint mijn 'IFR' training. Het verschil tussen VFR en IFR is erg groot. VFR staat voor 'Visual Flight Rules' en kan alleen gebeuren in goed weer, het vliegen gebeurd voor 80% naar buiten te kijken. IFR of Instrument flight rules is dan weer het tengenovergestelde waar je puur en alleen op instrumenten vliegt. Op mijn laatste paar missies met instructeur kreeg ik hier een introductie in en dat was super! IFR word ook wel eens 'under the hood' genoemd hier want je vliegt met een speciaale 'hood' op zodanig dat je niets buiten kan zien behalve je instrumenten. Zo'n hood ziet er wel grappig uit, ik zal er is een foto van nemen, het lijkt een beetje op een pet die veel te ver naar voren steekt en je ziet inderdaad geen knijt van het mooie uitzicht buiten. Voor de navigation vlieg je van station naar station en het landen gebeurd via ILS of Instument Landing System. Later in de grote boeings of airbussen zal alles IFR zijn (uiteraard zonder de hood), dus het is vast en zeker het belangrijkste van mijn opleiding dat nu volgt. VFR zal ik echter ook nog nodig hebben, als ik jullie een luchtdoop wil geven in Zoersel in een cessna bijvoorbeeld!
Het beste nieuws van de dag is dat Megan vandaag solo gegaan is, ze was er gisteren door op haar check (en het was ne zeer moeilijken instructeur er waren er maar 2 door). In de namiddag mocht ze dan alleen vliegen. Uiteraard volgde de hele traditie voor haar ook, en maakte ze haar eerste zachte landing in het zwembad (just kidding). Vanavond trakteerde ze mij op een etentje in ons favoriete restaurant: The Cheesecake factory (laat de naam je niet misleiden), voor de familie en vrienden die mij een bezoekje bregen: Jullie mogen er gerust van zijn dat we hier minstens 1 keer gaan eten.
En nu slapen, want over 5 uur moet ik er weer uit!
Morgen staat mijn tot nu toe langste vlucht op het programma: Lake Havasu. 4u in totaal. Lake Havasu staat gekend bij de locale jeugd voor de grootste feestjes en festivals. Helaas zal het morgen niks van datte worden al heb ik wel meer dan anderhalfuur tijd om in de "pilot lounge" de koekjes en andere gratis lekkernijen op te eten. We wachten hier al een paar dagen op slecht weer, en momenteel regent het hier minstens zo hard als in belgie (en zonder overdrijven: Dit is de eerste regen in meer dan 2 maanden). Wie weet sta ik morgen dus voor niets op... Het vliegen gaat goed, heb afwisselend solos en dubbels. Mijn volgende check is nog wel een poosje, maar Megan zou haar 'pre solo' tegen het eind van de week moeten hebben (en stiekem hoop ik dat ze het met mijn instructeur zal hebben). Mijn instructeur is momenteel bezig in de toelatingsprocedure van een 'regional airliner' dus wie weet ben ik wel een van zijn laatste studenten! Curtiss heeft maar liefst 1800 uur, wat ongeluuuufelijk veel is voor zijn 24 jaar. Hier in America is de traditie zoo anders, eerst moet je heel veel uren maken op een klein vliegtuigje vooralleer je naar de kleinere luchtvaartmaatschapijen mag (zeg maar zoiets als VLM voor ons) en pas nadat je daar vele jaren heb gesleten kan je eindelijk richting 'domestic carriers' à la American Airlines.. In australie is het een gelijkaardige procedure. Ergens is het wel logisch, want hier zijn zoveel leuke piloten jobjes op kleinere vliegtuigen dat je bijna zo'n systeem moet inbouwen. Zo vloog mijn instructeur een paar jaar terug voor de 'traffic alert company'. Hij moest in een kleine cessna alle files opzoeken en melden aan de radio stations. Ik zou het helemaal niet erg vinden om ooit zo te beginnen, al droomt natuurlijk iedereen om direct op de grote bakken te kunnen starten.
Hier in de springs is de storm gelukkig al wat gaan liggen, Nico mag blijven en dat was het belangrijkste. Een paar dagen terug zijn we met z'n allen naar een disco rollerblade geweest, je kent het allemaal wel van uit de films. De disco rollerblade lag in een achtergestelde buurt maar dat was des te plezanter. Sommige van de (zwarte) rollschaatsers leken wel met rolschaatsten aan hun voeten geboren. Er staat nog zoooveel op mijn to-do list hier in arizona: de shooting range, american football, de drive in met megan.
Anyway ik ga is beginnen met mijn voorbereiding voor morgen.
De NBA match was zalig: Alles der op en deraan het americaanse volkslied voor de troepen in Irak om te beginnen, vettige hotdogs met bud, en gigantische ambiance. Het was een super avond en het was erg spannend maar uiteindelijk wonnen de phoenix suns. Ik ga absoluut teruggaan met papa of mati.
Het vliegen gaat erg goed. Vandaag moest ik naar Ryan, voor velen hun favoriete vliegveld want het staat bekend om zijn lekker restaurant met speciale kortingen voor piloten die er landen. anderhalf uur heen, eens daar een lekker amerikaans onbijt gegeten en anderhalfuur terug. Dieter vloog dezelfde route en kwam een kwartiertje later in Ryan aan.
Helaas is de sfeer in de springs absoluut niet optimaal op dit moment. Ik kan er niet te veel over uitwijden op deze blog maar vorige week zaterdag hebben een paar hollanders hier een afscheidsfeest gegeven dat zwaar uit de hand gelopen is. 90% van mijn promotie is ook vertrokken voor het te erg werd, Megan en ik zeker omdat we allebij erg goed wisten dat er zowiezo politie zou komen vroeg of laat. Nu moeten een paar mensen blijkbaar boeten voor andermans fouten en helaas ben ik daarbij ook al sta ik recht in mijn schoenen dat ik niets fout gedaan heb. De echte smeerlappen zitten nu al terug in Holland. We zijn hier de laaste dagen echt als slijk behandeld en de SFA administratie heeft geen enkel oor naar onze mening ook al betalen we een fortuin voor onze opleiding, als leerling heb je hier werkelijk niets te zeggen en dat hebben we de laatste dagen iets te hard gevoeld. Ergste van al is dat een van mijn flatmates anderhalve week 'grounded' is omdat hij een email met zijn mening naar een van de grote bazen had gestuurd. Het vliegen is en blijft leuk maar het leven in de appartementen begint met de dag moeilijker te worden.
Eerst en vooral mijn beste wensen aan iedereen voor 2010! Met nieuwjaar zijn we hier gebleven en hebben we veeel fun gehad! Ik heb niet al te veel kunnen schrijven omdat het erg hectische dagen waren. Met onze nieuwjaarscentjes hebben Megan en ik 2 kaartje voor de NBA basket gekocht. De 'Phoenix suns' zijn wereldberoemd en niemand minder dan Shaquille ONeal, na Michael Jordan de meest bekend basketter ter wereld, speelt maandag! Naar een echte NBA match gaan stond al heel mijn leven lang op men to-do list in life en maandag is het zover! Ook hebben we niet de 3500 dollar jacuzzi-front row ticket met champagne erbij. Ik ben er zeker van dat we minstens zoveel fun gaan hebben!
Oef, een grote zucht van opluchting gisteren toen ik te horen kreeg dat ik er door was! Het was een goede vlucht geweest en had eigenlijk maar 1 klein foutje gemaakt. Ik heb in de laatste 2 weken slechts 3 keer gevlogen en dat was erg frustrerend. Er waren veel instructeurs terug naar huis voor de feestdagen, en dat maakte dat er veel te weinig waren. Het ergste waren de 'standby periods'. Je moet dan op school zijn, vaak een hele voormiddag in de hoop dat er een instructeur vrijkomt of een leerling afzegt. Ik zal dit later bij de airliners wekelijks moeten doen maar het blijft ambetant als je om 4u smorgens moet opstaan als je weet dat je toch niet gaat vliegen. Gisteren voor mijn check was het weer van dat: Ik was weer om 4u opgestaan, maar doordat de wind buiten zijn limieten was moest ik standby staan tot de namiddag. In de namiddag kon ik dan eindelijk mijn check vliegen. Het hoort erbij, akoord, maar het is erg lastig als het standby staan is voor een checkride.
De fun kan nu pas echt beginnen!
Sinds gisteren slaapt dieter, een klasgenoot van mij bij mij op de kamer (nog een zucht van opluchting) en Megan krijgt vandaag een nieuwe portugeese roommate. Erg jammer natuurlijk dat we nu niet meer samen een kamer hebben maar we zullen nog wel een oplossing vinden.
Het leukste nieuws is echter dat mijn maatje Matthias mij van 13-22e februari komt bezoeken. Ik zal mijn 4 dagen vrijaf met hem nemen, en wie weet komen we wel samen getrouwd terug uit las Vegas. Het word zowiezo wel dikke fun! Ik wil zeker met hem gaan skiëen, grand canyonnen, en las vegassen!
De navigatiecheck was negative, mijn eerste failure sinds ik mijn opleiding begonnen ben. Ik was veel te zenuwachtig, maakte kleine foutjes en hoewel mijn instructeur mij geen slecht gevoel gaf, kreeg ik maar 1 kans en geen 2. De fout die mij genekd was de 'diversion'. Tijdens de vlucht zegt je instructeur onverwachts dat je moet uitwijken naar een punt of ander luchthaven. Ik zat er 40 graden naast, en toen was het beslist (had nog gehoopt op een 2e kans). Er waren nog andere kleine foutjes maar die waren binnen de limieten volgens de instructeur. Vandaag had ik mijn eerste extra missie en na nieuwjaar nog eentje (heb zelf nog eentje aangevraagd, wil er zeker van zijn dat ik er volgende keer wel door ben 1 keer falen heeft geen al te erge gevolgen, twee keer wel).
Ik ben er zeker van dat dit goed komt, maar het waren dus niet de prettigste dagen. Mijn instructeur steunt mij gelukkig. Ik ben de enige die deze check tot nu toe gedaan heeft, en ik vrees dat ik niet de laaste zal zijn die hem faald (omdat ik 10 missies voor sta op de rest, beginnen zij natuurlijk ook zenuwachtig te worden). SFA heeft een serieuse fout in haar programma hier, 2 navigaties voor de check is gewoon te weinig.
Kerstmis in America, het was een van de vele dingen die op mijn to do list stonden in het leven. Het was super! Op donderdag vertrokken Megan en ik net voor de middag naar Sedona, en... Sedona was prachtig. De rode rotsen, woeste woestijn en magnifieke landschappen waren adembenemend. Onze kamer was erg groot en dus besloten we om een take-away indiër te eten als kerstdinee op de kamer, maar niet voordat we de wereldberoemde zonsondergang van Sedona hadden gezien! We reden naar een speciaal 'sunset point' erg dicht bij de sedona luchthaven (waar ik overigens vanaf morgen hoop naartoe te kunnen vliegen op men eentje) en zagen heel Sedona onder ons liggen terwijl de zon ging slapen.
Na het overheerlijke amerikaanse kerstonbijt (je kon zelfs je eigen wafels bakken!) bezochtten we nog wat van Sedona, en besloten om dan naar de Grand canyon door te rijden. Via de legendarische route 66 reden we richting grand canyon. Allemaal goed en wel, maar we waren wel iets vergeten: Hoe meer naar het noorden, hoe hoger je komt te zitten (eens in de canyon op 3000 meter). De woestijnvlakte veranderde in een sneeuwvlakte, en ook al was de grand canyon ongeluuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuflijk mooi, het was verdorie ook ongeluuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuflijk koud! Ik had gelezen in mijn lonely planet dat je in de zomer amper kan uitstappen van de hitte en dat je na je fotos getrokken te hebben snel terug naar de airconditioned auto gaat om verkoeling, awel ik kan u zeggen dat dat in de winter juist het tegenovergestelde is! Hoe mooi de landschappen ook waren, als je daar stond soms tot aan je knien in de sneeuw wou je snel terug de auto in! Megan en ik waren natuurlijk totaal niet voorbereid en kwam daar nog bij dat de verwarming in onze auto het nu ook weer niet zo goed deed dus al bij al was het een erg grappige ervaring. We gaan zeker nog teruggaan naar de grand canyon, want zoveel tijd hadden we niet.
Op de super mooie terugweg (langs een ander stuk van route 66) was de donker ons voor, en omdat hier snachts rijden helemaal geen pretje is besloten we om te stoppen in Flagstaff, het grootste skiresort van arizona. Daar vonden we wonderbaarlijk, helemaal bevroren een hotel met een verwarmd indoor zwembad! De ochtend daarop zijn we dan terug naar huis vertrokken en was de fun snel over want ik moest mijn vlucht van morgen plannen.
Ik hoop dat het goed komt de navigatie check! Ik heb al met mijn 'checkride instructor' gebeld, om wat info over de route enz te vragen, en in tegenstelling de vorige, stelde deze mij erg gerust dat het allemaal goed zou komen en was hij heel erg aardig, heb hem daarna nog 2 keer gebeld ivm de route. Zo kan ik alles al is opzoeken op google earth, zo weet ik precies wat ik morgen vanuit de lucht moet verwachtten. Hij had zelfs al gebeld met mijn instructeur om het over mij te hebben. Desondanks ben ik natuurlijk erg nerveus, zeker omdat ik nu toch al 3 dagen niet gevlogen heb.
