Kerstmis in America, het was een van de vele dingen die op mijn to do list stonden in het leven. Het was super! Op donderdag vertrokken Megan en ik net voor de middag naar Sedona, en... Sedona was prachtig. De rode rotsen, woeste woestijn en magnifieke landschappen waren adembenemend. Onze kamer was erg groot en dus besloten we om een take-away indiër te eten als kerstdinee op de kamer, maar niet voordat we de wereldberoemde zonsondergang van Sedona hadden gezien! We reden naar een speciaal 'sunset point' erg dicht bij de sedona luchthaven (waar ik overigens vanaf morgen hoop naartoe te kunnen vliegen op men eentje) en zagen heel Sedona onder ons liggen terwijl de zon ging slapen.
Na het overheerlijke amerikaanse kerstonbijt (je kon zelfs je eigen wafels bakken!) bezochtten we nog wat van Sedona, en besloten om dan naar de Grand canyon door te rijden. Via de legendarische route 66 reden we richting grand canyon. Allemaal goed en wel, maar we waren wel iets vergeten: Hoe meer naar het noorden, hoe hoger je komt te zitten (eens in de canyon op 3000 meter). De woestijnvlakte veranderde in een sneeuwvlakte, en ook al was de grand canyon ongeluuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuflijk mooi, het was verdorie ook ongeluuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuflijk koud! Ik had gelezen in mijn lonely planet dat je in de zomer amper kan uitstappen van de hitte en dat je na je fotos getrokken te hebben snel terug naar de airconditioned auto gaat om verkoeling, awel ik kan u zeggen dat dat in de winter juist het tegenovergestelde is! Hoe mooi de landschappen ook waren, als je daar stond soms tot aan je knien in de sneeuw wou je snel terug de auto in! Megan en ik waren natuurlijk totaal niet voorbereid en kwam daar nog bij dat de verwarming in onze auto het nu ook weer niet zo goed deed dus al bij al was het een erg grappige ervaring. We gaan zeker nog teruggaan naar de grand canyon, want zoveel tijd hadden we niet.
Op de super mooie terugweg (langs een ander stuk van route 66) was de donker ons voor, en omdat hier snachts rijden helemaal geen pretje is besloten we om te stoppen in Flagstaff, het grootste skiresort van arizona. Daar vonden we wonderbaarlijk, helemaal bevroren een hotel met een verwarmd indoor zwembad! De ochtend daarop zijn we dan terug naar huis vertrokken en was de fun snel over want ik moest mijn vlucht van morgen plannen.
Ik hoop dat het goed komt de navigatie check! Ik heb al met mijn 'checkride instructor' gebeld, om wat info over de route enz te vragen, en in tegenstelling de vorige, stelde deze mij erg gerust dat het allemaal goed zou komen en was hij heel erg aardig, heb hem daarna nog 2 keer gebeld ivm de route. Zo kan ik alles al is opzoeken op google earth, zo weet ik precies wat ik morgen vanuit de lucht moet verwachtten. Hij had zelfs al gebeld met mijn instructeur om het over mij te hebben. Desondanks ben ik natuurlijk erg nerveus, zeker omdat ik nu toch al 3 dagen niet gevlogen heb.
Vandaag mijn laatste vlucht gehad voor onze 2 dagen vrijaf en voor mijn check. Zondag zal ik mijn M45 hebben, met de instructeur die mijn roommate naar huis stuurde. Ik voel me er klaar voor, en mijn instructeur heeft mij veel moed ingesproken. 70% faalt M45 de eerste keer, niet omdat die zo moeilijk is maar omdat we maar 2 navigatievluchten ervoor hebben, het is er een beetje om vragen dan als je het mij vraagt. Ik moet me nu concentreren op mijn check, maar ik kijk er toch naar uit, moest ik hem slagen, om alleen op pad te gaan .Voor velen die hier zijn, zijn de solo ' VFR cross-countrys ' zoals die vluchten hier heten het absolute hoogtepunt van hun verblijf. Ik moet zeggen, ik vind het ook wel de max. Gisteren ben ik met mijn instructeur naar Gila Bend gevlogen. Gila Bend ligt letterlijk in het midden van de woestijn tenmidden van niets. Je ziet het van KILOMETERS ver liggen (en net daarom word het nooit gebruikt op de check) en vanuit de lucht ziet het eruit alsof er niet 1 straatje naar toe loopt. De procedure is de volgende: Je stapt uit, gaat wat papieren invullen noteerd je tijd in het gebouw dat gewoonweg ALTIJD verlaten is en je gaat naar de cola automaat om iets te drinken. Mijn instructeur vertelde mij dat in de 6 jaar dat hij naar dat vliegveldje vliegt, hij er nog nooit iemand was tegengekomen (op een coyote op de landingsbaan na dan) en dat hij zich elke keer opnieuw afvroeg hoe de cola automaat toch altijd gevuld was.
Vandaag moest ik naar 'Pinal', ook een ongecontroleerd vliegveldje tenmidden van de woestijn. Maar Pinal staat wereldwijd bekend als 'het vliegveld kerkhof'. Het staat er vol maar dan ook vol met vliegtuigen die niet meer gebruikt worden, of die tijdelijk niet meer vliegen (en dat zijn er veel nu met de financiele crisis). B747,737,767,757 MD 11,80,82,84 Airbus 300,320,330 waren slechts enkele van de types die er staan. Het is een schitterend zicht vanuit de lucht en heb zwaar gevloekt dat ik mijn camera niet mee had. Als ik zondag door mijn check geraak ga ik er zeker maandag naartoe! Het lijkt echt alsof je met je Da-20 op Paris Charles de gaulle aan het landen bent.
Pilette is hier vanmorgend vroeg vertrokken. Leuk voor hem dat hij nog voor kerstavond thuis is. We wisten het pas 22 uur opvoorhand dat hij ging vertrekken, dus hebben we hier gisteren holster de bolster een afscheidsdrink voor hem gehouden. Onze prom zal echt nooit meer dezelfde zijn, thats for sure. Nu dus 3 dagen vrijaf, waarvan 2 in Sedona en eentje achter mijn boeken!
Weer een weekje verder en heel wat missies verder. Deze week was erg zwaar met elke dag twee missies. Het is natuurlijk erg leuk om 3uur per dag te vliegen al dan niet met instructeur maar het is ook byzonder zwaar. Je moet minstens een uur op voorhand op school zijn, een weather briefing maken, je gewichtsverdeling en landing en take off afstanden uitrekenen en je instructeur zien te vinden (of tenminste een handtekening als je solo vliegt) het is erg tijdrovend, al is het super natuurlijk als je thuis komt van een van zo'n dagen, en in de jacuzzi over niets anders dan vliegen spreken met de anderen .Doordat ik nu solo ben kan ik ook fluiten naar mijn weekend omdat je geen instructeur meer nodig hebt. Zo moest ik normaal gezien op zaterdag vliegen maar doordat de wind te sterk stond moest ik cancellen. Gelukkig was de dispatcher erg lief en gaf hij mij vandaag vrijaf, ik had het nodig!! M45 komt eraan, naar het schijnt is dat de allermoeilijkste check die we hier hebben, de navigatie check. Je oefent onder andere wat je moet doen als je motor zou stilvallen. Het is erg leuk om op zo'n engine failures te oefenen. Je gaat dan naar de 'south east practice area'. Zeg maar the absolute middle of nowwhere, de woestijn, ongelooflijk om over te vliegen . Mijn instructeur gaat wel erg ver, die cactussen zien er behoorlijk groot uit zo laag bij de grond! De navigatie is veel moeilijker als bij het zweefvliegen, enerzijds omdat je het hier veel professioneler moet doen met speciale checklists maar vooral omdat je veel lager zit als bij het zweefvliegen is het erg gemakkelijk om je weg kwijt te raken.
Hét nieuws is natuurlijk dat Megan hier is aangekomen op donderdag. We waren ze met zijn allen gaan halen. Zo kon ik haar opwachten in onze nieuwe Barbie en Ken mobiel. Nu maken we dus niet alleen de arizona sky onveilig maar ook de roads! Zaterdag zijn we naar een gigantisch dorp geweest op een uurtje rijden van hier dat alleen maar aan outlet shopping deed! Ik denk dat mama en Femke dat het paradijs op aarde zouden vinden. Voor kerstmis hebben we 2 dagen vrij en gaan we waarschijnlijk naar Sedona, dat bekend staat voor zijn mooie rotsen, de grand canyon maar dan int klein zeg maar. Pilette, de arme jongen moet waarschijnlijk nog tot na kerstmis blijven omdat er geen vluchten beschikbaar zijn in deze periode.
Van de sneeuw hier nog niet teveel last (al ligt er naar het schijnt wel veel op een 2 tal uurtjes rijden van hier). Vandaag haalden we weer als vanouds 25 graden, en hebben we niet veel meer gedaan als aan het zwembad gelegen. Normaal gezien als jullie dit lezen zou er een nieuwe verzameling fotos geupload moeten zijn, maar om een of andere reden wil het niet zo goed lukken maar ik blijf proberen!
