LICHTMISVIERING zaterdag, 1 februari 2014
foto's: https://plus.google.com/photos/102497882852892734023/albums/5977581007775908545
Het lijkt een eeuwigheid geleden, maar toch zijn er amper veertig dagen verstreken tussen Kerstmis en nu. Een oplettende toeschouwer merkte misschien ergens een verborgen kerstkrans of een verstopte kerstboom op, maar de meesten onder ons laten zich gewillig bedwelmen door de eerste zonnestralen, luisteren vertederd naar de eerste vogelgezangen en bewonderen de ontluikende takken en bloesems. Het zalig vroege lenteweer zal er ongetwijfeld wel iets mee te maken hebben, maar toch zijn er nog maar veertig dagen verlopen en dus is het tijd voor Lichtmis. Merkwaardig genoeg schijnt het licht in de mis dan altijd nét iets feller in het kerkje van de Maagd der Armen in Rekkem. Dus baadde het kerkje net voor de aanvang van de dienst al in een heerlijke lentegloed. Binnen heerste een gezellige drukte van koorkinderen en begeleiders; Een sfeervolle receptietafel nodigde uit om binnen te komen. Parochiemedewerkers hadden kaarsjes en kruikjes, misboekjes en kinderdias klaargezet. De bloemen in de kerk schitterden. Buiten wachtte een donzige witte kat samen met de vroege lente de genodigden op. Ze waren met zon honderdvijftig, die genodigden: de kindjes die sinds vorige lichtmis gedoopt werden, samen met hun naaste familieleden. De mamas straalden, de papas glunderden en de kindjes lieten met hun ontwapenende onschuld menig hart smelten. Een van de hoogtepunten van de dienst was de kinderzegening door Pastoor Chris. Ook het slotwoord van teamlid Trees werd fel gesmaakt. En dit alles werd overkoepeld door de hemelse stemmetjes van het kinderkoor Hanbléchia dat zichzelf andermaal overtroffen heeft. Tot tweemaal toe werd er voor hen geapplaudisseerd. Het was een overweldigende ervaring... Terwijl de bubbels rijkelijk vloeiden en de lichtmishapjes vlot naar binnen gewerkt werden, verkenden pas gedoopte en minder pas gedoopte kinderen de opstelling van de stoelen in de kerk en pasten die aan naar hun voorkeur. En even later wachtte een donzig witte kat, vergezeld door een late zonnestraal, de genodigden buiten weer op. Lieve Vandersteene
|