De maan mag dan weliswaar niet bewoonbaar zijn, maar het is wel een hemellichaam met onuitputtelijke energiebronnen van delfstoffen die hier op aarde slechts in kleine hoeveelheden en/of helemaal niet te vinden zijn. Een van die stoffen is helium 3, een zeldzame isotoop van helium en een ideale brandstof voor kernfusie, omdat hierbij bijna geen of althans heel weing radioactiviteit vrijkomt en het fusieproces uitstekend te beheren valt. Uiteindelijk is de maan van niemand, maar toch zijn er steeds personen en landen die zich eigenaar van een gedeelte van dit hemellichaam noemen. Tussen de VS, Rusland, China, India, Japan, de Esa, Frankrijk, Duitsland, Groot Brittanië en Italië is wel een overeenkomst tot samenwerking met betrekking tot onderzoek en het eventueel exploiteren van aldaar gevonden delfstoffen. Doordat het hier om landen gaat die op allerlei gebied de wereld dirigeren zal er niet direct een strijd uitbreken om het maanbezit. Technisch is men volledig op de hoogte met de delfstof helium 3. Men kan dit 'gesteente' verhitten op 600 graden C en vloeibaar maken. Door de zonnewind op de maan wordt steeds opnieuw helium 3  aangevoerd en als het ooit zover komt dat we hier op aarde ons profijt daar vandaan halen, hoeven we direct niet bang te zijn dat deze nieuwe energiebron zodanig uitgeput raakt dat we zonder komen te zitten. De enige moeilijkheidsgraad om dit vloeibaar helium naar de aarde te vervoeren is het transport, maar door enkele tussenstations te bouwen en een soort ingenieuze 'Jacobsvervoerladder' naar de aarde lijkt me deze nu nog moeilijke haalbare utopie op korte termijn haalbaar te wezen. Gezien mijn hoge leeftijd zal ik het wel niet meer meemaken, maar voor 1925 zie ik ook de eerste menselijke kwartiermakers naar de planeet Mars vertrekken. De ruimte wordt voor ons nageslacht belangrijker dan de aarde en zal een nieuw tijdperk inluiden van welbehagen voor de hele mensheid.