In deze gistende economische crisistijd en aldoor opstanden in Aziatische en Afrikaanse landen beschouwen veel politicologen de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties als een geldverslindende club die eerder tweedracht dan eenheid brengt. Nog steeds bestaat deze club uit 15 leden, waarvan vijf permanent en 9 tijdelijk. Permanente leden zijn China, Frankrijk, Rusland, de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk Verder zijn er een hoop landen 'aspirant lid'. Om de twee jaar wisselt deze rangschikking en ook het voorzitterschap. Voorzover ik weet was Nederland van 1998 tot 2000 lid en ook het voorzitterschap was tot de eeuwwisseling in handen van Nederland. Bij stemming over een of ander onderwerp moeten er negen stemmen voor zijn om iets door te kunnen laten gaan. Vetorecht is toegekend aan die landen die permant lid zijn. Laatst werd er gestemd over  de toestand in Syrië, waar dagelijks mensenrechten geschonden worden en duizenden mensen die tegen mensonterende toestanden vredig protesteerden door regeringstropen koelbloedig vermoord zijn. Het was Rusland die gebruik maakte van het vetorecht en tegenstemde, zodat passende maatregelen tegen Syrië niet ondernomen konden worden. Dit is slechts één van de honderden beslissingen die door gebruikmaking van het vetorecht geblokkeerd werden. Waarom stemde Rusland tegen? Al jaren is Rusland de wapenleverancier van Syrië en er is geen betere handelswaar dan wapens en oorlogsmateriaal. Bij iedere beslissing die de veiligheidsraad probeert te nemen is er wel één land dat van het vetorecht gebruik maakt. Het is steeds eigen belang dat hierbij een rol speelt. Wil de Veigheidsraad van de Verenigde Naties nog geloofwaardig en doeltreffend overkomen, dan is er maar één goede oplossing te bedenken en dat is  het vetorecht afschaffen en alle landen ter wereld de mogelijkheid  bieden lid te worden en bij stemming over bepaalde onderwerpen beslist de meerderheid. Ieder land betaalt een bepaalde contributie, waarvan de verdeelsleutel redelijk en zodanig moet zijn dat de lasten voor elk land afzonderlijk makkelijk te dragen zijn.