Het was een aangenaam contact met de Indische medewerkers in de kliniek. De eerste keer ook dat ik een aansluiting vond in humor (die vaak op een heel ander niveau ligt dan de 'westerse' humor). Hoewel ik veel respect kreeg, voelde ik af en toe ook een soort onderdanigheid (wat voorbij respect gaat). Ook wordt er op zondag met alle medewerkers samen gegeten, maar toch eten de assistenten apart van de dokters. Dat is omdat er te weinig plaats is, maar waarom deze verdeling? Het voelt soms als een onderhuids kastensysteem; wat niet enkel in het 'Indische' denken ingebakken zit.
Mijn gezondheid is heel wat beter ondertussen. Ik heb voor de eerste keer in India een normale stoelgang (na constipatie, diarre en vergrootte konijnenstrontjes). Ik begin me dan toch nog aan te passen (nu al..). En ik begin van de Indische wc te houden (vergelijkbaar met de Franse). Je bent je bewuster van je houding en je kan de gezondheid van je uitwerpselen en plassen observeren.
Met een warm hart verliet ik de kliniek in Bokaro (ik voelde me erg op mijn gemak), en reisde door naar Varanasi, 'the city of learning and burning'. Ik maakte hier een stop van 24 uur, omdat ik geen directe aansluiting had naar mijn volgende (eind)bestemming. Bij de aankomst daar werd ik meteen aangeklampt -zoals op de meeste plaatsen- maar ik ging deze keer in op hun aanbod (wat ik anders niet zo snel zou doen), omdat ik geen orientatie had. Men zei me dat in de vroege ochtend de toerist koning is. Ik was duidelijk op een zeer toeristische plek, met veel verkooptrucs en waar alles draait om geld. Zo ga ik me een object voelen. Hoewel ik 'geluk' had, en een van de eigenaars van mijn verblijfplaats me naar verschillende plaatsen bracht; zoals enkele tempels en de moslimbuurt waar ik de zijdeproductie van dichtbij kon zien. Ik kon zelfs het weven van de zijde zelf uitproberen. 's Avonds had ik een tablales, hoewel ik me hierin ook een toerist voelde (hoewel dat ook mijn vooroordeel kan zijn). Ik kreeg oefeningen, maar werd voor de rest alleen gelaten. Zo kon ik zelf oefenen, wat een trance-effect gaf, maar natuurlijk is het gemakkelijk om zo je geld te verdienen. De tablales die ik kreeg van een de van de vrijwilligers in camphill -hoewel hij zelf tablastudent was-, was dan van veel meer kwaliteit.
Maar na de les kreeg ik een (prive)concert / jamsessie sitar en tabla, zeer fascinerend.
In de vroege ochtend ging in naar de ghats, waar alle 'toeristen' een boottochtje komen maken. Langs de ene kant van de Ganges liggen tempels, ghats, bevolkt met mensen; de andere kant lijkt een woestijnachtig landschap. Mensen komen er baden, hun kleren wassen en doden worden er verbrand en verstrooid over de rivier. Koeien zie je in hun geheel in het water drijven, omdat men deze niet wil verbranden, uit respect voor hun heiligheid.  

Op de trein wachtend op vertrek richting Jhansi, kwam er een jongen bedelen. Ik was brood aan het eten en gaf hem een stuk van mijn brood. In eerste instantie was hij blij, maar hij gooide het onmiddellijk weg. Toen vroeg hij een ander stuk. Ik zei nee, en dan vroeg hij om geld. Hij bleef aandringen en gooide een pen naar me. Ik gaf hem deze terug, maar hij gooide opnieuw. Ik zei hem dit niet te doen, waarna hij op de zetels begon te schrijven en gaten erin begon te boren. Ik zei hem opnieuw dit niet te doen - ik voelde me als een schooljuffrouw - waarna hij met stukken van kleipotjes begin te gooien. Ik stuurde hem weg - hij was ook een beetje bang van me. Van buitenuit door het raam toonde hij sorry, wat gemeend leek en mijn hart verwarmde. Maar meteen erna vroeg hij opnieuw om geld en gooide hij opnieuw. Geld, geld, geld, voor sommige blijkbaar toch het belangrijkste in het leven. Natuurlijk is het een bron om te kunnen overleven. Maar het geloof in andere wegen is zelden te vinden
In de krant in Varanasi was een nieuws over een Duits koppel die gedrogeerd werden. Ze werden bewusteloos gevonden aan het busstation nadat ze tchai gedronken hadden. Toch maar oppassen dus met wat ik eet en drink.
Op de trein naar Varanasi was er een sadu. Hij voelde meer vertrouwd aan dan de doorsnee 'Indier' (als je daar al van kan spreken). Hij zocht een plaats (hij had geen reservatie) en hoewel hij geen engels sprak, hield ik ondertussen zijn 'attributen' bij. Grappig. En op de bus richting Khajuraho viel er een Indische vrouw in slaap op mijn schouder.
Aangekomen in Khajuraho, voelde het wat verward aan om opnieuw toerist te zijn. Ik ben er niet voor gemaakt denk ik. Je bent natuurlijk altijd toerist op plaatsen waar je nooit eerder bent geweest, maar er zijn verschillende niveaus van betrokkenheid. Khajuraho is een kleine plaats met verschillende (erotische - hoewel dat opgeblazen wordt voor de toeristen) tempels, en momenteel een dansfestival. Ik ben hier in - humoristisch - gezelschap (iemand die ik leerde kennen in zuid-India en enkele vrienden van haar).
Het is opmerkelijk dat je als 'toerist' meer seksueel geintimideerd wordt. Zowel in Nepal als nu valt me dat op. Mijn gezelschap vertelde me ook er moe van te zijn. Het is alsof Indische mannen onze signalen niet begrijpen. Er is soms zo weinig respect, alsof je wordt behandeld als een object. Hoewel ik tegelijk ook ervaar dat ik veel respect krijg doordat ik alleen reis. Sommige mensen menen het goed (of misschien meer dan je denkt). Maar angst (voor het onbekende/vreemde) overheerst vaak. Of is het het stereotiep idee van de westerse rijkeling (en dus een potentiele sponsor van eigen inkomen), of het idee van een 'western candy', zoals iemand me eens beschreef hoe ze zich erbij voelde.
Maar ik merk dat, als je meer open bent en niet te vijandig of snel geirriteerd, dat je minder 'bekeken' wordt. Het is soms alsof ik een zoo-attractie ben zonder tralies. Ik zou een bordje moeten plaatsen: 'zeldzame blanke, kortharige, roste westerling. Vrouwelijk. Afkomstig uit Centraal-Europa. Gelieve niet te voederen (of enkel lekkere samosa's)'.
Terwijl het ginder lente wordt, wordt het hier weer zomer. Na wollen sokken in Nepal en herfst in Bokaro, is het hier weer volle zon en stoffige wegen. Dus gedesorienteerd ben ik al voor ik weer naar Belgie kom..

Soms zijn er dagen waarvan je niet erg geniet, maar die je sterker maken. De dagen dat ik onderweg was van Nepal naar India, voelde ik een soort wijsheid groeien, die niet te vatten is in woorden. Alsof je ‘lijflijk’ leert. En daardoor intenser, alsof het diepere wortels legt, een dieper begrijpen. Of misschien voelde ik het doordat het een tijd had gerijpt en de kans kreeg tot uiting te komen.

Toen ik wou vertrekken vanaf de grens, kwam ik – net op tijd – te weten dat de bus naar Gorakpur er vijf uur over zou doen in plaats van twee (wat ik in gedachten had, of wat me verteld werd in het reisbureau). Van Lumbini zou ik het dus absoluut niet gehaald hebben. Ik nam een (gedeelde) taxi en had een interessant gesprek met een man van de US over onze ‘vreemde’ ervaringen in Nepal. 

Ik weet niet waarom, maar het voelde goed terug in India te zijn. De treinreis van Gorakpur naar Kolkata was vuil en lang, maar ik had gezelschap van een lieve moeder en zoon. Ze hadden zeer lekkere zelfgemaakte snacks meegebracht die ik mocht proeven, hmm.. En onderweg was er veel te zien: aan de kant van de spoorweg lagen verroeste, omgekeerde, ingedeukte treinwagons (die me deden beseffen dat ik leefde en dat Belgie alles steeds snel opruimt), beenderige koeien, wassende mensen, plassende mensen, slapende mensen, werkende mensen, in de velden als aan de spoorweg zelf (met velen tegelijk en wat vanuit de trein zwaar (hand)werk leek), bomen in alle maten en vormen, een groot circus, koeienvlaaien in plakjes om de grond te beschermen. Ik probeerde enkele foto’s te maken van de soms interessante gebeurtenissen naast de spoorweg, maar het was niet eenvoudig door de snelheid van de trein (ja, soms rijden ze ook snel, ondanks hun vertragingen (deze trein had 7,5 uur vertraging, record!). Een man van Cyprus met een Griekse vader en een Ierse moeder die ik in de Himalaya ontmoette, vertelde me dat in het Grieks het werkwoord ‘haasten’ hetzelfde word is als ‘geweld’. Niet onlogisch, en ik denk dat Indiers vaak in deze denkwijze leven.

In de trein kwamen verschillende soorten mensen (als je mensen al in vakjes kan verdelen) dingen verkopen of om geld vragen. Een travestiet kwam geld vragen voor zijn zus, de reden was me niet duidelijk, maar ik vond het wel een orginele manier. Het was ook de eerste keer dat ik tchai kreeg in een klei potje (goed tegen de plastiekproductie en eindeloze afvalbergen naast de spoorwegen hier).

Starende mannen op de trein zijn over het algemeen erg onschuldig, alleen is het moeilijk te verdragen in de nacht. Je probeert te slapen, doet je ogen af en toe open en je kijkt recht in starende ogen, is niet echt rustgevend.

Het station van Howrah (Kolkata) was groot en het duurde even voor ik de weg vond om mijn volgend treinticket te boeken. Maar de mensen aan de loketten waren erg behulpzaam. Ik mocht zelfs binnenkomen in het loket (omdat ik westers ben?).

Indiers kennen absoluut het concept van een wachtrij niet (dat merkte ik in Tiruvanamalai ook al). Vooral de vrouwen zijn er erg goed in om voor te kruipen en te doen alsof er niets aan de hand is.

Aan het reservatieloket – dat ik dan uiteindelijk gevonden had – kwam een man naar me toe met twee formulieren (dat je moet invullen om een ticket te kunnen reserveren), een leeg en een ingevuld, een een pen. Hij wees naar de papieren en toen besefte ik dat hij niet kon schrijven. Toen ik hem dat zei, straalde zijn ogen. Ik was ontroerd door zijn reactie. Hij leek niet beschaamd om zijn niet kunnen schrijven (‘westerse’ mensen lijken snel verlegen en beschaamd als ze iets niet kunnen) en was heel gelukkig dat ik hem hielp – wat een kleine moeite was. Ik moest het formulier herschrijven, omdat er een fout was op het eerste. En uit de gegevens bleek dat hij een ticket kwam reserveren voor een oudere vrouw – waarschijnlijk zijn moeder. Ik maakte dus twee mensen blij.

Aan het loket was een apart loket voor ‘disabled people, women who are traveling only (geestige vertaling), vip’s and freedom fighters’. Ik rekende me tot elk van deze groepen (verduidelijking voor de eerste: iedereen heft beperkingen). Dus ik moest niet in een lange rij aanschuiven.

In de taxi kreeg ik een eerste indruk van Kolkata. Anders dan ik had verwacht. Ik genoot van de drukte (eerste keer denk ik) en het leek een uitgespreidenere stad dan Bangalore of Mumbai (en dus minder overweldigend, maar misschien is dat omdat ik er gewend aan geraak). ‘s Avonds kwam ik aan in de ashram waar ik zou verblijven en de volgende morgen ontmoette ik enkele van de mensen die ik in de Himalayas had ontmoet. De eerste avond werd mijn avond gevuld met (valse) westerse kinderliedjes van festiviteiten wat verderop. Zeer gek in deze context.

De volgende dag trok ik de stad in met deze mensen die ik had ontmoet. Kolkata doet me wat aan Londen denken (het was dan ook de hoofdstad van India toen de engelsen hier binnenvielen). Enkel iets drukker en vuiler waarschijnlijk. Er rijden zelfs trams hier.

We bezochten een museum. Grote zalen met eindeloos veel stenen, mineralen, fossielen,.. Sommigen van honderden miljoenen jaren terug (hoer ze dat kunnen weten blijft me nog steeds een vraag) en van de tijd van Gondwana-land – toen de wereld nog uit een landgedeelte bestond (lijkt als een begin van een sprookje..). Maar het was best indrukwekkend, zeker de fossiele skeletten van (Indische) olifanten met reusachtige tanden en van iets wat leek op een reuzenschildpad met een staart als een knuppel (zoals men die gebruikte in de middeleeuwen).

Ik had trouwens een erg oer-gevoel wanneer ik er rondwandelde. Dinakar (iemand van het gezelschap) had het gevoel herinnerd te worden (een verbinding doorheen de zoveel jaren evolutie). We ontdekten ook een steensoort waarvan er in de Himalayas veel aanwezig was. Het bestaat uit fijne lagen, je kan het eenvoudig breken en het produceert zo glinsterend stof.

Een zaal bestond uit (zeer fijne) schilderijen en kalligrafieen en een zaal had vele stenen sculpturen. Het is fascinerend hoe fijn men uit grote massieve steenmassa reliefs beeldhoudt. Didi (een Indische non) gaf wat uitleg bij de schilderijen (die allen een verhaal hebben), maar de Indische godenwereld blijft nog steeds wat vaag voor me. Een mooi beeld vond ik hoe Saraswati (god van de wijsheid) in een lotusbloem staat. Dat is omdat de lotus met haar wortels in de modder groeit en toch haar potentiele schoonheid tot uiting laat komen.

Ook was er een schilderij van een biddende vrouw. Didi vertelde ons dat in de tiende eeuw de vrouw – levend – mee verbrand werd wanneer haar man stierf. Ze zei ons dat de tijden veranderen, maar dat onderhuids (al dan niet subtiel) ideeen blijven voortleven (zoals het kastensysteem).

Enkele zalen waren gevuld met opgezette dieren van over heel de wereld en ik ontdekte dat de slang die ik in Auroville ontmoette, dat zij een (Idische) python was.

Na het museum drunken we can-juice. Het is fascinerend hoe stokken, gelijkend op bamboo, worden geperst en tien keer worden dubbel geplooid, met als resultaat een heerlijk drankje (vergelijkbaar met milkshake, maar minder zwaar en lekkerder).

Maetreya (nog iemand van het gezelschap) wou kleren kopen en het viel ons op hoe men hier als maffiosi te werk gaat. Enkele mannen scharrelen toeristen op, nemen hen naar hun winkels, proberen hun product voor tien keer de prijs te verkopen, om dan een ‘betere’ prijs voor te stellen (‘only for you’). Hilarisch soms. Het is steeds een spel dat je lijkt te moeten spelen.

Zoals een jongen die me water wou verkopen op de trein. Toen ik hem de prijs vroeg zag ik – waarschijnlijk door zijn jonge, ondeugende ogen – dat hij me meer wou vragen dan de echte prijs. Ik zei hem de echte prijs en hij voelde zich betrapt. Maar we konden er beiden om lachen.

Het lijkt alsof ik de tijd anders lijk te ervaren hier. De tijd wordt steeds meer hier en nu.

Het voelt goed je haren af te scheren. Het brengt me dichter bij mijn mannelijke kanten, en zo ook dichter bij mijn vrouwelijkheid. Net zoals hard werken dit effect kan hebben. En het relativeert een (te sterk) identiteitsgevoel. 

Vanavond vertrek ik richting Bokaro, om te werken in een kliniek waar allophatie en homeophatie, accupunctuur, kruidengeneeskunde en preventieve educatie gecombineerd worden.

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

Na een wat vreemde, toerist voelende week in Kahmandu, reide ik door naar Pokhara. Dit is de tweede grootste stad in Nepal, maar rustiger doordat het gelegen is naast een meer. Het is enkel jammer dat Nepal zijn steden organiseert naar de toeristen. Iemand maakte enklele dagen geleden het grapje: er zijn drie religies in Nepal; hindoeisme, boeddhisme en toerisme.

Een van de laatste dagen in Kathmandu ontdekte ik het ViaViaCafe en de laatste dag volgden we er een Nepalese kookles in een gezellige, lage keuken en ongelofelijk lieve mensen. We mochten alles zelf uitproberen en daarna alles zelf opeten.

De weg van Kathmandu naar Pokhara was heel mooi, en dat was nog maar een glimp van meer. De eerste avond in Pokhara ontmoette ik enkele Koreaanse mensen en gingen we Koreaans eten. Het is interessant hoe ze hun leeftijd voorstellen. Ze beginnen te tellen vanaf de bevruchting en dus negen maanden ouder dan hoe wij onze leeftijd zien.

De volgende dag ontmoette ik iemand die dezelfde trek wou maken die ik in gedachten had.  Maar na enkele dagen werd het me duidelijk dat ik me niet echt op mijn gemak voelde bij hem. Ik besloot dus de trek alleen te doen.

De eerste dag werd ik vergezeld door verschillende mensen onderweg, zoals Koreaanse mensen, een zingende man die (Everest)bier transporteerde (en er dus zo te zien zelf al wat van had gedronken), bezorgde mensen die me wilden beschermen. Ik ben vaak verrast hoe angstig mensen zijn. De weg was zeer stevig (klimmen en dalen), maar de natuur was ongelofelijk mooi. De trek was een leren aanvoelen van mijn grenzen, wat  dus ook respect inoudt. Na twee dagen wandelen, ontmoette ik enkele interessante mensen op de weg. En even later ontdekte ik dat ze een groep vormden (die van overal kwamen: Engeland, Zweden, Cyprus, Malta, Nederland, US, Colombia, Mexico, Taiwan). Mijn plan was om naar de Annapurna Base Camp te wandelen, maar ik besliste om mijn route te veranderen en hen te vergezellen. We mediteerden en zongen met de Himlayas als achtergrond en deden yoga in de wolken (na een zware beklimming). En ik ervaarde zeer veel liefde in deze groep, wat me erg deugd deed. Het is goed soms om je plannen te wijzigen, en niet zoveel mogelijk ervaringen achterna te lopen.  

Ik merk dat ik steeds voor keuzes word gesteld. Of ik merk ze op omdat ik er moeite mee heb. Maar ik merkte ook dat verschillende wegen steeds moeilijk en goed zijn. Dus elke keuze is verrijkend. Ik denk dat ik vaak een halve keuze maak, alsof de andere helft in de andere keuzehelft blijft steken (hoewel beseffend dat beide keuzes goed zijn). De eerste dag van de trek ontmoette ik een man die gras ging snijden voor zijn buffalo's. Hij was zelf gids enkele jaren geleden en toen ik hij een weg koos bij een splitsing, vroeg ik hem hoe hij wist welke weg hij moest nemen. Natuurlijk wist hij dat, omdat hij zelf gids was. Maar hij vertelde me dat splitsende wegen vaak later weer samenkomen. Je komt dus steeds terecht waar je moet terecht komen.

De natuur onderweg was vaak onbeschrijfelijk mooi. Bergen (in alle maten en vormen), zeer fascinerende bomen, van jungle met een blauwe rivier en watervallen, tot sprookjesbossen, over stoffige paden en eindeloze stenen trappen, tot in en boven de wolken en met een zeer mooi uitzicht over de Himalayas (die soms erg dichtbij waren). Het is zeer indrukwekkend hoe wolken op je kunnen afkomen. En het is een speciale ervaring om in de wolken te zijn. Iemand van de groep vertelde me dat ze als kind de wens had om in de wolken te zijn, en dat die eindelijk was uitgekomen.

Sommige avonden waren erg koud, maar met een open haard in een kleine hut en veel mensen, warme soep, wat muziek, geen electriciteit, werd het erg gezellig en winters.

Aangekomen bij Poonhill (het hoogste punt dat we bereikten), stonden we vroeg in de ochtend op, beklommen we de top en kregen we een zeer mooie zonsopgang te zien. Er waren teveel wolken om de Himalayarange te zien, maar het was toch zeer mooi. Het was ook erg koud, met de wind die door je heen blies, maar met een warme thee werden we wat opgewarmd.

Op dit punt wou ik terugkeren en mijn geplande route weer opnemen (aangezien ik tijd had), maar door de weersomstandigheden (veel bewolking, regen en een reeele kans op sneeuw) besloot ik mee af te dalen. Het zou te risicovol zijn om alleen te gaan, en met de zware bewolking zou het zicht op het Base Camp niet open zijn. Ik liet mijn moed geen overmoed worden en we begonnen de afdaling (die best zwaar was). Enkele mensen van de groep deden de pas in een dag, maar door vermoeide benen, knieeen en voeten, werd ik verplicht te stoppen. Deze laatste nacht in de bergen werd ik wakker gehouden door een gevechtsfilm en technomuziek (wat absurd leek in de bergen) en door het orginele gesnurk van mijn trekgezelschap op dat moment, maar de volgende ochtend hadden we nog een zeer mooie wandeling.

Het was aangenaam en niet aangenaam om terug in Pokhara te zijn. Ik werd warm verwelkomt door de mensen van mijn guest house waar ik vorige week was, maar ik miste de bergen en werd ergens agressief door het geniepige gedrag van de businessmensen. Ze verkleinen mijn vertrouwen.

Het is een interessante ervaring om jezelf op vele verschillende manieren te ervaren.  

When we dare to see things diffently, life opens up to our eyes.   

Mijn tijd hier in Nepal is erg bijzonder. Alsof ik me hier duidelijker voel groeien. Ik denk dat het belangrijk is naiviteit te leren toelaten. Het is een soort liefde. En liefde is zoveel sterker dan angst. En het brengt mensen bij elkaar.

Ik merk nu, na enkele maanden op reis te zijn, dat het goed is om een tijd op zo'n grote afstand van het 'bekende' te zijn. Op momenten word je op jezelf terug geworpen en word je verplicht je eigen wijheid en kracht aan te spreken (wat niet altijd eenvoudig is).

Enkele uren geleden heb ik mijn haar laten afscheren (na eerst enkele hippe kapsels uitgeprobeerd te hebben). Het was een heerlijke ervaring. Alsof ik iets achterlaat. En ik hoef geen energie meer te besteden aan hoe mijn haar erbij ligt. En de wind speelt anders door mijn haren.

Het is een vreemde ervaring om vier dagen in treinen en bussen door te brengen. Gelukkig had ik gezelschap (enkele vrijwilligers van Camphill). In de eerste (slaap)trein had ik geen plaats (omdat ik te laat mijn ticket geboekt had), en moest ik dus een bed (van ongeveer een meter breed) delen. Zeer comfortabel met ijzeren stangen in mijn rug en geen ruimte om me om te draaien. ‘s Morgends werden we vroeg gewekt door  verkopers van ontbijt en chai (in grote theepotten). Het was heerlijk om in de deur uit de trein te hangen en de wind je haren te laten kammen. De eerste trein had zes uur vertraging zodat we onze tweede trein op tien minuten na misten. We hadden de keuze om een week in New Delhi te verblijven (de meeste treinen waren volgeboekt) of een ordinaire trein te nemen. Onze keuze was vlug gemaakt, maar het was een hele ervaring. Het Indische systeem voor ordinaire treinen is dat je op het perron in een rij aanschuift. Als ‘westerlingen’ werd er voor ons gezorgd – tegen betaling natuurlijk – en kregen we als eerste een zitplaats. Ik voelde me er wat ongemakelijk bij, maar we waren vermoeid en onwetend dat we het lieten gebeuren. Achteraf was ik blij, want we zagen een groots gevecht voorzitplaatsen, zelfs de bagagerekken zaten vol. We overleefden de nacht op houten banken, als sardienen in blik en op orginele manieren om toch wat slaap te vatten. Daniel (iemand van mijn gezelschap) had een lachwekkend ophangsyseem gemaakt voor zijn hoofd. Jammer dat ik er geen foto van heb getrokken, maar het was niet erg gepast om je fototoestel boven te halen in deze trein.

Naar de wc gaan was ook niet eenvoudig met een gang vol slapende mensen, waardoor je reis rond de wereld moest spelen om er te geraken. ‘s Morgends kregen we enkele live-optredens van zangers. Ik ben steeds weer verrast hoe muziek zoveel liefde in me kan wakker schudden. Alsof het iets in beweging brengt.

Aangekomen in Gorakpur ervaarden we een erg ander soort licht en energie. Alsof we ons niet volledig in realiteit begaven. Dit ervaarde ik ook wanneer we de berg in Tiruvanamalai rondliepen. Het is te beschrijven als de realiteit (wat relatief is) die vervaagt.

Vanaf het moment dat we de grens met Nepal overstaken, voelde ik me erg anders. Ik voelde me rustiger, meer geconcentreerd. We reisden verder naar Kathmandu (hoofdstad van Nepal), omdat mijn gezelschap hun visa voor India moest regelen. Het is opnieuw een drukke stad, maar toch anders dan India. We verblijven in Thamel, de meer toeristische buurt van Kathmandu, met honderden winkels met dezelfde kleren, souvenirs,.. We hebben een primitief, maar gezellig verblijf met een dakterras. In de straten word je steeds aangsproken door verkopers van vannalles en nog wat (vooral tijgerbalsem). Op een ochtend nam ik een opname van sarangi (Nepalees instrument te vergelijken met een viool) spelers en kreeg ik een prive-les.

We bezochten Durbar Square, een plaats vol temples. We ervaarden het fotograferen van deze plek als bevreemdend. Alsof we zo enkel de ‘picture’ van alles konden meenemen en dat we voor de rest geen verbindingen hadden met de betekenis, met wat er achter leeft. Dat voel ik wel meer als ik foto’s maak, dat ik mezelf op afstand zet, en me minder verbonden voel met wat er gebeurt. We kregen een korte rondleiding, maar omdat ik nooit erg geconcentreerd ben voor gidsen en omdat het veel informatie was en Nepalees engels, is er weinig blijven hangen.

De overgang naar het nieuwe jaar wilden we op een ander moment vieren, om de verplichtingen te ontvluchten. We wilden iets gaan drinken, maar alles was zeer vol (inderdaad, oudejaar) zodat we toch in de overgang verzeild geraakten. Het was een leuk, internationaal feestje.

Er is veel te zien hier, soms wat veel tegelijk, en gisteren ontvluchtten we de stad en gingen we richting natuur. Op het dak van een bus met ondergaande zon en een ongelofelijk uitzicht reden we de bergen in. Het was wel spannend bij de afgronden en wanneer de bus wat scheef ging hangen.

Het eerste hotel in Kathmandu (dat we in het midden van de nacht moesten zoeken) heette ‘magnificant view’ en we keken uit op een muur en een trap. Het verblijf dat we hadden in Nagarkot (klein dorpje in de bergen), had een balkon met een ongelofelijk uitzicht (subtiel verschil). De nacht in dit dorp was trouwens de eerste stille nacht sinds maanden. Ook nam ik een eerste warme douche (in kaarslicht, omdat de electriciteit het niet deed) sinds maanden. Dat deed veel deugd in deze kou. De nachten zijn om te bevriezen, maar overdag verwamt de zon ons nog tegen 20 graden. ‘s Morgends hadden we ons ontbijt in de ochtendzon en wandelden we tussen bergen en rijstvelden tot Sakhu. Onderweg vonden we een rivier waar we een (koud) bad namen en ‘s avonds namen we de bus terug richting stad. Wat voor mij wat te snel was, maar ik plan om binnenkort een langere trek in de bergen te maken.

Het is momenteel niet eenvoudig mijn gevoel te beschrijven. Ik heb moeilijke weken, hoewel dat niet negatief hoeft te zijn. Ik denk dat groepen een hele uitdaging voor me zijn. Maar ik probeer er niet van te vluchten, want dat is zo eenvoudig als je reist.

Besteed aandacht aan de onderkant van je voeten. Voeten geven informatie over de plek waar we zijn, over onszelf, ons leven en de richting die we inslaan.

Ik krijg kleur, armspieren en een buikje (van al dat lekkere eten). Sadhana Forest – de plaats waar ik verblijf – is letterlijk te vertalen als het ‘zoeken naar de/je waarheid’. Het is een bijzondere plek, hoewel ik bedenkingen heb bij enkele levende ideeen hier.

Door het verhuizen van plaats tot plaats ervaar ik dat het niet zozeer de plek is die zichzelf karakter geeft, het zijn de mensen die de ziel vormen van een plaats. Het is hier een plek van komen en gaan en dus met een ziel in beweging. En ik ontmoet steeds meer en meer schone mensen.
We werken hier ‘s morgens en na de middag nemen we rust of onderzoeken de omgeving. Vorige week bezochten we Pondycherry (de meest rustige stad in India die ik al ben tegengekomen) en Auroville. Met drie rosse mensen reden we met de motto richting zee. Ondertussen ben ik het gewoon geworden om achterop de motto te zitten (wat heerlijk is trouwens) en het is een ervaring met drie (Indian style). De zee zelf was vol met blanke mensen, waardoor ik niet het gevoel had in India te zijn. Auroville is trouwens een plaats waar Indische mensen op de tweede plaats lijken te komen. Het ‘visitor centre’ is te vergelijken met een westers shoppingcenter en een stuk strand is enkel voor Auroville.

Ook zijn we de ‘matrimandir’ gaan bekijken, een constructie en tegelijk meditatieplaats die de ‘ziel’ vormt van Auroville. Het staat symbool voor het bereiken van het ‘goddelijke bewustzijn’. Het was een vreemde, wat absurde ervaring. De constructie komt futuristisch over – zowel vanbinnen als vanbuiten. Wanneer je binnenkomt moet je witte sokken aandoen en je broekspijpen oprollen. Over een spiraalvormige helling loop je omhoog en komt in een ronde ruimte terecht met een kristallen bol in het midden waarop het zonlicht valt. We kregen even de tijd om te mediteren. Heel de ervaring kwam me over al seen hypermodern museum zonder kunst. En het was een volledige tegenstelling van wat ik tot hiertoe in India ervaren heb: stilte en properheid.

De boom naast de constructie, een banyan, het eigenlijke middelpunt van Auroville, had meer inpact op me. Het is een boom met verschillende stamen die tegelijk de taken zijn van de boom. Zeer fascinerend.

Vorige week warden we uitgenodigd op een ‘menstruatiefeest’ – wanneer een meisje haar eerste menstruatie krijgt, wordt dat hier openlijk en uitgebreid gevierd. Opvallend was dat het georganiseerd werd door de mannen, terwijl het eigenlijk een vrouwelijke aangelegenheid is. Ook werden mannen aan ons voorgesteld, steeds vermeld met hun beroep (aanzien). Na de ceremonie kregen we heerlijk Zuid-Indiaas eten.

Enkele dagen geleden zeg ik een slang van minstend twee meter. Ik heb nog nooit een slang van deze afmetingen gezien in de natuur. Ze kwam onverwachts vlak voor mijn fiets in alle snelheid om de weg over te steken. Ik verschoot, maar was gefascineerd op hetzelfde moment.

Vorige week kreeg ik een Thaise massage als uitwissling met shiatsu. Ik gaf in India ondertussen al enkele massages, die me een stimulans gaven om ermee door te gaan.

Binnen enkele dagen reis ik terug richting Chennai om een vipassana (10-daagse meditatie) te volgen. Voor meer informatie: www.setu.dhamma.org.

Ik maakte net eten voor 20 mensen, wat steeds weer een uitdaging is. Na enkele keren was het de eerste keer zonder stress. En met veel liefde, waardoor het vrij geslaagd was.

Ik maak veel plannen hier, maar probeer tegelijk los te laten, want alles wat komt is goed. Zeker als je niet van de ene naar de andere plaats koerst.

Camphill was een plek waar een uitwisseling was tussen oost en west. Ik heb nog mee Divali gevierd en ben dan vertrokken. Divali (Deepavali), vertaald in het sanskriet, betekent `veel licht`. Met het feest probeert men leven, licht en liefde onder de aandacht te brengen. De morgend na het koken van het water kregen we een oliebad, wat mensen doen voor de verandering in seizoenen (de huid reageert hierop). De dag van Divali zelf maakte we `s morgends olielampen, bloemenhouders in koeienstront, rangoli`s (grondtekeningen), slingers boven de deuropeningen van bladeren en bloemen. Daarna hadden we een `koepuja`, waarbij een koe van de melkboer gewassen werd, versierd met bloemen en bellen aan de horens, kleurstof op de poten en rug. Een van de redenen waarom koeien hier als heilig worden gezien is dat ze gemakkelijker kosmische krachten kunnen ontvangen via hun horens. Dan werd de koe binnengeloodsd in huis waar ze eten kreeg. Ze had niet veel interesse in het eten (niet moeilijk als ze aan gras gewend was), wel had de omgeving het nodige effect,want ze plaste en kakte het huis onder.

Daarna kregen we zelf een overheerlijke feestmaaltijd (ik denk dat ik goed rond zal terugkomen). Tegen de schemering zetten we onze huizen en tuin vol lichtjes en schoten we vuurwerk af. Beiden hadden een tegengesteld effect. De kaarsen en olielampen gaven een intens en inkerend gevoel (wat de betekenis – het verlichten van de innerlijke wijsheid – voorstelde). Het vuurwerk was daarentegen grootser, `spectaculairder`, maar meer oppervlakkig.

De laatste avond van mijn verblijf in het project ging ik samen met de andere vrijwilligers naar de Bannerghattaheuevel (een heuvel met een tempel bovenop). Het dorp van lichtjes en geluiden ( en wat verder de stad) lag onder ons en de wind (die leek op een zeewind) maakte ons tot zwijgen. Het was een zeer bijzonder einde van mijn verblijf. Op de terugweg was er enkel een stilgelegd dorp, straathonden (die zich erg bedreigd voelden), enkele geiten en koeien, een eenzame bus, en wij in stilte.

Met een warm hart en en een mooie zonsopgang vertrok ik vroeg richting Chennai. In de trein was ik verbaasd hoe weinig bewustzijn er hier is in vervuiling. Men consumeert en gooit het afval door het treinraam weg.

Ik was blij dat ik Mamallapuram in een dag kon bereiken (ik had geen zin in opnieuw grote stad). Gelukkig had ik hulp in Chennai bij het zoeken van de juiste bus en daarbij een interessante conversatie. In Mamallapuram aangekomen, voelde ik meteen dat men er erg `toeristvriendelijk` was, waar ik probeerde door te kijken om me wat meer te kunnen openstellen.

De volgende ochtend had ik een ontmoeting met de Indische ocean, wat heerlijk was, want in tegenstelling tot Belgie is het hier aan de kustgebieden warmer van temperatuur dan in het binnenland. Een man op het strand verkocht erg rote schelpen en ik leered er schelp spelen (wat een geluid geeft als bij het vertrekken van de boten). Omdat ik toch in toeristisch gebied was, kocht ik enkele dingen. In een van de winkels mocht ik later komen betalen, terwijl ik toch de dingen meekreeg die ik ging kopen (wat in het westen ondenkbaar is). Sinds lange tijd vond ik ook een supermarket (de eerste die ik zag in India). `s Avonds was er een heerlijke avondzon en een heel bijzondere sfeer op het strand. Iedereen kwam naar de zee kijken alsof zij vele verhalen te vertellen heeft. Ik blijf steeds onder de indruk van de zee, vooral omdat dit een wildere zee is.

Mamallapuram is een plaats waar veel sculputuren worden verkocht (zeer groot tot zeer fijn). Richting strand zijn er kraampjes met vis, fruit, sieraden,… op het strand was het favoriete spel ballonschieten.

Verrassend was dat – na vaak in de krant het tegengestelde te lezen – er geen regen te zien was aan de kust. Ik zocht dus informatie over de weg naar Auroville en de mogelijkheid om ergens te overnachten. Met iets meer informatie (waardoor ik geen volledig naieve keuze moest maken) kocht ik een fiets. Dezelfde dag al reed er een moto recht op me in. Mijn remmen waren gebroken, maar gelukkig kreeg ik hulp bij de reparatie (hoewel niet van de motorijder, die reed gewoon door).

De volgende ochtend vertrok ik om 6u richting zuiden. Verrassend bereikte ik Auroville in een dag. De laatste 50km waren er wel teveel aan en ik heb mijn knieen wat geforceerd, maar toch was het een ervaring. Alles gaat trager aan je voorbij, je hoort, ziet, ruikt meer dan wanneer je de weg met de bus aflegt. Dorpen, scholen, rieten hutten, koeien, geiten, herders, zingende vrouwen, (luide) Indisch muziek, mannen die daken vlechten van palmbladeren,… Een heel stuk heb ik doorgefietst, maar vanaf 11u moest ik af en toe schaduw opzoeken. Tegen 14u hield ik halt bij een herder. We hadden een conversatie in gebarentaal. Hij zei me even rust te nemen. Een andere man kwam naar ons toe en nodigde me uit voor eten (voor hem was het etensuur). Ik probeerde duidelijk te maken dat ik al gegeten had, maar hij drong erop aan. Ik kwam bij twee vrouwen (ik veronderstel zijn moeder en zus) en kreeg water, bananen, rijst en dhal. Daarna deed ik een dutje en zette mijn reis voort.

Onderweg viel de ketting van mijn fiets er maar een keer af (gelukkig was het een oude fiets zodat ik het zelf kon repareren) en tegen het einde blokkeerde een van de pedalen. Het laatste stuk geraakte ik moeilijker vooruit en het was een stuk verder dan ik dacht. Ik kwam dus aan in het donker, maar met enige hulp vond ik mijn eindbestemming.

Alles is hier gemaakt van natuurlijke naterialen. Er is niet echt een binnenplaats, alles alles is buiten, maar dat is heel aangenaam in de temperatuur. Alles ruikt hier ook erg natuurlijk en intens, zeker het eten dat overheelijk is.

Gisteren heb ik al wat gewerkt, bomen geplant in het bos. Daarne namen we een verfrissing in het zwembad (kleiput). Ondertussen kreeg ik ook al wonderlijke olie van iemand waardoor mijn knieen weer functioneren (wat nodig is om naar de wc te kunnen gaan). Op de wc moeten we hier trouwens de kleine en grote boodschap splitsen (voor compost), wat wel een aanpassing is.

Een goed overzicht van Auroville heb ik nog niet, ondat het hier vrij groot is, maar ik heb alle tijd. Voor wie wil weten waar ik me bevind:

Sadhana Forest, Yorin & Aviram Rozin, Auroville 605101, Tamil Nadu.

www.auroville.org (voor heel het gebied)

en voor wie eens wil bellen: 0091-413 2677682

`I`m being forced to do the most difficult thing in the world – slow down. Why is it so important? Because it makes us pay attention.`    

Ogen heb ik inderdaad tekort.
Een van de duidelijkste verschillen tussen hier en Belgie is dat Belgie erg gestructureerd en georganiseerd (of gecontroleerd, hoe je `t ook benoemt) is. Daarstraks stond een politieagent op een druk kruispunt de krant te lezen. `Chaos` is misschien het meest gepaste woord om India (zeker de steden) in een woord te beschrijven.
Gisteren zijn we begonnen met de voorbereidingen van Diwali. Het festival komt erop neer dat mensen veel lichtjes aansteken in en rond hun huis (waaronder ook vuurwerk), waardoor men Lakshmi  (zie vorig festival)– die momenteel vanuit de hemel de aarde bezoekt – binnenlokt.  Het festival duurt hier een week.
We kookten water in een grote pot op onze kleine binnenkoer (waardoor het huis vol rook was). Er werd gezongen (wat we vaak doen hier) en gefilosofeerd over de eigenschappen van water. Zeer boeiend wetende dat water het begin van alle leven is. Stilte, muziek en woord worden hier als erg belangrijk gezien.
Tijdens de puja was de electriciteit uitgevallen, wat het intenser en gezelliger maakte met al die kaarsen in huis. Vanmorgen kregen we een oliebad ter verfrissing.

Ik ontmoet wonderlijke mensen hier. Net zoals de bomen zijn ze zeer mooi om naar te kijken. Gisteren liet iemand me een plant zien met de naam ` touch-me-not`. Het is een plant met doornen en als je zijn blaadjes aanraakt, klappen die toe (alsof ge ze met je hand de illusie geeft dat de zon onder gaat).

Jonge kinderen hebben vaak stippen – iets groter dan het gewoonlijke derde oog – op hun gezicht. Dit is om ze te beschermen tegen slechte invloeden van buitenaf. Men kijtk dan naar de stippen in plaats van in de ogen.   

Soms heb ik het gevoel hier dat even jonger word, in mijn reageren, denken en handelen. Misschien is dat af en toe nodig om ruimte te maken om te kunnen groeien. Maar ik krijg meer vertrouwen. `Het onbekende is slecht een potentie, niets om bang voor te zijn.`

`Everything moves, and everything moves to a rhythm. And everything that moves to a rhythm creates a sound. At this moment, the same thing is happening here and everywhere else in the world.`

We kijken niet uit naar sinterklaas, vandaag wel naar Divali (volgende dagen, feesten duren hier steeds langer dan een dag), het feest van het licht. Momenteel is het hier zeer warm en geraak ik dus wat gedesorienteerd in temperatuur. Het is vreemd om te beseffen dat het ondertussen al november is. Vorige week ervaarde ik een Ayurvedische massage. Ik voelde me de onderkant van een naaktslak en echt deugddoend was het niet (het gebeurt met een zeer snelle techniek, alsof ze schrik hebben dat je tussenuit hun vingers glipt). Het centrum was gelegen in een – veel te chic voor mij – resort. India is inderdaad een land van contrasten, dacht ik. Diezelfde ochtend was ik nog op de markt, met vooral armoede, en bergen bloemen, kleurstoffen, cocosnoten, manden, fruit en groenten (mooi opgestapeld), potten en pannen, slingers,.. Het resort daarentegen was zeer verzorgd en leek een gecreeerde wereld in de wereld. Alsof de problematiek te groot is, waardoor men geisoleerde plaatsen creeert waar rijkere mensen kunnen `ontstressen`.

Mensen hebben hier zeer intense blikken en zijn erg vriendelijk. Verkopers zin dat iets minder en zeggen al `yes madam` voordat je opkijkt, stopt, of enige interesse toont. Vermoeiend soms als je een tijd in de stad bent. Een keer had ik iemand die me tien minuten bleef achtervolgen.. Zo leer je wel grenzen trekken.

In het project blijf ik toch nog enkele dagen langer en vertrek dan richting oosten - tamil nadu (waar de regenval nog steeds doorgaat, een stuk met de fiets valt dus nog af te wachten..)

Waar ik was, was een prachtige plek. Zeer mooie, ruwe natuur in de bergen, een stuk plateau met rijstvelden, fruibomen en klruiden. Er doorheen liep een rivier waar je jezelf en je kleren kon wassen, waar je zelfs van kon drinken. (www.ecolvillage-asia.com, voor wie nieuwsiegerig is naar het uitzicht, foto`s krijg ik momenteel niet op het net).
Een keer beklom ik een van de omliggende bergen. Wanneer ik bijna de top bereikt had, kwamen er opeens mistwolken op me af (zeer indrukwekkend). Verder gaan had niet veel zin meer, omdat ik niet verder kon zien dan een meter. Ik werd dus verplicht terug te keren. Dat was iets lastiger, omdat de wolken getransformeerd waren in gietende regen en alles zeer glad maakten.

Het eten is hier zeer bijzonder. Ik eet minstens een keer per dag rijst, vaak zeer pikant. Een keer at ik iets wat op kikkerdril leek (het zou een sort fruit zijn), maar wat wel lekker was.

Met geperforeerde voeten (van de bloedzuigers) vertrok ik van de ecovillage, waar ik verbleef, omdat het er voor mij moeilijk was om te blijven. Misschien was het te geisoleerd, te religieus voor mij. Ik voelde me er eenzaam (wat verrassend wasm omdat ik dat niet snel ervaar), dus besloot ik andere oorden op te zoeken.

Ik trok naar Bangalore (opnieuw grote stad). Op de bus was het 11 uur door elkaar geschud worden. Gelukkig heb ik een sterke maag, maar de volgende dag duizelde ik er nog van. In Bangalore probeerde ik in een project met straatkinderen te geraken, maar dat was op dit moment niet meteen mogelijk.

Na een vreselijke dag,, nacht en morgend in Bangalore-stad, kwam ik aan in Camphill project (gelijkend op mijn stage-plek, maar toch heel anders). Ik werd er zeer goed ontvangen en zal hier nu een tijd blijven.

Kus.