De laatste week in Auroville was nog erg boeiend. Ik kreeg een zeer goede massage in een kleine, open hut met matras in het midden, een zingende man en regen buiten. Vergeleken met de Ayurvedische massage (ik weet niet meer precies hoe lang geleden, ik begin uit de tijd te leven, en meer in de ruimte) die ik kreeg, was het een wereld van verschil. Het stimuleerde de groei van mijn lichaamsbewustzijn. Ik vond het heerlijk om te fietsen in Auroville, zeker met een Zuid-Indische, winterse zon. Na een intense periode van veel mensen, ontmoetingen en activiteit, ervaarde ik tien dagen stilte. Hoewel de stilte te relativeren was, omdat we vlakbij de vlieghaven en werken verbleven. En Indische mensen zijn ook zeer goed in scheten laten, boeren, snurken, gorgelen, rochelen,.. Respect wordt toch wel erg anders ingevuld in verschillende culturen. Tien dagen zonder (non-)verbale communicatie en activiteit was een zeer grote uitdaging. De meditatie was mentaal, maar vooral fysiek lastig in het begin. Maar het brengt iets in beweging, dat was duidelijk. Het maakte me ook bewust dat alles steeds in beweging is, kmt en weer verdwijnt. En dat het dus geen zin heeft iets te willen vasthouden. Zoals je nooit twee keer enzelfde rivier kan doorkruisen, zo kan je geen twee keer dezelfde persoon ontmoeten. Ik ervaarde mediteren te vergelijken met intens studeren. De concentratie wordt itgedaagd door eindeloze gedachten en fantasieen (ik wordt trouwens steeds weer verrast door de snelheid waarmee associaties gaan). Enkel hebben ze een verschillende doel: meditatie heeft als doel de geest leeg te maken en het lichaam meer bewust te worden, studeren daarentegen vult de geest en laat het lichaam meestal verwaarlozen (hoewel dit je eigen keuze is). Beiden streven ze naar meer duidelijkheid. Bij het doorbreken van de stilte op het einde voelde ik me als ontwaken uit een diepe slaap. Mijn verjaardag viel op een van de laatste dagen, en ik moet zeggen dat het wat vreemde verjaardag was die ik niet snel zal vergeten. Als avondeten kreeg ik popcorn, een klein feestje dus (of vreemde Indische gewoonten). Ik denk dat ik ervan hou ouder te worden. Het is alsof ik steeds meer van de wereld kan zien (letterlijk en figuurlijk). Moeke en vake, ik vond een citaat op jullie kaartje : 'He who looks outward sleeps, he who looks within is awaked.' (Jung). Ik weet niet of ik er volledig akkoord mee ga, maar de laatste weken ervaarde ik dat er veel waarheid in zit. Ondertussen ben ik aangekomen in Tiruvanamalai, een drukke, maar interessante plek met een 'heilige' berg (volgens mij zijn alle bergen heilig) aan de ene kant en een grote tempel in het midden. Ik reisde samen met een Noors meisje vanuit Sadhana Forest. We moesten in het donker de boerderij zoeken waar we de laatste week verbleven en de mensen wakker moeten maken (hoewel het nog vroeg was). 's Morgens kregen we thee aan ons bed. Het is een traditionele boerderij in opbouw met een gezin van vier generaties. Onze ervaringen van de laatste week zijn op het eerste zicht verwenning, daarna verwarring, en we voelen een groot cultuurverschil, of eerder dat we hier meer voor ons geld zijn dan voor onze hulp in werk, wat erg teleurstellend is. Hoewel men ons werk niet erg apprecieerde, hebben we bonen gepeld, dosa leren maken, een gevaarlijke trap veiliger gemaakt, en rijst geplant (met voeten in de modder en in het begin misselijkheid door de ongewone houding). We moeten erg duidelijk maken dat we hier zijn om te werken. Soms ben ik wat gefrustreerd over hoe men 'ons' (westerlingen) behandelt als porseleinen beeldjes. Momenteel vier ik een ongewone, maar zeer bijzondere kerst. Zondag was het vollemaanfestival en liepen we met een eindeloze massa mensen (ook ontmoetten we andere vrijwilligers van Sadhana Forest) in dezelfde richting rond de berg onder de volle maan. Onderweg was er vanalles te zien, te ruiken, te horen,.. eindeloze etensstanden en de meest absurde dingen probeerden men te verkopen. Gisteren hebben we gewerkt, hoewel op 't gemak, 's avonds aten we rijst met bloemen van de bananenplant en we maakten een kerstboom van de waterfilter. Vandaag (kerstmis) beklommen we de berg met zonsopgang en de dag is nog lang..
Iemand die meer zeer nauw aan het hart ligt, schreef me: 'hoe minder je van iets verwacht, hoe meer je kan terugkijken.' Is iets om mee te nemen onderweg. Morgen vertrek ik richting Nepal om nieuwjaar te vieren en toch wat winter te ervaren..
