Camphill was een plek waar een uitwisseling was tussen oost en west. Ik heb nog mee Divali gevierd en ben dan vertrokken. Divali (Deepavali), vertaald in het sanskriet, betekent `veel licht`. Met het feest probeert men leven, licht en liefde onder de aandacht te brengen. De morgend na het koken van het water kregen we een oliebad, wat mensen doen voor de verandering in seizoenen (de huid reageert hierop). De dag van Divali zelf maakte we `s morgends olielampen, bloemenhouders in koeienstront, rangoli`s (grondtekeningen), slingers boven de deuropeningen van bladeren en bloemen. Daarna hadden we een `koepuja`, waarbij een koe van de melkboer gewassen werd, versierd met bloemen en bellen aan de horens, kleurstof op de poten en rug. Een van de redenen waarom koeien hier als heilig worden gezien is dat ze gemakkelijker kosmische krachten kunnen ontvangen via hun horens. Dan werd de koe binnengeloodsd in huis waar ze eten kreeg. Ze had niet veel interesse in het eten (niet moeilijk als ze aan gras gewend was), wel had de omgeving het nodige effect,want ze plaste en kakte het huis onder.

Daarna kregen we zelf een overheerlijke feestmaaltijd (ik denk dat ik goed rond zal terugkomen). Tegen de schemering zetten we onze huizen en tuin vol lichtjes en schoten we vuurwerk af. Beiden hadden een tegengesteld effect. De kaarsen en olielampen gaven een intens en inkerend gevoel (wat de betekenis – het verlichten van de innerlijke wijsheid – voorstelde). Het vuurwerk was daarentegen grootser, `spectaculairder`, maar meer oppervlakkig.

De laatste avond van mijn verblijf in het project ging ik samen met de andere vrijwilligers naar de Bannerghattaheuevel (een heuvel met een tempel bovenop). Het dorp van lichtjes en geluiden ( en wat verder de stad) lag onder ons en de wind (die leek op een zeewind) maakte ons tot zwijgen. Het was een zeer bijzonder einde van mijn verblijf. Op de terugweg was er enkel een stilgelegd dorp, straathonden (die zich erg bedreigd voelden), enkele geiten en koeien, een eenzame bus, en wij in stilte.

Met een warm hart en en een mooie zonsopgang vertrok ik vroeg richting Chennai. In de trein was ik verbaasd hoe weinig bewustzijn er hier is in vervuiling. Men consumeert en gooit het afval door het treinraam weg.

Ik was blij dat ik Mamallapuram in een dag kon bereiken (ik had geen zin in opnieuw grote stad). Gelukkig had ik hulp in Chennai bij het zoeken van de juiste bus en daarbij een interessante conversatie. In Mamallapuram aangekomen, voelde ik meteen dat men er erg `toeristvriendelijk` was, waar ik probeerde door te kijken om me wat meer te kunnen openstellen.

De volgende ochtend had ik een ontmoeting met de Indische ocean, wat heerlijk was, want in tegenstelling tot Belgie is het hier aan de kustgebieden warmer van temperatuur dan in het binnenland. Een man op het strand verkocht erg rote schelpen en ik leered er schelp spelen (wat een geluid geeft als bij het vertrekken van de boten). Omdat ik toch in toeristisch gebied was, kocht ik enkele dingen. In een van de winkels mocht ik later komen betalen, terwijl ik toch de dingen meekreeg die ik ging kopen (wat in het westen ondenkbaar is). Sinds lange tijd vond ik ook een supermarket (de eerste die ik zag in India). `s Avonds was er een heerlijke avondzon en een heel bijzondere sfeer op het strand. Iedereen kwam naar de zee kijken alsof zij vele verhalen te vertellen heeft. Ik blijf steeds onder de indruk van de zee, vooral omdat dit een wildere zee is.

Mamallapuram is een plaats waar veel sculputuren worden verkocht (zeer groot tot zeer fijn). Richting strand zijn er kraampjes met vis, fruit, sieraden,… op het strand was het favoriete spel ballonschieten.

Verrassend was dat – na vaak in de krant het tegengestelde te lezen – er geen regen te zien was aan de kust. Ik zocht dus informatie over de weg naar Auroville en de mogelijkheid om ergens te overnachten. Met iets meer informatie (waardoor ik geen volledig naieve keuze moest maken) kocht ik een fiets. Dezelfde dag al reed er een moto recht op me in. Mijn remmen waren gebroken, maar gelukkig kreeg ik hulp bij de reparatie (hoewel niet van de motorijder, die reed gewoon door).

De volgende ochtend vertrok ik om 6u richting zuiden. Verrassend bereikte ik Auroville in een dag. De laatste 50km waren er wel teveel aan en ik heb mijn knieen wat geforceerd, maar toch was het een ervaring. Alles gaat trager aan je voorbij, je hoort, ziet, ruikt meer dan wanneer je de weg met de bus aflegt. Dorpen, scholen, rieten hutten, koeien, geiten, herders, zingende vrouwen, (luide) Indisch muziek, mannen die daken vlechten van palmbladeren,… Een heel stuk heb ik doorgefietst, maar vanaf 11u moest ik af en toe schaduw opzoeken. Tegen 14u hield ik halt bij een herder. We hadden een conversatie in gebarentaal. Hij zei me even rust te nemen. Een andere man kwam naar ons toe en nodigde me uit voor eten (voor hem was het etensuur). Ik probeerde duidelijk te maken dat ik al gegeten had, maar hij drong erop aan. Ik kwam bij twee vrouwen (ik veronderstel zijn moeder en zus) en kreeg water, bananen, rijst en dhal. Daarna deed ik een dutje en zette mijn reis voort.

Onderweg viel de ketting van mijn fiets er maar een keer af (gelukkig was het een oude fiets zodat ik het zelf kon repareren) en tegen het einde blokkeerde een van de pedalen. Het laatste stuk geraakte ik moeilijker vooruit en het was een stuk verder dan ik dacht. Ik kwam dus aan in het donker, maar met enige hulp vond ik mijn eindbestemming.

Alles is hier gemaakt van natuurlijke naterialen. Er is niet echt een binnenplaats, alles alles is buiten, maar dat is heel aangenaam in de temperatuur. Alles ruikt hier ook erg natuurlijk en intens, zeker het eten dat overheelijk is.

Gisteren heb ik al wat gewerkt, bomen geplant in het bos. Daarne namen we een verfrissing in het zwembad (kleiput). Ondertussen kreeg ik ook al wonderlijke olie van iemand waardoor mijn knieen weer functioneren (wat nodig is om naar de wc te kunnen gaan). Op de wc moeten we hier trouwens de kleine en grote boodschap splitsen (voor compost), wat wel een aanpassing is.

Een goed overzicht van Auroville heb ik nog niet, ondat het hier vrij groot is, maar ik heb alle tijd. Voor wie wil weten waar ik me bevind:

Sadhana Forest, Yorin & Aviram Rozin, Auroville 605101, Tamil Nadu.

www.auroville.org (voor heel het gebied)

en voor wie eens wil bellen: 0091-413 2677682

`I`m being forced to do the most difficult thing in the world – slow down. Why is it so important? Because it makes us pay attention.`