Ik denk dat dit een goede plek voor me is om mijn vertrouwen voor Indische mensen (opnieuw) op te bouwen. Het is een aangenaam contact met de Indische medewerkers hier en mijn aanwezigheid en werk wordt geapprecieerd (in tegenstelling tot de laatste boerderij waar ik werkte). Ondertussen ben ik wat verzwakt van het ziek zijn, maar nog steeds in leven. Zijt dus maar niet ongerust, ik kom er weer bovenop. Slowly, slowly... (wat een typisch Indische uitspraak is). Vorig jaar had ik een gesprek met iemand over ziek zijn. Hij zag het proces van ziek zijn niet als ziek, maar als beter worden. Alsof alle vuiligheid uit u komt, maar dat ge vanbinnen reinigt. Net zoals ge een periode kunt hebben van stilte, van rusteloosheid, verwerking,.. is het geen stop in uw groeien, maar net een opladen, wat essentieel is voor energie en de expressie van je potentie. Het is ook als kind dat je tijdens ziekteperiodes duidelijk(er) fysiek groeit. En net zoals in de winter er veel activiteit onder de grond aanwezig is, wat enkele maanden later tot uiting komt. En het is boeiend om de tijd te nemen om ziek te zijn. Allopatische remedies liggen hier voor me te grijpen, maar ik krijg de suggestie om via een langer proces te genezen. Wat wil zeggen, met veel geduld mijn lichaam observeren en zien wat het wel en niet kan verdragen, het de nodige rust geven en stillaan opbouwen. Dus mijn verlangen naar lekker (en ongezonde) Indische voeding wordt op de proef gesteld.
Het is een goed begin van uitwisseling met de omgeving hier. Mensen komen bladeren verzamelen om thuis the gebruiken voor kookvuur (omdat er niet altijd hout ter beschikking is). En dit is tegelijkertijd voordelig voor deze plek, omdat slangen zo minder kans krijgen zich te nestelen in de hopen bladeren. Enkele dagen geleden fietste ik een eindje naar de nabij gelegen dorpen. Het was gek hoe alle kinderen (en dat waren er veel, omdat men een festival aan het vieren was) kwamen aangelopen en hoe volwassen mensen opkeken, alsof er iets mysterieus gebeurde. Enkele nachten had ik vuurvliegjes in mijn kamer (naast alle andere dieren). Zeer mooi. Ik kreeg wat boeken van Dada, vooral over Ananda Marga dit is een spirituele stroming die de groep volgde die ik in Himalayas ontmoette. Men heeft een interessante filosofie, levensvisie en streefdoelen (zoals PROUT, een sociale filosofie over een ideale(re) samenleving, te situeren tussen kapitalisme enerzijds en communisme anderzijds). Ik laat me verrijken, maar ik ga er niet volledig in mee, ik denk bijvoorbeeld niet dat ik een margi (iemand die deze filosofie volgt en de praktijk van tantra yoga meditatie beoefent) zal worden. Ik denk dat vele filosofieen, spirituele stromingen, religies,.. gelijklopende ideeen volgen in essentie en wil dus niet discrimineren. Eerder wil ik me op de rand zetten van deze verschillende filosofieen, zodat ik kan proeven, maar toch ook genoeg afstand houd om positief kritisch te kunnen zijn. Zoals in vele filosofieen, religies,.. zijn er voorbeelden van mensen die de essentie goed konden verwoorden en integreren in hun leven(sstijl). Maar het volgen van woorden hiermee bedoel ik: hen als inspiratie gebruiken voor je eigen leven en het volgen van een persoon en dus hem bijna belangrijker achten dan jezelf is een verschil. En ik denk trouwens dat je vele verschillende gurus (iemand die je bevrijdt van je negatie, onbewustzijn) in je leven nodig hebt (inclusief jezelf) voor verschillende dingen en verschillende tijden. Ik denk dat een filosofie nooit goed of slecht is op zichzelf (net zoals een ervaring). Het is maar wat je ermee doet dat je een richting geeft. Ananda Marga heeft een mooie, holistische filosofie, maar wordt kritisch bekeken vanuit de buitenwereld, doordat ze corruptie aanvecht (of een alternatief kiest). Politiek leidende groepen voelen zich hierdoor bedreigd en verspreidden negatieve propaganda. Maar wat onderhuids, verborgen (en vaak verboden) aanwezig is, is een boeiend gegeven.
Vandaag voelde ik me meer energiek en gaf ik de training die ze me vroegen te geven. Hoewel ik het eerder als een uitwissling zag van ervaringen. Uiteindelijk hadden we een boeiend gesprek over composteren en organisch bemesten. Naar t schijnt bestaat er een techniek waarbij je koestront in een koehoorn prest, 6 maanden onder de grond bewaart, vermengt met water, en over de velden strooit. Een van de vorige vrijwilligers had dit uitgeprobeerd in zijn thuisbasis en het had blijkbaar bijzondere resultaten opgeleverd. Ook hebben we vandaag een eekhoorn gered. Hij was binnengelopen afgaande op de broodgeur van versgebakken brood. Een van de medewerkers had hem doen schrikken en hij was in de wc gelopen, recht in een emmer water. Hij had water opgeslokt en was volledig doorweekt. We drukten het water uit zijn longen en probeerden hem te drogen in de (ondergaande) zon, die al niet meer zo sterk was. Na een tijdje was hij erg aan het rillen en had hij zijn ogen half dicht. Afgaande op vorige ervaringen, leken dit me niet erg positieve verschijnselen. Ik droogde hem af met een handdoek, zodat hij volledig droog was, en wikkelde hem in (nog steeds rillend). Een uur later, wanneer ik ging kijken hoe het met hem ging, schrok hij op en begon vol energie toerkes te lopen in mijn kamer. En ik was blij dat ik voor hem de deur kon openzetten.
Wanneer ik plannen maak voor mijn laatste weken hier, besef ik dat ik niet zoveel tijd meer heb voor ik weer terugvlieg (voor de geinteresseerden, dit is 12 maart). Misschien ontmoet ik volgende week mensen die ik in Auroville ontmoette, die over land van Engeland naar India reisden. Maar dat hangt van mijn conditie en de complexiteit van treinen af. Anders ga ik enkele dagen naar Varanasi, een plek waar de Indische cultuur het meest geconcentreerd is, zo werd me verteld. En dan reis ik weer naar Mumbai, waar mijn startpunt was. Dat merk ik vaak bij het einde van dingen, dat je arriveert waar je begon, maar dat je de plek beter kunt ziet.
Mijn indruk van Kolkata was dat van een futuristisch middeleeuwse stad. Londen van enkele decennia geleden met grote gebouwen, bruggen, oude engelse, maar ook hedendaagse autos. In combinatie hiermee massas mensen op straat, slapende, verkopende meestal op de grond mensen, alle soorten verkeer, tot en met trekkarren (gebruikt naast de motorische en fietstaxis). De pollutie in Kolkata was moeilijk te verdragen, zeker in een taxi tenmidden van het spitsuur. India bij nacht spitsuren zijn hier later lijkt je zintuigen nog meer dan overdag aan te wakkeren. Dat valt me nu pas (bewust) op. Alsof je waakzamer bent bij minder llicht. In het station reis richting Bokaro moest ik enkele uren wachten en werd ik geentertaind door de vele verschillende mensen die me passeerden. De verscheidenheid hier doet me minder vragen stellen bij mezelf. En geeft meer ruimte gewoon aanwezig te zijn. Ik zat naast grote paketten die vervoert zouden worden. Porters brachten deze met grote houten karren wat me ook een middeleeuws gevoel gaf naar de trein. Aangekomen in Bokaro (bij de accupuncturist van de kliniek) kreeg ik rust en heerlijk eten. Enkele uren later kwam Dada (een monnik van Duitsland die hier woont en werkt) me ophalen en reden we naar de kliniek enkele kilometers verderop. De kliniek bestaat uit een homeopathische praktijk, een allopatische (klassieke westerse geneeskunde) praktijk (een keer in de week) en een accupunctuurpraktijk (drie keer in de week). Daarnaast heeft men hier een kruidentuin met voedzame planten en medicinale planten. Ze funcioneert vooral als voorbeeld om mensen uit de nabije dorpen plantensoorten te tonen, die als natuurlijk medicijn te gebruiken zijn of als voedingssuplement tegen ondervoeding. Mensen hier gebruiken deze laatste planten vaak niet in hun voeding, omdat men denkt dat men er diarree van krijgt. Hoewel dit eerder te maken heeft met het al dan niet goed wassen ervan. Ook is ondervoeding een gevolg van het tekort aan groenten dat men hier eet, door armoede of de Indische eetgewoonte. Enkele dagen geleden kwam er een vrouw vragen voor black flower (naar mijn weten onbestaande). We moesten haar deze geven, anders zou ze sterven. Wanneer ze de Indische medewerkers niet geloofde, kwam ze naar mij toe. Alsof ik als westerling het beter zou weten? Ze dacht dat we het haar niet wilden geven en bleef aandringen. Gekke Indiers.. Naast deze activiteiten in en rond de kliniek probeert men ook wekelijks naar de dorpen zelf te gaan en educatie aan te bieden. Een programma bestaat uit een video een opgenomen theaterspel over hoe ziektes veroorzaakt worden en geeft men uitleg over hoe men planten hiervoor kan gebruiken. Een ander programma bestaat uit het duidelijk maken hoe water te zuiveren. Dit wordt vooral in en na het regenseizoen gedaan, doordat er in deze periode meer ziektes voorkomen door het minder hygienische water. Hoewel alles vrij goed werkt, is het project nog in zijn kinderschoenen en moet het nog iets meer systematisch uitgewerkt worden; zoals de informatieoverdracht naar de mensen toe. Momenteel ben ik al enkele dagen aan het werk en ik voel me erg op mn gemak hier, ondanks dat ik vaak moeite heb met erg geisoleerde plaatsen. Het werk dat ik doe bestaat uit het verzorgen van de kruidentuin: proper maken, wieden, de planten water geven. Het voelt aan als een belangrijke job. Je geeft aandacht en stimuleert het groeiproces. Daarnaast kook ik af en toe, maak ik een kruidengids, in samenwerking van de Indische medewerkers. De accupuncturist vroeg me ook om hem te assisteren in zijn praktijk, maar omdat ik de laatste dagen opnieuw ziek werd, is dat er nog niet van gekomen. Vanmorgen zei ik hem dat hij me mocht roepen als hij mijn hulp nodig zou hebben, omdat ik me wat verveelt voelde dat ik niets deed. Maar hij zei me dat hij mijn lichaam niet wou opstressen, en dat ik dus eerst rust moest nemen. Er wordt hier tijd gemaakt om te genezen. Gisteren werd mijn ziektesituatie voorgelegd aan alle dokters, best grappig. Ik kreeg homeopathische medicatie om de giffen uit mijn lichaam te verdrijven en een accupunctuursessie voor mijn hoofdpijn. De Indische medewerkers vroegen me enkele dagen geleden of ik hen een training in organic farming wou geven. Maar mijn kennis is ook niet zo groot. Het spreekt me wel aan om mijn kennis die ik heb niet te verstoppen (wat ik meestal doe). Ondertussen doe ik ook wat kennis op, kreeg ik een stapel boeken van Dada. Hij onderwijst me trouwens ook door zijn soms eindeloos gepraat. Leen in Bengali betekent slank, hoewel dat niet letterlijk te nemen valt als ik me vergelijk met de meeste Indische mensen. En het meest shokerende wat ik te weten kwam de laatste week is dat het eten van vlees een van de grootste bijdragen is tot hongersnood en de opwarming van de aarde. Door deze opwarming van de aarde is het weer ook hier in verwarring. De laatste dagen was het kouder en meer bewolkt dan men hier gewend is. Hoewel voor mij erg aangenaam. Er waren minder patienten en alsof men angst heeft voor dit weer, blijven mensen binnen. Zeer gek. Na enkele dagen ziek te zijn, werd de diarree heviger. En men zegt hier dat het een tijdje kan duren. Een leuk vooruitzicht dus... En een goede reiniging
