Schrijven kan een realiteit groter of kleiner maken. Eigenlijk is het een perspectief van een perspectief en kan het zo iets afdoen van de ervaring. Het ervaren op zich is een perspectief van een gebeuren en het opschrijven ervan is nog eens een perspectief van dat perspectief. Daarom schrijf ik niet altijd graag ervaringen op. Maar nu schrijf ik graag om jullie wat op de hoogte te houden.  

Ik ben gisteren vertrokken met (toch nog) een gezonde portie zenuwen en ondertussen ben ik gearriveerd in Mumbai. De afgelopen nacht was al een beleving op zich. M`n eerste vlucht was vertraagd zodat het spannend werd om mijn volgende vlucht te halen. Maar onderweg ontmoette ik een Spanjaard die het op een andere manier bekeek. Hij zei me dat ik geluk had, nu moest ik minder lang wachten. Hij zei me dat ik mijn tijd moest nemen voor alles. Hij had gelijk.
Op het vliegtuig richting India was het een gezellige drukte, dacht ik, tot ik in Mumbai aankwam. Iemand had me voorgesteld me af te halen, maar was alweer verdwenen, omdat het even duurde voordat ik buiten geraake. De `aanklampende` Indiers waren zeer onschuldig, eerder erg respectvol en behulpzaam. Na een telefoontje met mijn verdewenen prive-taxi, besloot ik een andere taxi te nemen. Het verkeer hier is inderdaad echt een mierenhoop. Ze kennen hier nauwelijks lijnen, lichten of pinkers. Iedereen rijdt door en bijna over elkaar en toetert om bestaansrecht. Geweldig. Toch lijkt iedereen -relatief- rustig te blijven.
Na enkele keren stoppen om de weg te vragen, geraakte ik uiteindelijk op mijn - voolopige - eindbestemming (vlakbij de zee..).
Ik neem nu enkele dagen rust en maak tusendoor verdere plannen.
Het gaat jullie goed en ik probeer wat van me te laten horen.
Warme (ik loop al enkele uren met blozende wangen) groeten en dikke kus.