Na een wat vreemde, toerist voelende week in Kahmandu, reide ik door naar Pokhara. Dit is de tweede grootste stad in Nepal, maar rustiger doordat het gelegen is naast een meer. Het is enkel jammer dat Nepal zijn steden organiseert naar de toeristen. Iemand maakte enklele dagen geleden het grapje: er zijn drie religies in Nepal; hindoeisme, boeddhisme en toerisme.

Een van de laatste dagen in Kathmandu ontdekte ik het ViaViaCafe en de laatste dag volgden we er een Nepalese kookles in een gezellige, lage keuken en ongelofelijk lieve mensen. We mochten alles zelf uitproberen en daarna alles zelf opeten.

De weg van Kathmandu naar Pokhara was heel mooi, en dat was nog maar een glimp van meer. De eerste avond in Pokhara ontmoette ik enkele Koreaanse mensen en gingen we Koreaans eten. Het is interessant hoe ze hun leeftijd voorstellen. Ze beginnen te tellen vanaf de bevruchting en dus negen maanden ouder dan hoe wij onze leeftijd zien.

De volgende dag ontmoette ik iemand die dezelfde trek wou maken die ik in gedachten had.  Maar na enkele dagen werd het me duidelijk dat ik me niet echt op mijn gemak voelde bij hem. Ik besloot dus de trek alleen te doen.

De eerste dag werd ik vergezeld door verschillende mensen onderweg, zoals Koreaanse mensen, een zingende man die (Everest)bier transporteerde (en er dus zo te zien zelf al wat van had gedronken), bezorgde mensen die me wilden beschermen. Ik ben vaak verrast hoe angstig mensen zijn. De weg was zeer stevig (klimmen en dalen), maar de natuur was ongelofelijk mooi. De trek was een leren aanvoelen van mijn grenzen, wat  dus ook respect inoudt. Na twee dagen wandelen, ontmoette ik enkele interessante mensen op de weg. En even later ontdekte ik dat ze een groep vormden (die van overal kwamen: Engeland, Zweden, Cyprus, Malta, Nederland, US, Colombia, Mexico, Taiwan). Mijn plan was om naar de Annapurna Base Camp te wandelen, maar ik besliste om mijn route te veranderen en hen te vergezellen. We mediteerden en zongen met de Himlayas als achtergrond en deden yoga in de wolken (na een zware beklimming). En ik ervaarde zeer veel liefde in deze groep, wat me erg deugd deed. Het is goed soms om je plannen te wijzigen, en niet zoveel mogelijk ervaringen achterna te lopen.  

Ik merk dat ik steeds voor keuzes word gesteld. Of ik merk ze op omdat ik er moeite mee heb. Maar ik merkte ook dat verschillende wegen steeds moeilijk en goed zijn. Dus elke keuze is verrijkend. Ik denk dat ik vaak een halve keuze maak, alsof de andere helft in de andere keuzehelft blijft steken (hoewel beseffend dat beide keuzes goed zijn). De eerste dag van de trek ontmoette ik een man die gras ging snijden voor zijn buffalo's. Hij was zelf gids enkele jaren geleden en toen ik hij een weg koos bij een splitsing, vroeg ik hem hoe hij wist welke weg hij moest nemen. Natuurlijk wist hij dat, omdat hij zelf gids was. Maar hij vertelde me dat splitsende wegen vaak later weer samenkomen. Je komt dus steeds terecht waar je moet terecht komen.

De natuur onderweg was vaak onbeschrijfelijk mooi. Bergen (in alle maten en vormen), zeer fascinerende bomen, van jungle met een blauwe rivier en watervallen, tot sprookjesbossen, over stoffige paden en eindeloze stenen trappen, tot in en boven de wolken en met een zeer mooi uitzicht over de Himalayas (die soms erg dichtbij waren). Het is zeer indrukwekkend hoe wolken op je kunnen afkomen. En het is een speciale ervaring om in de wolken te zijn. Iemand van de groep vertelde me dat ze als kind de wens had om in de wolken te zijn, en dat die eindelijk was uitgekomen.

Sommige avonden waren erg koud, maar met een open haard in een kleine hut en veel mensen, warme soep, wat muziek, geen electriciteit, werd het erg gezellig en winters.

Aangekomen bij Poonhill (het hoogste punt dat we bereikten), stonden we vroeg in de ochtend op, beklommen we de top en kregen we een zeer mooie zonsopgang te zien. Er waren teveel wolken om de Himalayarange te zien, maar het was toch zeer mooi. Het was ook erg koud, met de wind die door je heen blies, maar met een warme thee werden we wat opgewarmd.

Op dit punt wou ik terugkeren en mijn geplande route weer opnemen (aangezien ik tijd had), maar door de weersomstandigheden (veel bewolking, regen en een reeele kans op sneeuw) besloot ik mee af te dalen. Het zou te risicovol zijn om alleen te gaan, en met de zware bewolking zou het zicht op het Base Camp niet open zijn. Ik liet mijn moed geen overmoed worden en we begonnen de afdaling (die best zwaar was). Enkele mensen van de groep deden de pas in een dag, maar door vermoeide benen, knieeen en voeten, werd ik verplicht te stoppen. Deze laatste nacht in de bergen werd ik wakker gehouden door een gevechtsfilm en technomuziek (wat absurd leek in de bergen) en door het orginele gesnurk van mijn trekgezelschap op dat moment, maar de volgende ochtend hadden we nog een zeer mooie wandeling.

Het was aangenaam en niet aangenaam om terug in Pokhara te zijn. Ik werd warm verwelkomt door de mensen van mijn guest house waar ik vorige week was, maar ik miste de bergen en werd ergens agressief door het geniepige gedrag van de businessmensen. Ze verkleinen mijn vertrouwen.

Het is een interessante ervaring om jezelf op vele verschillende manieren te ervaren.  

When we dare to see things diffently, life opens up to our eyes.   

Mijn tijd hier in Nepal is erg bijzonder. Alsof ik me hier duidelijker voel groeien. Ik denk dat het belangrijk is naiviteit te leren toelaten. Het is een soort liefde. En liefde is zoveel sterker dan angst. En het brengt mensen bij elkaar.

Ik merk nu, na enkele maanden op reis te zijn, dat het goed is om een tijd op zo'n grote afstand van het 'bekende' te zijn. Op momenten word je op jezelf terug geworpen en word je verplicht je eigen wijheid en kracht aan te spreken (wat niet altijd eenvoudig is).

Enkele uren geleden heb ik mijn haar laten afscheren (na eerst enkele hippe kapsels uitgeprobeerd te hebben). Het was een heerlijke ervaring. Alsof ik iets achterlaat. En ik hoef geen energie meer te besteden aan hoe mijn haar erbij ligt. En de wind speelt anders door mijn haren.

Het is een vreemde ervaring om vier dagen in treinen en bussen door te brengen. Gelukkig had ik gezelschap (enkele vrijwilligers van Camphill). In de eerste (slaap)trein had ik geen plaats (omdat ik te laat mijn ticket geboekt had), en moest ik dus een bed (van ongeveer een meter breed) delen. Zeer comfortabel met ijzeren stangen in mijn rug en geen ruimte om me om te draaien. ‘s Morgends werden we vroeg gewekt door  verkopers van ontbijt en chai (in grote theepotten). Het was heerlijk om in de deur uit de trein te hangen en de wind je haren te laten kammen. De eerste trein had zes uur vertraging zodat we onze tweede trein op tien minuten na misten. We hadden de keuze om een week in New Delhi te verblijven (de meeste treinen waren volgeboekt) of een ordinaire trein te nemen. Onze keuze was vlug gemaakt, maar het was een hele ervaring. Het Indische systeem voor ordinaire treinen is dat je op het perron in een rij aanschuift. Als ‘westerlingen’ werd er voor ons gezorgd – tegen betaling natuurlijk – en kregen we als eerste een zitplaats. Ik voelde me er wat ongemakelijk bij, maar we waren vermoeid en onwetend dat we het lieten gebeuren. Achteraf was ik blij, want we zagen een groots gevecht voorzitplaatsen, zelfs de bagagerekken zaten vol. We overleefden de nacht op houten banken, als sardienen in blik en op orginele manieren om toch wat slaap te vatten. Daniel (iemand van mijn gezelschap) had een lachwekkend ophangsyseem gemaakt voor zijn hoofd. Jammer dat ik er geen foto van heb getrokken, maar het was niet erg gepast om je fototoestel boven te halen in deze trein.

Naar de wc gaan was ook niet eenvoudig met een gang vol slapende mensen, waardoor je reis rond de wereld moest spelen om er te geraken. ‘s Morgends kregen we enkele live-optredens van zangers. Ik ben steeds weer verrast hoe muziek zoveel liefde in me kan wakker schudden. Alsof het iets in beweging brengt.

Aangekomen in Gorakpur ervaarden we een erg ander soort licht en energie. Alsof we ons niet volledig in realiteit begaven. Dit ervaarde ik ook wanneer we de berg in Tiruvanamalai rondliepen. Het is te beschrijven als de realiteit (wat relatief is) die vervaagt.

Vanaf het moment dat we de grens met Nepal overstaken, voelde ik me erg anders. Ik voelde me rustiger, meer geconcentreerd. We reisden verder naar Kathmandu (hoofdstad van Nepal), omdat mijn gezelschap hun visa voor India moest regelen. Het is opnieuw een drukke stad, maar toch anders dan India. We verblijven in Thamel, de meer toeristische buurt van Kathmandu, met honderden winkels met dezelfde kleren, souvenirs,.. We hebben een primitief, maar gezellig verblijf met een dakterras. In de straten word je steeds aangsproken door verkopers van vannalles en nog wat (vooral tijgerbalsem). Op een ochtend nam ik een opname van sarangi (Nepalees instrument te vergelijken met een viool) spelers en kreeg ik een prive-les.

We bezochten Durbar Square, een plaats vol temples. We ervaarden het fotograferen van deze plek als bevreemdend. Alsof we zo enkel de ‘picture’ van alles konden meenemen en dat we voor de rest geen verbindingen hadden met de betekenis, met wat er achter leeft. Dat voel ik wel meer als ik foto’s maak, dat ik mezelf op afstand zet, en me minder verbonden voel met wat er gebeurt. We kregen een korte rondleiding, maar omdat ik nooit erg geconcentreerd ben voor gidsen en omdat het veel informatie was en Nepalees engels, is er weinig blijven hangen.

De overgang naar het nieuwe jaar wilden we op een ander moment vieren, om de verplichtingen te ontvluchten. We wilden iets gaan drinken, maar alles was zeer vol (inderdaad, oudejaar) zodat we toch in de overgang verzeild geraakten. Het was een leuk, internationaal feestje.

Er is veel te zien hier, soms wat veel tegelijk, en gisteren ontvluchtten we de stad en gingen we richting natuur. Op het dak van een bus met ondergaande zon en een ongelofelijk uitzicht reden we de bergen in. Het was wel spannend bij de afgronden en wanneer de bus wat scheef ging hangen.

Het eerste hotel in Kathmandu (dat we in het midden van de nacht moesten zoeken) heette ‘magnificant view’ en we keken uit op een muur en een trap. Het verblijf dat we hadden in Nagarkot (klein dorpje in de bergen), had een balkon met een ongelofelijk uitzicht (subtiel verschil). De nacht in dit dorp was trouwens de eerste stille nacht sinds maanden. Ook nam ik een eerste warme douche (in kaarslicht, omdat de electriciteit het niet deed) sinds maanden. Dat deed veel deugd in deze kou. De nachten zijn om te bevriezen, maar overdag verwamt de zon ons nog tegen 20 graden. ‘s Morgends hadden we ons ontbijt in de ochtendzon en wandelden we tussen bergen en rijstvelden tot Sakhu. Onderweg vonden we een rivier waar we een (koud) bad namen en ‘s avonds namen we de bus terug richting stad. Wat voor mij wat te snel was, maar ik plan om binnenkort een langere trek in de bergen te maken.

Het is momenteel niet eenvoudig mijn gevoel te beschrijven. Ik heb moeilijke weken, hoewel dat niet negatief hoeft te zijn. Ik denk dat groepen een hele uitdaging voor me zijn. Maar ik probeer er niet van te vluchten, want dat is zo eenvoudig als je reist.

Besteed aandacht aan de onderkant van je voeten. Voeten geven informatie over de plek waar we zijn, over onszelf, ons leven en de richting die we inslaan.

Ik krijg kleur, armspieren en een buikje (van al dat lekkere eten). Sadhana Forest – de plaats waar ik verblijf – is letterlijk te vertalen als het ‘zoeken naar de/je waarheid’. Het is een bijzondere plek, hoewel ik bedenkingen heb bij enkele levende ideeen hier.

Door het verhuizen van plaats tot plaats ervaar ik dat het niet zozeer de plek is die zichzelf karakter geeft, het zijn de mensen die de ziel vormen van een plaats. Het is hier een plek van komen en gaan en dus met een ziel in beweging. En ik ontmoet steeds meer en meer schone mensen.
We werken hier ‘s morgens en na de middag nemen we rust of onderzoeken de omgeving. Vorige week bezochten we Pondycherry (de meest rustige stad in India die ik al ben tegengekomen) en Auroville. Met drie rosse mensen reden we met de motto richting zee. Ondertussen ben ik het gewoon geworden om achterop de motto te zitten (wat heerlijk is trouwens) en het is een ervaring met drie (Indian style). De zee zelf was vol met blanke mensen, waardoor ik niet het gevoel had in India te zijn. Auroville is trouwens een plaats waar Indische mensen op de tweede plaats lijken te komen. Het ‘visitor centre’ is te vergelijken met een westers shoppingcenter en een stuk strand is enkel voor Auroville.

Ook zijn we de ‘matrimandir’ gaan bekijken, een constructie en tegelijk meditatieplaats die de ‘ziel’ vormt van Auroville. Het staat symbool voor het bereiken van het ‘goddelijke bewustzijn’. Het was een vreemde, wat absurde ervaring. De constructie komt futuristisch over – zowel vanbinnen als vanbuiten. Wanneer je binnenkomt moet je witte sokken aandoen en je broekspijpen oprollen. Over een spiraalvormige helling loop je omhoog en komt in een ronde ruimte terecht met een kristallen bol in het midden waarop het zonlicht valt. We kregen even de tijd om te mediteren. Heel de ervaring kwam me over al seen hypermodern museum zonder kunst. En het was een volledige tegenstelling van wat ik tot hiertoe in India ervaren heb: stilte en properheid.

De boom naast de constructie, een banyan, het eigenlijke middelpunt van Auroville, had meer inpact op me. Het is een boom met verschillende stamen die tegelijk de taken zijn van de boom. Zeer fascinerend.

Vorige week warden we uitgenodigd op een ‘menstruatiefeest’ – wanneer een meisje haar eerste menstruatie krijgt, wordt dat hier openlijk en uitgebreid gevierd. Opvallend was dat het georganiseerd werd door de mannen, terwijl het eigenlijk een vrouwelijke aangelegenheid is. Ook werden mannen aan ons voorgesteld, steeds vermeld met hun beroep (aanzien). Na de ceremonie kregen we heerlijk Zuid-Indiaas eten.

Enkele dagen geleden zeg ik een slang van minstend twee meter. Ik heb nog nooit een slang van deze afmetingen gezien in de natuur. Ze kwam onverwachts vlak voor mijn fiets in alle snelheid om de weg over te steken. Ik verschoot, maar was gefascineerd op hetzelfde moment.

Vorige week kreeg ik een Thaise massage als uitwissling met shiatsu. Ik gaf in India ondertussen al enkele massages, die me een stimulans gaven om ermee door te gaan.

Binnen enkele dagen reis ik terug richting Chennai om een vipassana (10-daagse meditatie) te volgen. Voor meer informatie: www.setu.dhamma.org.

Ik maakte net eten voor 20 mensen, wat steeds weer een uitdaging is. Na enkele keren was het de eerste keer zonder stress. En met veel liefde, waardoor het vrij geslaagd was.

Ik maak veel plannen hier, maar probeer tegelijk los te laten, want alles wat komt is goed. Zeker als je niet van de ene naar de andere plaats koerst.

Camphill was een plek waar een uitwisseling was tussen oost en west. Ik heb nog mee Divali gevierd en ben dan vertrokken. Divali (Deepavali), vertaald in het sanskriet, betekent `veel licht`. Met het feest probeert men leven, licht en liefde onder de aandacht te brengen. De morgend na het koken van het water kregen we een oliebad, wat mensen doen voor de verandering in seizoenen (de huid reageert hierop). De dag van Divali zelf maakte we `s morgends olielampen, bloemenhouders in koeienstront, rangoli`s (grondtekeningen), slingers boven de deuropeningen van bladeren en bloemen. Daarna hadden we een `koepuja`, waarbij een koe van de melkboer gewassen werd, versierd met bloemen en bellen aan de horens, kleurstof op de poten en rug. Een van de redenen waarom koeien hier als heilig worden gezien is dat ze gemakkelijker kosmische krachten kunnen ontvangen via hun horens. Dan werd de koe binnengeloodsd in huis waar ze eten kreeg. Ze had niet veel interesse in het eten (niet moeilijk als ze aan gras gewend was), wel had de omgeving het nodige effect,want ze plaste en kakte het huis onder.

Daarna kregen we zelf een overheerlijke feestmaaltijd (ik denk dat ik goed rond zal terugkomen). Tegen de schemering zetten we onze huizen en tuin vol lichtjes en schoten we vuurwerk af. Beiden hadden een tegengesteld effect. De kaarsen en olielampen gaven een intens en inkerend gevoel (wat de betekenis – het verlichten van de innerlijke wijsheid – voorstelde). Het vuurwerk was daarentegen grootser, `spectaculairder`, maar meer oppervlakkig.

De laatste avond van mijn verblijf in het project ging ik samen met de andere vrijwilligers naar de Bannerghattaheuevel (een heuvel met een tempel bovenop). Het dorp van lichtjes en geluiden ( en wat verder de stad) lag onder ons en de wind (die leek op een zeewind) maakte ons tot zwijgen. Het was een zeer bijzonder einde van mijn verblijf. Op de terugweg was er enkel een stilgelegd dorp, straathonden (die zich erg bedreigd voelden), enkele geiten en koeien, een eenzame bus, en wij in stilte.

Met een warm hart en en een mooie zonsopgang vertrok ik vroeg richting Chennai. In de trein was ik verbaasd hoe weinig bewustzijn er hier is in vervuiling. Men consumeert en gooit het afval door het treinraam weg.

Ik was blij dat ik Mamallapuram in een dag kon bereiken (ik had geen zin in opnieuw grote stad). Gelukkig had ik hulp in Chennai bij het zoeken van de juiste bus en daarbij een interessante conversatie. In Mamallapuram aangekomen, voelde ik meteen dat men er erg `toeristvriendelijk` was, waar ik probeerde door te kijken om me wat meer te kunnen openstellen.

De volgende ochtend had ik een ontmoeting met de Indische ocean, wat heerlijk was, want in tegenstelling tot Belgie is het hier aan de kustgebieden warmer van temperatuur dan in het binnenland. Een man op het strand verkocht erg rote schelpen en ik leered er schelp spelen (wat een geluid geeft als bij het vertrekken van de boten). Omdat ik toch in toeristisch gebied was, kocht ik enkele dingen. In een van de winkels mocht ik later komen betalen, terwijl ik toch de dingen meekreeg die ik ging kopen (wat in het westen ondenkbaar is). Sinds lange tijd vond ik ook een supermarket (de eerste die ik zag in India). `s Avonds was er een heerlijke avondzon en een heel bijzondere sfeer op het strand. Iedereen kwam naar de zee kijken alsof zij vele verhalen te vertellen heeft. Ik blijf steeds onder de indruk van de zee, vooral omdat dit een wildere zee is.

Mamallapuram is een plaats waar veel sculputuren worden verkocht (zeer groot tot zeer fijn). Richting strand zijn er kraampjes met vis, fruit, sieraden,… op het strand was het favoriete spel ballonschieten.

Verrassend was dat – na vaak in de krant het tegengestelde te lezen – er geen regen te zien was aan de kust. Ik zocht dus informatie over de weg naar Auroville en de mogelijkheid om ergens te overnachten. Met iets meer informatie (waardoor ik geen volledig naieve keuze moest maken) kocht ik een fiets. Dezelfde dag al reed er een moto recht op me in. Mijn remmen waren gebroken, maar gelukkig kreeg ik hulp bij de reparatie (hoewel niet van de motorijder, die reed gewoon door).

De volgende ochtend vertrok ik om 6u richting zuiden. Verrassend bereikte ik Auroville in een dag. De laatste 50km waren er wel teveel aan en ik heb mijn knieen wat geforceerd, maar toch was het een ervaring. Alles gaat trager aan je voorbij, je hoort, ziet, ruikt meer dan wanneer je de weg met de bus aflegt. Dorpen, scholen, rieten hutten, koeien, geiten, herders, zingende vrouwen, (luide) Indisch muziek, mannen die daken vlechten van palmbladeren,… Een heel stuk heb ik doorgefietst, maar vanaf 11u moest ik af en toe schaduw opzoeken. Tegen 14u hield ik halt bij een herder. We hadden een conversatie in gebarentaal. Hij zei me even rust te nemen. Een andere man kwam naar ons toe en nodigde me uit voor eten (voor hem was het etensuur). Ik probeerde duidelijk te maken dat ik al gegeten had, maar hij drong erop aan. Ik kwam bij twee vrouwen (ik veronderstel zijn moeder en zus) en kreeg water, bananen, rijst en dhal. Daarna deed ik een dutje en zette mijn reis voort.

Onderweg viel de ketting van mijn fiets er maar een keer af (gelukkig was het een oude fiets zodat ik het zelf kon repareren) en tegen het einde blokkeerde een van de pedalen. Het laatste stuk geraakte ik moeilijker vooruit en het was een stuk verder dan ik dacht. Ik kwam dus aan in het donker, maar met enige hulp vond ik mijn eindbestemming.

Alles is hier gemaakt van natuurlijke naterialen. Er is niet echt een binnenplaats, alles alles is buiten, maar dat is heel aangenaam in de temperatuur. Alles ruikt hier ook erg natuurlijk en intens, zeker het eten dat overheelijk is.

Gisteren heb ik al wat gewerkt, bomen geplant in het bos. Daarne namen we een verfrissing in het zwembad (kleiput). Ondertussen kreeg ik ook al wonderlijke olie van iemand waardoor mijn knieen weer functioneren (wat nodig is om naar de wc te kunnen gaan). Op de wc moeten we hier trouwens de kleine en grote boodschap splitsen (voor compost), wat wel een aanpassing is.

Een goed overzicht van Auroville heb ik nog niet, ondat het hier vrij groot is, maar ik heb alle tijd. Voor wie wil weten waar ik me bevind:

Sadhana Forest, Yorin & Aviram Rozin, Auroville 605101, Tamil Nadu.

www.auroville.org (voor heel het gebied)

en voor wie eens wil bellen: 0091-413 2677682

`I`m being forced to do the most difficult thing in the world – slow down. Why is it so important? Because it makes us pay attention.`    

Ogen heb ik inderdaad tekort.
Een van de duidelijkste verschillen tussen hier en Belgie is dat Belgie erg gestructureerd en georganiseerd (of gecontroleerd, hoe je `t ook benoemt) is. Daarstraks stond een politieagent op een druk kruispunt de krant te lezen. `Chaos` is misschien het meest gepaste woord om India (zeker de steden) in een woord te beschrijven.
Gisteren zijn we begonnen met de voorbereidingen van Diwali. Het festival komt erop neer dat mensen veel lichtjes aansteken in en rond hun huis (waaronder ook vuurwerk), waardoor men Lakshmi  (zie vorig festival)– die momenteel vanuit de hemel de aarde bezoekt – binnenlokt.  Het festival duurt hier een week.
We kookten water in een grote pot op onze kleine binnenkoer (waardoor het huis vol rook was). Er werd gezongen (wat we vaak doen hier) en gefilosofeerd over de eigenschappen van water. Zeer boeiend wetende dat water het begin van alle leven is. Stilte, muziek en woord worden hier als erg belangrijk gezien.
Tijdens de puja was de electriciteit uitgevallen, wat het intenser en gezelliger maakte met al die kaarsen in huis. Vanmorgen kregen we een oliebad ter verfrissing.

Ik ontmoet wonderlijke mensen hier. Net zoals de bomen zijn ze zeer mooi om naar te kijken. Gisteren liet iemand me een plant zien met de naam ` touch-me-not`. Het is een plant met doornen en als je zijn blaadjes aanraakt, klappen die toe (alsof ge ze met je hand de illusie geeft dat de zon onder gaat).

Jonge kinderen hebben vaak stippen – iets groter dan het gewoonlijke derde oog – op hun gezicht. Dit is om ze te beschermen tegen slechte invloeden van buitenaf. Men kijtk dan naar de stippen in plaats van in de ogen.   

Soms heb ik het gevoel hier dat even jonger word, in mijn reageren, denken en handelen. Misschien is dat af en toe nodig om ruimte te maken om te kunnen groeien. Maar ik krijg meer vertrouwen. `Het onbekende is slecht een potentie, niets om bang voor te zijn.`

`Everything moves, and everything moves to a rhythm. And everything that moves to a rhythm creates a sound. At this moment, the same thing is happening here and everywhere else in the world.`

We kijken niet uit naar sinterklaas, vandaag wel naar Divali (volgende dagen, feesten duren hier steeds langer dan een dag), het feest van het licht. Momenteel is het hier zeer warm en geraak ik dus wat gedesorienteerd in temperatuur. Het is vreemd om te beseffen dat het ondertussen al november is. Vorige week ervaarde ik een Ayurvedische massage. Ik voelde me de onderkant van een naaktslak en echt deugddoend was het niet (het gebeurt met een zeer snelle techniek, alsof ze schrik hebben dat je tussenuit hun vingers glipt). Het centrum was gelegen in een – veel te chic voor mij – resort. India is inderdaad een land van contrasten, dacht ik. Diezelfde ochtend was ik nog op de markt, met vooral armoede, en bergen bloemen, kleurstoffen, cocosnoten, manden, fruit en groenten (mooi opgestapeld), potten en pannen, slingers,.. Het resort daarentegen was zeer verzorgd en leek een gecreeerde wereld in de wereld. Alsof de problematiek te groot is, waardoor men geisoleerde plaatsen creeert waar rijkere mensen kunnen `ontstressen`.

Mensen hebben hier zeer intense blikken en zijn erg vriendelijk. Verkopers zin dat iets minder en zeggen al `yes madam` voordat je opkijkt, stopt, of enige interesse toont. Vermoeiend soms als je een tijd in de stad bent. Een keer had ik iemand die me tien minuten bleef achtervolgen.. Zo leer je wel grenzen trekken.

In het project blijf ik toch nog enkele dagen langer en vertrek dan richting oosten - tamil nadu (waar de regenval nog steeds doorgaat, een stuk met de fiets valt dus nog af te wachten..)

Waar ik was, was een prachtige plek. Zeer mooie, ruwe natuur in de bergen, een stuk plateau met rijstvelden, fruibomen en klruiden. Er doorheen liep een rivier waar je jezelf en je kleren kon wassen, waar je zelfs van kon drinken. (www.ecolvillage-asia.com, voor wie nieuwsiegerig is naar het uitzicht, foto`s krijg ik momenteel niet op het net).
Een keer beklom ik een van de omliggende bergen. Wanneer ik bijna de top bereikt had, kwamen er opeens mistwolken op me af (zeer indrukwekkend). Verder gaan had niet veel zin meer, omdat ik niet verder kon zien dan een meter. Ik werd dus verplicht terug te keren. Dat was iets lastiger, omdat de wolken getransformeerd waren in gietende regen en alles zeer glad maakten.

Het eten is hier zeer bijzonder. Ik eet minstens een keer per dag rijst, vaak zeer pikant. Een keer at ik iets wat op kikkerdril leek (het zou een sort fruit zijn), maar wat wel lekker was.

Met geperforeerde voeten (van de bloedzuigers) vertrok ik van de ecovillage, waar ik verbleef, omdat het er voor mij moeilijk was om te blijven. Misschien was het te geisoleerd, te religieus voor mij. Ik voelde me er eenzaam (wat verrassend wasm omdat ik dat niet snel ervaar), dus besloot ik andere oorden op te zoeken.

Ik trok naar Bangalore (opnieuw grote stad). Op de bus was het 11 uur door elkaar geschud worden. Gelukkig heb ik een sterke maag, maar de volgende dag duizelde ik er nog van. In Bangalore probeerde ik in een project met straatkinderen te geraken, maar dat was op dit moment niet meteen mogelijk.

Na een vreselijke dag,, nacht en morgend in Bangalore-stad, kwam ik aan in Camphill project (gelijkend op mijn stage-plek, maar toch heel anders). Ik werd er zeer goed ontvangen en zal hier nu een tijd blijven.

Kus.

Schrijven kan een realiteit groter of kleiner maken. Eigenlijk is het een perspectief van een perspectief en kan het zo iets afdoen van de ervaring. Het ervaren op zich is een perspectief van een gebeuren en het opschrijven ervan is nog eens een perspectief van dat perspectief. Daarom schrijf ik niet altijd graag ervaringen op. Maar nu schrijf ik graag om jullie wat op de hoogte te houden.  

Ik ben gisteren vertrokken met (toch nog) een gezonde portie zenuwen en ondertussen ben ik gearriveerd in Mumbai. De afgelopen nacht was al een beleving op zich. M`n eerste vlucht was vertraagd zodat het spannend werd om mijn volgende vlucht te halen. Maar onderweg ontmoette ik een Spanjaard die het op een andere manier bekeek. Hij zei me dat ik geluk had, nu moest ik minder lang wachten. Hij zei me dat ik mijn tijd moest nemen voor alles. Hij had gelijk.
Op het vliegtuig richting India was het een gezellige drukte, dacht ik, tot ik in Mumbai aankwam. Iemand had me voorgesteld me af te halen, maar was alweer verdwenen, omdat het even duurde voordat ik buiten geraake. De `aanklampende` Indiers waren zeer onschuldig, eerder erg respectvol en behulpzaam. Na een telefoontje met mijn verdewenen prive-taxi, besloot ik een andere taxi te nemen. Het verkeer hier is inderdaad echt een mierenhoop. Ze kennen hier nauwelijks lijnen, lichten of pinkers. Iedereen rijdt door en bijna over elkaar en toetert om bestaansrecht. Geweldig. Toch lijkt iedereen -relatief- rustig te blijven.
Na enkele keren stoppen om de weg te vragen, geraakte ik uiteindelijk op mijn - voolopige - eindbestemming (vlakbij de zee..).
Ik neem nu enkele dagen rust en maak tusendoor verdere plannen.
Het gaat jullie goed en ik probeer wat van me te laten horen.
Warme (ik loop al enkele uren met blozende wangen) groeten en dikke kus.

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!