Na een wat vreemde, toerist voelende week in Kahmandu, reide ik door naar Pokhara. Dit is de tweede grootste stad in Nepal, maar rustiger doordat het gelegen is naast een meer. Het is enkel jammer dat Nepal zijn steden organiseert naar de toeristen. Iemand maakte enklele dagen geleden het grapje: er zijn drie religies in Nepal; hindoeisme, boeddhisme en toerisme.

Een van de laatste dagen in Kathmandu ontdekte ik het ViaViaCafe en de laatste dag volgden we er een Nepalese kookles in een gezellige, lage keuken en ongelofelijk lieve mensen. We mochten alles zelf uitproberen en daarna alles zelf opeten.

De weg van Kathmandu naar Pokhara was heel mooi, en dat was nog maar een glimp van meer. De eerste avond in Pokhara ontmoette ik enkele Koreaanse mensen en gingen we Koreaans eten. Het is interessant hoe ze hun leeftijd voorstellen. Ze beginnen te tellen vanaf de bevruchting en dus negen maanden ouder dan hoe wij onze leeftijd zien.

De volgende dag ontmoette ik iemand die dezelfde trek wou maken die ik in gedachten had.  Maar na enkele dagen werd het me duidelijk dat ik me niet echt op mijn gemak voelde bij hem. Ik besloot dus de trek alleen te doen.

De eerste dag werd ik vergezeld door verschillende mensen onderweg, zoals Koreaanse mensen, een zingende man die (Everest)bier transporteerde (en er dus zo te zien zelf al wat van had gedronken), bezorgde mensen die me wilden beschermen. Ik ben vaak verrast hoe angstig mensen zijn. De weg was zeer stevig (klimmen en dalen), maar de natuur was ongelofelijk mooi. De trek was een leren aanvoelen van mijn grenzen, wat  dus ook respect inoudt. Na twee dagen wandelen, ontmoette ik enkele interessante mensen op de weg. En even later ontdekte ik dat ze een groep vormden (die van overal kwamen: Engeland, Zweden, Cyprus, Malta, Nederland, US, Colombia, Mexico, Taiwan). Mijn plan was om naar de Annapurna Base Camp te wandelen, maar ik besliste om mijn route te veranderen en hen te vergezellen. We mediteerden en zongen met de Himlayas als achtergrond en deden yoga in de wolken (na een zware beklimming). En ik ervaarde zeer veel liefde in deze groep, wat me erg deugd deed. Het is goed soms om je plannen te wijzigen, en niet zoveel mogelijk ervaringen achterna te lopen.  

Ik merk dat ik steeds voor keuzes word gesteld. Of ik merk ze op omdat ik er moeite mee heb. Maar ik merkte ook dat verschillende wegen steeds moeilijk en goed zijn. Dus elke keuze is verrijkend. Ik denk dat ik vaak een halve keuze maak, alsof de andere helft in de andere keuzehelft blijft steken (hoewel beseffend dat beide keuzes goed zijn). De eerste dag van de trek ontmoette ik een man die gras ging snijden voor zijn buffalo's. Hij was zelf gids enkele jaren geleden en toen ik hij een weg koos bij een splitsing, vroeg ik hem hoe hij wist welke weg hij moest nemen. Natuurlijk wist hij dat, omdat hij zelf gids was. Maar hij vertelde me dat splitsende wegen vaak later weer samenkomen. Je komt dus steeds terecht waar je moet terecht komen.

De natuur onderweg was vaak onbeschrijfelijk mooi. Bergen (in alle maten en vormen), zeer fascinerende bomen, van jungle met een blauwe rivier en watervallen, tot sprookjesbossen, over stoffige paden en eindeloze stenen trappen, tot in en boven de wolken en met een zeer mooi uitzicht over de Himalayas (die soms erg dichtbij waren). Het is zeer indrukwekkend hoe wolken op je kunnen afkomen. En het is een speciale ervaring om in de wolken te zijn. Iemand van de groep vertelde me dat ze als kind de wens had om in de wolken te zijn, en dat die eindelijk was uitgekomen.

Sommige avonden waren erg koud, maar met een open haard in een kleine hut en veel mensen, warme soep, wat muziek, geen electriciteit, werd het erg gezellig en winters.

Aangekomen bij Poonhill (het hoogste punt dat we bereikten), stonden we vroeg in de ochtend op, beklommen we de top en kregen we een zeer mooie zonsopgang te zien. Er waren teveel wolken om de Himalayarange te zien, maar het was toch zeer mooi. Het was ook erg koud, met de wind die door je heen blies, maar met een warme thee werden we wat opgewarmd.

Op dit punt wou ik terugkeren en mijn geplande route weer opnemen (aangezien ik tijd had), maar door de weersomstandigheden (veel bewolking, regen en een reeele kans op sneeuw) besloot ik mee af te dalen. Het zou te risicovol zijn om alleen te gaan, en met de zware bewolking zou het zicht op het Base Camp niet open zijn. Ik liet mijn moed geen overmoed worden en we begonnen de afdaling (die best zwaar was). Enkele mensen van de groep deden de pas in een dag, maar door vermoeide benen, knieeen en voeten, werd ik verplicht te stoppen. Deze laatste nacht in de bergen werd ik wakker gehouden door een gevechtsfilm en technomuziek (wat absurd leek in de bergen) en door het orginele gesnurk van mijn trekgezelschap op dat moment, maar de volgende ochtend hadden we nog een zeer mooie wandeling.

Het was aangenaam en niet aangenaam om terug in Pokhara te zijn. Ik werd warm verwelkomt door de mensen van mijn guest house waar ik vorige week was, maar ik miste de bergen en werd ergens agressief door het geniepige gedrag van de businessmensen. Ze verkleinen mijn vertrouwen.

Het is een interessante ervaring om jezelf op vele verschillende manieren te ervaren.  

When we dare to see things diffently, life opens up to our eyes.   

Mijn tijd hier in Nepal is erg bijzonder. Alsof ik me hier duidelijker voel groeien. Ik denk dat het belangrijk is naiviteit te leren toelaten. Het is een soort liefde. En liefde is zoveel sterker dan angst. En het brengt mensen bij elkaar.

Ik merk nu, na enkele maanden op reis te zijn, dat het goed is om een tijd op zo'n grote afstand van het 'bekende' te zijn. Op momenten word je op jezelf terug geworpen en word je verplicht je eigen wijheid en kracht aan te spreken (wat niet altijd eenvoudig is).

Enkele uren geleden heb ik mijn haar laten afscheren (na eerst enkele hippe kapsels uitgeprobeerd te hebben). Het was een heerlijke ervaring. Alsof ik iets achterlaat. En ik hoef geen energie meer te besteden aan hoe mijn haar erbij ligt. En de wind speelt anders door mijn haren.